คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 787

"อะไรนะ? เพื่อนยากผู้นี้ต้องการร่ายบทกวีเหรอ?”

“ฮ่า ฮ่า!”

“เขาคงจะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต้องการทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของฝูงชน จีเวลทนไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าของเธอ เธอตะโกนขึ้นว่า “อย่าหัวเราะเยาะนายท่านแดร์ริลนะ! เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์! ฉันพนันได้เลยว่า ไม่มีใครในที่นี้สามารถเอาชนะเขาได้!”

เพนนีที่อยู่บนเวทียิ้มบาง ๆ และพูดว่า “แน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเลยน้องเล็ก แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เพราะผลที่ตามมามันจะร้ายแรงถ้าหากว่าคุณมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา”

แดร์ริลไม่ได้ตอบโต้ เขามองเห็นพู่กันที่อยู่ตรงมุมเวที เขาจึงเดินเข้าไปและหยิบพู่กันขึ้นมาก่อนที่เขาจะจุ่มมันลงในหมึก

"คุณกำลังพยายามทำอะไร? วางพู่กันนั้นลงเดี๋ยวนี้!” เพนนีกระทืบส้นสูงของเธอ เธอเดินเข้าไปหาแดร์ริลในขณะที่เธอมั่นใจว่าแดร์ริลอยู่ที่นี่เพื่อสร้างปัญหา

ความโกลาหลเกิดขึ้นในหมู่ฝูงชน มีใครหน้าไหนที่จะกล้าสร้างปัญหาในการแข่งขันร่ายบทกวีที่ถูกจัดขึ้นทุก ๆ สามปีเช่นนี้บ้าง

แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขาเดินไปที่เสาหินขนาดใหญ่

เสาหินมีความสูงเกือบสามเมตรและมีคำว่า 'การแข่งขันร่ายบทกวี พบปะเพื่อนฝูงผ่านบทกวี!' ถูกเขียนเอาไว้

แดร์ริลถือพู่กันเอาไว้ในมือและบรรจงเขียนบทกวีลงบนเสาหิน!

"คุณกำลังทำอะไรอยู่? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย! มีคนกำลังสร้าง…” เพนนีตะโกนขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงักในทันที!

ใครบางคนจากฝูงชนตะโกนขึ้นว่า “ลายมือของชายผู้นี้ยอดเยี่ยมมาก!”

การเขียนด้วยลายมืออันวิจิตรงดงามของแดร์ริลนั้นเทียบได้กับนักคัดลายมือมืออาชีพ

ตระกูลของเขาเคยส่งช่างคัดลายมือมาสอนแดร์ริลในตอนที่เขายังศึกษาเล่าเรียนอยู่ เขาไม่ได้เขียนมันมาหลายปีแล้วแต่เขาก็ยังสามารถฟื้นฟูความรู้สึกในการเขียนได้เมื่อเขาได้จับพู่กันอีกครั้ง

สายตาของฝูงชนจับจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของพู่กันในมือของแดร์ริล เขาเขียนบทกวีทั้งหมดลงบนเสาหินเสร็จเรียบร้อยในที่สุด

เมื่อเขียนคำสุดท้ายเสร็จ เขาก็วางพู่กันลงก่อนที่เขาจะเดินไปหาจีเวล จากนั้น เขาก็จับมือเธอในขณะที่พวกเขาหันหลังและเดินจากไป

ฝูงชนทั้งหมดต่างก็จ้องมองไปที่เสาหินด้วยความประหลาดใจเมื่อแดร์ริลจากไป

ที่บนเสาหิน มีบทกวีที่ถูกเขียนขึ้นอย่างวิจิตรบรรจง

ฝูงชนต่างก็หมกมุ่นอยู่กับการอ่านบทกวีซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่พวกเขาพยายามจินตนาการถึงความรู้สึกเหล่านั้นอีกครั้ง!

เพนนีรู้สึกว่าขาของเธอเริ่มอ่อนแรง เธอจ้องมองไปที่เสาหินอย่างไม่เชื่อสายตาไปชั่วขณะ

“น้องเล็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ไม่สิ ฉันหมายถึงคุณแดร์ริล ดาร์บี้ กวีนิพนธ์ผู้นั้นอยู่ที่ไหน?” เพนนีกระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวาย เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ แต่เธอก็มองไม่เห็นแดร์ริล

“ฉันคิดว่าเขากลับไปแล้ว”

“แดร์ริลจะต้องเป็นกวีนิพนธ์! เขาสมควรที่จะได้รับตำแหน่งนี้!”

ฝูงชนกำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด

เพนนีกัดริมฝีปากของเธอ เธอรีบวิ่งลงจากเวทีด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะต้องตามหาแดร์ริล ดาร์บี้ให้พบ! ผู้ที่ชนะในการแข่งขันร่ายบทกวีในครั้งนี้จะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน!

เพนนีรู้สึกสำนึกผิดเมื่อเธอตระหนักได้ว่าแดร์ริลเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ แต่เธอกลับเรียกเขาว่าน้องเล็กอย่างไม่ใส่ใจ

“ขอโทษค่ะ ฉันขอทางหน่อย” เพนนีหน้าแดงก่ำ เธอเดินผ่านฝูงชนเพื่อออกไปตามหาแดร์ริล