คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 839

”เลวมาก! นี่ลูกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป!” โซรันแผดเสียงขณะชี้ไปที่หน้าของเรเชล เขาเดือดดาล!

โซรันได้เดินทางไปที่ปล่องภูเขาไฟด้วยตัวเองและไปได้ยินสาวกวณิพกเล่าให้ฟังว่าเห็นอีวานและเรเชลล่อลวงแดร์ริลไปที่ปล่องภูเขาไฟ พวกเขาทั้งคู่ได้พยายามที่จะลอบสังหารแดร์ริล แต่ก็ไม่เป็นผล จากนั้นพวกเขาก็ลากสำนักง้อไบ๊มาพัวพันยุยงให้โจมตีแดร์ริล ต้นเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะลูกสาวของโซรันที่เป็นคนทำให้แดร์ริลต้องตกลงไปในปล่องภูเขาไฟ

สีหน้าของเรเชลซีดเผือด เมื่อเห็นความเดือดดาลของผู้เป็นพ่อ อย่างไรก็ตามเธอยังคงหัวแข็งดื้อรั้นกล่าวตอบ “ใช่ หนูเป็นคนทำ หนูยืมมือท่านเจ้าสำนักง้อไบ๊ฆ่าแดร์ริล แต่มันเป็นความผิดหนูเหรอ? ถ้าพ่อไม่บังคับให้หนูแต่งงานกับเขา หนูคงไม่มีวันฆ่าเขา หนูไม่อยากแต่งงานกับแดร์ริล เขาสมควรตายแล้ว!”

เรเชลตะเบ็งสุดเสียงทุกประโยคที่เธอกล่าว

ทั้งห้องเงียบสงัด

ไม่กี่วินาทีต่อมา ซาร่าก็ร้องไห้ฟูมฟายและมองไปที่เรเชลอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ทำไมพี่ทำแบบนั้น? ทำไมพี่ต้องทำร้ายพี่แดร์ริลขนาดนี้ด้วย? ทำไม?”

“เขาสมควรตาย!” เรเชลกล่าวตอบเย็นชา

เพียะ!

ทันใดนั้นโซรันก็ลุกขึ้นมาตบหน้าเรเชล

การตบนั้นแสดงให้เห็นถึงบันดาลโทสะของโซรัน!

เรเชลถึงกับถอยหลังไปกระแทกชนเข้ากับกำแพงด้านหลังของเธอ ใบหน้าอันงดงามโดดเด่นของเธอมีรอยมือแดงฉานประทับอยู่!

“เนรคุณ! ฉันปราชญ์เปรื่องมาทั้งชีวิต แต่ทำไมกลับเลี้ยงลูกอย่างแกโตมาได้เลวทรามขนาดนี้?!” โซรันน้ำตานองหน้า เขาด่าทอ “แกทำให้พี่ชายทูนหัวของแกต้องตาย! แกทำเรื่องชั่ว ๆ แบบนั้นลงคอได้ยังไง? ถ้าแกมันไม่ใช่คนบัดซบ?!”

ชิ้ง!

โซรันชักกระบี่เล่มยาวออกมาและเดินเข้าไปหาเรเชล ร่างกายเขาสั่นไปด้วยอารมณ์โทสะ “ไปขอขมาพี่ชายทูนหัวของแกด้วยในโลกหน้า!”

จากนั้นเขาก็เล็งกระบี่เล่มยาวไปที่หน้าอกของเรเชล!

เรเชลถึงกับตกตะลึง ใบหน้าของเธอซีดเซียวและขาของเธอก็หมดเรี่ยวแรง เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพ่อของเธอจะสังหารเธอเพราะแดร์ริล ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา เธอไม่มีค่าพอเท่ากับลูกทูนหัวของเขาอย่างนั้นหรือ?

โซรันรู้สึกแน่นหน้าอก เขาพูดไม่ออกเพราะความบันดาลโทสะของเขา เขาสัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลพุ่งพล่านเดือดดาลอยู่ในตัวเขา และเลือดสด ๆ ก็พุ่งออกมาจากปากของเขา กำแพงถูกสาดราดไปด้วยเลือดสีแดง! โซรันเช็ดเลือดที่ริมฝีปากเขาขณะจ้องมองไปที่เรเชลอย่างเย็นชา

“ทำไมแกยังยืนบื้ออยู่ตรงนั้นอีก เรเชล หนีไปได้แล้ว!” ซูซานกล่าวขณะที่เธอจับแขนของสามีไว้แน่นขนัด

ลูกสาวคนโตของเธอเป็นคนหัวรั้น เธอไม่ยอมวิ่งหนีไปในสถานการณ์เช่นนี้

เรเชลพยายามรวบรวมสติของเธอ เธอมองซูซานพร้อมกับน้ำตานองหน้า ก่อนจะหันหลังและรีบวิ่งหนีออกไปจากห้อง

ซูซานก็ยอมปล่อยมือที่จับแขนไว้ ทันทีที่เธอรู้สึกว่าลูกสาวของเธอวิ่งหนีไปไกลมากพอแล้ว

อ๊าก!

โซรันนั้นยังคงขุ่นเคือง เขาส่งเสียงโห่ร้องตะโกน ขณะที่เขาโยนกระบี่เล่มยาวขึ้นไปบนฟ้า!