คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 864

แดร์ริลยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างยิ่ง

เขารู้สึกอึดอัดเพราะเขาไม่อยากจะแต่งงานกับเรเชล คาร์เตอร์เลยแม้แต่นิดเดียว! เหมือนกับที่โบราณได้ว่าไว้ ‘ไม่มีอะไรดีจากการบังคับฝืนใจให้คบหากัน’ ถึงแม้ว่าเขาจะได้สัญญากับพ่อทูนหัวของเขาไว้ แต่เรเชลกับเขาคงไม่มีความสุขที่จะได้คบหากันอย่างแน่นอน

เขายิ้มเจื่อน ๆ ขณะที่เขาคิดวกวนอยู่ในหัวและกำลังจะตอบปฏิเสธ

ทันใดนั้น แม่ของเขา ลูน่าก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องกล่าว “โซรัน ฉันว่าเราควรจะลืมเรื่องที่จะให้ลูกของเราแต่งงานกันได้แล้ว ในเมื่อแดร์ริลกับเรเชลนั้นไม่เข้าคู่กันเสียเลย การบังคับคลุมถุงชนพวกเขาคงจะเละไม่เป็นท่า”

“เธอหมายความว่ายังไง?!”

เรเชลลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีขณะเธอตัวสั่นไปด้วยความโกรธเคือง เธอชี้หน้าลูน่าและตะคอกใส่ “อายุเยอะกันจนป่านนี้แล้ว ทำไมพูดจาน่ารังเกียจแบบนี้? คิดว่าฉันยินดีที่จะได้แต่งงานกับลูกชายของแกงั้นเหรอ? คิดว่าฉันอยากได้เขารึไง?”

เธอรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก ขณะที่เธอยอมตกลงที่จะแต่งงานกับแดร์ริลแล้ว แต่ลูน่ากลับมาปฏิเสธเช่นนี้? เธอเป็นใคร? เรเชลรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างยิ่งกับภาพลักษณ์ที่ชอกช้ำของเธอ

จากนั้นเธอก็จ้องเมข็งไปที่แดเนียลและลูน่า ด่าทอสารพัด “คนแก่สองคนอย่างพวกแกก็เหมือนกับปลิงที่ดูดเลือดเกาะกินเรามาจะปีกว่าแล้ว! แกมันไร้ยางอายที่กล้ามาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเรา และกินใช้ของของเรา! ตอนนี้ฉันก็อยากจะแต่งงานกับลูกชายแกแล้ว แต่แกก็ไม่เต็มใจยอมรับอีก? ตระกูลของพวกแกนี่มันเฮงซวยจริง ๆ !”

จากนั้นเธอก็วิ่งหนีไปพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย

ทุกคนสับสนงวยงง

“แก… ไอ้ลูกเวร! อย่าหนีนะ!” โซรันเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะตัวสั่นและชี้ตะโกนไล่หลังเรเชลไป

อย่างไรก็ตามเรเชลนั้นก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว

…

ในระหว่างนั้นที่เมืองอตูลาในโลกใหม่

เมืองอตูลาตั้งอยู่ที่ชายขอบมุมด้านตะวันตกของโลกใหม่

ในช่วงเวลานั้น บรรดาพ่อค้าและช่างฝีมือต่าง ๆ ทยอยเดินทางผ่านเข้าไปตามลำธารที่ทอดยาวไม่มีจุดสิ้นสุด เข้าสู่ประตูเมืองอตูลาถนนสายหลักของเมืองอตูลาก็คึกครื้นพลุกพล่านมีชีวิตชีวาเช่นเดียวกัน

บนยอดหอคอยของเมือง มีทหารยามสองสามคนกำลังเอนกายนอนพักผ่อนอยู่อย่างเกียจคร้าน ภายใต้แสงแดดและง่วงหงาวห่าวนอน

“มาเร็วเข้า ดูนั่น! มันคืออะไร?”