คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 963

“แม่ไม่ต้องตื่นตระหนก หนูจะหาทางหาเงินมาให้ได้” ลิลี่กล่าวเบา ๆ ขณะที่เธอกัดริมฝีปาก

"ยังไง? แกจะหาเงินขนาดนั้นยังไง?” ซาแมนธากระวนกระวายมาก “เงินตั้งเกือบร้อยล้าน! ก่อนหน้านี้แกยังมีรายได้จากไลฟ์สตรีม แต่แกก็ไม่ได้ทำมาเป็นปีแล้ว! นอกจากนี้หน้าของแก…”

ขณะที่ซาแมนธากำลังจะกล่าว เธอก็สังเกตเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของลิลี่และรู้สึกตัวทันทีว่าหลุดปากไป ก่อนจะปิดปากเงียบ

ซาแมนธารู้ว่าเธอได้ไปกระตุกต่อมความปวดร้าวบางอย่างในตัวลูกสาว

ความจริงลิลี่ไม่ได้สนใจเลยว่าแม่เธอจะกล่าวว่าอะไร เพราะตอนนี้จิตใจของเธอกำลังหมกมุ่น เธอยืนกรานที่จะไม่ยอมขายคฤหาสน์ แต่กระนั้นก็ดี ต่อให้เธอจะต้องไปหยิบยืนใครสักคน ก็คงจะไม่มีใครให้ยืมได้เพราะมันเป็น 100 ล้าน!

“จริงสิ!” จากนั้นลิลี่ก็ดีดนิ้วและรีบลุกไปที่ห้องนอนของเธอ เธอหยิบกล่องที่สวยวิจิตรงดงามออกมาจากตู้เสื้อผ้า

กล่องรองเท้าเคลือบสีทองดูหรูหราและภายในก็เป็นรองเท้าแก้วผลึกคู่หนึ่ง มันคือคำสรรเสริญจากคริสตัล!

“ลิลี่ แกว่าแกจะขายรองเท้าคู่นี้เหรอ?” ซาแมนธาอดไม่ได้ที่จะต้องถอนหายใจ แววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความเห็นใจลิลี่ “แต่นี่มันคือรองเท้าคู่โปรดของแก!”

จนกระทั่งตอนนี้ ซาแมนธาก็ยังไม่รู้ว่าแดร์ริลเป็นคนซื้อรองเท้าคำสรรเสริญคริสตัลให้ลิลี่ เธอรู้เพียงแค่ว่าลิลี่ถนุถนอมเก็บรักษามันไว้อย่างระมัดระวังและไม่ค่อยที่จะยอมเอามันออกมาใส่

ลิลี่กัดริมฝีปากและจ้องไปที่รองเท้าคำสรรเสริญคริสตัลก่อนที่จะกล่าวขึ้นมาเบา ๆ “แม่ ไม่ต้องเป็นห่วง”

ความจริงแล้ว ลิลี่ก็ไม่ได้ต้องการจะขายรองเท้าคู่นี้ เพราะทุกครั้งที่เธอเห็นมันเธอมักจะคิดถึงแดร์ริล เขาเคยปกป้องเธอ ดูแลเธอเป็นอย่างดี และทุก ๆ ช่วงเวลาดี ๆ ที่เธอได้ใช้กับแดร์ริล

เธอไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะต้องขายมันทิ้ง แต่เธอไม่มีทางเลือก!

…

อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์ตระกูลคาร์เตอร์

เมื่อพวกเขามาถึงภายในห้อง จีเวลกำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข แต่ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียวเล็กน้อย

“จีเวล!” แดร์ริลเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้นและนั่งข้างเตียงของเธอก่อนจะจับกุมมือของจีเวลไว้แน่นขนัด “ในที่สุดเธอก็ตื่น!”

แดร์ริลกระสับกระส่ายนอนไม่หลับมาสองคืน เพราะกังวลเรื่องของจีเวล

จีเวลยิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นายท่าน ฉันคิดว่าฉันตายแล้วและคงจะไม่ได้รับใช้นายอีกในอนาคต!”

‘เด็กโง่ เธอบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แต่ก็ยังคิดว่าจะคอยรับใช้ฉัน’ แดร์ริลหัวใจสลายและซาบซึ้งในเวลาเดียวกัน “อย่าพูดบ้า ๆ มันคือความผิดของฉันเองที่ไม่ได้ปกป้องเธอในตอนนั้น ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ยอมให้ใครต้องมาทำเธอเจ็บอีกต่อไป”

จากนั้นแดร์ริลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะกล่างอย่างจริงจัง “จริงสิ จีเวล ใครเป็นคนทำร้ายเธอในวันนั้น? เป็นคนแปลกหน้าหรือคนที่เธอรู้จัก?”