เวลาเกือบบ่ายโมง จารุณีกลับมาพร้อมกับใบหน้าบูดบึ้ง ทินกรกำลังเล่นเกมอยู่ พอเห็นแม่กลับมา เขาจึงถามเธออย่างไม่ใส่ใจ “แม่ครับ คราวนี้ใครทำให้แม่โกรธอีกล่ะ” จารุณีโยนกระเป๋าลงบนโซฟาและนั่งลงอย่างโกรธ ๆ “ทั้งหมดเป็นความผิดของนังโศภิตา!” “ใครนะครับ” ทินกรวางเครื่องเล่นเกมลงอย่างรวดเร็วและรีบขยับไปใกล้เธอ “นี่แม่ไปเจอเธอมาเหรอครับ” “แล้วทำไมฉันต้องตั้งใจไปเจอมันฮะ ฉันเจอมันที่ร้านแบรนด์เนมก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว มันกับคนรักอีกสองคนรวมหัวกันรังแกฉัน ฉันไม่รู้ว่าพวกมันทำอะไร แต่วันนี้ที่ฉันกับเพื่อนไปช้อปปิ้ง รปภ. ไม่ยอมให้ฉันเข้าไปข้างในและยังบอกอีกว่าฉันโดนขึ้นบัญชีดำแล้ว!” จารุณีแทบจะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนหักขณะที่พูดต่อด้วยความโกรธ “มีผู้หญิงอยู่ 5-6 คนนี่แหละ ทุกคนได้เข้าไปหมดยกเว้นฉัน! น่าโมโหจริง ๆ! ลูกไม่เห็นท่าทางที่คนอื่นมองมาที่แม่ พวกนั้นทำเหมือนแม่ด้อยกว่า กรี๊ด! ฉันเกลียดนังแพศยาโสภิตานั่น เกลียดมาก!” อาจเป็นเพราะเสียงของจารุณีดังเกินไป แทนไทยและทักษอรจึงลงมาพร้อมกัน “เกิดอะไรขึ้นครับ” แทนไทยติดกระดุมที่ข้อมือ เขาดูดีมากในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเทา ทักษอรก็แต่งตัวอย่างดีเช่นกัน เธออยู่ในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ ทำให้เธอดูอ่อนโยนราวกับดอกลิลลี่ จารุณีเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้แทนไทยฟังสั้น ๆ แทนไทยขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมหย่ากับเธอแล้ว เพราะฉะนั้นคุณแม่ก็ไม่ควรไปยั่วยุเธอโดยไม่มีเหตุผลอีก” โศภิตาไม่ได้จัดการง่ายอย่างที่ใคร ๆ คิด แทนไทยรู้จักนิสัยของแม่เขาเป็นอย่างดี และเขาก็แค่เตือนเพื่อที่เธอจะได้อยู่ให้ห่างจากปัญหาในอนาคต ได้ยินแทนไทยพูดแบบนี้ จารุณีจึงอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น เธอเบ้ปากก่อนจะพูด “นังนั่นเป็นคนกวนประสาทแม่ก่อน เข้าใจนะ” จารุณีหยุดพูด เมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังจะออกไปข้างนอก เธอจึงรีบมองไปที่ทักษอรและถามด้วยรอยยิ้มว่า “ทักษอร กำลังจะไปไหนกันเหรอจ๊ะ” ทักษอรยิ้มเล็กน้อย “หนูได้ยินว่าคุณนายฟากฟ้าป่วย หนูก็เลยอยากไปเยี่ยมท่านค่ะ” จารุณีกลอกตา “ป่วยแล้วยังไง จะไปเยี่ยมทำไม แม่หมายถึง—” “แม่ครับ” แทนไทยขัดเธอด้วยสายตากดลึก เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ “ท่านคือคุณย่าของผม” จารุณีรู้ว่าลูกชายของเธอไม่ชอบที่เธอพูดไม่ดีเกี่ยวกับรสสุคนธ์ เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรต่อและหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจแทน “ถ้างั้นทั้งสองคนก็รีบๆ กลับมาล่ะ แม่จะให้คนเตรียมซุปโปรดของทักษอรไว้เพื่อฟื้นฟูร่างกายด้วย” ทักษอรขอบคุณเธอและออกไปกับแทนไทย สุดท้ายแล้ว มีเพียงโศภิตาที่คอยดูแลรสสุคนธ์ ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จึงพัฒนาอย่างแน่นแฟ้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ต่อให้ทักษอรจะได้หัวใจหลานชายของเธอไป แต่นั่นก็เทียบไม่ได้กับตำแหน่งของโศภิตาที่อยู่ในใจของรสสุคนธ์ แทนไทยเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหญิงชรามีท่าทีเหินห่างต่อทักษอรในตอนที่พวกเขาไปถึง เขารู้เหตุผลดี แต่ก็ยังพาทักษอรมาที่นี่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการให้ทักษอรได้ทำความคุ้นเคยกับหญิงชรา เพราะท้ายที่สุดแล้ว ทักษอรก็คือภรรยาในอนาคตของเขา “คุณย่าคะ นี่คืออาหารเสริมที่หนูเตรียมมาเป็นพิเศษสำหรับคุณย่า ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ” ทักษอรปฏิบัติตัวเช่นหญิงสาวที่ถูกสอนมาอย่างดี ราวกับว่าทุกย่างก้าวของเธอถูกออกแบบมาให้สมบูรณ์แบบ หญิงชรานอนตะแคงอยู่บนเก้าอี้นวม สีหน้าของเธออ่านไม่ออก “ยังเร็วเกินไปที่จะเรียกฉันว่า 'คุณย่า' เธอจะเรียกฉันแบบนั้นได้ก็ต่อเมื่อแต่งงานกับแทนไทยแล้วเท่านั้น อีกอย่าง ฉันเองทั้งแก่และอ่อนแอ คงไม่กล้าดื่มอะไรก็ไม่รู้ที่คนอื่นเอามาให้หรอกนะ เธอควรเอากลับไปซะ” ทักษอรรู้สึกอับอายเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากขณะมองชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ ราวกับร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อเห็นเช่นนั้น แทนไทยจึงช่วยพูดแทนเธอ “คุณย่าครับ ทักษอรแค่หวังดีน่ะครับ” รสสุคนธ์ผ่านอะไรมามากมายในชีวิต เธอเหลือบมองทักษอรครั้งหนึ่ง รสสุคนธ์รู้ทันทีว่าทักษอรกำลังคิดอะไรอยู่ “เธอช่างใส่ใจเสียจริง ถึงขั้นบังคับให้หลานสะใภ้ของฉันต้องจากไป”