คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ นิยาย บท 296

“ไม่เป็นไร” เสิ่นชิงซูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ในเมื่อฉันกล้ากลับมาเมืองเป่ย ก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว ว่าสักวันต้องเจอหน้ากับฟู่ซือเหยียน”

ฉินเยี่ยนเฉิงมองเธออย่างประหลาดใจเล็กน้อย “คุณหมายความว่า คุณวางแผนที่จะ...”

“ขั้นแรกก็ต้องฟ้องหย่าแน่นอน” เสิ่นชิงซูหันหน้าไปมองฉินเยี่ยนเฉิง “คุณก็รู้ว่า ตอนนี้ฉันมีผู้ใหญ่คอยช่วยเหลือ ไม่แน่ว่าฟู่ซือเหยียนจะต้านไหว”

ฉินเยี่ยนเฉิงเม้มปาก ครู่หนึ่งจึงกล่าวถามขึ้นว่า “สี่ปีมานี้ผมมีข้อสงสัยเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นคนติดต่อมาหาผม เช่นนั้นผมก็อดไม่ได้แล้ว ตกลงคนที่ช่วยเหลือคุณเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหนกัน?”

เสิ่นชิงซูเม้มปากยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถาม

ฉินเยี่ยนเฉิงยิ้มอย่างจนใจ “ช่างเถอะ ด้วยความสัมพันธ์ของคุณกับฟู่ซือเหยียน คุณจะป้องกันผมมันก็สมควรแล้ว”

“ฉันไม่ได้ป้องกันคุณหรอกค่ะ” เสิ่นชิงซูหยุดฝีเท้าลง แล้วหันหน้าไปมองฉินเยี่ยนเฉิง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แต่เรื่องบางเรื่องคุณไม่รู้จะดีกว่า เรื่องระหว่างซิงซิงกับฟู่ซือเหยียนก็ทำให้คุณต้องลำบากใจมากพออยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอคะ?”

ฉินเยี่ยนเฉิงนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คุณพูดถูก”

คนทั้งสองเดินมาถึงหน้าป้ายหลุมศพของผู้เป็นพี่ชาย

เสิ่นชิงซูนั่งลงยอง ๆ แล้วมองป้ายหลุมศพที่เล็กกว่าป้ายอื่นเบอร์หนึ่ง เธอยกมือขึ้นลูบป้ายหลุมศพด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ข้าง ๆ นี้คือคุณท่านฟู่”

ฉินเยี่ยนเฉิงยืนอยู่ข้าง ๆ มองเสิ่นชิงซูที่ก้มหน้าร้องไห้เงียบ ๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “คุณท่านฟู่เป็นผู้อาวุโสที่เมตตามาก ก่อนหน้านี้เขารักและเอ็นดูซือเหยียนมาก เขาอยู่ด้วยกันกับคุณท่านจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวหวาดกลัวแล้วละ”

เสิ่นชิงซูลูบป้ายหลุมศพ แต่บนป้ายหลุมศพกลับไม่มีแม้แต่รูปถ่ายสักใบ

“ฉัน ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง...”

“ทุกครั้งที่เห็นเสี่ยวอันหนิงยิ้มอย่างมีความสุข ฉันมักอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ คงจะหน้าตาคล้ายกับเสี่ยวอันหนิงมากเลย และนิสัยก็คงจะร่าเริงน่ารักเหมือนกันกับเสี่ยวอันหนิงใช่ไหม...”

“แต่ว่า ไม่มีคำว่าถ้า ฉันมันไม่ได้เรื่องเอง ฉันตัดสินใจที่จะเก็บเขาไว้ แต่ฉันก็ไม่สามารถปกป้องเขาได้ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะตำหนิฉันไหม...ตำหนิว่ฉันปกป้องแต่น้องสาว ไม่ได้ปกป้องเขา...”

เสิ่นชิงซูส่งเสียงสะอื้นไห้ น้ำตาที่ไหลพรากไม่ขาดสายราวกับสร้อยไข่มุกที่สายขาด

“สี่ปีมานี้ฉันมักจะฝันอยู่เสมอ ฝันเห็นเขาร้องไห้เรียกหาแม่ในความฝัน แต่ฉันก็หาเขาไม่เจอสีกที เสียงร้องไห้ของเขาถูกซ่อนเอาไว้ในหมอก ต่อให้ฉันจะตามหายังไง...ตามหาเท่าไรก็หาเขาไม่เจอ...”

ฉินเยี่ยนเฉิงได้ฟังแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดใจ