คู่แฝดคู่ป่วน นิยาย บท 31

เย่วเทียนและเย่วฉีที่เดินทางกลับจวนมาพร้อมกัน จริงๆพวกเขาบังเอิญพบกันระหว่างเดินทางกลับ เมื่อมาถึงก็พบกับความชุลมุนไม่รอช้ารีบแยกตัวกันไปช่วยเหลือคนทันที เย่วฉีแยกมาทางเรือนของน้องสาวเห็นน้องสาวกำลังโดนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บก็พลันให้โมโหเข้าจัดการคนร้ายอย่างบ้าคลั่ง

“ซินเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เย่วฉีหลังจัดการคนร้ายเรียบร้อยก็รีบพุ่งตัวไปหาน้องสาวทันที

“พี่เย่วฉีข้าจิวอิงเจ้าค่ะ”

“อิงเอ๋อร์? เจ้าเจ็บมากหรือไม่พี่จะห้ามเลือดให้เจ้าก่อน” เย่วฉีเอ่ยพร้อมกับหยิบผงยาห้ามเลือดออกจากแหวนจัดเก็บ แล้วเทลงบนบาดแผลที่ต้นแขนของน้องสาวทันที

“ข้าไม่เจ็บมากเท่าไรเจ้าค่ะ เรารีบไปหาซินเอ๋อร์กันดีกว่าข้าเป็นห่วงนาง” จิวอิงไม่รอช้ารีบลุกขึ้นโดยมีเสี่ยวชิงคอยประคองแล้วรีบเดินไปทางห้องปรุงยาทันที

ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ภายในห้องใหญ่ รอให้คนคุ้มกันของจวนเก็บกวาดคนร้ายให้สิ้นซากเพราะบางคนโดนแค่ยาสลบเพียงเท่านั้น ฮุ่ยฉินไม่คิดที่จะเก็บคนร้ายเอาไว้สอบสวนเพราะพวกนี้เป็นนักฆ่ารับจ้าง สอบสวนไปก็เท่านั้นพวกมันไม่รู้หรอกว่าผู้ใดเป็นผู้ว่าจ้างมัน มีแต่นายใหญ่ของพวกมันเท่านั้นที่รู้

ทุกคนปลอดภัยดีมีแต่จิวอิงที่บาดเจ็บเล็กน้อยบริเวณต้นแขน แต่บาดแผลนั้นก็ทำให้เย่วซินได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน ตอนนี้ฮุ่ยฉินและเย่วฉีกำลังทำแผลให้ทั้งสองคนอยู่

“ท่านปู่หน้าท่านใยดูซีดเซียวนัก” เย่วซินเอ่ยถามท่านปู่ที่กำลังใส่ยาให้ตนเองอยู่ ยังไม่ทันได้คำตอบท่านปู่ก็ทรุดลงกับพื้น ทำให้ทุกคนตกใจ

“ท่านปู่! ท่านพ่อ!” ทั้งหมดเอ่ยขึ้นพร้อมเพรียงอย่างตกใจ

เย่วเทียนรีบเข้าพยุงท่านปู่นอนลงบนตั่งยาวทันที ตอนนี้ดูท่านไม่ค่อยมีสติเท่าใดนักริมฝีปากเริ่มเปลี่ยนเป็นสีคล้ำขึ้น

“ท่านปู่ถูกพิษ?” เย่วเทียนเอ่ย

เย่วซินได้ยินเช่นนั้นก็รีบหยิบยาระงับพิษออกมาป้อนท่านปู่ทันทีโดยไม่รอช้า แล้วหยิบเข็มเงินขึ้นมาปิดจุดต่างๆตามร่างกายไม่ให้พิษซึมผ่านไปยังอวัยวะสำคัญ “อาฉีช่วยกันดูท่านปู่ว่าได้รับบาดแผลตรงไหน” เย่วซินมองดูท่านปู่ก็ไม่พบว่าท่านมีบาดแผลแล้วท่านไปโดนพิษตอนไหนกัน

ทุกคนยืนดูเย่วซินและเย่วฉีช่วยกันสำรวจร่างกายประมุขของจวนอย่างไม่วางตาด้วยความเป็นห่วง พวกเขาไม่กล้าเอ่ยถามสิ่งใดตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้ท่านปลอดภัย จูเซียนมองดูด้วยน้ำตาคลอหน่วยโดยมีอวี้หลางผู้เป็นสามีคอยโอบกอดอย่างปลอบประโลม

ไม่ต่างกันกับจิวอิงที่น้ำตาไหลอย่างเงียบๆไม่ขาดสายด้วยความเป็นห่วงโดยมีเสี่ยวชิงคอยกอดให้กำลังใจอย่างเงียบๆ เสี่ยวชิงเองก็เป็นห่วงนายท่านไม่แพ้กัน

“ซินเอ๋อร์ดูนี่..” เย่วฉีเอ่ยเรียกน้องสาวเมื่อตนพบบางอย่างบริเวณลำคอของท่านปู่

“ผึ้ง? อย่าเอามือไปจับนะอาฉี” เย่วซินเอ่ยห้าม

เย่วฉีล้วงหยิบอุปกรณ์จากล่วมยาที่ตนหยิบออกมาจากแหวนจัดเก็บ แล้วจัดการหยิบเจ้าตัวปัญหาออกมาจากบริเวณลำคอของท่านปู่เอามาใส่ไว้ในขวดแก้วทันที ลำคอของท่านปู่บริเวณที่โดนผึ้งพิษต่อยมีเหล็กในฝังอยู่และมีสีเขียวคล้ำ

“ดีๆยิ่งนักที่เจ้ายังไม่ตาย ข้าจะเอาเจ้าไปลงหม้อน้ำร้อนต้มกินเสียโทษฐานที่ทำร้ายท่านปู่ของข้า” เย่วซินหยิบขวดที่ใส่เจ้าตัวร้ายขึ้นมาจ้องอย่างเดือดดาลและคาดโทษมัน “พี่เย่วเทียน อาฉีช่วยพาท่านปู่กลับเรือนก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

“ซินเอ๋อร์ ท่านปู่ของเจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่” อวี้หลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“ท่านพ่ออย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ ท่านปู่จะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน”

“จะให้พ่อไปตามหมอหลวงกู้มาหรือไม่ ท่านหมอกู้พอรู้เรื่องพิษอยู่บ้าง” อวี้หลางรู้ว่าตอนที่ฮองเฮาถูกพิษก็มีท่านหมอกู้ที่ช่วยท่านพ่อของตนรักษา ท่านหมอกู้คงพอช่วยท่านได้บ้างในตอนนี้

เย่วซินอึกอักเล็กน้อยนางลืมไปว่าท่านพ่อและท่านแม่ไม่รู้เรื่องที่นางเก่งกาจและเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ ครั้นจะพูดออกไปตรงนี้ก็เกรงว่าจะไม่เหมาะเพราะมีบ่าวไพร่บางส่วนนั่งอยู่ แต่ว่ามาถึงขั้นนี้คงจะปิดบังอะไรไม่ได้อีกสักวันก็คงรู้กันหมดอยู่ดี

“ท่านพ่อ ท่านแม่เชิญตามลูกไปที่เรือนท่านปู่ก่อนเถิดเจ้าค่ะ พี่เสี่ยวชิงพาอิงอิงกลับเรือนไปพักก่อนนางได้รับบาดเจ็บประเดี๋ยวบาดแผลจะอักเสบมีไข้เอาได้ ตอนเช้าค่อยเข้ามาดูท่านปู่อีกที” ประโยคหลังเย่วซินเอ่ยบอกพี่เสี่ยวชิง