กินเด็ก 20+ บทที่ 60

"อายทำไม ฉันเห็นบ่อยแล้วแก้มแดงๆของเธอน่ะ" ต้นน้ำพูดหยอกล้อ พร้อมกับใช้ปลายนิ้วลากวนไปมาบนหน้าท้องแบนราบ

"อื้อ!" สัมผัสวาบหวามของคนข้างบนทำเอาเด็กสาวหายใจไม่ทั่วท้อง เธอบิดเร่าร่างกายไปมาพลางใช้รองเท้าส้นสูงยันหน้าท้องแกร่งเบาๆ

"อ๊ะ..ตะ..ต้นพอแล้ว..อื้อ!" ยังไม่ทันได้ตั้งตัวความเสียวซ่านก็ตรงเข้าเล่นงานใจกลางความเป็นสาวอีกครั้ง เมื่อต้นน้ำจงใจกลั่นแกล้งด้วยการขยับสะโพกเข้าออกอย่างเนิบนาบ ทำให้เธอต้องรีบยันตัวลุกขึ้นทั้งที่อีกคนยังเคลื่อนไหวร่างกายอยู่กลางหว่างขา

"ตะ..ต้นหนูบอกให้หยุด..อึก..พะ..พอแล้ว..อ๊า"

"วางแขนไปข้างหลังจะไม่เมื่อยมากนะ" ถ้อยคำห้ามปรามของเธอไม่มีผลใดๆต่อความต้องการของต้นน้ำ เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบบอกเสียงพร่าเหนือริมฝีปาก แต่คะนิ้งกลับทำตรงกันข้าม เรียวแขนสวยทั้งสองข้างยกขึ้นมาโอบรัดลำคอหนาไว้หลวมๆ

"ถ้าไม่หยุดหนูจะโกรธแล้วนะ"

"ไม่งอแงตอนนี้ได้ไหม" ต้นน้ำสบตาอย่างเว้าวอน ขณะที่สะโพกสอบเปลี่ยนจังหวะรักเนิบนาบให้กลายเป็นหนักหน่วงในนาทีต่อมา "เฮียขอนะ เป็นเด็กดีของเฮียสักวันได้ไหม"

"..." คะนิ้งชะงักไปกับสรรพนามใหม่ที่หลุดออกจากปากของต้นน้ำ อีกทั้งท่าทางออดอ้อนของเขาที่ไม่เคยเห็นมาก่อนยังทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อื้อ!..ถะ..ถ้าไม่หยุดหนูจะโกรธจริงแล้วนะ!" เธอทำเสียงแข็งอย่างเอาจริงเมื่อคนตรงหน้ากระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามาอย่างหยาบโลนจนเกิดเสียงลามกของเนื้อกระทบเนื้อดังก้องภายในห้องทำงาน

"ไม่คิดถึงกันเลยเหรอ หรือมีแค่เฮียคนเดียวที่คิดถึงนิ้ง" ต้นน้ำผ่อนแรงลงเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กสาว แต่ยังไม่ยอมคืนอิสระให้เธอง่ายๆ

"ยะ..อย่ามาทำเสียงแบบนั้นใส่หนูนะ หนูไม่หลงกลคนเจ้าเล่ห์อย่างต้นหรอก"

"คิดดีแล้วเหรอที่ท้าทาย?"

"ถ้าหนูดื้อต้นจะทำร้ายหนูอีกเหรอ?"

"กลับถึงห้องเมื่อไหร่มันจบไม่สวยแน่" เขาเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างคาดโทษ ก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดแก่นกายลวกๆ แล้วสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย

"เสื้อเชิ้ตมันมีกระดุมให้ติดนะ เผื่อไม่รู้"

"ถ้าหนูไม่ติดต้นจะตีหนูเหรอ?"

"นี่อยู่กับยัยแม่มดพัดชานานเกินไปรึไงถึงติดนิสัยแบบนี้มา" มือหนายื่นเข้าไปหมายจะติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ แต่เด็กสาวก็เบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้ทำง่ายๆ มิหนำซ้ำยังหันหลังหนีหมายจะเดินออกไป

หมับ!

คะนิ้งหยุดฝีเท้าชะงักเมื่อโดนสวมกอดจากทางด้านหลัง ความอบอุ่นจากอ้อมแขนของชายหนุ่มทำให้เธอหวนนึกถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย

"อยากให้เฮียอาละวาดเหมือนวันนั้นอีกรึไง"

"ต้นไม่เชื่อใจหนูเลยเหรอ"

"หวงกับเชื่อใจมันคนละความหมายกันนะ"