กินเด็ก 20+ นิยาย บท 62

"ไงจ๊ะสาวๆ มานั่งกินไอติมอยู่ตรงนี้นี่เอง" เสียงของพัดชาที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้คะนิ้งและนาร์เนียที่กำลังนั่งกินไอศกรีมอยู่ด้วยกันรีบเอี้ยวหน้ากลับไปมองเธออย่างพร้อมเพรียง

"พี่พัดชากินไอติมไหมคะ เดี๋ยวหนูตักให้" นาร์เนียเอ่ยถามพลางยิ้มหวานจนตาหยีทั้งที่รู้ว่าพัดชาเป็นเจ้าของงานวันเกิด และเป็นเจ้าของไอศกรีมที่เธอกำลังกินอยู่

"ถ้าชอบก็ตามสบายเลยนะ พี่กินแล้วนิดหน่อย ว่าจะมาตามน้องคะนิ้งไปเล่นน้ำด้วยกันเฉยๆ"

"หนูขอกินไอติมถ้วยนี้ให้หมดก่อนได้ไหมคะ~" คะนิ้งมองตาแป๋ว พร้อมทั้งตักไอศกรีมคำใหญ่เข้าปาก ความน่ารักน่าเอ็นดูของเธอเรียกรอยยิ้มจากพัดชาได้ไม่ยาก

"กินเสร็จแล้วตามพี่ไปที่สระนะ อย่าลืมถอดเสื้อเชิ้ตออกด้วย มีของดีต้องโชว์นะรู้ไหม" พัดชาขยิบตาให้ แล้วหันหลังหมายจะเดินออกไป

"อ๊ะ!" เธอผงะด้วยความตกใจเมื่อหันหลังกลับมาแล้วเห็นต้นน้ำยืนกอดอกมองอยู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอก็ไม่ปาน

"นี่คิดว่าหล่อแล้วจะยืนตรงไหนก็ได้เหรอ ตกใจหมดเลย"

"จะพาเมียคนอื่นไปโชว์เนื้อหนังมังสาไม่คิดจะขออนุญาตผัวเขาก่อนเหรอ"

"นี่เป็นผัวน้องหรือพ่อน้องกันแน่เนี่ย ปล่อยให้น้องคะนิ้งได้มีความสุขกับบิกินี่ตัวน้อยบ้างเถอะ"

"เป็นทั้งผัวแล้วก็พ่อ เธอมีปัญหาอะไรไหม"

"หนูไม่อยากให้ต้นเป็นพ่อหนู~" คะนิ้งแย้งเสียงอ้อนพลางกะพริบตาปริบๆ ทำเอาหัวใจแกร่งของต้นน้ำสั่นไหวกับความน่ารักของเธอ

"ก็...พ่อทูนหัวของหนูไง"

แค่กๆ!

นาร์เนียที่เพิ่งตักไอศกรีมคำใหญ่ใส่ปากสำลักหน้าดำหน้าแดงเมื่อได้ยินสิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมา เช่นเดียวกับพัดชาที่อึ้งไปไม่ต่างกัน ต่างจากคะนิ้งที่อมยิ้มแก้มปริกับความน่ารักของต้นน้ำ

"แด๊ดดี้~" คะนิ้งเรียกคนรักเสียงหวาน เรือนแก้มใสแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

"นี่ไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่าเนี่ย" พัดชาถามหน้าตื่น

"ทำไม ฉันมีอะไรไม่เหมือนเดิมรึไง"

"เอาจริงดิ? นี่ไม่รู้เลยเหรอว่าต้นเปลี่ยนไปขนาดไหน ที่พูดกับน้องคะนิ้งเมื่อกี้ไม่รู้สึกกระดากปากบ้างเลยเหรอ?"

"ฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิม"

"คนเดิมกับผีน่ะสิ ต้นคนเดิมไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้นออกมาแน่ บอกมานะว่าแกเป็นใคร! กล้าสวมรอยเป็นพี่ชายฉันเหรอ!"

"เลอะเทอะ" ต้นน้ำทำหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะผลักพัดชาออกให้พ้นทาง แล้วเดินเข้าไปแตะแขนคะนิ้งเบาๆ

"ตักใส่ถ้วยไปนั่งกินที่โต๊ะดีๆ อย่ามานั่งกินตรงนี้ มันน่าเกลียด"

"หนูอิ่มพอดีเลย ต้นกินไหม เดี๋ยวหนูตักให้"

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบ"

"มันอร่อยนะ" ไม่ว่าเปล่าแต่คะนิ้งยังตักไอศกรีมคำเล็กๆไปจ่อริมฝีปากของชายหนุ่ม ซึ่งต้นน้ำก็ยอมกินมันแม้จะมีท่าทางลังเลในตอนแรก

"โว้ววววว~ ไม่ลงมาเล่นน้ำด้วยกันเหรอครับน้องคะนิ้ง"

"ใส่ชุดว่ายน้ำมาแต่ไม่ได้ลงสระมันน่าเสียดายนะครับคนสวย"

"น้องคะนิ้งจะไม่ใจอ่อนยอมมาเล่นน้ำกับพวกพี่จริงๆเหรอ ถ้าว่ายน้ำไม่เป็นพวกพี่สอนให้ได้นะ"

คะนิ้งเพียงแค่ส่งยิ้มบางๆอย่างประหม่าให้ชายหนุ่มหลายคนที่ว่ายน้ำมาเกาะขอบสระในตอนที่เธอเดินผ่าน ทุกคนรู้จักชื่อเธอดีและรู้ว่าเธอเป็นเด็กในปกครองของพัดชา ในขณะที่เธอไม่รู้จักใครเลย แม้กระทั่งชื่อของชายหนุ่มเหล่านั้น

ปึง!!

เฮือก!

เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังไม่ได้ทำให้คะนิ้งสะดุ้งตกใจแค่คนเดียว เพราะผู้คนหลายสิบชีวิตที่ยืนอยู่ในบริเวณใกล้ๆต่างก็หันไปหาต้นทางของเสียงด้วยความตกใจไม่ต่างกัน

ไร้ซึ่งคำพูดจากปากของทุกคนเมื่อเห็นว่าที่มาของเสียงนั้นคือต้นน้ำที่ฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง สีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขาทำให้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

"มีใครอยากสอนกูว่ายน้ำไหม?" เขาก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบไปหาคะนิ้งที่ยืนนิ่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำ เพียงแค่ต้นน้ำยกแขนขึ้นมากอดคอเธอแสดงความเป็นเจ้าของ ผู้ชายหลายคนที่เอ่ยแซวเธอเมื่อสักครู่ก็รีบแยกย้ายกันออกไป

"อย่าให้เฮียสติแตกเป็นครั้งที่สอง"

"..."

"เพราะถ้าลงกับหนูไม่ได้ ไอ้พวกเวรนั่นมันจะโดนแทน"