กินเด็ก 20+ นิยาย บท 63

"อย่ามาทำตัวเกเรกับหนูนะ" คะนิ้งปล่อยหมัดใส่หน้าท้องแกร่งเบาๆอย่างนึกหมั่นไส้ แม้ในตอนแรกจะหวาดกลัวอารมณ์ของต้นน้ำก็ตาม

"บอกตัวเองเถอะว่าอย่าโปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชายให้มาก เดี๋ยวมันจะจบไม่สวย" มือหนาดันปลายคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าลงไปบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วง ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของผู้คนรอบข้างที่มองมา แต่ต้นน้ำก็ไม่อายเลยที่จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายของคะนิ้ง

"อืม~" รสจูบร้อนแรงที่แฝงด้วยความละมุนของชายหนุ่มหลอกล่อให้เด็กสาวเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ เธอตอบรับสัมผัสของเขาอย่างลืมอายด้วยการดูดดุนเรียวลิ้นสากเบาๆ นาทีต่อมาจึงเป็นฝ่ายถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง

"หึ" ต้นน้ำหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำเมื่อเห็นพวงแก้มแดงระเรื่อของคนตรงหน้า นิ้วชี้เรียวยาวราวกับผู้หญิงแตะลงบนปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะเดินกอดคอเธอกลับไปที่โต๊ะพร้อมกัน

"มีความสุขกับเขาสักทีนะมึง" สหรัฐเอ่ยแซวทันทีที่ต้นน้ำหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยมีคะนิ้งนั่งหน้าแดงอยู่บนหน้าตัก

"อย่าเอาร่างอวตารมาใช้กับเมียอีกนะมึง ไม่งั้นได้เสียเมียจริงๆแน่" บดินทร์เป็นเจ้าของคำพูดนั้น

ต้นน้ำยกยิ้มให้กับคำพูดของเพื่อนรักทั้งสองคน แล้วรั้งศีรษะทุยเล็กของคนบนหน้าตักลงมาบนบ่าแกร่ง

"ขอบใจที่เตือนสติกู แต่ยังไงกรรณิการ์ก็ไม่มีทางหนีอคิราห์ได้หรอก"

"..." หัวใจดวงน้อยของคะนิ้งพองโตกับความอบอุ่นของต้นน้ำที่แฝงอยู่ในน้ำเสียง หากเขายังยืนยันในคำพูดของตัวเองว่าอยากให้เธออยู่ด้วยกัน เธอก็จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

"วันไหนโดนทิ้งกูจะสมน้ำหน้าให้"

"คงไม่มีวันนั้น เพราะกรรณิการ์ต้นนี้เป็นของกู ถ้ากูไม่อนุญาตให้ไปก็อย่าหวังจะไปจากกูได้"

"ทำเป็นพูดดีนะมึง น้ำตาเช็ดหัวเข่าวันไหนกูจะซ้ำเติมคนแรกเลย"

"ยังมีหน้าจะไปซ้ำเติมพี่ต้นน้ำอีกเหรอ" ไพลินแหงนคอมองคู่หมั้นหนุ่มตาขวาง "พูดเหมือนตัวเองไม่เคยใช้ร่างอวตารเลยนะ"

"ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนิ ตอนนี้เฮียเป็นเด็กดีแล้ว" บดินทร์ขยิบตาให้คนบนหน้าตัก พร้อมกับกดจูบลงกลางหน้าผากมนของเธอ

คะนิ้งมองภาพตรงหน้าที่บดินทร์และไพลินกำลังหยอกล้อกันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แล้วเบนสายตาไปหานาร์เนียที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของเหมราช เช่นเดียวกับญาณินที่นั่งหาวหวอดๆอยู่บนหน้าตักของแฟนหนุ่มอย่างสหรัฐ บรรยากาศรอบข้างอบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจไปด้วย

@สามชั่วโมงต่อมา

เมื่องานเลี้ยงเลิกราผู้คนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เช่นเดียวกับคะนิ้งที่โดนลากกลับมาห้องพักของต้นน้ำพร้อมกับเขา ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันเธอยืนมองบานประตูที่อยู่ห่างแค่เอื้อมด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจที่ระรัว เพราะวันนี้เธอไม่ได้กลับมาที่นี่ในฐานะคนอาศัย แต่กลับมาในฐานะเจ้าของบ้าน...

แกร๊ก~

"เข้าไปสิ ตอนนี้มันเป็นบ้านของเรานะ" ต้นน้ำที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังโน้มใบหน้าลงไปกระซิบบอกข้างกกหู พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตูให้

คะนิ้งอมยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของคนข้างหลัง ก่อนจะสะบัดขาบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปในห้องพักที่คุ้นเคย ดวงตากลมโตกวาดตารอบๆห้องอย่างตะลึงทันทีที่ไฟในห้องสว่างจ้า

"ว้าว ห้องสะอาดจัง ไม่มีกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ด้วย ผิดจากที่หนูคิดไว้เยอะเลย"

"ก็เด็กแถวนี้ไม่อยากให้กิน เลยไม่กิน" ต้นน้ำตอบโดยไม่สบตาเมื่อเด็กสาวเอี้ยวหน้ากลับมา "แต่บุหรี่ยังสูบอยู่บ้าง มันเลิกยาก"

"เพราะไม่ได้ดูดนมหนูเหรอเลยเลิกไม่ได้~" คะนิ้งเอียงคอถามพลางตีหน้าซื่อ

"ถ้าบอกว่าใช่จะยอมให้ดูดไหม?"

"ต้นเจ้าเล่ห์ หนูรู้ทันต้นหมดแล้ว"