กินเด็ก 20+ นิยาย บท 67

"ถ้าพ่ออยากให้หนูกลับบ้านหนูนั่งแท็กซี่กลับเองได้ค่ะ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีต่อหน้าหนูหรอก เพราะหนูรู้ธาตุแท้ของพี่เจอาร์ดี"

"งั้นเหรอ?" เจอาร์แสร้งทำหน้ายียวน แล้วก้าวเข้าไปประชิดโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว

"อย่ามาแตะต้องตัวหนูนะ! ถ้าไม่อยากอายคนก็ถอยไปห่างๆหนู!" ความตกใจทำให้คะนิ้งเผลอส่งเสียงดังอย่างลืมตัว เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างให้หันมาที่เธอและเจอาร์เป็นตาเดียว แต่กลับไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเลย

"ใครกันแน่ที่ต้องอาย ถ้าพี่ทำเหมือนที่เคยทำ"

"นะ..หนูนั่งแท็กซี่ไปเองได้" คะนิ้งรีบหยิบมือถือในกระโปรงนักเรียนออกมาหมายจะโทรหาต้นน้ำอีกครั้ง แต่กลับโดนเจอาร์แย่งไปจากมืออย่างอุกอาจ

"อย่ามายุ่งกับของๆหนูนะ!"

"อย่าดื้อให้มาก" ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน แม้สีหน้าจะยังยิ้มแย้มก็ตาม "อย่าบังคับให้ฉันต้องร้ายกับเธอเหมือนวันนั้น"

"..." เป็นอีกครั้งที่คะนิ้งชะงักไปเพราะคำพูดของเจอาร์ ภาพความทรงจำเก่าๆที่เคยโดนเขากระทำหลั่งไหลเข้ามาในสมองอีกครั้ง เธอกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

"อยากได้คืนก็ตามมา หวังว่าฉันคงไม่ต้องพูดซ้ำหลายๆรอบ" ว่าจบก็เก็บมือถือเครื่องหรูของเด็กสาวไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองทันที แล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถยนต์คันหรูซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก

"ต้นมาหาหนูด้วยนะ..." เด็กสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อไม่มีทางเลือกจึงยอมเดินตามเจอาร์ไป เธอภาวนาให้ต้นน้ำโทรกลับมาและรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะไปที่ไหน

"กลัวฉันขนาดนั้นเลย?" เจอาร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางไม่ไว้ใจของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเบาะที่นั่งข้างๆในรถยนต์คันหรู

"..."

"อย่าเงียบสิ เพราะถ้าเธอเงียบฉันจะทำให้เธอยอมเปิดปากด้วยวิธีของฉัน"

"หนูรู้แล้วว่าพี่เจอาร์เลว แต่ไม่จำเป็นต้องแสดงความเลวออกมามากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"

"ปากเก่งนิ ระวังจะน้ำตาตกเพราะคนเลวอย่างฉันก็แล้วกัน"

"ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ถ้าไม่ชอบหนูก็ต่างคนต่างอยู่สิ มาวุ่นวายกับหนูทำไม"

"ขอโทษที่ไม่มีคำตอบให้ เพราะฉันมันคนเลว ถนัดทำแต่เรื่องเลวๆอยู่แล้ว"

"น่ารังเกียจ"

"ว้าวววว เด็กน้อยจะเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้วเหรอเนี่ย น่าตื่นเต้นดีจัง"

"หนูเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่ถนัดตีสองหน้าหลอกคนอื่นเหมือนพี่เจอาร์หรอกค่ะ"

"หึ" เจอาร์หัวเราะน้อยๆให้กับคำพูดของคนข้างๆ ขณะที่สายตายังมองถนนเบื้องหน้า "คำพูดคำจาไม่ใสซื่อเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าไอ้หมอนั่นเลยนะ"

"..." คะนิ้งเลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำให้เสียอารมณ์ ซึ่งเจอาร์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้นเหมือนกัน

"หนูยังสงสัยไม่หายว่าทำไมแม่ถึงรักผู้ชายอย่างพ่อได้ ขนาดลูกกับเมียพ่อยังไม่รักเลย"

"แม่แกมันก็โง่เหมือนแกนั่นแหละ ฉันมีให้ทุกอย่าง ทั้งเงินทองทั้งความสบาย ยังจะถามหาความรักจากฉันอยู่ได้"

"อย่ามาว่าแม่นะ!!" คะนิ้งตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด เนื้อตัวของเธอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเกรี้ยว ทำเอาทินกรและเจอาร์อึ้งไป

"แค่พ่อเอาผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่แม่หนูก็รังเกียจมากพอแล้ว! อย่ามาพูดถึงแม่แบบนั้น! คนอย่างพ่อไม่มีสิทธิ์พูดถึงแม่ด้วยซ้ำ!" น้ำเสียงของเธอสั่นเครืออย่างหนัก เด็กสาวระเบิดอารมณ์อย่างสุดจะกลั้น ก่อนจะผลุนผลันเดินขึ้นไปบนชั้นสองทันที เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาววัยกลางคนหน้าตายังคงความสะสวยเดินสวนลงมาพอดี

"กลับมาแล้วเหรอ"

"..." คะนิ้งมองเจ้าของคำทักทายนั้นด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง

หล่อนคือภรรยาใหม่ของพ่อเธอ ซึ่งเป็นแม่แท้ๆของเจอาร์ ภัสสรคือชื่อของหล่อน

"ฉันพูดด้วยดีๆทำไมถึงมองฉันแบบนั้น มองผู้ใหญ่แบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ"

"ไม่ได้มองผู้ใหญ่ค่ะ" คะนิ้งค่อยๆคลายมือที่กำแน่นออก แล้วก้าวขึ้นบันไดไปช้าๆ

"...มองปลิง"

"นะ..นังเด็กคนนี้! จะพูดอะไรหัดรู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ซะบ้าง ยังไงฉันก็เป็นแม่เลี้ยงเธอนะ" ภัสสรเอี้ยวหน้ากลับไปมองเด็กสาวอย่างไม่พอใจ แต่คะนิ้งก็แสร้งทำเป็นหูทวนลม เดินกระทืบเท้าปึงปังขึ้นไปทันที