กินเด็ก 20+ นิยาย บท 68

"แม่งเอ้ย เมื่อเช้าลืมหยิบโทรศัพท์มาได้ไงวะ" ต้นน้ำทำหน้าเซ็งพลางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ขณะเดินออกมาจากอาคารเรียนในเวลาสี่โมงเย็น โดยมีเพื่อนรักอีกสามคนเดินออกมาพร้อมกัน

"งั้นกูกลับก่อนนะ นิ้งคงเลิกเรียนพอดี"

"กว่ามึงจะขับรถไปถึงน้องคงนั่งรอจนรากงอกแล้วมั้ง โทรบอกให้น้องนั่งแท็กซี่กลับห้องเองไม่ดีกว่าเหรอวะ" สหรัฐออกความเห็น

"ยืมโทรศัพท์มึงหน่อยดิ๊" ต้นน้ำหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินออกไป ยื่นมือไปตรงหน้าบดินทร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งอีกคนก็หยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมายื่นให้อย่างไม่อิดออด ทว่าคนที่เขาเลือกโทรหาไม่ใช่คะนิ้ง

(ฮัลโหล) เสียงของคนปลายสายดังกรอกเข้ามาหลังจากรอสายไม่กี่วินาที

"พัดเธออยู่ไหน"

(ขับรถอยู่ กำลังจะกลับห้อง มีอะไรเหรอ)

"ช่วยแวะไปรับคะนิ้งที่โรงเรียนให้หน่อย พอดีฉันเพิ่งเลิกคลาส ไม่อยากให้คะนิ้งรอนาน"

(อ๋อ ได้สิ พัดอยู่แถวๆโรงเรียนน้องคะนิ้งพอดี เดี๋ยวแวะไปรับน้องให้)

"ขอบใจ แต่ถ้าไม่ติดธุระที่ไหนช่วยพานิ้งไปส่งที่ห้องฉันเลยนะ"

(ทราบแล้วค่ะคุณชาย แค่นี้นะ เดี๋ยวพัดขับรถก่อน)

ต้นน้ำกดวางสายทันทีเมื่อคุยกับพัดชาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แล้วยื่นมือถือเครื่องหรูคืนให้บดินทร์

"งั้นกูกลับก่อนนะ" เขาโบกมือให้เพื่อนรักทั้งสามคน ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าออกไป ซึ่งบดินทร์ สหรัฐ และเหมราชก็แยกย้ายกันออกไปเหมือนกัน

@คอนโดของต้นน้ำ

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเดินควงกุญแจรถยนต์เข้ามาในคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองอย่างอารมณ์ดีพลางผิวปากเป็นทำนองเพลง แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องยืนทำท่าทางกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง

"นี่มีโทรศัพท์เอาไว้ประดับบารมีเฉยๆรึไง! โทรจนเครื่องจะพังอยู่แล้วทำไมไม่รับสายฮะ!" พัดชาเท้าเอวมองอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นต้นน้ำกลับมาถึงห้องพักอย่างอารมณ์ดี

"โทษที เมื่อเช้าลืมหยิบโทรศัพท์ไปด้วย แล้วนิ้งล่ะ อยู่ในห้องใช่ไหม"

"อยู่ในห้องกับผีน่ะสิ! ตอนพัดไปรับน้องที่โรงเรียนเด็กแถวนั้นบอกว่าน้องกลับไปสักพักแล้ว แถมขึ้นรถไปกับผู้ชายด้วย"

"หมายความว่ายังไงวะ!" ต้นน้ำกระชากคอเสื้อนักศึกษาของพัดชาอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพ่นออกมา ทำเอาพัดชาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับการกระทำของเขา

"อย่ามาสติแตกใส่พัดนะ"

"ที่บอกว่านิ้งไปกับผู้ชายมันหมายความว่ายังไงวะ!"

"จะไปรู้ไหมล่ะ ก็เด็กที่อยู่แถวหน้าโรงเรียนบอกพัดมาแบบนี้นิ"

(อะไรของมึง โทรมาออกคำสั่งเหมือนเป็นเจ้านายกูเลยนะไอ้เวร แล้วมีเรื่องอะไรอีกวะ อย่าบอกนะว่าไอ้เหี้ยเจอาร์มันขโมยตัวเล็กไปจากอกมึง)

"ถามเหี้ยอะไรเยอะแยะวะ! แค่หาที่อยู่ของคะนิ้งกับที่อยู่ของไอ้เจอาร์มาให้กูก็พอ"

(มึงคิดว่าพ่อกูเป็นคนสร้างกรุงเทพรึไงถึงจะหาที่อยู่ของไอ้เหี้ยเจอาร์เจอภายในครึ่งชั่วโมง หน้าตามันกูยังไม่เคยเห็นเลย รู้จักแต่ชื่อมันเนี่ยแล้วจะเอาข้อมูลไหนไปหาตัวมัน)

ต้นน้ำพ่นลมหายใจหนักๆอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ฟังคำตอบของพารัน เขาโยนมือถือให้พัดชาที่นั่งอยู่บนโซฟาทันที ซึ่งอีกคนก็รับไว้ได้ทัน

"เลิกกวนตีนแล้วช่วยหาที่อยู่ของน้องคะนิ้งให้หน่อย ฉันขอก่อนครึ่งชั่วโมง ช่วยหาที่อยู่ของเจอาร์มาด้วย เผื่อไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน"

(วุ่นวายทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะพวกมึงเนี่ย จีพีเอสก็มีไม่รู้จักใช้กันวะ)

"ก็ถ้ามันใช้ได้จะให้แกช่วยหารึไง!"

(อย่ามาตะคอกใส่กู เดี๋ยวตีปากแตก ขอเวลายี่สิบนาที เดี๋ยวหาให้ แค่นี้แหละ)

"เออ!" พัดชากระแทกเสียงใส่อย่างหัวเสีย ก่อนจะกดวางสายทันที แล้วโยนมือถือของต้นน้ำไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา

"นี่ก็อีกคน เป็นแฟนกันประสาอะไรถึงไม่รู้จักบ้านน้อง"

"คิดว่านิ้งอยากจะเล่าเรื่องครอบครัวของตัวเองให้ฉันฟังมากรึไง ขนาดบ้านอยู่ไหนยังไม่เคยบอกฉันเลย มีแต่พวกเฮงซวยอยู่รอบตัวใครมันอยากจะพูดถึงนักหนาวะ" ต้นน้ำตอกกลับอย่างหงุดหงิด แล้วเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เขาคงจะไม่ใจดีเป็นครั้งที่สองหากคนที่พาเธอไปคือเจอาร์จริงๆ