กินเด็ก 20+ นิยาย บท 69

"มึงแน่ใจนะว่าที่นี่คือบ้านของคะนิ้งจริงๆ" ต้นน้ำถามเสียงเครียดขณะจอดรถอยู่นอกรั้วคฤหาสน์หรูหราซึ่งพารันบอกว่าเป็นบ้านของคะนิ้ง

"ถ้าไม่มั่นใจมึงจะขับรถมาถึงที่นี่ทำไม" พารันที่นั่งอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับทำหน้ารำคาญใส่

"เลิกกัดกันก่อนได้ไหมเนี่ย" พัดชาที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่ข้างหลังปรามสองหนุ่มเพื่อนรักและลูกพี่ลูกน้องอย่างเหลืออด ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถเพื่อไปคุยกับยามที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าประตู ไม่นานนักก็เดินกลับมาที่รถอีกครั้ง

"มึงไปพูดอะไรกับยาม ทำไมมันยอมเปิดประตูให้ง่ายขนาดนั้น" พารันถาม

"แค่ใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ นั่นมันงานถนัดของฉันอยู่แล้ว"

"ถ้ายังไม่เลิกตอแหลกูจะหลังแหวนแล้วให้"

"เก็บความป่าเถื่อนของแกไว้ใช้กับไอ้เลวเจอาร์อะไรนั่นตอนเจอหน้ามันเถอะ ฉันแค่บอกว่าฉันเป็นรุ่นพี่ของน้องคะนิ้ง ยามมันก็เปิดประตูให้แล้ว"

"แสดงว่าตัวเล็กอยู่ที่นี่จริงๆ เสียเวลากูฉิบหายต้องหาที่อยู่ของไอ้เหี้ยเจอาร์นั่นด้วย"

"ระดับเฮียพายต้องเสียเวลาทำเรื่องแบบนั้นเองด้วยเหรอคะ" พัดชาแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน คนอย่างพารันมีคนพร้อมที่จะทำตามคำสั่งของเขาตลอดเวลาอยู่แล้ว

"หวังว่ามือกูคงไม่ต้องเปื้อนเลือดของพวกขยะที่อยู่ในบ้านนั้น" พารันกอดอกมองคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยท่าทางสบายใจเฉิบขณะที่ต้นน้ำขับรถยนต์คันหรูเข้ามา แม้ว่าสายตาที่จ้องมองกับท่าทางที่แสดงออกจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงก็ตาม

"ถ้าคะนิ้งไม่อยู่ที่นี่กูจะพังให้ราบเลย" ต้นน้ำเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างเดือดดาลพลางเปิดประตูก้าวลงจากรถ ไม่รอให้พารันและพัดชาก้าวตามลงมาก็เดินอาดๆเข้าไปในห้องโถงใหญ่ทันที

"นี่แกเป็นใคร! เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง!" ทินกรที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องรับแขกหยัดกายลุกขึ้นมองเด็กหนุ่มรุ่นลูกที่เดินพรวดพราดเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้ามีคำถาม ภัสสรที่นั่งอยู่ข้างๆก็ปรายตามองอย่างงุนงงเหมือนกัน

"คะนิ้งอยู่ไหน" ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของต้นน้ำ มีเพียงคำถามที่พ่นออกมาเป็นประโยคแรก ดวงตาคมกริบจ้องมองหนุ่มใหญ่วัยกลางคนที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคะนิ้งอย่างไม่เป็นมิตรนัก เพราะเดาได้ไม่ยากว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคงเป็นพ่อของคะนิ้ง

"ฉันถามว่าแกเป็นใคร กล้าดียังไงถึงบุกเข้ามาในบ้านของฉันแบบนี้!"

"ผมมารับเมียผมกลับบ้าน ไม่สะดวกจะตอบคำถามใคร"

"แกหมายความว่ายังไง!"

"หน้าตาคุณก็ไม่ได้ดูโง่เขลานะครับ น่าจะแปลความหมายคำพูดของผมได้ไม่ยาก เพราะมันไม่ได้ซับซ้อนเลย"

"นี่แกเป็นใคร! กล้าดียังไงมายืนด่าสามีฉันฉอดๆ" ภัสสรชี้หน้าถามอย่างเอาเรื่อง

"โง่เหรอป้า ต้นเพิ่งบอกไปหยกๆว่ามารับเมียกลับบ้าน แก่ปูนนี้แล้วยังดูไม่ค่อยฉลาดเลยนะ น่าสงสารจัง" ทว่าคนที่ตอบคำถามนั้นกลับเป็นพัดชาที่เดินลอยหน้าลอยตาเข้ามาพร้อมกับพารัน