กินเด็ก 20+ นิยาย บท 12

ประโยคถัดมาของต้นน้ำไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มแปลกหน้าชะงักไปคนเดียว เพราะคะนิ้งที่ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปไม่ต่างกัน

"งั้นก็โทษที ฉันไม่รู้ว่าน้องเขามีแฟนแล้ว"

"..." ต้นน้ำไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่หย่อนตัวนั่งลงข้างๆคะนิ้งเหมือนเดิม เป็นการไล่ชายหนุ่มอีกคนโดยไม่ต้องมีคำพูดใดหลุดออกมาจากปาก แต่การกระทำและสีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่าพร้อมจะมีเรื่องทุกเมื่อหากอีกฝ่ายต้องการ นั่นทำให้ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้มต้องรีบเดินออกไป

"คิดว่าโทรศัพท์ของฉันเป็นของใช้สาธารณะรึไงถึงยื่นให้ผู้ชายไปทั่ว"

"ขอโทษค่ะ แต่ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมากๆเลย หนูกลัวว่าเขาจะทำร้ายหนู แล้วอีกอย่างพี่เขาบอกว่าไม่ได้จะขโมยมือถือของหนูด้วย"

"เธอเชื่อคำพูดของทุกคนบนโลกนี้เลยรึไง" ความใสซื่อของคะนิ้งสร้างความหงุดหงิดให้ต้นน้ำไม่น้อย

"พี่คนหล่อโกรธหนูเหรอคะ" แววตาของเด็กสาวสั่นระริกเมื่อรับรู้ถึงอารมณ์หงุดหงิดของชายหนุ่ม เธอค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้ แล้วยื่นมือข้างหนึ่งเข้าไปประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้ในตอนที่ต้นน้ำกำลังจะหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาจ่อริมฝีปาก ก่อนจะยกตัวขึ้นไปจูบเบาๆตรงขมับของเขา

"ไม่โกรธนะคนเก่งของหนู"

"ทำบ้าอะไรของเธอ!" ความหงุดหงิดทำให้ต้นน้ำเผลอตวาดใส่คะนิ้งอย่างลืมตัว แต่เมื่อนึกได้ว่านั่งอยู่ในร้านอาหารก็พยายามสงบสติอารมณ์ ขณะที่คะนิ้งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของชายหนุ่ม เธอรีบขยับตัวออกมาทันที

"ขะ..ขอโทษค่ะ หนูคิดว่าทำแบบนั้นได้ เพราะพี่คนหล่อบอกว่าหนูเป็นผู้หญิงของพี่คนหล่อ"

"ฉันพูดตัดรำคาญ อย่าสำคัญตัวเองผิดไป"

"..."

"รีบกินข้าวได้แล้ว ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งเล่นกับเธอทั้งวัน"

คะนิ้งทำหน้ามุ่ยราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจเมื่อโดนต้นน้ำเอ็ดเบาๆ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาวางไว้บนหน้าตัก ก่อนจะรับประทานอาหารเงียบๆโดยไม่กวนใจเขาอีก เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ไม่ได้สนใจเธอเลยเหมือนกัน

@คอนโดของต้นน้ำ

"หนูขอเอากระเป๋าไปเก็บในห้องนอนก่อนแล้วจะมาช่วยจัดของนะคะ" ทันทีที่กลับมาถึงห้องพักคะนิ้งก็เดินตรงเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะโดยไม่รอฟังคำอนุญาตจากปากของต้นน้ำก่อน เธอวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนพื้น แล้วค่อยๆวางกระปุกออมสินไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะรีบเดินออกมา

ต้นน้ำที่เดินถือของพะรุงพะรังตามหลังเข้ามาปรายตามองเด็กสาวโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะเดินเข้าไปวางของหลายอย่างที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา แล้วทิ้งตัวนั่งลงราวกับคนหมดแรง

"พี่คนหล่อเป็นอะไรคะ ไม่สบายรึเปล่า" เพราะเห็นชายหนุ่มทิ้งศีรษะลงบนพนักโซฟาคะนิ้งจึงเดินเข้าไปยืนแทรกกลางหว่างขาด้วยความเป็นห่วง ฝ่ามือบางค่อยๆวางทาบลงบนลำคอหนา

"ทำอะไร" ต้นน้ำยกศีรษะขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะชะงักไปเมื่อใบหน้าของตัวเองอยู่ห่างจากหน้าท้องแบนราบของเด็กสาวแค่ไม่กี่เซนติเมตร

"พี่คนหล่อหายใจแรงกว่าเมื่อกี้อีก ไม่สบายเหรอคะ ให้หนูเช็ดตัวให้ไหม"

"..."

"ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ โกรธอะไรหนูเหรอ"

"อ๊ะ! นะ..หนูทำตอต้นน้อยตื่นเหรอ" คะนิ้งถามหน้าตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างขยายตัวจนนูนขึ้นมาเบียดกับใจกลางความเป็นสาวของเธอ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า

"อื้อ!" เพราะทำอะไรไม่ถูกคะนิ้งจึงตัดสินใจโน้มใบหน้าลงไปประกบจูบอย่างเงอะงะ มือบางจับประคองใบหน้าคมคายไว้หลวมๆ การจู่โจมของเธอสร้างความตกใจให้ต้นน้ำไม่น้อย

"อ๊ะ! ทำไมพี่คนหล่อหายใจแรงกว่าเดิมล่ะ มันทรมานมากเลยเหรอคะ หนูจะทำยังไงดี" เธอถอนจูบออกพลางทำตาโต แล้วรีบแนบริมฝีปากลงไปอีกครั้ง

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" เด็กสาวอุทานเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆต้นน้ำก็เป็นฝ่ายถอนจูบออกแล้วเหวี่ยงเธอลงมานอนแผ่หลาบนโซฟา ทำให้กระโปรงนักเรียนที่สั้นกว่าหัวเข่าร่นขึ้นมาเหนือเอวคอด

"ต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้มีความอดทนมากขนาดนั้น"

"พี่คนหล่อต้องอดทนนะ เอาชนะมันให้ได้" แม้จะรู้สึกหวาดกลัวกับแววตาที่แตกต่างไปจากเดิมของชายหนุ่ม แต่คะนิ้งก็ให้กำลังใจด้วยคำพูดสวยหรู ทว่าสิ่งที่ต้นน้ำทำกลับคือการกระชากเสื้อนักเรียนของเธอจนขาดวิ่น

"อื้อ!!" ยังไม่ทันได้ตั้งตัวมือหนาก็ดันบราเซียร์ลายลูกไม้สีขาวขึ้นมาเหนือเนินอก ส่งผลให้หน้าอกใหญ่สลางออกจากกัน

คะนิ้งเม้มริมฝีปากเข้ากันแน่นเมื่อเห็นต้นน้ำจ้องมองยอดปทุมถันไม่วางตา เธอกำกระโปรงแน่นแล้วเบือนหน้าหนี

หากว่าสิ่งที่เขามองอยู่จะช่วยให้เขาหายทรมานได้ เธอก็ยินดีจะมอบให้