กินเด็ก 20+ นิยาย บท 20

@มหาวิทยาลัย

"มึงมาเรียนหรือจะมานอน" คำพูดกระแนะกระแหนของเพื่อนรักอย่างสหรัฐดังขึ้นเบาๆให้พอได้ยินกันแค่สองคน ขณะที่ต้นน้ำนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะอยู่ในห้องเรียน โดยมีเสียงบรรยายของอาจารย์ประจำวิชาที่ทำการสอนอยู่หน้าชั้นเป็นเหมือนเพลงขับกล่อมให้นอนหลับง่ายขึ้น

"เมื่อคืนก็หนีกลับบ้านไปก่อน มึงยังไม่ตอบกูเลยนะว่ามึงเป็นอะไร มาเรียนก็เอาแต่นอน มึงไปตีกับใครมาแล้วไม่บอกพวกกูเหรอวะ"

"พัดไม่ได้บอกพวกมึงเหรอว่าเมื่อคืนกูมีธุระ" ต้นน้ำย้อนถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา

"บอก แต่กูอยากรู้ว่าธุระของมึงคืออะไร มีปัญหาอะไรรึเปล่าวะถึงเอาแต่นอนแบบนี้ ปกติมึงร่าเริงกว่าคนอื่นเลยนะ แต่วันนี้มึงดูแปลกๆ"

"กูง่วงนอนนี่มันแปลกตรงไหน"

"แปลกที่มึงเป็นแบบนี้เนี่ยแหละ"

"นับวันยิ่งทำตัวเหมือนผัวกูนะมึง" เพราะรำคาญที่จะต้องตอบคำถามของสหรัฐต้นน้ำจึงค่อยๆยกศีรษะขึ้นมาอีกครั้ง เขาปิดปากหาวหวอดๆพลางเสยผมตรงหน้าผากลวกๆ ก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อเห็นสายตาจับผิดของสหรัฐและบดินทร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยมีเขานั่งตรงกลาง

"ตอนไอ้เหมมันมีเมียสภาพมันก็เป็นแบบนี้แหละ ติดเมียจนมาเรียนสาย ทำหน้าโหดตลอดเวลาเหมือนกลัวหมาจะมาแย่งเมียไป ไม่ค่อยพูดค่อยจากับเพื่อน อาการของมึงกับไอ้เหมมันไม่ต่างกันเลย" บดินทร์ที่นั่งจับผิดเพื่อนมาพักใหญ่พูดแทรกขึ้น ทำเอาเหมราชที่นั่งฟังอาจารย์บรรยายอยู่ข้างๆทำหน้าเหนื่อยหน่าย

"มึงอย่าให้กูพูดบ้างนะว่าสภาพของมึงกับไอ้รัฐเป็นยังไงตอนติดเมียแรกๆ"

"ไม่ต้องแวะมาหากู" สหรัฐยกมือห้าม

"ซึ้งฉิบหายที่พวกมึงเป็นห่วงกูขนาดนี้ ปกติเห็นติดเมียกันตลอด" ต้นน้ำแดกดันอย่างเหลืออด

"เลิกแดกดันแล้วตอบกูมาว่ามึงเป็นอะไร" บดินทร์หรี่ตามองอย่างจับผิด

"กูบอกว่ากูไม่ได้เป็นอะไร พวกมึงนี่ถามมากน่ารำคาญ" ว่าจบก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้ง เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเลย แต่แปลกที่เพื่อนทั้งสามคนบอกว่าเขาไม่เหมือนเดิม

@คอนโดของต้นน้ำ

แกร๊ก~

"ต้นนนนน~" คะนิ้งที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวตะโกนขึ้นด้วยความดีใจเมื่อได้ยินเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นในช่วงบ่ายของวัน เธอวางมือจากการหั่นผักแล้วรีบวิ่งไปหาคนที่เพิ่งกลับมา

หมับ!

ท่อนขาเรียวยาวราวกับนายแบบที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นหยุดชะงักกะทันหัน เมื่อโดนเด็กสาวที่วิ่งหน้าระรื่นออกมาจากห้องครัวกระโดดกอดเต็มรัก ต้นน้ำถอนหายใจเบาๆเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่ชอบใจกับการกระทำของเธอ

"หนูคิดถึงต้น" เพียงแค่ได้สวมกอดก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ คะนิ้งเกยคางบนแผงอกแกร่งอย่างถือวิสาสะ พร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

"ปล่อยให้อยู่คนเดียวหวังว่าเธอจะไม่ทำลายข้าวของในห้องฉันพังนะ"

"หนูจัดที่นอนใหม่เรียบร้อยแล้วค่ะ เอาผ้าปูที่นอนเมื่อคืนไปซักแล้วด้วย เสื้อผ้าของต้นที่ใส่แล้วหนูซักให้หมดแล้วนะ กำลังจะทำกับข้าวรอต้นกลับมาพอดีเลย"

"..." ต้นน้ำมองรอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะใช้มือที่ไม่ได้ถือของพะรุงพะรังดันตัวเธอออกห่าง แล้วหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมายื่นให้เธอ

"อะไรเหรอคะ"

"ยาคุมฉุกเฉิน เมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกัน" เขายัดมันใส่มือเธอเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป "กินซะ ฉันไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลัง"

"..."

"มากินข้าว ฉันซื้อมาให้"

"..." คะนิ้งก้มมองกล่องยาคุมฉุกเฉินในมือด้วยแววตาสั่นระริกเมื่อต้นน้ำเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว

"ทำหน้าแบบนั้นอยากเป็นคุณแม่วัยใสอุ้มลูกไปโรงเรียนด้วยรึไง"

"เอ๋?" จากสีหน้าเศร้ากลายเป็นประหลาดใจ ก่อนที่ต่อมาจะยิ้มหวาน เธอรีบเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆชายหนุ่มที่กำลังหยิบข้าวกล่องในถุงพลาสติกออกมา "ต้นเป็นห่วงหนูเหรอ"

"หนูจะโกรธแล้วนะถ้าต้นยังดื้อกับหนู"

"อย่ามาตีหน้ายักษ์ใส่ฉัน" ชายหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจ แล้วอุ้มคนตัวเล็กออกจากหว่างขา ก่อนจะถอดเสื้อช็อปวิศวะออก

"ต้นดื้อ"

"..."

"ต้นดื้อ!"

"..."

"ต้นดื้อ!!"

"เลิกตะโกนใส่หูสักที มันน่ารำคาญ"

"ต้นดะ...อื้อ!!" ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ก็โดนมือหนากระชากใบหน้าเข้าไปประกบจูบอย่างอุกอาจ คะนิ้งกำกล่องยาคุมฉุกเฉินแน่นเมื่อโดนช่วงชิงลมหายใจจากเรียวลิ้นสากอย่างหนักหน่วง หัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ

"ไม่อยากโดนเหมือนเมื่อคืนก็หัดเงียบไปซะบ้าง" ต้นน้ำถอนจูบออกในนาทีต่อมา ในขณะที่คะนิ้งทำหน้าบึ้งตึง

"จะกินไม่กิน ถ้าไม่กินจะได้เอาไปทิ้ง"

"ต้นใจร้าย"

"เออ กับเด็กอย่างเธอแค่นี้ก็ถือว่าใจดีมากแล้ว"

"ต้นต้องกินกับหนูนะ เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำกับช้อนให้" เธอรีบดีดตัวลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องครัวทันที ปล่อยให้ต้นน้ำนั่งกุมขมับอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว