กินเด็ก 20+ นิยาย บท 41

เสียงครางของสองหนุ่มสาวดังก้องภายในห้องพักเมื่อต่างฝ่ายต่างได้ปลดปล่อยห้วงอารมณ์สุดท้ายของตัวเองออกมา ก่อนที่ต้นน้ำจะรีบดึงแก่นกายออกจากช่องทางรักบวมช้ำ เปิดทางให้น้ำรักขาวขุ่นค่อยๆไหลย้อนออกมา แต่เหมือนว่าความรุนแรงของเขาจะทำให้กลีบกุหลาบสีสวยเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

"มะ..เมื่อกี้ต้นแกล้งหนู" เพียงแค่นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของตัวเองคะนิ้งก็อายม้วนหน้าแดง เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพื่อเลี่ยงที่จะสบตากับคนข้างบนเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนมุมปากของเขา นั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่เธอปรารถนาจะเห็นในตอนนี้

"ไปอาบน้ำได้แล้ว หรือจะอาบน้ำของฉันแทน?"

"ตะ..ต้นแกล้งหนูอีกแล้ว ต้นนิสัยไม่ดี"

"หนึ่ง..."

"หือ?" เด็กสาวเปิดหน้าออกมาเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อจู่ๆต้นน้ำก็เริ่มนับเลขอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"ถ้าฉันนับถึงสามแล้วเธอยังไม่ลุกไปอาบน้ำ..." เขาจงใจเว้นวรรคเพื่อกลั่นแกล้งคนใต้ร่าง ขณะเดียวกันก็ใช้สายตาเจ้าเล่ห์ไล่มองเรือนร่างขาวผ่องของเธอ ทำเอาใบหน้าของคนโดนมองร้อนเห่อ

พรึ่บ!

คะนิ้งดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตั้งท่าจะเหวี่ยงขาลงจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าต้นน้ำที่ยกแขนขึ้นมากอดรั้งเอวคอดไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว

"เลิกทำงานที่ผับได้แล้ว"

"ทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องนี้ล่ะคะ ต้นเป็นคนบอกหนูเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าอยากได้เงินก็ต้องหาเอง" เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างใสซื่อ ไม่ค่อยเข้าใจนักที่จู่ๆเขาก็โพล่งออกมาแบบนั้น

"บอกให้เลิกก็เลิก ทำไมต้องถามหาเหตุผล"

"แต่หนูไม่มีเงินใช้..." คะนิ้งตอบเสียงเบา

"เมียคนเดียวฉันเลี้ยงเองได้" มือหนาเลื่อนขึ้นมาดันปลายคางมนขึ้นเล็กน้อย "ไม่ต้องทำงานแล้ว...อยู่กับฉันที่นี่ก็พอ"

"ต้นพูดจริงเหรอ"

"หน้าฉันเหมือนกำลังพูดเล่นรึไง"

"หนูก็อยากสบายเหมือนคนอื่นนะ แต่หนูเอาเงินต้นมาใช้ไม่ได้หรอก" เธอตอบเสียงจริงจัง พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดเอวสอบไว้หลวมๆเมื่อเห็นสีหน้ามีคำถามของชายหนุ่ม "ตอนนี้หนูเริ่มยืนด้วยตัวเองได้แล้วนะ หนูกลัวว่าถ้าวันไหนเราทะเลาะกันร้ายแรงจนต้นไม่อยากให้หนูอยู่ที่นี่แล้วหนูจะยืนด้วยตัวเองไม่ได้อีก"

"..."

"การอยู่คนเดียวมันน่ากลัว หนูอยากยืนด้วยขาของตัวเองโดยมีต้นคอยอยู่ข้างๆมากกว่า เผื่อวันไหนต้องอยู่คนเดียวอีกหนูจะได้ชิน"

"เธอคงลืมสถานะของตัวเองไปถึงกล้าพูดแบบนั้นกับฉัน" เขาปล่อยมือออกจากปลายคางมน แล้วค่อยๆแกะแขนเรียวเล็กออกจากเอวสอบ "ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว เลิกคิดจะทำงานแบบนั้นถ้าไม่อยากให้ฉันอารมณ์เสีย"

"หนูขอทำต่อได้รึเปล่า หนูจะไปพูดกับพี่พัดชาว่าไม่ทำงานนั่งเป็นเพื่อนลูกค้าแล้ว"

"ไหนบอกว่าจะไม่ดื้อ"

"หนูไม่อยากให้คนอื่นมองว่าหนูเกาะผู้ชายกิน แล้วพ่อกับแม่ของต้นจะมองหนูเป็นคนยังไง เพื่อนๆของต้นอีก"

"ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดอีกแล้วนะ" มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลยในความคิดของคะนิ้ง "ฉันสั่งให้เธอเลิกทำงานแบบนั้น ไม่ได้ขอความเห็นว่ายังอยากทำรึเปล่า"

"แต่..."

"ฉันจะอาบน้ำแล้ว ถ้าจะอาบพร้อมกันก็ตามมา" ท่อนขาเรียวยาวราวกับนายแบบตวัดก้าวลงจากเตียง แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้คะนิ้งแย้งอะไรอีก

"ต้นดื้อ! ต้นไม่ฟังหนู" เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนตัดบทเอาเสียดื้อๆ เธอถอนหายใจเบาๆกับคำสั่งเอาแต่ใจของต้นน้ำ ถึงอย่างนั้นก็รีบเดินตามเขาไป

@วันต่อมา

"อื้อ~" แสงแดดสีทองสาดส่องเข้ามาทางระเบียงห้องนอนในช่วงสายๆของเช้าวันใหม่ ปลุกให้ต้นน้ำที่ยังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนางัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เขาเปล่งเสียงครางในลำคอเบาๆ แล้วค่อยๆเปิดเปลือกตาทีละข้าง

"คะนิ้ง" น้ำเสียงแหบพร่าถูกเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นประโยคแรกเมื่อไม่เห็นคะนิ้งนอนอยู่ข้างๆกันอย่างที่ควรจะเป็น ต้นน้ำค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเสยผมลวกๆพลางกวาดตามองรอบๆห้อง

"ต้น~" คะนิ้งที่เพิ่งเปิดประตูห้องนอนเข้ามาอ้อนชายหนุ่มเสียงหวานเมื่อเห็นเขานั่งงัวเงียอยู่บนเตียง