กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 1074

จงเหยียนซีกับกู้เสียนลงจากรถแล้ว กวนจิ้งยังคงนั่งอยู่ในรถ รู้สึกเหมือนกับลืมสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว และก็เหมือนกับกำลังคิดถึงคำพูดของกู้เสียน

“คุณอากวน”จงเหยียนซีเตือนสติเขาหนึ่งคำ เขาถึงได้สติคืนมา

หลังจากลงรถแล้ว พากันมาถึงห้องผู้ป่วยโดยการนำพาของกู้เสียน

“แม่ของผมอยู่ข้างใน”เขาไม่ได้จะเข้าไปด้วย

กวนจิ้งมองดูเขาแวบหนึ่ง เวลานี้ในใจพอจะคาดเดาได้แล้ว เพียงแต่ยังไม่อยากเชื่อ

แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว แค่แวบเดียวกวนจิ้งก็จำกู้หุ้ยหยวนได้แล้ว แม้จะมีอายุแล้ว แต่ลักษณะของเธอ เขาจำได้ตลอด

เวลานี้คนที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมา เห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียงโดยไม่ตั้งใจ นัยน์ตาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และก็หัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา

เธอคิดว่าตัวเองตาลายไป“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันยังคิดอยากจะเห็นหน้าคุณอีกครั้ง ”

เธอถอนหายใจยาวๆ“เพ้อเจ้อจริงๆ ตอนมีชีวิตยังไม่เจอ ก่อนตายยังจะเจออีก มีความหมายอะไร”

“ไม่เอาไหน”เธอเกลียดตัวเองที่คิดถึงเขาขึ้นมา คิดจนเกิดภาพลวงตา

ขาทั้งสองข้างของกวนจิ้งหนักราวกับถูกเทด้วยตะกั่ว

ใจของเขาเต้นแรงมาก ผ่านไปเนิ่นนานถึงเปล่งเสียงออกมา“กู้หุ้ยหยวน？”

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง เห็นได้ชัดว่าท่าทางตกตะลึงครู่หนึ่ง ค่อยๆเบิกตากว้าง จ้องมองกวนจิ้งอย่างไม่น่าเชื่อ“คุณ........”

หรือว่าตรงหน้านี้ไม่ใช่ภาพลวงตา？

ถ้าเป็นภาพลวงตาทำไมถึงพูดได้？

“คุณ คุณ.........”

เธอรู้สึกตื่นเต้น หวาดกลัว ความรู้สึกร้อยพันปนเปไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

กวนจิ้งเดินเข้ามา สอบถามว่า“คุณหลบไปอยู่ไหน？หืม？ไม่ว่าจะทำอย่างไรผมก็หาคุณไม่เจอ ที่แท้คุณหลบอยู่ที่นี่เองหรือ？”

กู้หุ้ยหยวนใช้เวลาซึมซับอยู่นานมาก นานมากจนน้ำตารื้นขอบตา

น้ำเสียงของเธอแหบแห้งผิดปรกติ“คุณเคยหาฉัน”

ดวงตากวนจิ้งแดงเล็กน้อย “แน่นอน ผมไม่ได้ใจดำเหมือนคุณ หลังจากเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแล้ว ก็จากไปโดยไม่ลา แม้คำพูดเดียวก็ไม่ฝากไว้ ”

กู้หุ้ยหยวนสำลัก ริมฝีปากของเธอสั่นระริก น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง

ไหลลงบนผมของเธอ

และไหลเข้าไปในหมอนสีขาวสะอาด

นอกห้องผู้ป่วย

จงเหยียนซีกับกู้เสียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว มองตากันโดยไม่พูดไม่จา เพียงแค่ได้ยินเสียงพูดจาและเสียงร้องไห้จากในห้องเป็นบางครั้ง

ขาดๆหายๆ

ตั้งแต่ฟ้าสว่างจนถึงฟ้ามืด

สำหรับคนที่รออยู่ข้างนอกแล้ว เวลานานมาก

แต่สำหรับกู้หุ้ยหยวนกับกวนจิ้งแล้ว เวลาสั้นมากเกินไป

พวกเขาพลัดพรากในชาตินี้

ทั้งๆที่ต่างคนมีใจให้กัน แต่ก็ไม่มีโอกาสพูดออกมา

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว กวนจิ้งได้ถามหมออาการของกู้หุ้ยหยวน ได้ถึงเวลาสุดท้ายแล้ว แม้ว่าเทพเจ้าทาโร่จะอยู่ ก็ไม่อาจจะต่อชีวิตของเธอได้

กวนจิ้งอยู่ต่อเป็นเพื่อนของเธอในเวลาสุดท้าย

พวกเขาไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล แต่กวนจิ้งพาเธอไปที่ต่างๆมากมาย

พวกเขาคุยเรื่องชีวิตของแต่ละคนในหลายปีมานี้

หลังจากที่กู้หุ้ยหยวนรู้ว่ากวนจิ้งแต่งงาน มีลูกสาวแล้ว หัวใจของเธอก็เจ็บอย่างกับถูกสว่านไฟฟ้าเจาะเช่นนั้น

เธอรู้ และก็เตรียมใจไว้แล้ว กวนจิ้งไม่อาจจะเป็นโสดตัวคนเดียวตลอดชีวิต

แต่ว่าไม่ว่าจะเตรียมตัวดีอย่างไร ได้ยินเขาพูดกับหูตัวเอง ก็ยังควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

เป็นลมไปทันทีในตอนนั้น

กวนจิ้งส่งเธอเข้าโรงพยาบาล จากนั้นเธอถามเกี่ยวกับเรื่องของตัวเองอีกครั้ง เขาก็จะหลบหลีก

วันนั้นกู้หุ้ยหยวนบอกว่าอยากจะไปดูทะเล กวนจิ้งจึงพาเธอไป

ท้องฟ้าเป็นสีคราม คลื่นทะเลถูกส่งไปที่ชายหาดทีละชั้น ในอากาศเต็มไปด้วยความคาวเค็มจางๆ

มันเป็นกลิ่นที่มาจากน้ำทะเล

“หลังจากที่ฉันจากไปแล้ว ก็เอาอัฐิของฉันลอยในทะเลเถอะ”เธอเอื้อมมือจับมือกวนจิ้งไว้“........ไม่คิดว่า สุดท้ายแล้วยังเป็นคุณที่มาส่งฉัน”

กวนจิ้งกัดริมฝีปากไม่พูดไม่จา ลำคอแห้งมาก

“กู้เสียน......เขา เป็นลูกของผมใช่หรือไม่？”นี่เป็นสิ่งที่เธออยากถามมาตลอด แต่เขาก็ไม่กล้าถามมาตลอด

เธอสังเกตเห็นว่ากู้หุ้ยหยวนน่าจะไม่ไหวแล้ว อยากจะได้ยินจากปากของเธอ

“เขาโตแล้ว สามารถดูแลตัวเองได้ ........”พูดพลางน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา เธอไม่ได้อยากร้องไห้ แต่ก็อดไม่ได้ “ฉันติดค้างเขามากเกินไป ในฐานะแม่คนหนึ่ง ฉันไม่ผ่านเกณฑ์..........”

จนถึงตอนนี้ เธอก็ไม่เคยคิดจะบอกกู้เสียนเกี่ยวกับตัวตนของเขา

เธอกีดกันสิทธิ์ที่จะได้รับความรักของพ่อของกู้เสียน

เธอนั้นเห็นแก่ตัว

ชาตินี้เธอทำผิดมากมาย

เธอเสียใจมาก เสียใจกับเรื่องมากมาย

หากเธอไม่จากไปในตอนแรก หลังจากท้องแล้วก็เป็นคนไปหากวนจิ้ง ก็จะไม่เป็นเช่นตอนนี้

ทั้งหมดในตอนนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่เธอก่อขึ้นเอง

ขณะที่กำลังจะตาย เธอมองดูทะเลแล้วพูดว่า“เปลี่ยนชื่อให้เขาเถอะ”

พูดพลางเธอเงยหน้าขึ้น เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของกวนจิ้ง รูปลักษณ์ของเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน มีริ้วรอยที่หางตาแล้ว ในดวงตามีร่องรอยที่กาลเวลาทิ้งไว้

“เขาเป็น......ลูก.....ชายของคุณ........”

ทันทีที่สิ้นเสียง มือของเธอก็ปล่อยลงไป.........

เธอจากไปแล้ว จากไปในอ้อมกอดของกวนจิ้ง

จากไปอย่างสงบ พลัดพรากมาทั้งชีวิต สุดท้ายสามารถจากไปในอ้อมกอดของเขา ก็เป็นจุดจบที่ดีที่สุดของเธอแล้ว

กวนจิ้งกอดเธอไว้เนิ่นนาน รับรู้ความเย็นของร่างกายเธอ

หยาดน้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเธออย่างช้าๆ.........

ในงานฌาปนกิจ จงเหยียนซีจ้องมองดูท่าทางของกวนจิ้ง เหมือนกับเรื่องราวมากมาย เข้าใจทันทีในพริบตาเช่นนั้น

ตู๊ด.......

ซงเก้นโทรมา

เธอเดินไปตรงที่สงบเงียบ รับโทรศัพท์ขึ้นมา

ไม่รอซงเก้นพูด เธอก็พูดขึ้นก่อนว่า“ซงเก้น เราแต่งงานกันเถอะ”

ทางซงเก้นรู้สึกว่าตัวเองหูฝาดไป

ไม่กล้าเชื่อ“คุณว่าอะไร？”

“ฉันว่า เราแต่งงานกันเถอะ”จงเหยียนซีไม่ใช่วู่วามชั่วคราว เธอรู้สึกดีกับซงเก้น ที่สำคัญก็คือ เขาชอบตัวเอง

“โอเค”

หลังจากสามเดือน จงเหยียนซีกับซงเก้นจัดงานแต่งงานที่ประเทศไทย ธรรมเนียนประเพณีทุกอย่างล้วนจัดตามขนบธรรมเนียมประเพณีของไทย

เพราะฐานะของซงเก้น พิธีแต่งงานอย่างใหญ่โตและหรูหรา

การผ่าตัดของเจียงโม่หานประสบความสำเร็จอย่างมาก ความทรงจำคืนกลับมา ตอนที่ไปหาจงเหยียนซี เป็นงานแต่งงานของเธอพอดี

เธอใส่ชุดกระโปรงปาดไหล่ที่ตกแต่งด้วยลูกไม้และผ้าไหมสีทอง สวยสง่างาม เธอแต่งหน้าวิจิตรงดงาม และยืนเคียงข้างอยู่กับซงเก้น เพื่อรับคำอวยพร

เจียงโม่หานคิดถึงตอนที่เธอกับตัวเองแต่งงาน เธอใส่ชุดแต่งงานสีขาว ตอนที่เผชิญหน้ากับเขา รอยยิ้มราวดอกไม้ ช่างไร้เดียงสา และใสซื่อ

แต่.........

เขาเป็นคนทำลายความสวยงามนั้น

เขาสูญเสียดาวที่สุกสว่างที่สุดในชีวิตของเขาไปแล้ว

ชีวิตต่อไปของเขา คงจะไม่มีความสว่างอีกแล้ว？

“คุณชอบเขาไหม？”เขากระซิบกระซาบ“น่าจะชอบใช่ไหม”

เพราะว่าเขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของจงเหยียนซีที่เคยยิ้มกับตัวเองเมื่อก่อน

หากคุณมีความสุข ถ้าอย่างนั้น ผมก็จะอวยพรให้มีความสุข

ชีวิตที่เหลือผมจะใช้ทั้งหมดที่มี อธิษฐานเพื่อคุณ ให้ชีวิตครึ่งหลังของคุณปลอดภัยราบรื่น

“เสี่ยวลุ่ย ผมรักคุณ”

แม้ว่าผมจะไม่ทันได้พูดกับคุณ

แม้ว่าผมรู้ช้าเกินไป

แต่ว่า รักนั้น ผมจะเก็บซ่อนไว้ในใจตลอดไป

พิธีแต่งงานจบลงภายใต้การอวยพรของทุกคน

กลางคืน

จงเหยียนซีตื่นจากหลับนอนอย่างสะลึมสะลือ ข้างกายว่างเปล่า ซงเก้นไม่อยู่

เธอลุกขึ้นลงจากเตียง ใส่ชุดนอนลูกไม้สีขาว ผมดำเงาของเธอประบ่า เธอเหยียบบนพื้นห้องด้วยเท้าเปล่า แล้วเดินไปทางห้องหนังสือที่ไฟสว่างอยู่

ประตูห้องแง้มไว้อยู่ เผยให้เห็นช่องว่างหนึ่ง เธอเห็นซงเก้นนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ เหมือนกับกำลังเขียนอะไรอยู่

เธอผลักประตู“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณไม่นอนทำอะไรอยู่ที่นี่？”

ซงเก้นเงยหน้า เห็นว่าเป็นเธอ เก็บสิ่งที่เขียนเสร็จแล้วลงในลิ้นชัก เขาเดินเข้ามา รั้งเอวอุ้มเธอขึ้นมา ก้มหน้าจูบไปที่หน้าผากของเธอ “ทำไมไม่ใส่รองเท้า พื้นเย็น ”