กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1007

ก่อนหน้านี้ดวงจิตของลู่เหว่ยเคยไปที่หน้าประตูจวนแห่งหนึ่งซึ่ง ไม่ได้ปิดประตู ด้านในมีคนผู้หนึ่งนั่งอยู่บนพื้น กาลังถือพู่กันเขียน หนังสือด้วยท่าทางรอบคอบระมัดระวัง

ก็คืออิ๋นลู่รองเจ้านครของนครเซียนจานแห่งเปลี่ยวร ้าง ถูกอิ่นก วานหนุ่มกักหนึ่งจิตหนึ่งวิญญาณ ร่างจริงขอบเขตถดถอยเป็ นหยก ดิบ “ร่างแยก” นี้จึงถูกเฉินผิงอันกักขังไว้ในห้อง ตามข้อตกลง หาก เขียนตัวอักษรไม่ครบหนึ่งล้านตัว อีกทั้งยังต้องรับประกันคุณภาพ ของเนื้อหา หาไม่แล้วชั่วชีวิตนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้ “ออกนอกประตู” ไปอีกเลย

นี่จึงเป็ นเหตุให้ช่วงเวลานี้ “อิ๋นลู่” ผู้นี้เค้นสมองครุ่นคิดแทบตาย เพื่อจะได้เขียนเรื่องราวเกร็ดประวัติและเรื่องลับๆ ทั้งหลายของใต้หล้า บ้านเกิดที่เคยได้ยินมาลงไป กว่าจะรวบรวมได้ครบห้าแสนค าได้ก็ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

นี่ทาให้รองเจ้านครท่านนี้ต้องถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ทุกวัน เขียน หนังสือเป็ นเรื่องที่ยากจริงๆ

อิ๋นลู่คารวะตามขนบลัทธิเต๋อย่างเข้าท่าเข้าที “สหายลู่ ได้เจอกัน อีกครั้งแล้ว”

อุตส่าห์ได้ออกมาสูดอากาศทั้งที แต่กลับรู ้สึกเหมือนเดินอยู่บน แผ่นน้าแข็งบางๆ ผู้ฝึกลมปราณกลุ่มที่ยืนอยู่บนพื้น หากอิ๋นลู่เดาไม่ ผิดก็คือพวกตาแก่หนังเหนียวสกุลลู่ของแผ่นดินกลางไพศาลแล้ว

ลู่เหว่ยได้แต่แสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน จะแสดงท่าทีตอบกลับเผ่าปีศาจเปลี่ยวร ้างอย่างมีมารยาทจริงๆ ก็คงไม่ได้กระมัง

ลู่เหว่ยมาจากสายหลักของสกุลลู่ ลู่ฮุยลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อที่เป็ น หนึ่งในผู้ฝึกตนสายแผนภูมิดินต้าหลีกลับไม่ใช่ทายาทสายตรงที่สืบ ทอดมาจากต้นตระกูลของสกุลลู่ เพียงแต่ว่าฝ่ ายหลังไม่เหมือนกับไท เฮาหนันจานที่อาศัยไข่มุกหลิงซีทาให้ได้รู ้ความจริงมากมายจนถึง ทุกวันนี้ลู่ฮุยก็ยังถูกปิดหูปิดตา ตอนที่อยู่ในถ้าสวรรค์หลีจู ลู่เหว่ยลง เดิมพันไว้ที่สกุลซึ่งต้าหลี โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังช่วยประคับประคอง เฉาห้างและหยวนเซี่ยหยกคู่ผู้กอบกู้ความรุ่งโรจน์ให้กับต้าหลีใน ภายหลังอย่างลับๆ แล้วก็เพราะหนึ่งบุ๋นหนึ่งบู๊คู่นี้ได้กลายมาเป็ นเทพ ทวารบาลที่ถูกแปะภาพไว้หน้าประตูทุกครัวเรือนในหนึ่งทวีป จึงเป็ น เหตุให้ลู่เหว่ยได้รับ “ส่วนแบ่ง” ก้อนใหญ่อย่างไม่ขาดสาย คอขวด ขอบเขตเซียนเหรินเกิดลางว่าจะคลายตัวออก หากไม่เป็ นเพราะไป เยือนเมืองหลวงต้าหลีมารอบหนึ่ง ต้องการเป็ นผู้ไกล่เกลี่ยให้แทนลู่ เจี้ยง แต่ไม่ทันระวังทาพลาดในตอนท้าย เดิมทีเซียนเหรินลู่เหว่ยก็ น่าจะสร ้างคุณูปการได้อย่างสมบูรณ์แบบ หวนกลับมายังสกุลลู่ แผ่นดินกลางก็คงได้ปิดด่านแสวงหาขอบเขตบินทะยานไปแล้ว

เรื่องน่าอายในบ้านไม่เอาไปแพร่งพรายข้างนอก ตอนนั้นลู่เหว่ย ที่อยู่ในวังหลวงต้าหลีไม่ว่าในใจจะมีความอัดอั้นสะสมมานานจนถึง ขั้นหากไม่พูดออกมาก็จะรู ้สึกไม่สบายใจ หรือว่ามีแผนการอย่างอื่น ก็ล้วนได้ระบายความทุกข์ใจออกมาให้เฉินผิงอันฟังทั้งหมด ตามคา กล่าวของเซียนเหรินท่านนี้ตระกูลลู่ยิ่งใหญ่มากจริงๆ ระหว่างสาย หลักกับสายรอง รวมไปถึงภายในสายหลักเองก็มีความขัดแย้ง เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน ไม่ได้เรียบง่ายเพียงแค่การช่วงชิงผลประโยชน์ กันเท่านั้น ยังมีการแบ่งแยกบนมหามรรคาที่ลี้ลับอีกมากมาย ดังนั้น การประชุมศาลบรรพชนของตระกูลสกุลลู่สิ้นสุดลง กับการแยกย้าย กันออกไปทาเรื่องของใครของมันนอกศาลบรรพชน ส าหรับคนนอก ที่เหมือนมองดอกไม้อยู่ในม่านหมอกแล้วส่วนใหญ่มักจะมีความ ขัดแย้งกันเองอยู่เสมอ

ลู่เสินที่ถูกเมินยังคงมีสีหน้าเป็ นปกติ เพียงแค่พูดเรื่องของตัวเอง ต่อไปว่า “อยากจะขอความรู ้จากเจ้าขุนเขาเฉินสักหน่อย ไม่ทราบว่า ตราประทับสายฟ้ าหกเต็มที่แกะสลักอักขระกลับหัวชิ้นนั้นมาจาก ฝีมือของบรรพบุรุษท่านใดในตระกูลของข้า?”

ตามทาเนียบวงศ์ตระกูลสกุลลู่ คนอย่างลู่เหว่ยนี้ต้องเรียกลู่เฉิน ว่าท่านปู่น้อย

ผลคือลู่เหว่ยกลับต้องมาถูกตราประทับที่มีความเป็ นไปได้อย่าง มากว่าลู่เฉินจะสร้างขึ้นกับมือตัวเองกักขังจนดวงวิญญาณเกือบแตก

กระเจิง ได้แต่สร ้างเนื้อหนังมังสาขึ้นมาใหม่จากตะเกียงต่อชะตาดวง หนึ่ง แล้วเริ่มต้นฝึกตนใหม่อีกครั้ง

เฉินผิงอันแกล้งถามทั้งที่รู ้ดี “บรรพบุรุษท่านใด? ท าเนียบวงศ์ ตระกูลสกุลลู่หนาขนาดนั้น ข้าเป็ นแค่คนนอกที่เพิ่งเคยมาเป็ นแขกที่ สกุลลู่เป็ นครั้งแรกจะรู ้ได้อย่างไรว่าเจ้าประมุขลู่พูดถึงใคร?”

หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกาย “เด็กหนุ่ม” มีรูปโฉมเป็ นสตรี วัยกลางคน นางถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาโดยตรง

แม้ว่าจะเป็ นคนสกุลเดียวกัน นางกลับไม่ไว้หน้าลู่เสินที่เป็ น ประมุขตระกูลเลยแม้แต่น้อย

นี่แสดงให้เห็นว่าที่บอกว่าภายในตระกูลสู่สานักหยินหยางมี ภูเขาตั้งเรียงราย แต่ละคนต่างมีกองก าลังของตัวเองก็ไม่ใช่ค าลวง เลย

และนางเองก็มีคุณสมบัติมากพอที่จะไม่ไว้หน้าลู่เสินจริงๆ เพราะ สกุลลู่มีสายหนึ่งที่มีความส าคัญไม่แพ้ให้กับสายผู้พิศฟ้ าเลยแม้แต่ น้อย

ขารับผิดชอบในการให้ความช่วยเหลือนครเฟิ งตู รับประกันว่า คนและผีจะอยู่กันคนละเส้นทาง มืดกับสว่างมีความแตกต่าง ดังนั้น “ขุนนางแห่งผืนดิน” สกุลลู่สายนี้กับนครเฟิ งตูและศาลเทพอภิบาล เมืองของใต้หล้าล้วนมีความสัมพันธ ์ควันธูปที่ดีต่อกัน

และนางก็เป็ นบรรพจารย์ของสายนี้พอดี

ลู่เสินเป็ นฝ่ายพูดถึงสองครั้ง แต่เฉินผิงอันกลับไม่สนใจสักครั้ง

เด็กสาวสวมหมวกขนเตียวที่นั่งอยู่บนพื้นยังจงใจพูดยุแยง “ขนาดนี้แล้วยังทนได้อีกหรือ ตะพาบเฒ่าหรือ? ต่างก็พูดกันว่าตีคน ไม่ตบหน้า ถูกผู้เยาว์คนหนึ่งหมิ่นเกียรติถึงเพียงนี้ไม่ควรต้องถลก ชายแขนเสื้อซัดกันหนักๆ สักรอบหรือไร”

เซี่ยโก่วร ้องโอ้ยติดๆ กันอีกหลายที่ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยัง บาดเจ็บสาหัสอยู่ นางยื่นมือไปนวดคลึงหัวเข่าแล้วก็ตัวสั่นเยือก ทันใด ร ้องโหวกเหวกว่าเจ็บๆๆ ขาหักแล้ว ขาหักแล้ว

ผู้เฒ่าร่างผอมสูงที่ลักษณะคล้ายปัญญาชนคนหนึ่งรู ้สึกเดือด ดาลในใจยิ่งนัก เมื่อไหร่กันที่แผ่นดินบรรพบุรุษสกุลลู่ของข้าตกต่า ถึงขั้นถูกคนนอกเอามาล้อเลียนเล่นสนุกและยังก่อกวนได้เช่นนี้?

ต่อให้เจ้าลัทธิศาลบุ๋นหรือพวกผู้อานวยการมาเป็ นแขกที่สกุลลู่ ของข้าก็ไม่ใช่ว่าต้องรักษามารยาทในทุกขั้นตอน ความเคารพนับ ถือที่ควรมีก็ไม่เคยขาดแม้แต่น้อยหรอกหรือ?!

เฉินผิงอันขยับเท้าเดินไปริมขอบของหอดูดาว กระทืบเท้าเบาๆ ก้อนอิฐครึ่งก้อนถูกเหยียบร่วงลงพื้น ดวงตาจับจ้องเจ้าประมุขสกุลลู่ “หากไม่เป็ นเพราะสหายอย่างลู่ไถ วันนี้ข้าคงต้องไปเยือนป้ อมจือห ลันดูสักรอบ ขอยืมต าราสองสามเล่มจากพวกเจ้าแล้วถึงจะยอมจาก ไป”

คราวก่อนเฉินผิงอันได้เอ่ยเตือนลู่เหว่ยไปแล้ว บอกว่าให้น า ความไปแจ้งกับสกุลลู่แผ่นดินกลางว่าวันหน้าอย่าได้วางแผนอะไร กับต้าหลีอีก

แล้วยังพูดกับลู่เหว่ยอย่างเปิดเผยชัดเจนว่าการปรากฏตัวของ เจ้าสู่เหว่ยก็เท่ากับว่าสกุลลู่เป็ นฝ่ ายถามกระบี่ก่อน เขาเฉินผิงอันกับ ภูเขาถั่วทั่วก็ได้รับกระบี่อย่างเป็ นทางการแล้ว

สาหรับผู้ฝึกตนบนภูเขา อันที่จริงนี่ถือเป็ นการฉีกหน้าแตกหัก กันอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ได้ยินคนนอกคนหนึ่งพูดถึงลู่ไถ

พวกผู้เฒ่าหลายคนต่างก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์

เพียงแค่เพราะลู่ไถคือคนทรยศ คือลูกหลานอกตัญญูที่มาจาก สายหลักผู้นี้ที่เกือบจะพาหายนะทาลายล้างมาให้กับคนทั้งตระกูล แล้ว

เป็ นเหตุให้กลางอากาศเหนือหอดูดาวเกิดบ่อโบราณที่คล้าย ห้อยกลับหัว ปากบ่อหันลงมาด้านล่าง มืดฟ้ าบังดิน ตอนนั้นพวกผู้ พิศฟ้ าทุกคนที่มารวมตัวกันอยู่บนหอดูดาวลาพังแค่คนที่ขอบเขต ถดถอยในทันทีก็มีถึงสามคนแล้ว และระดับความล้าค่าของผู้พิศฟ้ า สกุลลู่ทุกคนก็ไม่ใช่สิ่งที่โลกภายนอกจะจินตนาการได้เลย หากไม่ เป็ นเพราะตอนที่เพิ่งเริ่มเกิดภาพเหตุการณ์ผิดปกติ ลู่เสินเจ้าประมุข ได้ใช ้สมบัติหนักสองชิ้นที่ตั้งบูชาไว้ในศาลบรรพชนทันทีทันใด

สามารถสกัดขวางไม่ให้บ่อลึกนั้นร่วงดิ่งลงมาเอาไว้ได้ เกรงว่าแม้แต่ ป้ อมจือหลันที่มิอาจปล่อยให้เกิดปราณขุ่นมัวได้แม้แต่เศษเสี้ยว ก็คง ติดร่างแหเดือดร ้อนไปด้วย

เหมือนถูกคนเปิดบาดแผล ในที่สุดผู้เฒ่าร่างผอมสูงก็ทนไม่ไหว ตวาดกร ้าวอย่างดุดัน “เจ้าคนที่มีชื่อเสียงขึ้นมาได้เพราะโชคช่วย ช่างบังอาจยิ่งนัก ถึงกับกล้ามาพูดจาสามหาวที่นี่!”

เซี่ยโก่วกระโดดพรวดขึ้นมา “เจ้าโจรเฒ่า ใครให้เจ้ายืมความ กล้าถึงได้บังอาจพูดจาไร ้ยาเกรงกับคุณชายของเสี่ยวโม่บ้านข้า เช่นนี้?!”

พริบตานั้นลู่เสินก็ตวัดชายแขนเสื้อวาดวงกลมไว้เบื้องหน้า ตัวเอง กลางอากาศมีกระจกแปดทิศที่ส่องรัศมีแสงเรืองรองโผล่มา ทันที

แสงกระบี่สีขาวเส้นหนึ่งพลันกระแทกลงที่ภาพยันต์แปดทิศนี้ แสงไฟสาดกระเซ็นไปทั่ว กระจกแปดทิศเริ่มเกิดรอยร ้าวเส้นหนึ่ง ผิวหน้าของกระจกเกิดรอยร ้าวและยิ่งส่งเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ

ตรงหน้าประตูป้ อมจือหลันมีคนหนุ่มท่าทางเกียจคร ้านคนหนึ่ง เดินออกมาจากในภาพเทพทวารบาล ขยี้ตาคล้ายกับยังไม่ทันตื่นดี

ผลคือถูกเซี่ยโก่วใช ้กระบี่ที่ถืออยู่ในมือแทงทะลุหน้าท้อง ปักร่าง เขาไว้กับประตูใหญ่ส่วนเซี่ยโก่วก็ถูกคนหนุ่มที่ปล่อยให้กระบี่ยาวฟัน ร่างยื่นมือมาคว้า พลิกตัวนางกดเข้ากับบนประตู

เด็กสาวยิ้มกว้าง

คนหนุ่มคล้ายจะรู ้สึกสมใจ แต่จู่ๆ ร่างกลับกระเด็นไปด้านหลัง สองนิ้วประกบกันทามุทรา เบื้องหน้าปรากฏแสงกระบี่พร่างพราว หลายกลุ่ม ถูกหดย่อไว้ในพื้นที่หนึ่งจิ้ง หากไม่เป็ นเพราะถูกเวทลับ สยบพลานุภาพของแสงกระบี่เอาไว้ ป้ อมจือหลันก็คงพังยับไปแล้ว

ผู้ฝึกตนหนุ่มถอนหายใจ หยุดฝีเท้า ที่แท้กายธรรมร่างนี้ก็ถูก ปราณกระบี่จานวนนับไม่ถ้วนที่มองไม่เห็นฟันจนกลายเป็ นชิ้นเล็ก ชิ้นน้อยไปแล้ว

และเขาก็คือจิตหยินที่ออกจากช่องโพรงของลู่เสิน โชคดีที่ไม่ใช่ จิตหยางกายนอกกาย

ลู่เสินถาม “เจ้าขุนเขาเฉิน นี่คือคิดจะเปิดศึกอย่างนั้นหรือ?”

เฉินผิงอันเก็บ “อิ๋นลู่” ไปไว้ในชายแขนเสื้อ แล้วหันมาพูด กับเซี่ยโก่ว “ไปกันเถอะ”