กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1013

เฉินผิงอันกล่าว “ร่างแยกอยู่ข้างนอก อันที่จริงนอกจากฝึกตน แล้วก็ยังมีความคิดอีกอย่างหนึ่ง ขึ้นเขาฝึกตนมานานแล้วก็ง่ายที่จะ หลงลืมตัวเองในอดีต”

นั่นก็คือตอนที่อยู่ตรงตีนเขามองไปยังทัศนียภาพบนภูเขา

ลู่เฉินพยักหน้า “ความเคยชินทุกอย่างก็คือการหลงลืมที่เลือก เอง”

เฉินผิงอันยกถ้วยขึ้นชนกับของลู่เฉินเบาๆ ต่างก็ดื่มชาแทนสุรา

พูดถึงแค่ประโยคนี้ของลู่เฉิน คนบนภูเขาทั่วไปไม่มีทางพูดได้

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “นับตั้งแต่เริ่มเป็ นเด็กหนุ่ม ทุกครั้งที่ออกจาก บ้านเดินทางไกลตอนอ่านหนังสือจะมีความเคยชินเล็กๆ น้อยๆ อย่าง หนึ่ง นั่นคือจะเอาบุคคลที่อยู่ในตาราเล่มต่างๆ มานับเป็ นจ านวน ใน จานวนสิบคนแรก เจ้าลัทธิลู่เรียกได้ว่าทิ้งไปไม่เห็นฝุ่ นอันดับที่สี่ถึง อันดับที่สิบ รวมกันแล้วก็ยังสู้ “ลู่เฉิน” คนเดียวไม่ได้”

ลู่เฉินถามอย่างประหลาดใจ “หากรวมอันดับสามเข้าไปด้วย เล่า?”

เฉินผิงอันกล่าว “ก็ยังสู้เจ้าลัทธิลู่คนเดียวไม่ได้”

ลู่เฉินถามอีก “รวมอันดับสองด้วย?”

“ก็ยังสู้ไม่ได้”

ลู่เฉินถอนหายใจ “ที่แท้ผินเต้าก็ร ้ายกาจถึงเพียงนี้”

นักพรตหนุ่มที่สวมกวานดอกบัวไว้บนศีรษะเงยหน้ามองไปยัง ภูเขาลั่วพั่ว

จุดที่เมฆขาวก่อก าเนิดมีบ้านคน

กลีบดอกบัวกลีบหนึ่งบนกวานเปล่งแสงวาบ ดวงจิตดวงนั้น กลับคืนมา

มือหนึ่งของลู่เฉินถือถ้วยชา สองนิ้วประกบกันเคาะโต๊ะเบาๆ “ท่านไม่เห็นหรือว่าโลกมนุษย์ก็เหมือนภาพวาดฝาผนัง น้าเป็ นสีวาด ภูเขาเป็ นกระดาษ เทพผีเดินกันเต็มผนัง ลมวสันต์พัดโชยแสงกระบี่ เปล่งจ้า ผินเต้าเคยได้ยินเซียนเหรินยุคโบราณกล่าวไว้ว่า ท้าวจตุ โลกบาลแบ่งแยกกันดูแลสี่ใต้หล้า ตาหนักสุ่ยจิงหลังคากระเบื้องสี เขียวมรกต ธงหลากสีชูสูงพัดขนนกยูงคันใหญ่ นางฟ้ าแต่งกาย งดงามเฉิดฉัน โบกแส้สีทองถี่ควบม้าพันธ ์ดี ตะวันตรงข้ามกับจันทรา หยินตรงข้ามกับหยาง เทพสวรรค์กับเทพแห่งปฐพี สิ่งศักดิ์สิทธิ์กับ เซียนเจิน สายฟ้ ากับพายุลมกรด ศาลบุ๋นฝั่งซ ้ายกับศาลบู๊ฝั่งขวา ตรงกลางยังมีศาลเทพอภิบาลเมือง ดอกบัวในภูเขาภูษาลายเมฆ แจกันเครื่องประดับนั่งในศาลาลม ใครแสดงการคารวะต่อเทพธรรม บาล เสียงระฆังทองซึ่งหยกดังก้องภูเขา คนรัฐนี่ขี่รถม้าถึงกลางภูเขา

ก็ย้อนกลับทางเดิม ใต้ต้นหลี่นอนหนุนกระดูกขาว กังวลว่าภาพฝา ผนังจะมีเมฆหมอกผุดลอย เปิดประตูภูเขาลอยขึ้นฟ้ าไกล…”

และเวลานี้เองก็มีคนผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากบนภูเขาหัวเราะร่า เสียงดัง “นักพรตลู่มาตั้งแผงเอาเปรียบผู้อื่นอีกแล้วหรือ?! ปีนั้นอยู่ใน เมืองเล็ก แม่นางหน้าตางดงามที่ส่งสายตาให้พวกเราสองพี่น้อง ทุก วันนี้แต่งงานเป็ นภรรยาของผู้อื่นไปนานแล้ว ไป ข้าจะน าทางให้เอง ทุกวันนี้ที่ตัวเมืองมีแม่นางหน้าตาดีๆ เยอะเลย คนเดิมแก่แล้วก็มีคน ใหม่มาแทน เทียบกับในอดีตแล้วก็มีแต่จะมากกว่าไม่มีน้อยกว่า!”

ลู่เฉินสูดปากหนึ่งที ได้ยินเสียงนี้ก็รู ้สึกหัวโตแล้ว เพิ่งจะเตรียม ยกเท้าเผ่นหนี ผลคือถูกชายฉกรรจ์คนนั้นคว้าไหล่เอาไว้ ทั้งยังออก แรงเพิ่มน้าหนักมือ “จะหนีไปไหนเล่า สหายเก่ากันทั้งนั้น พี่น้องร่วม ใจ กิจการเจริญรุ่งเรือง ปีนั้นเจ้าได้อาศัยใบบุญของข้า ทาให้ได้เงิน ไปไม่น้อยเลย…”

ลู่เฉินได้แต่วางกันกลับไปบนม้านั่งยาว เอ่ยอย่างอ่อนใจว่า “พี่ น้องต้าเฟิง คนบ้านเดียวกันไม่พูดจาห่างเหิน ปีนั้นขอแค่มีเจ้านั่งยอง อยู่ข้างแผงของผินเต้าก็ไม่มีการค้าอะไรให้ท าแล้วจริงๆ แทบไม่ต่าง จากการขวางเส้นทางทามาหากินเลย พูดถึงแค่พวกแม่นางทั้งหลาย แต่ละคนต่างก็มาเพราะผินเต้ากันทั้งนั้น ผลคือพอเห็นเจ้าก็เดินอ้อม ผ่านแผงกันไปหมด ผินเต้าเคยว่าอะไรสักค าไหม? มีน้าใจพี่น้องมาก พอไหม?!”

เจิ้งต้าเฟิงหัวเราะร่วนเอ่ยว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้วจะยกมาพูดอีก ท าไม?”

ลู่เฉินพยักหน้ารับ ไหล่เอียงไปข้าง ร้องโอดครวญไม่หยุด “เจ็บๆๆ”

เฉินผิงอันยิ้มพลางลุกขึ้นยืน “พวกเจ้าคุยกันไปเถอะ เรื่องที่พวก เจ้าคุยกัน ข้าน่าจะฟังไม่เข้าใจ”

ลู่เฉินร้อนใจทันใด “อย่านะ พวกเราสามคนล้วนเป็ นคนคุ้นเคย กัน จะคุยก็อยู่คุยด้วยกันนี่แหละ!”

เฉินผิงอันนั่งกลับลงไปอีกครั้ง ถามว่า “ครั้งนี้เจ้าลัทธิลู่มาเยือน ใต้หล้าไพศาลมีธุระส าคัญอะไรหรือ?”

ลู่เฉินหัวเราะแห้ง “หากเจ้าขุนเขาเฉินมีธุระต้องไปท าก็ไปก่อน ได้เลย ที่นี่มีพี่น้องต้าเฟิงคอยรับรองดูแล เพียงพอแล้ว”

เฉินผิงอันคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ต้องการตามหาตัวผู้ฝึกตนบางคน หรือ?”

ในความเป็ นจริงแล้ว ฝูเหยาทวีปก าลังตามหา ใบถงทวีปก าลัง ตามหา แจกันสมบัติทวีปเองก็กาลังตามหา “ผู้ฝึกตน” ที่แฝงตัวอยู่ผู้ นี้เช่นกัน

ตามการอนุมานของชุยตงซาน อีกฝ่ ายคือทายาทของผู้ฝึกตน เผ่ามนุษย์ไพศาลกับผู้ฝึกตนเผ่าปีศาจแห่งเปลี่ยวร ้างบางคน