กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1060

จูเหลี่ยนส่ายหน้า เอ่ยเนิบช ้าว่า “ข้าเคยออกท่องยุทธภพอย่าง ไร ้จุดหมายอยู่ที่บ้านเกิดเพียงลาพัง มีครั้งหนึ่งระหว่างที่เดินขึ้นเขา ได้บังเอิญเจอกับภิกษุเฒ่าที่ลงจากภูเขามาเขาสวมชุดขาวอุ้มพิณสี เขียว ในโลกมนุษย์มีพันภูเขาหมื่นสายน้า ในเมื่อได้เจอกันก็คงจะมี วาสนาต่อกัน พวกเราต่างก็หยุดเดิน พูดคุยเรื่องพระธรรมกันไป เล็กน้อย แต่กลับคุยกันถูกคออย่างมาก คุยกันตั้งแต่พระอาทิตย์ตก ไปจนดวงตะวันลับหายไปด้านหลังภูเขาสุดท้ายข้าเกิดแรงบันดาลใจ จึงพูดว่าหลวงจีนเฒ่าสวดมนต์มีปากแต่ไร ้ใจ ในหมู่ชาวบ้านถือว่า เป็ นคาพูดที่มีความหมายในเชิงลบ แต่ในลัทธิพุทธเอง อันที่จริงกลับ ถือเป็ นขอบเขตที่สูงมากอย่างหนึ่ง เขาบอกว่าข้าทั้งมีวาสนากับพุทธ ศาสนาแล้วก็มีรากแห่งสติปัญญา”

เพียงแค่ฟังพ่อครัวเฒ่าเล่าเรื่องเก่าๆ ในอดีตของตัวเอง เด็กชาย ผมขาวก็รู ้สึกจิตใจสงบสุขขึ้นมาได้เยอะมาก

เด็กชายผมขาวถาม “อาจารย์ผู้เฒ่าจู เมื่อก่อนอยู่ที่บ้านเกิดมี สตรีมากมายขนาดนั้นชอบท่าน แต่ท่านกลับไม่เคยหวั่นไหวกับใคร มาก่อนเลยหรือ? ล้วนเป็ นพวกนางที่มอบใจให้ผิดคน เป็ นท่านที่ ทรยศต่อพวกนางอย่างนั้นหรือ?”

่

จูเหลี่ยนยิ้มเอ่ย “แน่นอนว่าเคยหวั่นไหว แต่ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับ หน้าตาและชาติก าเนิดของสตรีสักเท่าไร ก็หนีไม่พ้นว่าดอกไม้บาน ดอกไม้ร่วงโรย เดินผ่าน เคยเห็น แล้วก็พลาดไป พอหันกลับไปมอง อีกครั้งก็แค่จาได้เท่านั้น แต่หากจะพูดถึงความหวั่นไหวที่ทาให้นึก อยากจะอยู่เป็ นสามีภรรยากับใครจนผมขาว ดูเหมือนจะไม่เคยมีมา ก่อนจริงๆ สตรีบ้านรวยเย่อหยิ่ง สตรีบ้านจนแต่อยากจะสวม เครื่องประดับเงินทอง ถึงอย่างไรก็ไม่ค่อยน่าสนใจนัก แต่ก็มีภาพ เหตุการณ์บางอย่างที่งดงามมากจริงๆ จาได้ว่ามีครั้งหนึ่งไปหลบฝน ในงานวัด ผู้หญิงกลุ่มใหญ่วิ่งมาหลบฝนใต้ชายคา มีเพียงสตรีโตเต็ม วัยผู้หนึ่งที่ปักปิ่นไม้สวมกระโปรงผ้า นางยืนอยู่ห่างไปค่อนข้างไกล ยกมือบอบบางที่มีรอยด้านขึ้นลูบเส้นผมตรงจอนหูเบาๆ ท่วงท่า เรียบร ้อยนุ่มนวล นางไม่ต้องงามเพริศพริ้งก็ทาให้คนหวั่นไหวได้มาก แล้ว พวกเด็กหนุ่มมักจะชอบไล่ตามสตรีที่งามล่มบ้านล่มเมือง ชาย แก่อย่างข้ากลับหวังแค่ความสบายตาสบายใจยามที่เหลือบมองไป เท่านั้น”

เด็กชายผมขาวยกนิ้วโป้ งให้ “อาจารย์ผู้เฒ่าจู เอ่ยประโยคจาก ใจจริงสักค า หากจะให้พูดถึงความรู ้ด้านความรักชายหญิง ท่านก็ไม่ เป็ นรองให้กับบรรพบุรุษอิ่นกวานเลย!”

จูเหลี่ยนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม “นี่จะเทียบกันได้อย่างไร ความห่าง ชั้นระหว่างข้ากับคุณชายก็เหมือนกับความห่างชั้นระหว่างเจ้าหลาย คนกับเฉินหลิงจวินอย่างไรล่ะ”

่

เด็กชายผมขาวหัวเราะหึหึ หากจะพูดถึงเรื่องการประจบสอพลอ พ่อครัวเฒ่าอยู่อันดับที่สองได้ ส่วนอันดับหนึ่งน่ะหรือ ทุกวันนี้ได้ ข้อสรุปแล้ว ย่อมต้องเป็ นเทพเชียนผู้เฒ่าเจีย

จูเหลี่ยนเห็นนางไม่เชื่อก็ชี้นิ้วไปยังภูเขาสายน้ามุมหนึ่งที่อยู่ห่าง ไปไกล “เป็ นม้วนภาพเดียวกัน คิดว่าคนธรรมดาเห็นหรือผู้ฝึ กตน

บ าเพ็ญตนเห็นแล้วจะรู ้สึกว่าสวยงาม?”

เด็กชายผมขาวกล่าว “แน่นอนว่าต้องเป็ นตาเนื้อที่ได้เห็นที่จะยิ่ง รู ้สึกว่าน่ามอง”

จูเหลี่ยนพยักหน้า “ดังนั้นถึงได้บอกอย่างไรล่ะว่า อารมณ์รัก ของเด็กหนุ่มเหมือนหมึกสีเข้ม เทพรวดลงไปบนกระดาษ ถ่ายทอด ความรู ้สึกอย่างเต็มอารมณ์ ยอดเยี่ยมตรงที่การไล่สีเป็ นชั้นๆ คนใน สถานการณ์มองเห็นไม่ชัดเจน หากเป็ นชายชอบหญิงรัก ปรากฏให้ เห็นอย่างเด่นชัด รอบคอบกวดขันเหมือนการวาดเน้นหนักในทาง รายละเอียด ค าพูดและการกระท าล้วนปรากฏชัดเจน ขอถามว่า ความยอดเยี่ยมของมันอยู่ที่ไหน”

เด็กชายผมขาวครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็อดไม่ไหวเอ่ยชมว่า “มีนัย ให้ขบคิด!”

จูเหลี่ยนเอาสองมือไพล่หลัง ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ในความเห็นของ ข้า ความรักชายหญิงที่มีนัยให้ขบคิดอย่างแท้จริง ก็คือคนใบ้กินหวง เหลียน คนข้างๆ จะขวางอย่างไรก็ขวางไม่อยู่ไม่กินก็ไม่ได้”

่

เด็กชายผมขาวพยักหน้า ใช ้หมัดทุบฝ่ามือ “จ าไว้แล้ว จ าไว้แล้ว ต้องจดบันทึกเอาอย่างน่าหลันอวี้เตี๋ยแล้วล่ะ!”

จูเหลี่ยนยิ้มรับ

เด็กชายผมขาวใช ้เสียงในใจเอ่ยว่า “เดินออกมาจากม้วน ภาพวาดเหมือนกัน ดูเหมือนว่าจะมีแค่อาจารย์ผู้เฒ่าจูที่เปลี่ยนคา

เรียกขานบรรพบุรุษอิ่นกวานไปหลายรอบแล้ว?”

จูเหลี่ยนเรียกเฉินผิงอัน เคยเรียกว่านายท่าน นายน้อย คุณชาย ถึงอย่างไรสตรีก็ยังคงมีจิตใจละเอียดอ่อนรอบคอบมากกว่า

จูเหลี่ยนยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ไม่ใช่ชื่อสักหน่อย ถนัดปากอย่างไรก็ เรียกอย่างนั้น”

เด็กชายผมขาวคร ้านจะถือสาเรื่องพวกนี้ เพียงเอ่ยว่า “เคยมีคน บอกว่าความงามล้าเลิศบนโลกมนุษย์ที่แท้จริง เมื่อสตรีเห็นเข้าจะ ไม่ได้รู ้สึกละอายใจที่สู้ไม่ได้ แต่รู ้สึกว่าแม้แต่ข้าเห็นก็ยังรู ้สึกเอ็นดู พ่อครัวเฒ่า เป็ นแบบนี้จริงหรือไม่?”

จูเหลี่ยนครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ข้าคนนี้มีภาวะไม่รู ้ใบหน้า จา หน้าตาของสตรีไม่ได้”

เด็กชายผมขาวหัวเราะ “พ่อครัวเฒ่าท่านเก่งขนาดนี้ไฉนไม่ฝึก กระบี่เล่า”

่

หากโจรอันดับหนึ่งกับเสี่ยวโม่มีการช่วงชิงบนมหามรรคาที่มอง ไม่เห็นกันครั้งหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นเด็กชายผมขาวกับพ่อครัวเฒ่า คน หนึ่งคือแม่ทัพผู้กล้าคนรู ้ใจอันดับหนึ่งใต้อาณัติของบรรพบุรุษอิ่นก วาน อีกคนหนึ่งคือผู้ดูแลใหญ่ของภูเขาลั่วพั่ว อันที่จริงก็ถือว่าเป็ นคู่ ต่อสู้กันเหมือนกัน

จูเหลี่ยนหัวเราะฮ่าๆ “ตอนที่อายุยังน้อยก็เคยฝึ กเวทกระบี่มา หลายปีจริงๆ จะมีฝีมือในการสังหารคนหรือไม่บอกได้ยาก เอาเป็ นว่า ในยุทธภพต่างก็พูดกันว่าข้าควงกระบี่ได้น่าดูมากเลยล่ะ”

ในห้องหนังสือของ “หลี่เป่า” เจ้ากรมพิธีการของแคว้นชิงหลวน

เพียงไม่นานหลี่เป่ าเจินก็ทาจิตใจให้สงบมั่นคงได้ กางสองมือ ออก “ข้าท าอะไร? ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทาอะไรเลยไม่ใช่หรือ หลิ่วซัว รนหาที่ตาย เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย อาจารย์เฉินยังต้องขอบคุณข้าที่ ช่วยตกปลาตัวนี้มาให้ เวลานานเข้า คนอย่างหลิ่วซัว หากปล่อยให้ เขาเติบโตจะอันตรายอย่างมาก ไม่มีสิ่งใดที่ต้องการ นี่ก็หมายความ ว่าไม่มีเบาะแสใดๆ ให้สืบเสาะ มีแต่เจตนาร ้ายอย่างเดียวเท่านั้น นี่ก็ หมายความว่าจิตแห่งมรรคาของหลิ่วซัวบริสุทธิ์มาก ยิ่งเขาเปิดปาก พูดช ้าเท่าไรก็ยิ่งกัดคนได้เจ็บมากเท่านั้น”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “หลี่จือจ้าว อย่างเจ้านี่เรียกว่าวัวสันหลังหวะ”

หลี่เป่าเจินงอนิ้วเคาะลงบนที่วางแขนเก้าอี้เบาๆ ถามว่า “วิธีการ สกัดกั้นฟ้ าดินนี้ของเจ้าคือ…วิชาอภินิหารหรือ?”

่

หากจะบอกว่าเสียงในใจก็ยังใช ้ไม่ได้ หลี่เป่ าเจินยังจะพอเข้าใจ อยู่บ้าง แต่หากเป็ น….ความคิดของตนล่ะ? ในความมืดมิดที่มองไม่ เห็น หลี่เป่าเจินแน่ใจอย่างยิ่งว่าความคิดของตัวเองต้องถูกเฉินผิงอัน สกัดขวางเอาไว้พร ้อมกันด้วย

ก่อนหน้านี้ครั้งแรกที่ได้เห็นเฉินผิงอัน หลี่เป่ าเจินลนลานตื่น ตระหนกอยู่บ้างจริงๆ หมายจะเรียกก าลังเสริมมาช่วยตามจิตใต้ส านึก แน่นอนว่าคนผู้นั้นก็คือพี่ใหญ่หลีซีเซิ่ง

จนถึงทุกวันนี้ หลี่เป่าเจินก็ยังไม่แน่ใจในรากฐานมหามรรคาของ พี่ใหญ่คนนี้ เขารู ้แค่ข้อเดียวว่า ไม่ว่าตนจะเจอกับใคร เจอกับเรื่อง อะไร ไม่ว่าจะเจอด่านยากแค่ไหน ขอแค่หลี่ซีเพซิ่งออกหน้า ถ้าอย่าง นั้นก็ไม่ถือว่าเป็ นเรื่องอะไรทั้งนั้น

สภาพจิตใจเช่นนี้กลับเหมือนหลิ่วชื่อเฉิงของนครจักรพรรดิขาว อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ไม่สนหรอกว่าเจ้าจะมีหรือไม่มีเรื่องอะไร ถึง อย่างไรก็ยังมีศิษย์พี่อยู่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน