กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1060

สือเจียชุนส่งเสียงจุ๊ปากรัวๆ มองประเมินต่งสุ่ยจิ่งอย่างเอาจริงเอา จัง “เมื่อก่อนตอนที่เรียนหนังสืออยู่ด้วยกัน ข้ามักจะรู ้สึกว่าตัวเอง ต่างหากที่ดีดลูกคิดเก่งที่สุด วันหน้าจะต้องทาการค้าหาเงินก้อน ใหญ่ได้แน่นอน เงินเหรียญทองแดงไม่มีทางอยู่ในสายตา ทุกวันจะ นับแต่เศษเงินก้อนเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วจะเป็ นเจ้าที่มีเงิน ที่สุด มองไม่ออก มองไม่ออกเลยจริงๆ หากรู ้อย่างนี้แต่แรกก็คง สาบานเป็ นพี่น้องร่วมสาบานกับเจ้าแล้ว”

ต่งสุ่ยจิ่งยิ้มถาม “จะไปพักที่ภูเขาลั่วพั่วหรือจะให้ข้าช่วยหาที่พัก ในอ าเภอหรือไม่ก็ในตัวจังหวัดให้เจ้า?”

หลินโส่วอีกล่าว “ต้องไปที่ตัวจังหวัดอยู่แล้ว โรงเตี้ยมตระกูล เซียนล้วนแซ่ต่งทั้งนั้น”

สือเจียชุนถอนหายใจ ดวงตาแฝงรอยยิ้มเอ่ยสัพยอกว่า “หากรู ้ แต่แรกว่าจะเป็ นเช่นนี้ตอนที่อยู่ในโรงเรียนก็คงทาตัวติดกับเจ้าแล้ว ไม่ว่าจะเป็ นเมืองหลวงต้าหลีหรือท่าเรือตระกูลเซียน ทุกวันนี้ซื้อของ ที่ไหนยังต้องคอยดูราคาอีกเล่า”

ใบหน้าต่งสุ่ยจิ่งเต็มไปด้วยความอ่อนใจ

สือเจียชุนปิ ดปากหัวเราะ “ข้ายังมีลูกสาวที่ยังหาคนดีๆ ไม่ได้ งานแต่งในเมืองหลวงคราวก่อนเจ้าต้องเคยเห็นนางแล้วแน่ๆ ต่งสุ่ยจิ่ง มีความคิดอะไรหรือไม่?”

หลินโส่วอีหัวเราะหึหึ “ต่งครึ่งทวีป ยังจะมัวอึ้งอะไรอยู่เล่า รีบ เรียกท่านแม่ยายสิ”

ต่งสุ่ยจิ่งหน้าด าทะมึน “เจ้าผมแกละ อย่าให้มันเกินไปนะ จะ ล้อเล่นก็ต้องมีขอบเขตอย่าเอาอย่างหลินหยกดิบ”

สือเจียชุนได้สติ พลันเบิกตากว้างจ้องเขม็งไปที่หลินโส่วอี “หลิน หยกดิบ? หลินโส่วอีตัวดี จาได้ว่าเจ้าเพิ่งจะเป็ นก่อกาเนิดแค่ไม่กี่ปี นี่เอง แค่นี้ก็น่าตกใจมากพออยู่แล้ว ทุกวันนี้ถึงกับเป็ นนายท่านเทพ เซียนขอบเขตหยกดิบแล้วหรือ?!”

ต่งสุ่ยจิ่งพยักหน้า “ก็ใช่น่ะสิ ทุกวันนี้จมูกไม่ใช่จมูก ดวงตาไม่ใช่ ดวงตาแล้ว เวลาปกติก็พูดจากร่างมาก”

สือเจียชุนยังคงมีนิสัยเป็ นเด็กๆ นางกุมท้องหัวเราะก๊าก กว่าจะ หยุดเสียงหัวเราะไว้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ยื่นมือมาเช็ดหางตา โบกมือเอ่ย “ไม่ล้อเล่นแล้ว ต่งสุ่ยจิ่ง ช่วยหาที่พักในเมืองเล็กให้ข้าก็พอ ตัว จังหวัดฉู่โจวอยู่ห่างภูเขาลั่วพั่วไกลเกินไป ข้าไม่เหมือนเทพเซียน อย่างพวกเจ้าที่ไปมาในเมฆหมอกได้ง่ายดายเหมือนกินข้าว เมาเรือ มาตลอดทาง เวียนหัวหนักกว่าตอนที่ข้าท้องเสียอีก ทรมานมาก

จริงๆ พักในเมืองเล็กก็พอ คุ้นที่คุ้นทางดี ทุกวันยังออกไปเดินเล่นได้ ด้วย”

ต่งสุ่ยจิ่งพยักหน้า “ข้ามีบ้านอยู่ที่ทั้งถนนฝูลู่และตรอกเถาเย่ แต่ ว่าอยู่ในชื่อของคนอื่นเจ้าเลือกได้เลย”

หลินโส่วอีหัวเราะหึหึ

สือเจียชุนจึงเลือกบ้านในตรอกเถาเย่ ต่งสุ่ยจิ่งเรียกเรือยันต์ล า หนึ่งออกมา บอกว่าสือเจียชุนเมาเรือก็ให้หลินโส่วอีที่ขอบเขตสูงกว่า เป็ นคนคุมเรือแล้วกัน

ไปถึงหน้าประตูเรือนที่อยู่ในตรอกเถาเย่ ต่งสุ่ยจิ่งเปิดประตูบ้าน ออก เดินอ้อมผนังบังตาที่ทามาจากหินตระกูลเขียนเข้าไปในเรือน ส่วนหน้า ถามสือเจียชุนว่าพอใจหรือไม่ สือเจียชุนบอกว่าตอนเด็กก็ เคยฝันอยากจะมาพักอยู่ที่นี่ ต้องมีอะไรให้ไม่พอใจเล่า ต่งสุยจิ่งจึง หยิบพวงกุญแจพวงหนึ่งส่งให้สือเจียชุน บอกว่าบ้านถูกปล่อยว่างมา นาน แค่ให้คนมาทาความสะอาดตามเวลาที่กาหนดเท่านั้น ดังนั้นอีก เดี๋ยวก็จะมีสตรีของโรงเตี๊ยมในตัวเมืองสี่ห้าคนมาทาความสะอาด เรือนหลังนี้ หลินโส่วอียังคงหัวเราะหึหึ สือเจียชุนก็จุปากรัวๆ ต่งสุยจิ่ง ที่ต้องเหนื่อยแรงแล้วยังไม่ได้ดีอัดอั้นยิ่งนัก ด่าขาๆ ไปประโยคหนึ่ง

หลินโส่วอีถามว่าในเรือนมีใบชาดีๆ เตรียมไว้หรือไม่ ต่งสุ่ยจิ่ง บอกว่าตนก็ไม่เคยมาที่นี่ ไม่รู ้เหมือนกัน อยากดื่มชาก็ไปหาเอาเอง

หลินโส่วอีจึงไปค้นหาตามตู้ตามหีบ คงเป็ นเพราะใบชาใหม่ของ ปีนี้ยังไม่มีวางขายจึงหาไม่เจอ พวกเขาอยู่คุยกับสือเจียชุนครู่หนึ่งก็ ไปหาหลี่ไหว สือเจียชุนไม่ได้ตามไปด้วย บอกว่าตนจะไปเดินเล่นเอง นางออกจากบ้านเดินเล่นอยู่ในมาตุภูมิเดิมเพียงลาพัง ร ้านยาสู้ยที่ เป็ นเพื่อนบ้านกับร ้านฉ่าวโถวในอดีตเคยเป็ นกิจการของตระกูลสือ เจียชุนมาก่อน ภายหลังเพราะคนทั้งครอบครัวพากันย้ายไปอยู่เมือง หลวงจึงขายต่อให้กับเฉินผิงอัน

สตรีวัยกลางคนที่หางตาเริ่มมีรอยตีนกาจ่ายเงินซื้อขนมสี่ห้าชิ้น จากร ้านยาสู้ยมากินสือเจียชุนยิ้มจนตาหยี รสชาติยังคงอร่อย เหมือนเดิม

หลายปีมานี้ช่วยเหลือสามีอบรมสั่งสอนบุตร ไม่มีอะไรที่ไม่ดี

ส่วนสหายร่วมชั้นเรียนในอดีต แต่ละคนต่างก็เจริญก้าวหน้า นางก็แค่รู ้สึกดีใจแทนพวกเขาเท่านั้น

สือเจียชุนเดินไปเดินมา อยู่ดีๆ ก็รู ้สึกเสียใจ คิดถึงอาจารย์ฉีแล้ว

ก่อนหน้านี้ได้ยินหลินโส่วอีเล่าว่าเฉินผิงอันก็เปิดโรงเรียนสอน หนังสือให้กับเด็กประถมที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ไม่รู ้ว่าเหตุใด สือเจียชุนถึงได้ไม่รู ้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย

จาได้ว่าตอนที่อายุยังน้อย นางเคยหันหน้าออกไปมองนอก หน้าต่าง มองเห็นเด็กหนุ่มสวมรองเท้าแตะผอมแห้งตัวด าเดิน ป้ วนเปี้ยนอยู่นอกประตู เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง คงเป็ นเพราะผิวของ

เขาถูกแดดเผาจนดาเกรียมจึงยิ่งขับให้ดวงตาคู่นั้นของเด็กหนุ่มใส กระจ่างมากเป็ นพิเศษ มีหลายครั้งที่เขาเผยอปากทาท่าจะพูดแต่ก็ปิด ปากลง ยกหลังมือเช็ดหน้าผาก ในที่สุดก็เอ่ยเรียกว่าอาจารย์ฉี

อาจารย์ฉีเดินออกไปจากห้องเรียน ไปยืนอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม อาจารย์สอนหนังสือที่เรือนกายสูงเพรียวต้องค้อมเอวก้มหัวลง เล็กน้อย เด็กหนุ่มรองเท้าสานที่เขินอายยื่นส่งจดหมายทางบ้านฉบับ หนึ่งให้เขาด้วยสองมือ

จ้าวเหยารองเจ้ากรมอาญาเรียกให้อู๋ยวนผู้ว่าจังหวัดฉู่โจวมาดื่ม เหล้าด้วยกัน ไม่ได้เลือกจวนที่พักขุนนางของผู้ว่าเมืองฉู่โจวเป็ น สถานที่ดื่มเหล้า แต่เลือกเหลาสุราแห่งหนึ่งกวนอี้หรานหลางจงกอง ชิงลี่กรมคลังก็เรียกจิ่งควนเจ้าเมืองเขตเป่ าซีมาด้วย หม่าหยวนที่ เปลี่ยนจากที่ปรึกษาด้านกลยุทธของแคว้นไปเป็ นเจ้ากรมอาญา หมวกขุนนางใหญ่ที่สุด อีกทั้งเขายังเป็ นเจ้าประมุขสกุลหม่าเสาค้า ยันแคว้น ดังนั้นจึงนั่งในตาแหน่งประธาน

ด้านนอกโรงเรียนเก่าของเมืองเล็กที่ถูกปิ ดมานานหลายปี อาจารย์ผู้เฒ่าที่เคยสอนหนังสืออยู่ที่นี่มานานหลายปีหันกลับไปมอง ก็เห็นชายฉกรรจ์ร่างกายาคนหนึ่ง

ริมฝีปากของหม่าจานสั่นระริก เอ่ยเรียกเบาๆ ว่า “ศิษย์พี่จวิน เชี่ยน”

จวินเชี่ยนตบไหล่ของเขา ยิ้มเอ่ยว่า “รอให้ได้เจอกับอาจารย์ แล้ว อย่าเงียบไม่ยอมพูดอะไรเสียล่ะ ปีนั้นในกลุ่มของพวกเราก็เป็ น เจ้ากับเสี่ยวตงที่ประจบอาจารย์เก่งที่สุด แล้วยังจริงใจอย่างมาก อาจารย์ชอบฟัง ในเรื่องนี้อันที่จริงพวกเราทั้งหลายต่างก็สู้พวกเจ้า สองคนไม่ได้”

หม่าจานโล่งอก ยิ้มเอ่ยว่า “ทุกวันนี้มีเฉินผิงอันแล้ว ข้ากับศิษย์ น้องเหมาก็สามารถพักผ่อนได้แล้ว”

จวินเชี่ยนถลึงตาใส่ “เรียกว่าอะไรนะ?”

หม่าจานรีบเปลี่ยนคาพูดทันที “ศิษย์น้องเล็ก”

ปี นั้นเวลาที่อยู่กับอาจารย์ก็ไม่เห็นว่าท่านจะชอบวางมาดกับ ศิษย์น้องอย่างพวกเราแบบนี้เลยนี่นา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน