กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1074

จากในห้องทรงพระอักษรของราชสานักต้าหลีในปี นั้น จาก ท้องพระคลังจนไปถึงแซ่สกุลเสาค้ายันแคว้นทั้งหมด ขุนนางบุ๋นบู๊ทั้ง ราชสานัก กระทั่งไปถึงพรรคบนภูเขา ชนชั้นสูงล่างภูเขา ขุนเขา สายน้าของในทวีป

ร ้องโอดครวญไม่หยุด? เสียงบ่นดังระงม? ไม่เคยมี ปี นั้นราช ส านักต้าหลีที่หนึ่งแคว้นก็คือหนึ่งทวีป อย่างน้อยภายนอกก็ไม่มี เพียงแค่เพราะราชครูคือชุยฉาน

พรรคตระกูลเซียนหรือตระกูลชนชั้นสูงที่หนีไปหรือควรจะพูดว่า ย้ายไปอยู่ทวีปอื่น ราชสานักต้าหลีไม่เคยขัดขวาง เหมือนคนอ้วนที่ ผอมลงมาหนึ่งรอบตัวก็เท่านั้น สิ่งที่อาเจียนออกมามีไม่น้อย

รอกระทั่งเหตุการณ์สงบลง คนกลุ่มนี้ก็หวนกลับคืนมายังแจกัน สมบัติทวีปอย่างเงียบเชียบ เพียงแค่ว่าผอมกว่าเดิมไปไม่น้อย พูดถึง แค่แคว้นทั้งหลายที่อยู่ทางทิศใต้ของลาน้าใหญ่ ไฉนถึงได้ก่อกวน เช่นนี้ คนที่ไม่ยินดีออกเงินในกลุ่มคนพวกนี้ก็ช่วยผลักดันลูกคลื่น อยู่อย่างลับๆ ไม่น้อย

หลิ่วชื่อเฉิงเห็นว่าบนเรือข้ามฟากลานั้น ข้างกายเด็กหนุ่มชุด ขาวมีสตรีชุดสีแดงที่ตรงเอวห้อยดาบแคบและน้าเต้าสีเงินอย่างหลี่

เป่าผิงยืนอยู่ด้วย นางมีพี่ชายใหญ่ชื่อว่าหลี่ซีเซิ่งดูเหมือนว่าบัณฑิต ผู้นั้นจะเคยเอ่ยว่าจะไปเล่นหมากล้อมกับศิษย์พี่…

ทางฝั่งของท่าเรือยังมีจวินเชี่ยนที่เรือนกายก าย าอยู่กับเด็กหนุ่ม สวมหมวกหัวเสือหน้าตางามพิสุทธิ์หลิ่วชื่อเฉิงเคยได้ยินศิษย์พี่หญิง หันเชี่ยวเซ่อเล่าเรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่งตอนนั้นเขารู ้สึกว่าน่าขันมาก ตอนนี้หลิ่วชื่อเฉิงกลับหัวเราะไม่ค่อยออกเสียแล้ว เพราะอีกฝ่ าย คือป๋ ายเหย่…

และคนที่ยืนอยู่ข้างกายจวินเชี่ยนก็ยังมีลูกศิษย์ใหญ่เปิดขุนเขา ของเฉินผิงอัน ผู้ฝึกยุทธขอบเขตปลายทางเผยเฉียน ส่วนข้างกาย เผยเขียนยังมีผู้เฒ่าร่างเล็กเตี้ยสวมชุดนักพรตเต๋สีม่วงอย่างฝูลู่อวี๋เส วียน….

หลี่ไหว หลิ่วชื่อเฉิงก็จาเขาได้เช่นกัน คือลูกศิษย์ที่เป็ นทั้งคน เปิ ดประตูภูเขาทั้งปิ ดประตูส านักของเฒ่าตาบอดแห่งภูเขาใหญ่ แสนดี้ ฟังศิษย์พี่หญิงเล่าว่า เฒ่าตาบอดต้องขอร ้องให้คนผู้นี้มาเป็ น ลูกศิษย์…

แล้วนับประสาอะไรกับที่ภูตจิ้งจอกข้างกายคนหนุ่มสวมชุดลัทธิ ขงจื๊อผู้นั้น ปีนั้นอยู่บนแท่นพักมังกรกลางมหาสมุทรใหญ่ หลิ่วชื่อ เฉิงยังจ าได้ว่านางติดตามอยู่ข้างกายสตรีท่าทางนุ่มนิ่มบอบบางคน หนึ่ง ฝ่ายหลังเรียกชื่อศิษย์พี่ของเขาออกมาตรงๆ

หลิ่วชื่อเฉิงกลืนน้าลาย ขยับคอเสื้อชุดคลุมเต๋าสีชมพู ฮ่าๆ โชค ดีที่ข้ากับเฉินอิ่นกวาน คือสหายรักที่รู ้ใจกันตั้งแต่แรกพบ

บังเอิญยิ่งนัก เวลานี้เองผู้ฝึกตนเซียนดินคนหนึ่งที่ใบหน้าแดง ปลั่งพลันถามขึ้นว่า “เจ้าหอหลิ่ว พวกเราจะไปดื่มเหล้ากับเจ้าขุนเขา เฉินที่ภูเขาลั่วพั่วเมื่อไหร่ดีล่ะ จะได้ดื่มเหล้า ภูเขาชิงเงินจริงๆ หรือ?”

เด็กหนุ่มชุดขาวยิ้มตาหยีมองมาทางหลิ่วชื่อเฉิง ทางฝั่งของจวิน เชี่ยนกับป๋ ายเหย่ก็เริ่มมองมาทางหลิ่วชื่อเฉิงแล้วเช่นกัน โดยเฉพาะ อย่างยิ่งคนที่ชื่อเผยเฉียนที่เริ่มเหล่ตามองเจ้าหอหลิวแล้ว

……

ริมน้าของทะเลสาบชิวชี่ เฉินผิงอันขอยืมคันเบ็ดตกปลาและ ข้าวโพดหมักกากเหล้าส่วนหนึ่งมาจากหยวนหวง

จงเชี่ยนที่มาถึงอย่างเชื่องช ้าบังเอิญเหลือบมาเห็นคนชุดเขียวที่ อยู่ริมทะเลสาบ เขาพลันทะยานร่างมานั่งยองอยู่ริมทะเลสาบเช่นกัน ถามอย่างสงสัยว่า “เจ้าขุนเขาเฉิน ท าไมท่านไม่ไปที่อารามต้ามู่ แต่ กลับมาตกปลาอยู่ที่นี่แทนล่ะ?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ค่อยไปสายหน่อย จะได้ไม่ไปขวางหูขวางตา คนที่นั่น”

จงเชี่ยนพยักหน้า เอ่ยว่า “คือเหตุผลข้อนี้”

จงเชี่ยนคร ้านจะใช ้วิธีรวมเสียงให้เป็ นเส้นของผู้ฝึกยุทธ

ผู้ฝึ กยุทธขอบเขตร่างทองผู้นี้เป็ นที่ยอมรับว่าคือบุคคลอันดับ หนึ่งของการเรียนวรยุทธในใต้หล้า แต่เพียงแค่เพราะอายุน้อย ทั้งยัง ไม่ใช่ผู้หลอมลมปราณ ดังนั้นชื่อเสียงจึงไม่โด่งดังเท่าเกาจวินแห่ง พรรคหูซาน

แต่อย่าเห็นว่าอู๋แซว่ที่ดื่มเหล้าอยู่บนเกาะอกี้จานเรียกเขาคาแล้ว คาเล่าว่าชายใจหญิง ลองให้ตาเฒ่ามาพูดต่อหน้าจงเชี่ยนดูสิ?

จงเชี่ยนนิสัยดีก็จริง มีเพียงในเรื่องนี้ที่ทางที่ดีที่สุดควรควบคุม ปากเอาไว้บ้าง ก่อนที่จงเชี่ยนจะเลื่อนเป็ นขอบเขตเจ็ด การลงมือของ เขาแทบทุกครั้งก็ล้วนเป็ นเพราะอีกฝ่ายปากเสียทั้งนั้น

จงชี่ยนถาม “อาจารย์ผู้เฒ่าจูไม่ได้มาด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “ปรมาจารย์จงเจ้าใช ้ได้เลยนี่นา คิดว่าจะพา พ่อครัวออกมาเที่ยวเล่นภูเขาสายน้าด้วยกันหรือ?”

จงชี่ยนยิ้มกว้าง “เคยกินอาจารย์ของอาจารย์ผู้เฒ่าจูมาก่อน ชิน ปากไปเสียแล้ว ทุกวันนี้กินอะไรก็ไม่อร่อย”

หยวนหวงอดไม่ไหวหันมามองจงเชี่ยน

เหนียงเนียงเทพภูเขาแห่งลานฉี่ฮวาพอจะมองเบาะแสออกแล้ว ยันต์ที่เหลืออีกสองแผ่นต้องซื้อสินะ?

จงชี่ยนมองคนหนุ่มที่นั่งกอดดาบอยู่ข้างๆ ถามว่า “เจ้าคือ?”

อูเจียงตอบอย่างกระชับเรียบง่าย “อูเจียง มือดาบ”

จงชี่ยนพยักหน้า “อายุน้อยมีความสามารถ ได้ยินชื่อเสียงมา นานแล้ว ตั้งใจฝึกดาบให้ดี ช่วงชิงอันดับหนึ่ง”

อูเจียงหน้าตึง “ได้สิ”

มาแสร ้งท าตัวเป็ นผู้อาวุโสในยุทธภพอะไรกับข้า เห็นแก่ที่เป็ น สหายของเซียนกระบี่เฉินหรอกนะถึงได้ไม่ถือสาเจ้า

ดูเหมือนว่าพอผู้ฝึ กยุทธมาถึงขอบเขตร่างทองแล้วลองกลั้น หายใจท าสมาธิเพียงเล็กน้อย สิ่งมีชีวิตที่เห็นระหว่างฟ้ าดินก็ กลายเป็ นเรื่องแปลกใหม่แล้ว เพราะพอจะมองเห็นเส้นทางการไหล รินของลมปราณบางส่วนได้อย่างเลือนราง

หยวนหวงเปิดปากถาม “เจ้าก็คือจงเชี่ยนหรือ?”

จงเชี่ยนตอบไม่ตรงคาถาม เขายกนิ้วโป้ งขึ้น “ข้ารู ้จักเจ้า ชื่อ หยวนหวง มีจิตใจองอาจของผู้กล้า ตอบแทนบุญคุณสะสาง ความแค้นอย่างสาแก่ใจ เหมือนบุคคลที่ถูกเขียนไว้ในต าราโบราณ”

หยวนหวงยิ้มเอ่ย “มิกล้ารับ”

เฉินผิงอันช่วยแนะนาพวกเขาให้รู ้จักกัน “คนที่อยู่ข้างๆ นั่นคือ เหนียงเนียงเทพภูเขาของลานฉี่ฮวาภูเขาเตี๋ยเย่”

นางยิ้มเอ่ย “ชื่อเดิมคือหยวนเจียฉ่าว นามว่าลวี่เยา”

จงชี่ยนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน วัน หน้าขอแค่เดินทางผ่านจะต้องไปจุดธูปคารวะที่ศาลเทพภูเขาของเจ้า แน่นอน”

เหนียงเพียงเทพภูเขาคลี่ยิ้มหวาน พยักหน้าเอ่ยด้วยน้าเสียง อ่อนโยน “ได้เลย”

ถึงอย่างไรจงเชี่ยนก็คือจงเชี่ยน ชื่อเสียงของคนก็เหมือนเงาของ ต้นไม้ นามของบุคคล อันดับหนึ่งแห่งวิถีวรยุทธในใต้หล้ามิใช่เรื่อง ล้อเล่น

“นักท่องเที่ยว” ที่เป็ นดั่งปลาและมังกรปะปนกันอยู่บนชายฝั่งของ ทะเลสาบชิวชี่พากันมายังที่แห่งนี้ มีทั้งมาพูดคุยด้วยสองสามประโยค แล้วก็มีทั้งคนที่กุมหมัดแนะนาตัวอยู่ไกลๆ

ไปๆ มาๆ รอบกายจงเชี่ยนก็มีคนมารุมล้อมอยู่ไม่น้อย มีทั้งผู้ฝึก ยุทธและผู้หลอมลมปราณ ล้วนเป็ นบุคคลที่มีหน้ามีตาบนภูเขาและ ในยุทธภพ

จะให้เขาชักสีหน้าไล่คนไปก็ไม่ดี จงเชี่ยนเหลือบมองเจ้าขุนเขา เฉินอย่างระมัดระวังเฉินผิงอันผงกศีรษะยิ้มให้ บอกเป็ นนัยว่าไม่ เป็ นไร เจ้าพูดคุยของเจ้าไป ข้าก็จะได้ถือโอกาสนี้ฟังเรื่องน่าสนใจไป ด้วย

คุยกันอย่างเผ็ดร ้อนออกรสออกชาติ ระหว่างนั้นคนชุดเขียวที่นั่ง ตกปลาก็พูดแทรกสองสามประโยค แต่กลับไม่มีใครสนใจ ต่างคน

ต่างคุยเรื่องของตัวเองกันไป จงเชี่ยนจึงรู ้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง ไม่ได้กลัวว่าเฉินผิงอันจะโกรธ เพราะถึงอย่างไรเขาก็รู ้ดีถึงความใจ กว้างของเจ้าขุนเขาเฉิน แต่หากเรื่องพวกนี้อ้อมไปอ้อมมาจนไปเข้า หูหมี่ลี่น้อยเข้า ถ้าอย่างนั้นวันหลังเมื่ออยู่บนโต๊ะอาหารของภูเขาลั่ว พั่ว เขาจะไม่ถูกเอาไปล้อเล่นเป็ นกับแกล้มแกล้มสุรานานเป็ นเดือนๆ เลยหรอกหรือ? เอาแค่เฉินหลิงจวิน อีกฝ่ ายจะยอมละเว้นเขาหรือไร? และยังมีเด็กชายผมขาวที่ดูเหมือนว่าจะเป็ นขุนนางผู้เรียบเรียงตารา อะไรนั่นอีก เจ้าคนที่ขาดก็แค่ไม่ได้แกะสลักค าว่า “ข้าคือสุนัขรับใช ้ อันดับหนึ่งของใต้เท้าอิ่นกวาน” ไว้บนหน้าผากผู้นั้น จะยอมปล่อย ตนไปหรือไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน