กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1074

เฉินผิงอันพลันด่าไปว่าเจ้าชายใจหญิง จงเชี่ยนหัวเราะหึหึ “ข้าไม่โกรธเสียหน่อย”

ผลคือเฉินผิงอันด่ามาอีกประโยค จงเชี่ยนยังคงทาหน้าไม่ถือสาเหมือนเดิม
เฉินผิงอันถึงได้ยิ้มบางๆ กล่าวว่า “วันหน้าอย่าได้ถือสาค าพูด ทุเรศๆ พวกนี้ เจ้าสามารถถือสาในเรื่องของหมัดได้ ต่อยคนอื่น อย่าได้ใจอ่อน แต่ในใจเจ้าก็อย่าคิดเป็ นจริงเป็ นจัง”

จงเชี่ยนอืมรับ

เงียบกันไปพักหนึ่ง จงเชี่ยนก็เอ่ยเบาๆ ว่า “เจ้าขุนเขาเฉิน หาก ว่าข้าเป็ นสตรี…”

“หยุดเลย!”

เฉินผิงอันขนลุกชันไปทั้งร่าง ตกใจจนเกือบจะโยนคันเบ็ดตก ปลาทิ้งแล้ววิ่งหนีไป

จงเชี่ยนหัวเราะฮ่าๆ “เจ้าขุนเขาเฉิน เหตุผลข้อนี้ของท่านไร ้ เหตุผลจริงๆ”

เฉินผิงอันนวดคลึงปลายคางคล้ายก าลังครุ่นคิดถึงปัญหาข้อ หนึ่ง

คราวนี้เป็ นจงเชี่ยนที่ต้องตื่นตระหนกบ้างแล้ว ได้แต่รีบชี้แจงให้ ชัดเจนว่า “เจ้าขุนเขาเฉิน แค่ล้อเล่นประโยคเดียว อย่าได้คิดเป็ นจริง เป็ นจังเด็ดขาดเชียว ข้าเคยดื่มเหล้าเคล้านารีเคยเข้าหอโคมเขียวมา ก่อน สาวงามคนรู ้ใจในยุทธภพก็มีไม่ใช่แค่คนสองคนเท่านั้น หากไม่ เป็ นเพราะปีนั้นเกิดคลื่นลมมรสุมจนต้องหนีเอาชีวิตรอด ป่านนี้ข้าก็ คงแต่งงานไปนานแล้ว หากว่าไม่เชื่อ ข้าสามารถพาท่านไปพบพวก นาง เอ่ยประโยคที่ไม่เกินจริงสักคาพวกนางล้วนหุ่นสุดยอดกันทั้งนั้น ผิวพรรณขาวนวลรูปโฉมงดงาม หน้าอกใหญ่ ก้นก็…”

เฉินผิงอันคืนสติ ยิ้มเอ่ยว่า “ไม่มีอะไร เมื่อครู่แบ่งสมาธิไป เล็กน้อย ปี นั้นอยู่ที่ร ้านเหล้า คาพูดล้อเล่นอย่างที่เจ้าพูดถือว่า เล็กน้อยมาก”

บุรุษที่ท่าทางสุภาพคนหนึ่งมาที่ริมชายฝั่ง กุมหมัดยิ้มเอ่ย “คารวะอาจารย์เฉิน”

ไท่ซ่างหวงแห่งแคว้นหนันเยวี่ยน ผู้ฝึกลมปราณคอขวดขอบเขต ประตูมังกร เว่ยเหลียง

ข้างกายเขายังมีเด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรคนหนึ่งที่พักอยู่บน เกาะหลัวได้ติดตามมาด้วย

เฉินผิงอันยิ้มผงกศีรษะทักทาย “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

เว่ยเหลียงใช ้เสียงในใจเอ่ย “เจียงเสินจื่อที่เป็ นผี หลายปีมานี้ อยากจะแก้แค้นอาจารย์เฉินมาโดยตลอด”

เฉินผิงอันกล่าว “คือบัณฑิตของตรอกจ้วงหยวนที่ปีนั้นเข้าเมือง หลวงหนันเยวี่ยนไปสอบหรือ?”

เว่ยเหลียงพยักหน้า “ดูท่าข้าน่าจะเป็ นกังวลมากเกินไป”

เด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับ ถามว่า “เจ้าก็คือเซียนกระบี่เฉินที่ปีนั้นสังหารติงอิงบนหัวกาแพงเมืองของ เมืองหลวงแคว้นหนันเยวี่ยนกับมือตัวเองหรือ?”

ไหนต่างก็พูดกันว่าผู้บรรลุมรรคาบนภูเขาล้วนมีศาสตร ์คงความ เยาว์อย่างไรล่ะ อวี๋เจินอี้แห่งพรรคหูซานก็ถึงกับเปลี่ยนจากคนแก่มา เป็ นเด็กได้ ทว่าเซียนกระบี่ที่เคยเป็ นเด็กหนุ่มตรงหน้าผู้นี้เป็ นอย่างไร กัน ผมตรงจอนหูสองข้างเริ่มมีสีขาวแซมแล้วนะ แต่โชคดีที่หน้ายัง ไม่แก่

เฉินผิงอันแสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน

นางกะพริบตาปริบๆ “นี่ ถามเจ้าอยู่นะ ทาไมต้องแสร ้งทาเป็ นหู หนวกเป็ นใบ้ด้วย”

เว่ยเหลียงตีหน้าเคร่งเอ่ยสั่งสอน “อย่าเสียมารยาท!”

นางเบ้ปาก

มีอะไรร ้ายกาจนักหนาเชียว เจ้าเว่ยเหลียงคือไท่ซ่างหวง แคว้นหนันเยวี่ยน บุรุษชุดเขียวผู้นี้ก็หนีไม่พ้นเป็ นไท่ซ่างหวงของใต้ หล้าแห่งนี้เท่านั้นเอง

จงเชี่ยนมองเว่ยเหลียงที่คล้ายจะมีภาพมังกรขดตัวอยู่เหนือไหล่ และยังมีเด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรข้างกายเขาที่ตัวตนไม่ชัดเจนว่า เป็ นอะไร บ้างก็ว่ากันว่าเป็ นงูสี่ขาในภูเขา บ้างก็ว่าเป็ นปลาไหลกราบ ไหว้ดวงจันทร ์ในท้องนา บ้างก็ว่าเป็ นงูเขียวในทะเลสาบ ตอนนี้จง เชี่ยนมั่นใจได้เลยว่าร่างจริงของนางคืองูเขียวที่หลอมเรือนกายได้ สาเร็จตัวหนึ่ง ในความเป็ นจริงแล้วความสามารถในการมองเช่นนี้ ของจงเชี่ยนไม่ได้เกี่ยวข้องกับขอบเขตวรยุทธที่เป็ นขอบเขตร่างทอง ของเขาเท่าใดนัก แต่นี่เกี่ยวข้องกับการที่เขาเกิดมาก็เชี่ยวชาญ “ศาสตร ์การมองลมปราณ’ มากกว่า

เด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรแสร ้งร ้องว้าวอย่างตกใจ “จงเชี่ยน ปรมาจารย์ใหญ่จงบุคคลอันดับหนึ่งในใต้หล้าเลยนะนี่ ได้ยินชื่อเสียง ยิ่งใหญ่มานานมากแล้ว ประหนึ่งเสียงฟ้ าผ่าที่ดังอยู่ข้างหู”

จงเชี่ยนยิ้มเอ่ย “จะเกรงใจไปไย แม่นางน้อยเรียกข้าว่าชายใจ หญิงก็ได้แล้ว”

เด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรเอามือกุมหัวใจ หัวเราะร่วน “ช่างเป็ น ปราณสังหารที่เข้มข้นเหลือเกิน”

อูเจียงพยายามตีหน้าเคร่ง หากไม่เป็ นเพราะได้ยินมาว่านังหนูผู้ นี้คือภูตบรรลุมรรคาที่เชี่ยวชาญวิชาน้า ขอบเขตไม่ด้อยกว่าเกาจวิ นแห่งพรรคหูซานสักเท่าไร ป่านนี้อูเจียงก็คงลุกขึ้นพูดคุยกับอีกฝ่ าย ไปแล้ว

เฉินผิงอันยังคงถือคันเบ็ดอยู่ตลอด หันหน้าหาทะเลสาบ ยิ้ม บางๆ เอ่ยว่า “เว่ยเหลียงเป็ นเจ้าที่พาคนมา เจ้าจะไม่ควบคุมนางสัก หน่อยหรือ?”

เว่ยเหลียงกุมหมัดขออภัย “นางนิสัยพยศยากจะการาบมาตั้งแต่ เกิด เป็ นข้าที่ไม่ได้อบรมนางให้ดี”

เฉินผิงอันร ้องอ้อ

เว่ยเหลียงอธิบาย “นางพูดจาตามแต่ใจจนเคยชินแล้ว กลับไป ข้าจะต้องควบคุมนางให้เข้มงวดมากขึ้น”

ความนัยในคาพูดก็คือ ภายใต้สายตามากมายของคนอื่นที่จับ จ้องมองมา จะดีจะชั่วอาจารย์เฉินก็ช่วยไว้หน้าข้าหน่อย

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ “ทั้งๆ ที่รู ้ดีว่าข้าเป็ นใคร แต่ดวงตายังไปงอก อยู่บนฟ้ าแบบนี้ ในทางส่วนตัวจะพยศยากก าราบแค่ไหน แค่คิดก็ พอจะรู ้ได้ ควบคุมมาตั้งนานหลายปี ก็ยังเป็ นแบบนี้ เว่ยเหลียง ดู เหมือนว่าคาพูดที่เจ้าพูดออกมานี้ยากที่จะทาให้คนเชื่อได้นะ”

สีหน้าของเว่ยเหลียงพลันไม่น่ามองขึ้นมาทันใด

เด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรหรี่ดวงตาที่เรียวยาวคู่นั้นลง ตนก็แค่ พูดไม่กี่ประโยคเท่านั้นเซียนกระบี่เฉินที่ว่ากันว่าเป็ น “เง็กเซียน ฮ่องเต้” ผู้นี้ก็จะฆ่าแกงกันเลยหรือไร?

เฉินผิงอันพลันยกคันเบ็ดขึ้น เสียงเส้นเอ็นแหวกอากาศดังลั่น พริบตานั้นก็พุ่งไปรัดคอของเด็กสาวที่สวมชุดคลุมมังกร พอเขา ขว้างคันเบ็ดอีกครั้งก็ทาการ โปรยเหยื่อ ฝ่ายหลังไปแล้ว

เด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรกระแทกลงบนพื้นผิวของทะเลสาบที่ คล้ายกับเป็ น “น้าแข็งหนักๆ แล้วหมดสติไปทันที

เฉินผิงอันพูดด้วยใบหน้าที่ประดับยิ้มน้อยๆ “สู้เกาจวินไม่ได้ ไม่ได้สร ้างโอสถทองได้เป็ นคนแรก โทษคนบ่นฟ้ าอยู่กับตัวเองก็ช่าง เถอะ ยังกล้ามีหน้ามาขุ่นเคืองข้า? เวยเหลียง ภูเขาลั่วพั่วให้หน้าเจ้า หรือไร?”

เหงื่อแตกท่วมศีรษะของเว่ยเหลียง เขารีบก้มหัวกุมหมัดค้อมเอว ทันใด “เว่ยเหลียงมิกล้า! ขอเจ้าขุนเขาเฉินโปรดระงับโทสะ…”

“การประชุมในอารามต้ามู่ครั้งนี้ เจ้าเว่ยเหลียงอย่าเข้าร่วมเลย รีบกลับไปที่พื้นที่ประกอบพิธีกรรมสุสานหลวงของแคว้นหนันเยวี่ยน เจ้าชะ”

เฉินผิงอันวางคันเบ็ดตกปลาไว้ข้างเท้า ลุกขึ้นยืน เวทอา พรางตาที่ร่ายไว้บนร่างหายวับไปไม่เหลืออีก