กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1074

เฉินผิงอันเดินไปหยุดอยู่ข้างกายหลัวฟู่ เม่ย “ลุกขึ้นเถอะ ชิวชิง ด้วย อย่ามัวอึ้งกันอยู่เลย”

หลัวฟู่ เม่ยยังคงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น โขกหัวหนักๆ เอ่ยเสียง จริงจังว่า “บ่าว ไม่กล้าลุกขึ้น”

เฉินผิงอันกล่าว “ก็แค่ว่าต่างคนต่างทาหน้าที่ของตัวเอง ไม่ต้อง เป็ นกังวล หลัวฟู่ เม่ยเจ้าไม่ต้องตื่นเต้น วันหน้าบรรพจารย์ผู้คุมกฏ ของแคว้นหูเกินครึ่งก็น่าจะเป็ นเจ้าแล้ว ทางฝั่งของเพ่ยเซียง ข้าจะ ช่วยบอกกล่าวแทนเจ้าให้ก่อน ดังนั้นเจ้าต้องรีบเลื่อนเป็ นโอสถทอง

โดยเร็ว”

หลัวฟู่ เม่ยถึงได้ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง เรือนกายแข็งเกร็ง ยอบ กายคารวะด้วยท่าทางแข็งที่อ

ชิวชิงเองก็ทาตามศิษย์พี่หญิงทุกอย่าง

เฉินผิงอันกล่าว “ขอถามหน่อย นี่เป็ นความสามารถที่เจ้าเรียนรู ้ มาจากใคร”

หลัวฟู่ เม่ยพูดเสียงสั่น “ไม่มีใครสอนวิชานอกรีตชั่วร ้ายพวกนี้ เป็ นบ่าวที่เรียนรู ้มาด้วยตัวเอง”

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มีพรสวรรค์สินะ?”

หลัวฟู่ เม่ยพลันไม่รู ้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

เฉินผิงอันถาม “เมื่อครู่นี้ที่ช่วยเหลือแค่ศิษย์น้องหญิงของตัวเอง สมาชิกสายผู้คุมกฏคนอื่นๆ จะเป็ นจะตายข้าไม่สน นี่เป็ นนิสัยเสียๆ ที่ไปเรียนรู ้มาจากใคร?”

หลัวฟู่ เม่ยตอบอย่างระมัดระวัง “เมื่อก่อนแคว้นหูก็มี ขนบธรรมเนียมที่เละเทะเช่นนี้อยู่แล้ว แล้วนับประสาอะไรกับที่บ่าวเอง …ก็อยากจะเสี่ยงอันตรายแสวงหาความร่ารวย จะได้เป็ นผู้คุมกฏเร็ว หน่อย”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เสี่ยงอันตรายแสวงหาความร่ารวย แต่ความ ร่ารวยก็มักจะหายไปท่ามกลางความเสี่ยง คาโบราณพวกนี้ จุดที่เป็ น ปัญหาที่สุดก็คือพูดต่อๆ กันมาแค่ครึ่งเดียวทาให้ผู้อื่นเข้าใจผิด”

หลัวฟู่ เม่ยพยักหน้า “คาสั่งสอนของเจ้าขุนเขา บ่าวจดจาเอาไว้ แล้ว จะจาให้ขึ้นใจอย่างแน่นอน”

เรียนรู ้ได้เร็วดีมาก

พอได้ยินหลัวฟู่ เม่ยพูดสองค าว่า “เจ้าขุนเขา” ออกมา ผู้ฝึกตน ของแคว้นหูที่อยู่ในห้องลับซึ่งมีหญิงชราเป็ นผู้นาก็พากันนั่งคุกเข่า ลง ชดเชยมารยาทที่ขาดไป แต่ละคนไม่กล้าหายใจแรง

พูดถึงแค่เมื่อคืนที่อยู่ในคฤหาสน์ของเพ่ยเซียง ขนาดคนที่ไม่ถือ ว่าขี้ขลาดอย่างหลัวฟู่ เม่ยก็ยังไม่อยากจะเจอกับเจ้าขุนเขาท่านนั้น

อีกแล้ว และนางยังเป็ นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเพ่ยเซียงเจ้าแห่งแคว้น ส่วนเพ่ยเซียงก็เป็ นหนึ่งในสมาชิกศาลบรรพจารย์ของภูเขาลั่วพั่ว

ถ้าอย่างนั้นผู้ฝึกลมปราณเผ่าจิ้งจอกในห้องลับที่ได้ยินเรื่องราว ของเฉินอิ่นกวานมาจนคุ้นหูพวกนี้ ในที่สุดก็ได้เจอกับอิ่นกวานคน สุดท้ายของกาแพงเมืองปราณกระบี่จริงๆ พวกเขาจะใจกล้าได้สัก

เท่าไรกันเชียว

ผู้ฝึกตนหญิงเผ่าจิ้งจอกที่รับหน้าที่จดบันทึกถึงกับตกใจจนหลั่ง น้าตาเต็มใบหน้า แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงร ้องไห้ นางเอาหน้าผากแนบ พื้น ทั่วร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

แต่น่าเสียดายที่เรือนกายของเจ้าขุนเขาเฉินได้หายวับไปแล้ว

ผลคือหลัวฟู่ เม่ยแสร ้งท าเป็ นว่ายังยืนคุยกับ “เจ้าขุนเขาเฉิน” อยู่ ตรงนั้นต่อไป นางไม่ลืมธุระสาคัญ หันตัวไปปลดคนทรยศของแคว้น หูลงมาจากก าแพง

รอกระทั่งศิษย์น้องหญิงชิวชิงส่งสายตาให้นาง หลัวฟู่ เม่ยถึงได้ กลอกตามองบน ยื่นมือไปจับประคอง “ชุ่ยป๋ าย” นางพูดคุยอีกสอง สามประโยคแล้วถึงได้กระแอมหนึ่งที “ทุกคนลุกขึ้นเถอะ เจ้าขุนเขา ไปแล้ว”

เป็ นแค่การตกใจกันไปเอง แม้จะตกใจแต่ไร ้อันตราย

สาหรับคนบางคนแล้วถึงขั้นพูดได้ว่านี่เป็ นความมั่งคั่งมีเกียรติที่ ไม่เล็กครั้งหนึ่ง ส่วนพวกคนที่วันนี้แค่มาทางานแต่ไม่ได้ออกแรงก็ยัง

มีหัวข้อในการพูดคุยที่มากพอจะทาให้คนคุยหน้าบานเป็ นกระดัง คน ฟังอิจฉาอย่างถึงที่สุดไปเลยไม่ใช่หรือ?

หลัวฟู่ เม่ยประคองซ่งเจียชูไปนั่งลงข้างโต๊ะ สตรีที่มือเท้ายังเต็ม ไปด้วยตะปูไม่ถูกถอดออกได้แต่นั่งพิงกาแพงตัวอ่อนยวบ

“ซ่งเจียซู วันหน้าข้าควรจะเรียกเจ้าว่าสหาย “ชุ่ยป๋ าย” แล้ว เจ้า ได้รับโชคหลังเคราะห์ร ้าย เป็ นคนที่โชคดีที่สุดคนหนึ่ง บอกตามตรง ข้าอิจฉาเจ้ามาก อิจฉาจนตอนนี้อยากจะถลกหนังของเจ้าออกมา สวมไว้บนร่างตัวเองเลยล่ะ”

“เรื่องไม่น่าฟังข้าจะเอามาพูดก่อน วันหน้าหากเจ้ากล้าทาผิดต่อ ความหวังที่เจ้าขุนเขาเฉินฝากไว้ ข้าจะต้องใช ้สารพัดวิธีสังหารเจ้า ทิ้งโดยไม่สนใจอะไรอย่างแน่นอน”

“อย่าเป็ นคนใบ้สิ อย่างน้อยก็ช่วยส่งเสียงหรือพยักหน้าหน่อย”

ซ่งเจียซูท าเพียงจ้องเขม็งมายังหลัวฟู่ เม่ยที่ใจดาอามหิตผู้นี้

หลัวฟู่ เม่ยบีบปลายคางของนางเขย่า “ดีมาก จะถือว่าเจ้าเห็น ด้วยแล้ว”

ซ่งเจียซูได้แต่ขยับนิ้วมือ ทว่าก็ยังไม่อาจยกมือขึ้นได้

หลัวฟู่ เม่ยกระตุกมุมปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน โน้ม กายไปด้านหน้า ยื่นหัวไปกระซิบข้างหูนาง เอ่ยคาพูดที่เกี่ยวข้องกับ ผู้ถ่ายทอดมรรคาของซ่งเจียซูและเกาจวิน

ซ่งเจียซูเงียบไม่ตอบ

หลัวฟู่ เม่ยเอนกายมาด้านหลัง ยิ้มพลางยื่นนิ้วออกมาเคาะลงบน ตะปูดอกหนึ่งที่อยู่บนแขนของนางเบาๆ ซ่งเจียซูเจ็บปวดสุดขีด หลัว ฟู่เม่ยยิ้มตาหยีพูดล้อเลียน “ติ๊ง”

พาซ่งเจียซูออกจากคุกส่งกลับไปพักรักษาตัวยังที่พักของนาง เองก่อน ศิษย์น้องหญิงชิวชิงวิ่งวุ่นจัดการทุกอย่าง นางป้ อนยาหลาย เม็ดให้ซ่งเจียซู ดึงตะปูพวกนั้นออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงเตรียม น้ายาหนึ่งถังและยาทาที่ทาด้วยกรรมวิธีลับของแคว้นหูซึ่งล้าค่าหา ยากมาอีกหลายขวด หลัวฟู่ เม่ยนั่งคุกเข่าลงบนม้านั่งปักลาย เปิด สมุดเล่มหนึ่งออกพลางคลอเพลงไปด้วย แล้วก็เริ่มหยิบพู่กันขึ้นมา เขียนเรื่องที่พบเจอในวันนี้ บันทึกทุกประโยคทุกรายละเอียดหลังจาก ที่อิ่นกวานหนุ่มผู้นั้นเผยกายลงไปอย่างละเอียด

คฤหาสน์ของเพ่ยเซียงที่ว่างเปล่าไร ้ผู้คน

เฉินผิงอันเดินเนิบช ้าอยู่ด้านใน

อันที่จริงในพื้นที่มงคลรากบัวแห่งนี้ได้ซุกซ่อนกลไกลับเอาไว้จึง สามารถมองเป็ น “ใต้หล้าสองแห่ง” ได้เลย

จูเหลียนเอ่ยเนิบช ้า “อยู่ดีๆ ก็ฟื้นคืนจากความตาย เหมือนกับ…”

เซี่ยเถาเงียบรอฟังประโยคถัดไป

จูเหลี่ยนยิ้มเอ่ย “เหมือนกับฝันดีตื่นหนึ่งแล้วตื่นมาตอนเช ้าตรู่”

เซี่ยเถามีสีหน้ากลัดกลุ้มเล็กน้อย นางกัดริมฝีปากถามว่า “ต่อ จากนี้ล่ะ เจ้าจะไปที่ไหน ไปทาอะไร?”

อันที่จริงที่นางอยากถามจริงๆ ก็คือเจ้าจะไปพบใครอีก แล้วยังจะ กลับมาที่นี่อีกหรือไม่?

บางครั้งกิ่งไม้แห้งที่อยู่ในกองไฟก็แตกลั่นเกิดเป็ นเสียงความ เคลื่อนไหวเบาๆ

จูเหลี่ยนครุ่นคิด เงยหน้ามองสีท้องฟ้ า เอ่ยว่า “ไป ไปที่ห้องครัว ของศาลกัน จะท าอาหารมื้อเช ้าให้เจ้ากิน ลองชิมดูว่าฝีมือของข้ามี พัฒนาบ้างหรือไม่?”

เซี่ยเถาทั้งดีใจทั้งขุ่นเคือง กัดริมฝีปาก พึมพาว่า “เมื่อก่อนเจ้า อยู่ในคฤหาสน์ใต้เมฆาแห่งนี้ก็แค่เขียนตาราอาหารขึ้นมาเล่มหนึ่ง เท่านั้น ไม่เคยเข้าครัวทาอาหารมาก่อน”

หวนนึกถึงปีนั้นที่ห่างไกล คุณชายผู้สูงศักดิ์ในอดีตนั่งเท้าคาง ด้วยมือข้างเดียวอยู่ข้างโต๊ะอย่างเกียจคร ้าน เขียนค าน าของต ารา อาหาร ปลายพู่กันตวัดดังสวบสาบอยู่บนกระดาษจดหมายลายดอก

ท้อที่เขาทาขึ้นเอง พลางหันหน้ามายิ้มบางๆ ให้กับสตรีที่ม้วนม่านไม้ ไผ่อยู่ตรงหน้าประตู บอกว่าการปกครองแคว้นอันยิ่งใหญ่ก็เหมือน การปรุงปลาตัวเล็กเป็ นอาหาร

แสงตะวันสีทองส่องลอดทะลุหน้าต่างเข้ามา กระทบลงบนใบหน้า ของบุรุษ

จูเหลี่ยนยิ้มบางๆ “ถ้าอย่างนั้นข้าคงจาผิดไป”

เซี่ยเถาหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองเขา

อยู่ดีๆ จูเหลี่ยนก็ยิ้มถามด้วยประโยคที่คล้ายทายคาปริศนา “ท่านลูกค้า ทานอาหารพักผ่อนอยู่นานแล้ว จะจ่ายเงินออกจากร ้าน เมื่อไหร่?”

เซี่ยเถาคิดเป็ นร ้อยตลบก็ยังไม่เข้าใจ จึงหันมามองจูเหลี่ยนอย่าง เหม่อลอย

“เด็กโง่ก็คือเด็กโง่ ต้องโทษที่ปีนั้นข้าตั้งฉายาให้เจ้าว่าคนขี้แย”

จูเหลี่ยนส่ายหน้ายิ้มๆ เอาสองมือไพล่หลัง เรือนกายงองุ ้ม ก้าว เดินน าไปทางศาลเทพภูเขาก่อน

เซี่ยเถาตามไปเงียบๆ เดินไปเดินมาดวงตาของนางก็พลันเป็ น ประกายวาบ หยุดฝีเท้าลง เหม่อมองแผ่นหลังนั้น นางเพิ่มความเร็ว ฝีเท้าตามผู้เฒ่าไปทัน แล้วยื่นมือไปคล้องแขนของเขา

จูเหลี่ยนกระตุกแขนกลับเบาๆ บ่นว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เซี่ยเถาร ้องเฟ้ ย ไม่ยอมปล่อยมือ ที่แท้คาตอบของปริศนานั้นก็คือ… สองค า คิดถึง!

ท่านลูกค้ามาพักอาศัยที่ร ้าน มาอยู่ในใจของข้าก็คือความคิดถึง