กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1075

แต่เฉินผิงอันกลับเดินไปทางเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาตาหนักใหญ่ ยื่นมือไปจับที่วางแขนยิ้มเอ่ยว่า “ข้าเป็ นแขก นั่งตรงนี้แล้วกัน”

เห็นได้ชัดว่าการกระทานี้อยู่เหนือการคาดการณ์ของกงฮวา นางจึงไม่รู ้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

เมื่อคืนวานคนที่มีคุณสมบัติได้นั่งดื่มชาในเรือลั่วฮวา มีทั้งสิ้น เจ็ดคนซึ่งรวมถึงตัวกงฮวาที่เป็ นเจ้าอารามต้ามู่แล้ว

อันที่จริงหลังจากนั้นยังมีการประชุมครั้งที่สอง แต่เพิ่มคนมาแค่สี่ คนเท่านั้น ล้วนเป็ นแขกสูงศักดิ์ที่เข้ามาพักในอารามต้ามู่โดยตรง ก็ คือจักรพรรดิสี่แคว้นของทุกวันนี้ ได้แก่ถังเถี่ยอี้แห่งแคว้นเป่ ยจิ้นที่ ยึดอานาจครองบัลลังก ์ เว่ยแย่นฮ่องเต้แคว้นหนันเยวี่ยนที่ได้สืบทอด บัลลังก ์เพราะฮ่องเต้องค์ก่อนยอมถอยจากต าแหน่ง หวงเหมี่ยน จักรพรรดิหนุ่มแห่งแคว้นซงไล่ที่เพิ่งจะครองราชย์ได้แค่ไม่กี่ปี และยัง มีผู้ครองแคว้นคนปัจจุบันของสกุลท่าป๋ ากระโจมทองผู้ครองที่ราบ กว้างทุ่งหญ้าทางตอนเหนืออย่างท่าป๋ าต้าเจ๋อ

เรื่องที่พวกเขาสนใจเกี่ยวกับภูเขาลั่วพั่วและเฉินผิงอันมากที่สุด ก็หนีไม่พ้นสามเรื่องรากฐานของภูเขาลั่วพั่วเป็ นอย่างไร เฉินผิงอันผู้ นี้มีขอบเขตเป็ นอย่างไร นิสัยใจคอเป็ นอย่างไร

อันที่จริงตอนที่เว่ยแย่นยังเป็ นองค์ชายก็เคยได้รู ้จักพูดคุย กับเฉินผิงอันมาก่อนแล้วแต่ระหว่างที่มีการประชุม ฮ่องเต้แห่ง แคว้นหนันเยวี่ยนท่านนี้กลับทาราวกับฝึ กคาถาปิ ดวาจาอย่างไร อย่างนั้น ไม่เคยพูดถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยได้ดื่มเหล้าร่วมโต๊ะกับ เซียนกระบี่เด็กหนุ่มสักคา เนื่องจากเว่ยแย่นไม่มีคุณสมบัติและฐาน กระดูกในการฝึกวิชาตระกูลเซียนหลายปีมานี้บางครั้งที่ได้พบเจอ กับเว่ยเหลียงไท่ซ่างหวงที่ราวกับว่ายิ่งมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งหนุ่มลง อารมณ์ ของเว่ยแย่นจะรู ้สึกซับซ ้อนสุดขีด ต่อให้จะเป็ นผู้ฝึกยุทธขอบเขตหก คนหนึ่งแล้ว อีกทั้งยังเป็ นผู้ครองแคว้น แต่พอได้เจอกับบิดาที่สูงส่ง ลึกล้าเกินจะคาดเดา ยิ่งนานวันเว่ยแย่นก็ยิ่งรู ้สึกหวาดกลัว คนที่ไม่รู ้ สถานะของพวกเขาเจอกับพ่อลูกคู่นี้ เกรงว่าคงเข้าใจผิดคิดว่าพวก

เขาคือพี่น้องกัน

จงเชี่ยนเหยียบมาบนพื้นผิวทะเลสาบเหมือนกบกระโดดไปบนผิว น้า ทะยานร่างไปยังอารามต้ามู่ที่อยู่บนเกาะกลางทะเลสาบ

เว่ยเหลียงอุ้มเด็กสาวสวมชุดคลุมมังกรที่หมดสติผู้นั้นขึ้นมา ดู จากท่าทางก็น่าจะออกไปจากทะเลสาบชิวชี่ตามคาสั่ง ถอนตัวออก จากการประชุมจริงๆ

เฉินผิงอันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้จึงเอ่ยว่า “สองที่นั่งของพวกเว่ยเหลี ยงที่จะว่างลง รบกวนเจ้าต าหนักกงไปปรึกษากับเจ้าประมุขเกาสักค า หาคนสองคนมาเสริมที่ว่างนั้นก็แล้วกัน”

กงฮวาพยักหน้า “เป็ นแบบนี้ย่อมดีที่สุด”

แม้จะไม่รู ้ว่าเมื่อครู่ที่ริมทะเลสาบเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงเป็ นเหตุ ให้เฉินผิงอันกับเว่ยเหลียงเกิดความขัดแย้งที่คนนอกได้แต่มึนงง แต่ กงฮวากลับไม่รู ้สึกว่านี่เป็ นเรื่องร ้ายอะไรเพราะถึงอย่างไรคนทั้งโลก ต่างก็รู ้ว่าความสัมพันธ ์ระหว่างสกุลเว่ยแคว้นหนันเยวียนกับเฉินผิง อันไม่ธรรมดา แล้วก็เพราะมีความสัมพันธ ์ในชั้นนี้อยู่ การประชุมครั้ง ที่สองในเรือนลั่วฮวาที่ดึงเอาจักรพรรดิทั้งสี่ท่านมาร่วมด้วย ทุกคนถึง ได้ปล่อยให้เว่ยแย่นทาตัวเป็ นคนใบ้ตั้งแต่ต้นจนจบ โดยที่พวกเขา บ้างก็รวมเสียงให้เป็ นเส้น บ้างก็ใช ้เสียงในใจพูดคุยกันไปไม่น้อย นี่ เท่ากับว่าพวกเขาตัดขาดความสัมพันธ ์กับแคว้นหนันเยวี่ยนอย่าง สมบูรณ์แล้ว ส่วนเว่ยแย่นก็ถือว่าเก็บอารมณ์ได้ดีมาก ในการประชุม ที่ยาวนานเกือบหนึ่งชั่วยาม ถึงกับมองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ จาก บนใบหน้าของฮ่องเต้แคว้นหนันเยวี่ยนผู้นี้เลย

หาไม่แล้ววันนี้เฉินผิงอันที่มาที่นี่ ภายนอกจะมีพันธมิตรอยู่ไม่ น้อย ฮ่องเต้เว่ยแย่น ไท่ซ่างหวงเว่ยเหลียง เด็กสาวชุดคลุมมังกรที่มี ฉายาว่า “เจี่ยเจี่ยว” โจวซูเจินอดีตเจ้าของหอจิ้งหย่าง เพ่ยเซียงแห่ง แคว้นหู และจงเชี่ยน!

นี่ก็มีตั้งหกคนแล้ว

หากยังรวมปรมาจารย์วิถีวรยุทธที่อยู่ในอาณาเขตของ แคว้นหนันเยวี่ยนคนหนึ่งและเทพวารีองค์หนึ่ง บวกกับผู้ฝึกลมปราณ อีกสองคนที่เปิดภูเขาก่อตั้งพรรค สร ้างพื้นที่ประกอบพิธีกรรมเข้าไป ด้วยล่ะ?

ต้องรู ้ว่าคนที่มาเข้าร่วมการประชุมในวันนี้ จานวนรวมแล้วมีไม่ เกินสามสิบสองคนเท่านั้น

กงฮวาไม่มีความลังเลใดๆ นางก้มหัวคารวะตามขนบลัทธิเต๋า แล้วถอยออกไป ไปปรึกษาเกาจวินที่เรือนลั่วฮวา ในเมื่อเฉินผิงอัน เป็ นฝ่ ายลดทอนกาลังฝั่งตัวเองไปเอง ไม่ต้องสนหรอกว่าเขาจะมีที่พึ่ง จึงไม่หวาดกลัวสิ่งใด หรือในสายตาจะไม่เห็นหัวใคร ถึงอย่างไร สถานการณ์ที่ฝ่ ายหนึ่งเพิ่มฝ่ ายหนึ่งลดเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องร ้ายสาหรับ พวกเขาอย่างแน่นอน

จงเชี่ยนเข้ามาในอารามแล้วก็เดินตรงดิ่งมาอยู่ข้างกายเฉินผิง อัน กวาดตามองไปรอบด้าน เขาคร ้านจะสนใจค าวิพากษ์วิจารณ์ ของคนภายนอก เขาเป็ นคนตรงไปตรงมาปากไวไม่ต้องใช ้วิธีการ รวมเสียงให้เป็ นเส้นของผู้ฝึกยุทธก็เปิดปากถามด้วยสีหน้าที่เต็มไป ด้วยแววสงสัยว่า “เจ้าประมุขเกาเสียสติไปแล้วหรือไร? ทาไมถึงจัดที่ นั่งแบบนี้? นี่คือต้องการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะต่อสู้กันสักรอบ ใครยืนอยู่ถึงคนสุดท้ายคนนั้นก็มีสิทธิ์พูดอย่างนั้นหรือ?”

กงฮวาได้ยินก็หันหน้ากลับมามอง แม้ว่าเกาจวินจะเคยเตือน พวกเขาแล้ว และกงฮวาเองก็รู ้ดีว่ามีโอกาสมากที่จงเชี่ยนบุคคล อันดับหนึ่งบนวิถีวรยุทธในใต้หล้าจะสวามิภักดิ์ต่อภูเขาลั่วพั่วแล้ว แต่พอได้เห็นภาพนี้กับตาตัวเอง นางก็ยังอดรู ้สึกหนักใจไม่ได้

เฉินผิงอันเดินอ้อมไปด้านหลังเก้าอี้ เอาสองมือวางทับซ ้อนกัน นอนฟุบตัวคว่าอยู่บนพนักพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร ้าน ผงกปลายคางไป

ทางเก้าอี้ฝั่งทางเหนือ ยิ้มอธิบายว่า “เดิมทีต้องนั่งตรงนั้น แต่ข้าเลือก มานั่งตรงนี้เองโดยพลการ”

จงเชี่ยนพยักหน้า “แบบนี้ค่อยฟังขึ้นหน่อย ทาเอาข้าตกใจ หมด”

แต่นอกจากสมาชิกสองคนที่มาทดแทนตาแหน่งว่างซึ่งหญิงชรา เรียกตัวมาแล้ว คนที่มายังอารามต้ามู่ด้วยกันยังมีผู้ฝึกตนหญิงเพียง หนึ่งเดียวที่เฉินผิงอันเคยเห็นผ่านตาจากใน “บทสาวงามบนโลก มนุษย์” ซุนหว่านแย่น ฉายา “หลิงฝู” นางสวมกระโปรงผ้าแพรต่วน ตัวยาวสีเดียว บนนิ้วก้อยสวมปลอกนิ้วยาว นางกวาดตามองไปทั่ว ลานกว้างแวบหนึ่งก็เดินตรงดิ่งไปยังเก้าอี้ที่แกะสลักเป็ นรูปดอกไม้

และนก และนางเองก็ไม่รีบร ้อนนั่งลง สตรีที่เดิมทีก็เรือนกายอรชร อ้อนแอ้นพอก้มหัวค้อมเอว ส่วนเว้าส่วนโค้งก็พลันปรากฏเด่นชัด บุรุษหลายคนฝังตรงข้ามอดไม่ไหวเหลือบมองแผ่นหลังของนางอยู่ หลายที ผ้าแพรต่วนลื่นนุ่ม ใส่ก็เหมือนไม่ได้ใส่ กลับยิ่งแสดงถึงความ กลมกลึงให้เห็นอย่างชัดเจน

นางไม่รู ้ตัวเลยสักนิด ยังคงค้างอยู่ในท่าที่ยั่วยวนใจคนเช่นนี้ ตวัดนิ้วใช ้ปลอกเล็บกรีดผ่านลายดอกไม้และนกไปเบาๆ ประหนึ่งการ ใช ้นิ้วแต้มนัยน์ตามังกรเหมือนอย่างที่กล่าวไว้ในตาราเรื่องเล่า ประหลาด พริบตานั้นก็มีนกตัวหนึ่งบินพุ่งออกมาจากแผ่นไม้ ส่งเสียง ร ้องจิ๊บๆ ใสกังวานเสนาะหู นางหมุนตัวกลับ นั่งลงบนเก้าอี้ นกตัวนั้น ก็มาเกาะอยู่เหนือเนินอกของนาง นางยื่นมือไปลูบขนของมันเบาๆ

เฉินผิงอันยังคงนอนฟุบตัวอยู่บนพนักพิงเก้าอี้ เพียงแค่ยิ้มเตือน จงเชี่ยนที่ตามองไม่กะพริบว่า “โชคดีที่เจ้าไม่ใช่ผู้หลอมลมปราณ ไม่อย่างนั้นเพียงแค่มองครั้งนี้ก็ถูกช่วงชิงจิตวิญญาณส่วนหนึ่งไปได้ แล้ว นี่คือข้อห้ามใหญ่หลวงของการฝึกตน”

จงเชี่ยนกิ่งเชื่อกึ่งกังขา “ประหลาดขนาดนี้เชียว? คือเวทคาถา อะไร?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “คือวิธีตรงกันข้ามกับวิชาเฝ้ าหนึ่งของการ เดินขึ้นเขา”

ดวงตาคลอประกายน้าของนางมองมาทางมือกระบี่ชุดเขียว “สหายมีความรู ้กว้างขวาง ไม่ทราบว่ามาจากส านักใด มีฉายาว่า อะไร”

สายเซียนกระบี่ของพรรคหูซาน? ดูเหมือนว่านอกจากนี้แล้วบน โลกมนุษย์ก็ไม่มีผู้ฝึกลมปราณที่กล้าเรียกตัวเองว่าเซียนกระบี่พสุธา

อย่างภาคภูมิใจอีก เฉินผิงอันแสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน
ซุนหว่านแย่นผู้นี้ ไม่แน่ว่าอาจเป็ นผู้ฝึกลมปราณสายยันต์คน แรกของพื้นที่มงคล แต่ตอนนี้นางยังขาด “คัมภีร ์ตระกูลเซียน” ไป เล่มหนึ่ง

เฉินผิงอันเพียงแค่สังเกตปัญญาชนวัยกลางคนคนหนึ่งที่ที่นั่ง ค่อนข้างอยู่ใกล้กับตนอย่างละเอียด ร่างทองบริสุทธิ์ แต่ตาแหน่งเทพ ไม่สูง การที่เฉินผิงอันใส่ใจถึงเพียงนี้เพราะอีกฝ่ ายมีสถานะที่ถูกอา พรางไว้ซึ่งมิอาจดูแคลนได้

เกี่ยวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ร่างทององค์แรกบนโลกมนุษย์ของที่แห่งนี้ ซึ่งไม่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องจากทางราชส านัก แต่กลับเปิด เนตรสวรรค์ได้ด้วยตัวเอง ใช่คนในท้องถิ่นของพื้นที่มงคลรากบัว หรือไม่ หลายปี มานี้เป็ นที่ถกเถียงกันไม่น้อย ยังไม่ได้ข้อสรุป ถึง อย่างไรราชส านักของแต่ละแคว้นต่างก็พูดกันว่าเป็ นการเผยตัวของ สิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาสลายน้าบางองค์หรือไม่ก็เป็ นเทพอภิบาลเมือง

บางท่านของบ้านตัวเอง ทว่าต่อให้เป็ นเกาจวินก็ยังไม่กล้ายืนยันว่า สรุปแล้วเป็ นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของศาลเถื่อนองค์ใดกันแน่ที่ได้รับการบูชา จากควันธูป เมื่อควันธูปอาบย้อมร่างทองจึงแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ ออกมาให้เห็น