กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1083

เฉินผิงอันยังคงไม่ได้ใช ้เสียงในใจพูดคุย ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ข้ามา ขอพบถึงที่แล้ว สหายก็อย่ามัวหลบซ่อนตัวอยู่เลย ถึงอย่างไรขอร ้อง ไปก็ไร ้ประโยชน์ ในเมื่อเป็ นนักรบพลีชีพ ถ้าอย่างนั้นก็กระโจนเข้าสู่ ความตายอย่างกล้าหาญเถอะ”

แม่เล้าที่ใบหน้าประโคมเครื่องประทินโฉมหนาเตอะ แต่กระนั้นก็ ยังมีเสน่ห์หลงเหลืออึ้งตะลึง ใคร่ครวญจนพอจะเข้าใจอะไรได้บ้างแล้ว คงไม่ใช่ว่าเพื่อนร่วมอาชีพไปจ้างคนมาก่อกวนหรอกนะ ลูกเล่น แปลกใหม่เสียจริง ต่าช ้านัก! นางพลันกรีดร ้องเสียงแหลม “ไอ้คน ระยาจากที่ไหนกัน บังอาจมาก่อเรื่องที่นี่ ไม่รู ้หรือว่านายท่านจ้าวผู้ เป็ นขุนนางผู้ตรวจตราประจ าเมืองคือลูกค้าประจ าของพวกเรา?”

ชาวบ้านลี้ภัยห้าแสนกว่าคนซึ่งเป็ นจานวนคนครึ่งหนึ่งของใบถง ทวีปในอดีต ทุกวันนี้ได้กระจายกันอยู่ตามนครใหญ่เจ็ดแปดแห่ง ส่วนผู้ฝึกลมปราณส่วนใหญ่ ตอนนั้นถูกผู้ฝึกตนสกุลเจียงถ้าเมฆา ขับไล่ให้ไปอยู่ในพื้นที่อีกแห่งหนึ่งเหมือนไล่เปิดขึ้นคอน หากจะบอก ว่าที่แห่งนี้มีผู้ฝึกยุทธเป็ นใหญ่ ใครหมัดแข็งคนนั้นก็มีเหตุผล ที่แห่ง นั้นก็คือเซียนซือที่มีอิสระเสรี อันที่จริงยังคงใช ้ฝี มือในการอธิบาย เหตุผล เพียงแค่เพราะทั้งสองฝ่ ายต่างก็รู ้กันดีอยู่แก่ใจว่าวันนี้ไม่ เหมือนวันวาน ถึงอย่างไรก็ตกอยู่ในสภาพการณ์ที่ต้องพลัดที่นาคาที่

อยู่ต้องพึ่งพิงอยู่ใต้ชายคาของผู้อื่น ดังนั้นจึงไม่ถึงกับทาอะไรเกิน กว่าเหตุกันมากนัก

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เป็ นเจ้าสินะ บอกตามตรง ฝีมือการแสดงของ สหายธรรมดาอย่างมาก หลายปีมานี้เอาแต่พิมพ์ตาราขายหนังสือ ไม่ได้ไปซ ้อมงิ้วสักเท่าไรสินะ?”

แม่เล้าที่มีรูปร่างเหมือนหญิงวัยกลางคนสะอึกอึ้ง จ้องเขม็งไป ยังอิ่นกวานหนุ่มที่แปลกหน้าอย่างถึงที่สุดผู้นั้น นางถอนหายใจแผ่ว เบา “ใต้เท้าอิ่นกวานช่างสมค าเล่าลือเสียจริง”

เฉินผิงอันถามอย่างสงสัย “นี่ก็คือรูปโฉมที่แท้จริงของเจ้าหรือ?”

นางถามอย่างประหลาดใจ “ข้าระวังมากพอแล้ว ถามหน่อยได้ หรือไม่ว่าเจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?”

เฉินผิงอันยิ้มบางๆ “บังเอิญผ่านทางมา ยังไม่ทันได้ดื่มเหล้าเคล้า นารีก็อยากแวะเข้ามาดูก่อน”

เหมือนนางจะยอมรับชะตากรรม ถึงกับไม่มีความคิดที่จะหลบหนี เอ่ยเสียงสั่นว่า “สุดท้ายขอถามอิ่นกวานอีกสักเรื่อง ทาอย่างไรถึงจะมี ชีวิตรอด?”

เฉินผิงอันยกฝ่ ามือข้างหนึ่งขึ้นโบกเบาๆ เลือดเนื้อพลันหลอม ละลาย ฝ่ ามือเหลือให้เห็นเพียงกระดูกขาว เลือดเนื้อที่ถูกสลัด ออกมารวมตัวกันเป็ นก้อนอยู่กลางอากาศ “เอาไปชะ”

นางอ้าปากค้าง อิ่นกวานหนุ่มผู้นี้เสียสติไปแล้วหรือไร? ตนตั้งใจ วางแผนมานานหลายปีขนาดนี้ก็ไม่ใช่เพื่อหวังจะได้เส้นผมหรือไม่ก็ เลือดเนื้อของอีกฝ่ ายหรือไร หรือต่อให้เลือกไปถอยล าดับรอง แค่ได้ เห็นหน้าอีกฝ่ ายก็พอแล้ว เพียงแต่ว่าผลลัพธ ์จะถูกลดทอนไปมาก เนื่องจากปริมาณการถ่ายโอนจะไม่มากพอ ไม่แน่เสมอไปว่าจะ สามารถท าร ้ายรากฐานมหามรรคาของเฉินผิงอันได้ หรือหากไม่ได้ จริงๆ ก็คงจะต้อง “ใส่ร ้ายป้ ายสี” ผู้ฝึกตนหญิงแคว้นหูที่ออกมาฝึก ประสบการณ์ข้างนอก

เฉินผิงอันยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “เจ้าเป็ นนักวาดขนคิ้วควบกับคนเย็บ ผ้ากระมัง บางทีอาจจะยังเป็ นนักเขียนนิยายที่เชี่ยวชาญเรื่อง เกล็ดพงศาวดาร บวกกับเป็ นขุนนางผู้ทาหน้าที่บวงสรวงซึ่งหาได้ ยากของเปลี่ยวร ้างด้วย? มีทักษะเยอะไม่ทับตัวตาย อีกทั้งยังสามารถ เอามาหลอมรวมในเตาเดียวกันได้ ตามหลักแล้วสหายอยู่ที่ใต้หล้า เปลี่ยวร ้างก็ไม่น่าจะถึงขั้นใช ้ชีวิตไม่รอด ไฉนต้องมาอยู่งัดข้อกับข้า ที่นี่ด้วย”

นางยืนสองนิ้วออกมา ปลดใบหน้าหนังมนุษย์ออกไปก่อนสาม ชั้นเหมือนเปลื้องเสื้อผ้า ตอนแรกก็กลายไปเป็ นใต้เท้าผู้ตรวจการ ประจาเมือง จากนั้นก็เป็ นบัณฑิตวัยกลางคนลักษณะสุภาพอ่อนโยน สุดท้ายถึงเป็ นรูปโฉมที่แท้จริง ยังคงเป็ นสตรีเหมือนเดิม แต่ใบหน้า อ่อนเยาว์กว่าเดิม สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากแดงสด ตรงล าคอมีรอย แผลเป็ นที่สะดุดตาอย่างยิ่ง ปราณกระบี่เป็ นเส้นๆ ไหลเอ่อออกมาท า

ให้รูปโฉมของนางที่เดิมทีเรียกได้ว่างดงามกลับบิดเบี้ยวไม่หยุด นาง ถามว่า “ใต้เท้าอิ่นกวานยังจ าข้าได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันชุดขาวส่ายหน้า “จ าไม่ได้จริงๆ”

เขาจ าไม่ได้ ก็คือจ าไม่ได้จริงๆ

เห็นว่านางไม่งับเหยื่อ เขาจึงเก็บเลือดเนื้อปลอมที่เป็ นเหมือน โคลนเละๆ รวมกันเป็ นกองก้อนนั้นกลับมาที่ฝ่ามืออีกครั้ง

เจียงซ่างเจินเก็บจิตหยางและจิตหยินกลับคืน ไปนั่งอยู่ที่ราว ระเบียงของชั้นสอง อันที่จริงเขาไม่ได้แวะมาเยือนหอโคมเขียวนาน มากแล้ว

นางพลันเดือดดาลอย่างหนัก ยื่นมือไปกดบาดแผลตรงลาคอ ท่าทางคล้ายคนเสียสติ “หนิงเหยา เป็ นนังแพศยาลูกหญิงโสเภณีห นิงเหยาที่มอบบาดแผลนี้ให้ข้า เป็ นนางที่ฟาดฟันกระบี่บนสนามรบ ส่งเดช ทาให้ข้าสูญเสียโอกาสที่จะเลื่อนเป็ นห้าขอบเขตบนไป…”

เจียงซ่างเจินรู ้สึกชาไปทั้งหนังศีรษะ อดเหลือบมองเจ้าขุนเขา ไม่ได้ ประหลาดนัก ไม่คิดจะขัดขวางไม่ให้สตรีผู้นี้ด่าบ้างหรือ? แต่ดู ท่าตนคงไม่ต้องเรียกกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตออกมาแล้วกระมัง?

พริบตานั้นผู้ฝึกตนหญิงแห่งเปลี่ยวร ้างที่เป็ นขอบเขตก่อกาเนิด ผู้นี้ก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดที่ลี้ลับมหัศจรรย์ แห่งหนึ่ง

ไม่มีกลิ่นอายความเยียบเย็นน่าสะพรึงกลัวอะไร ไม่มีวี่แววว่าจะมี การซุ่มสังหารอยู่รอบทิศ กลับกันยังเหมือนอยู่ในป่าหยกทองที่ปราณ วิญญาณเปี่ยมล้นเข้มข้นจนเหมือนสายน้า

เมื่อนางร่ายวิชาหลบหนีหลากหลายชนิด ผลกลับพบว่าต่อให้ พยายามทะยานลมอย่างเต็มกาลัง ภูเขาที่มองดูเหมือนไม่ใหญ่กลับ ขยายขนาดขึ้น เป็ นเหตุให้นางไม่อาจออกไปจากอาณาเขตของ ภูเขาลูกนี้ได้ ราวกับว่าภูเขาลูกนี้กับนางมีการเชื่อมโยงที่สอดคล้อง ต้องกันอย่างสมบูรณ์ นางใช ้ทุกวิธีการที่มี เรียกเอาวัตถุแห่งชะตา ชีวิตกองใหญ่และวิชาอภินิหารมากมายออกมา ทุกครั้งที่ทาลาย ภูเขาลูกนั้นให้แตกสลายได้แล้ว นาทีถัดมามันกลับกลับคืนมาเป็ น ดังเดิมอีกครั้ง นี่ทาให้จิตแห่งมรรคาของนางเกือบจะแหลกสลาย หนึ่ง คนกับหนึ่งภูเขาผลาญพลังกันอยู่เช่นนี้ นางถึงขั้นไม่รู ้เลยว่าเวลา ผ่านไปกี่วันหรือกี่เดือนแล้ว? สุดท้ายนางก็ได้แต่ล้มเลิกความคิดที่จะ ใช ้เรี่ยวแรงฝ่ าทาลายค่ายกล นางเริ่มเดินขึ้นเขา ดูเหมือนว่าสี่ ฤดูกาลในภูเขาล้วนเป็ นวสันตฤดู บนเส้นทางภูเขามีดอกล่าเหมย และดอกสุ่ยเซียน ดอกท้อและดอกไห่ถัง ร ้อยบุปผาทยอยกันเบ่งบาน มีเจ๋อเซียนหนุ่มคนหนึ่งที่กาลังต้มเหล้าอย่างขะมักเขม้นในช่วงเวลา ที่บุปผากาลังผลิบานนี้

บนยอดเขา เจ้าบ้านชุดขาวที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่ง มรรคานั่งอยู่ข้างโต๊ะตัวหนึ่ง ผายฝ่ ามือข้างหนึ่งออกมา ชี้ไปยังสุรา

ถ้วยหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “จาไว้นะ นี่เรียกว่าเหล้าข้าว ฟ่าง”

นางยืนอยู่ที่เดิม

เขายังคงยิ้มเอ่ยต่อว่า “นี่เรียกว่าเหล้าข้าวฟ่ าง จาได้ไหม? แม่ นางต้องจ าไม่ได้แน่เลยไม่เป็ นไร ข้าสามารถพูดซ้าอีกรอบได้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน