กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1084

้อยบุปผาในภูเขา คนชุดขาวหมักเหล้า เฉินผิงอันชุดเขียวที่ เผยกายในตอนหลังหยิบ เหล้าข้าวฟ่ างชามที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา เปลี่ยนจากแขกมาเป็ นเจ้าบ้าน ยืนดื่มเหล้าไปหนึ่งอึกยิ้มมองไปยังผู้ ฝึกตนหญิงของเปลี่ยวร ้างที่จิตวิญญาณถูกกักขังให้อยู่ในนี้ คาดไม่ ถึงว่าจะเป็ นคนที่กินข้าวร ้อยบ้านขโมยเรียนวิชาร ้อยหมัดเหมือนกัน เก็บสมบัติได้จริงๆ เรียกขานอีกฝ่ ายว่าสหายก็ช่างเหมาะสมยิ่งนัก เขาจึงถามว่า “สหายบอกชื่อและเล่าเรื่องราวอันน่าตื่นตาตื่นใจของ เจ้ามาหน่อยสิ พวกเราจะได้เอามาเป็ นกับแกล้มแกล้มเหล้าได้”

ผู้ฝึกตนหญิงไม่อาจปิดบัง แล้วก็ซ่อนอ าพรางอะไรไม่ได้ เพราะ คนสองคนหนึ่งชุดเขียวหนึ่งชุดขาว หนึ่งยืนหนึ่งนั่งคู่นั้นมองไปเห็น ภาพในหัวใจของนางอย่างถ้วนทั่ว ประหนึ่งมองไฟในถ้ามืด เพราะ บนยอดเขามีภาพโคมม้าวิ่งที่เกี่ยวข้องกับชาติกาเนิ ดและ ประสบการณ์ของนางปรากฏขึ้นมา เรื่องในอดีตที่จดจาได้อย่าง ลึกซึ้งก็จะเป็ นภาพวาดลงสีที่เหมือนมีชีวิตจริง หากความทรงพร่า เลือนก็จะเป็ นภาพขาวเทา ส่วนที่ความทรงจาและความจริงปะปนกัน ไม่ชัดเจนก็จะปรากฏออกมาเป็ นภาพที่วุ่นวายไร ้ระเบียบ ที่แท้นางก็มี นามแฝงว่าสวี่เจียวเชี่ย ชื่อจริงเผ่าปีศาจคือเซียวสิง ฉายาโยวเหริน อาจารย์เรียกชื่อเล่นนางว่าเสี่ยวเกิง ร่างจริงของนางคือสัตว์ปี ก โบราณประเภทหนึ่งที่ไม่มีอยู่ในบันทึก ชอบคาบไฟบินอยู่ในโลก

มนุษย์เป็ นเหตุให้ช่วงแรกเริ่มวิชาหลักที่นางฝึกคือวิชาอัคคี หลังจาก สร ้างร่างคนได้แล้วก็สวมชุดคลุมขนนกสีเขียวมรกตที่หลอมมาจาก คราบร่างเซียน ชุดคลุมอาคมถูกผู้ถ่ายทอดมรรคาตั้งชื่อให้ว่า “ต้า เม่า”

จิตมารชุดขาวเอ่ยอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นว่า “คือนกอัปลักษณ์ตัวหนึ่งจริงๆ ด้วย หายนะที่มาเยือนโดยไม่คาดฝัน ซึ่งมีเจตนาชั่วร ้ายทั้งยังปูพื้นมานานหลายปีครั้งนี้ เกือบจะปล่อยให้ แม่นางเซียวท าส าเร็จได้แล้วจริงๆ”

เฉินผิงอันที่ปักปิ่นหยกดวงตาสีทองยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “นักรบเดน ตายขอบเขตก่อกาเนิดคนหนึ่งที่หลังจากสร ้างความทรงจาขึ้นใหม่ แล้วก็สามารถชื่อสัตย์ภักดียอมทุ่มเทถวายหัว ทั้งยังมีชุดคลุมอาคมที่ มีระดับขั้นเป็ นสมบัติกึ่งเซียนชิ้นหนึ่ง บวกกับวิธีการของนักวาดขน คิ้วและคนเย็บผ้า แล้วยังได้เรียนรู ้วิชาลับของผู้บวงสรวงแห่งเปลี่ยว ร ้างได้อีก ช่างเป็ นการค้าที่ได้กาไรเป็ นกอบเป็ นกา ได้กาไรก้อนใหญ่ เน้นๆ เต็มๆ เลยจริงๆ”

จิตมารชุดขาวพ่นเสียงออกจมูก “วิธีการชั่วร ้ายที่บอกกล่าวใคร ไม่ได้ประเภทนี้ ได้แต่เล่นงานผู้ฝึกลมปราณที่ขอบเขตต่ากว่าตัวเอง หนึ่งขั้นเท่านั้น ไม่ถือเป็ นวิธีการชั้นสูงอะไร”

เฉินผิงอันชุดเขียวดื่มเหล้าหนึ่งอีก จ้องมองผู้ฝึ กตนหญิงแห่ง เปลี่ยวร ้างที่สีหน้าซีดขาวเหมือนบิดาเสียด้วยสายตามีเลศนัย “ชุด คลุมอาคมต้าเม่าบวกกับรูปลักษณ์ภายนอกของนักวาดขนคิ้วและ

ภายในที่เป็ นคนเย็บผ้า รวมถึงการควบคุมในด้านรายละเอียดอย่าง เข้มงวดและการประกอบขึ้นมาอย่างตั้งใจของพวกเรา จะไม่เท่ากับมี ขอบเขตต่ากว่าแค่บินทะยานเท่านั้นหรือ นางเรียนรู ้จากใคร เหมือน ใครก็เหมือนคนนั้น บังเอิญยิ่งนัก กาลังง่วงอยากนอนก็มีคนส่งหมอน มาให้หนุน หันอวี้ซู่แห่งส านักว่านเหยาหายตัวไปนานมากแล้วหาก ยังถ่วงเวลาต่อไป อาศัยแค่คราบร่างของเจ้าสานักหันที่อยู่ในมือของ เจียงซ่างเจิน เชื่อว่าคงปิดบังได้ไม่นานเท่าไร ถึงอย่างไรกระดาษก็ห่อ ไฟได้ไม่มิด เกรงว่าพื้นที่มงคลสามภูเขาคงจะสัมผัสถึงความผิดปกติ ได้อย่างรวดเร็ว แต่หากให้แม่นางเซียวที่ฝีมือการแสดงไม่เลวไปที่ สานักศึกษาเทียนมู่สักรอบ ร่วมมือกับรองเจ้าขุนเขาเวินอวี้แสดง ละครสักครั้ง คาดว่าก็น่าจะก าจัดความกังวลคลางแคลงของศาล บรรพจารย์สานักว่านเหยาไปได้ชั่วคราว? ไม่สู้ตัดสินใจให้เด็ดขาด อีกสักหน่อย ให้แม่นางเซียวไปที่พื้นที่มงคลสามภูเขาแล้วเป็ น… นกพิราบยึดรังนกกางเขนไปโดยตรงเลย? ก็นักรบพลีชีพนี่นะ อยู่ที่ ไหนก็ต้องพลีชีพอยู่ดี”

เซียวสิงมีคุณสมบัติด้านการฝึกตนที่โดดเด่น นับตั้งแต่ที่นางจา ความได้ไม่ว่าเรียนรู ้อะไรก็ล้วนเรียนรู ้ได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งเนื่องจาก ความสัมพันธ ์บางอย่างที่ไม่อาจบอกคนอื่นได้ ไม่ว่าจะเรียนอะไรก็ ล้วนไม่มีธรณีประตูใหญ่ ไม่มีความกังวลว่าโลภมากแล้วจะเคี้ยวไม่ ละเอียด เวลาไม่ถึงหกสิบปี ในสานักแห่งหนึ่งก็ไม่มีวิชาความรู ้อะไร ให้นางได้เรียนอีกแล้ว นางจึงเริ่มลงจากภูเขาไปหาประสบการณ์

ชอบออกท่องไปทั่วใต้หล้าตลอดทั้งปี เก็บรวบรวมตาราเรื่องราว เกร็ดพงศาวดารประเภทต่างๆ มา โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังตั้งใจศึกษา อักษรวารีเมฆาของเปลี่ยวร ้างที่โจวมี่เป็ นผู้สร ้างขึ้นมาจนชานาญ เพียงแค่เพราะนางตั้งปณิธานไว้ที่การแต่งตาราอธิบายความหมาย คาศัพท์ให้กับใต้หล้าเปลี่ยวร ้าง รอกระทั่งสงครามปรากฏขึ้น เซียวสิง ที่อายุยังไม่ถึงหนึ่งร ้อยปี ก็เป็ นคอขวดขอบเขตก่อกาเนิดก็ถูก ภูเขาทัวเยว่เรียกตัวให้ไปทาสงคราม ไม่อาจหลบเลี่ยงได้ ทางสานัก พยายามจ่ายเงินฟาดเคราะห์ก็ยังไม่เป็ นผล เซียวสิงที่ประเมินตัวเอง ไว้สูงเข้าร่วมสงครามครั้งแรกก็ถูกปราณกระบี่ของหนิงเหยาที่อยู่บน สนามรบลามมาโดน เกือบจะขอบเขตถดถอย คาดว่าจนถึงทุกวันนี้ห นิงเหยาก็คงยังไม่รู ้ว่ามีเซียนดินเผ่าปีศาจอย่างนางอยู่

จิตมารชุดขาวสอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “แม่นางเชียวเป็ นคนที่ชะตารันทดจริงๆ วางแผนมาอย่างดีหมายจะ แก้แค้น ตัดใจสละชีวิตและมหามรรคาไม่ต้องการแล้ว ผลคือศัตรู กลับไม่รู ้เลยว่าเจ้าคือใคร แม้กระทั่งคุณสมบัติที่จะถูกจดจาก็ยังไม่มี จึงได้แต่พานไปโกรธคนอื่น เพราะถึงอย่างไรแม่นางเซียวก็ยังไม่ถูก ความแค้นบดบังดวงตาทั้งสองคู่อย่างสิ้นเชิง ในใจยังพอจะรู ้ตัวอยู่ บ้างไม่มากก็น้อย รู ้ดีว่าชั่วชีวิตนี้ตัวเองไม่มีทางแก้แค้นหนิงเหยาได้ นั่นคือบุคคลอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าอย่างถูกต้องชอบธรรมเขียวนะ ไม่ใช่คนที่ผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยานทั่วไปจะสามารถทัดเทียมได้”

คนชุดเขียวที่ดื่มสุราเผยสีหน้าชื่นชม “แม่นางเซียวเดินไปบน ทางลัดที่ประหยัดแรงกายแรงใจได้อย่างแท้จริง ยิงปืนนัดเดียวได้นก สองตัว หากไม่เป็ นเพราะวันนี้ถูกลากตัวออกมา แล้วมีเวลาปิดด่าน ส าหรับคอขวดขอบเขตก่อก าเนิดก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับจิตมารหนิง เหยาที่หยัดยืนอยู่ในสถานะของผู้ไร ้พ่ายแล้ว”

จิตมารชุดขาวยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ก่อกาเนิดร ้อยปี ผู้มีพรสวรรค์ ทั่วไป?”

นักดื่มชุดเขียวร ้องเฮ้อ “พูดจาทุเรศอะไรแบบนี้ ต้องบอกว่าเป็ น ผู้มีพรสวรรค์สิ”

เซียวสิ่งที่อยู่นอกม้วนภาพแห่งชีวิตคล้ายสตรีคนหนึ่งที่ไม่ได้ สวมเสื้อผ้าแล้วถูกคนอื่นวิจารณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ภาพเหตุการณ์ต่อจากนั้นก็คือภาพที่เซียวสิงติดตามกระโจมกุ่ย โย่วขึ้นฝั่งไปที่ใบถงทวีป นางรักษาอาการบาดเจ็บ ในใจเคียดแค้นห นิงเหยาอย่างหนักพลางบุกตะลุยไปทั่วคลังเก็บต าราของต าหนักใน แคว้นต่างๆ ของใบถงทวีป กวาดรวบรวมเอาต าราโบราณต าราฉบับ สมบูรณ์แบบของไพศาลมาอย่างกาเริบเสิบสาน นางเป็ นสหายรักที่ รู้จักกับ “เด็กสาวโต้วโค่ว ที่พกดาบ แต่แท้จริงคือผู้ฝึกกระบี่มานาน หลายปีแล้ว กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่โต้วโค่วคือ “ลี่กุ่ย” นางเปิดฉากสังหารในใบถงทวีปอย่างดุเดือด อาศัยสิ่งนี้มาเลื่อนเป็ น ก่อกาเนิดอยู่ในต่างบ้านต่างเมือง ก่อนที่แผ่นดินของใบถงทวีปจะจม ดิ่งอย่างสิ้นเชิง ทั้งสองฝ่ ายก็ได้แยกย้ายกันไปคนละทางแล้ว สหาย

รักโต้วโค่วหายตัวไปไม่รู ้ว่าไปไหน ส่วนเซียวสิงนั้นใช ้เวทลับของ สานักบทหนึ่ง สามารถอาพรางตบะและขอบเขต แสร ้งปลอมตัวเป็ น มนุษย์ธรรมดา ติดตามชาวบ้านลี้ภัยเข้ามาหลบภัยอยู่ในพื้นที่มงคล ดอกบัว อาศัยวิชาอภินิหารของผู้บวงสรวงที่คล้ายคลึงกับสถานะของ นักมองลมปราณกองโหราศาสตร ์ ท าให้นางสามารถอนุมานได้ถึง ความเกี่ยวพันบนมหามรรคาที่คล้ายเส้นใยเชื่อมโยงถึงกันระหว่าง พื้นที่มงคลดอกบัวกับภูเขาลั่วพั่ว นางจึงรอคอยโอกาสที่จะลงมืออยู่ ที่นี่ ในเมื่อเฉินผิงอันคือคนรักของหนิงเหยา อีกทั้งนางยังไม่สามารถ ไปเยือนใต้หล้าห้าสีซึ่งเป็ นที่ตั้งของนครบินทะยานได้ ถ้าอย่างนั้นก็ จะใช ้ทุกวิชาที่ร่าเรียนมา ใช ้ทุกคาถาอาคมมาทาให้พลังต้นกาเนิด ของเฉินผิงอันเสียหายอย่างหนัก มหามรรคาขาดสะบั้นลง เซียวสิง รู ้สึกว่านี่อาจทาให้จิตแห่งมรรคาของหนิงเหยาไม่มั่นคงได้ดียิ่งกว่า ความเสียหายใดๆ เสียอีก ก่อนหน้านี้เฉินผิงอันบอกว่านางคือนักรบ พลีชีพก็เรียกได้ว่าพูดเข้าเป้ าในค าเดียว เซียวสิงไม่คิดจะมีชีวิตรอด กลับไปยังบ้านเกิดอยู่แล้ว ใช ้ชีวิตของตัวเองมาเป็ นราคาที่ต้องจ่าย ในการสะบั้นเส้นทางเดินขึ้นสู่ยอดสูงสุดของอื่นกวานคนสุดท้ายแห่ง กาแพงเมืองปราณกระบี่ ทาให้หนึ่งเหยาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตที่ปี นั้นปล่อยกระบี่นั้นออกมา ต้องให้นางจดจาชื่อเซียวสิงนี้ไปตลอด ชีวิตใต้หล้านี้จะยังมีเรื่องใดที่งดงามยิ่งกว่าการแก้แค้นครั้งนี้อีกเล่า?!

จิตมารชุดขาวถอนหายใจ “เมื่อโชคชะตาดิ่งลงสู่หุบเหวแล้ว ความโชคดีจะมาเยือนจริงเสียด้วย ก็แค่ดึงเส้นเส้นหนึ่งออกมาง่ายๆ กลับกลายเป็ นเรื่องน่ายินดีที่ไม่คาดฝันเช่นนี้”

นักดื่มสุราคนขุดเขียวคล้ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งยุคบรรพกาลที่ไร ้ มลทินไร ้จุดด่างพร ้อยไร ้ช่องโหว่ “ผู้ฝึ กกระบี่โต้วโค่ว ดี ข้าจาเจ้า

เอาไว้แล้ว”

ระหว่างที่พูดม้วนภาพชีวิตคนของเซียวสิงก็คล้ายแม่น้าแห่ง กาลเวลาที่ไหลย้อนกลับประหนึ่งหน้าหนังสือที่เปิดดังพั่บๆ ถูกเปิด ย้อนกลับไป นักดื่มสุราชุดเขียวยื่นมือข้างหนึ่งออกมาคัดลอก ภาพเหมือนของเด็กสาวพกดาบ

ผู้ฝึกกระบี่หญิงโต้วโค่วถูกเขาคัดลอกสาเนาแล้วเก็บไว้ในชาย แขนเสื้อ หากนางเป็ นหนึ่งในผู้ก่อกวนใบถงทวีปที่อยู่เบื้องหลังจริง ถ้าอย่างนั้นก็น่าสนใจแล้ว ล้างบางให้หมดไปในคราวเดียว จะได้ ยุ่งยากน้อยลง แม้กระทั่งผู้ฝึกตนสายยันต์ขอบเขตโอสถทองที่ทาตัว ลับๆ ล่อๆ หาตัวเจอได้ยากผู้นั้นก็สามารถลากออกมาพร ้อมกัน ทีเดียวได้

ในม้วนภาพสุดท้ายก็คือภาพที่ว่านางวางแผนอยู่ในพื้นที่มงคล รากบัวนี้อย่างไร นางเปิดร ้านหนังสือในตัวเมือง จ้างคนให้มาจัดพิมพ์ ตาราตลอดทั้งกลางวันกลางคืน ส่วนใหญ่ล้วนเป็ นเรื่องเล่าหวานซึ้ง กับนิยายบุรุษมากความสามารถกับโฉมสะคราญ พิมพ์เสร็จแล้วก็ วางขายในราคาต่าขาดทุน สิ้นเปลืองทรัพย์สมบัติของนางไปไม่น้อย

คิดไม่ถึงว่าเซียวสิงถึงกับยังพกซากศพแห้งของเทพโรคระบาดหลาย ตนติดตัวมาด้วย อีกทั้งนางยังเป็ นหมอบนภูเขาที่เชี่ยวชาญเรื่อง สมุนไพรและการหลอมยา

“เป็ นผู้มีพรสวรรค์ของแท้แน่นอนจริงๆ มิน่าเล่าภูเขาทั่วเยว่ถึงได้ เรียกตัวอัญเชิญขอบเขตก่อก าเนิดออกจากภูเขาให้ออกจากบ้าน

เกิดมาเป็ นแขกที่ไพศาล”

นักดื่มสุราชุดเขียววางชามที่ว่างเปล่าลง เอ่ยชื่นชมไม่ขาดปาก “ตอนนี้ข้าแค่สงสัยใคร่รู ้ในเรื่องหนึ่ง ใครเป็ นคนแรกสุดที่ยุยงให้แม่ นางเซียวเข้ามาในพื้นที่มงคลดอกบัว ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะสัมผัส ได้ถึงโอกาสนี้ตั้งแต่แรก ต้องมียอดฝีมือชี้แนะเจ้าอยู่แน่นอน เจ้าก็แค่ อาศัยวิธีการของผู้บวงสรวงมายืนยันว่าเขาไม่ได้พูดโกหก ถึงได้ ตัดสินใจมาเป็ นนักรบพลีชีพนี้”

สีหน้าของเซียวสิงเหลอหลา

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้เสแสร้งแกล้งท า

นักดื่มสุราชุดเขียวปรบมือเบาๆ หนึ่งที “เฝ่ ยหราน? โจวชิงเกา? หรือว่าเป็ นเซียวสิงที่เจอนกอัปลักษณ์พร ้อมกันสองตัว?”

เมื่อเขาพูดสองชื่อนี้ออกมา ร่างของเซียวสิงก็สั่นสะท้านทันใด จิตใจและจิตวิญญาณเหมือนถูกกระชากดึงซ้าไปซ้ามาหลายพัน หลายหมื่นรอบ ร่างทั้งร่างคล้ายตะแกรงร่อน จากนั้นพยายามที่จะ หยิบเอาก้อนทองสองก้อนออกมาจากทรายแม่น้าซึ่งอยู่ในส่วนลึกสุด

ของความทรงจา เพียงแต่ว่าระหว่างขั้นตอนนี้เซียวสิงต้องเจ็บปวด ทรมานอย่างหนัก จิตมารชุดขาวยิ้มตาหยีเอ่ยเตือนว่า หากยังร่อน แบบนี้ต่อไป นางจะกลายเป็ นคนปัญญาอ่อนไปจริงๆ นะ นักดื่มสุรา ชุดเขียวหลุดหัวเราะพรืดเอ่ยว่า เทพเซียนผู้เฒ่านี้มีประโยคหนึ่งที่ กล่าวได้ดีคนหนุ่มสาวชาติหน้าต้องระวังไว้หน่อย

ไม่ว่าจะเป็ นความแค้นส่วนรวมหรือความแค้นส่วนตัว ไม่ว่าจะงัด ข้อแก้แค้นใคร นี่ล้วนไม่ได้สาคัญอะไร เชิญลงมือได้เต็มที่ ต่างคน ต่างอาศัยความสามารถมาแบ่งแพ้ชนะกันก็พอ

เพียงแต่ใครมอบความกล้าให้เจ้า ถึงกับบังอาจกล้าด่าหนิง เหยา?

แล้วก็จริงดังคาด “ก้อนทอง’ สองก้อนถูกร่อนออกมาจากส่วน ลึกสุดของความทรงจา ซึ่งได้ถูกดึงออกมาจากช่องโพรงบางแห่งที่ไม่ สะดุดตาของนาง ก่อนจะถูกปิดผนึกเอาไว้ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังก็ คือเฝ่ ยหรานและโจวชิงเกาที่คู่ควรกับคาเรียกขานว่าวิญญาณร ้าย ตามติดไม่เลิกรา

เฝ่ ยหรานใช ้กระบี่บินและเวทลับสะบั้นร่องรอย มองสตรีที่ดวงตา ทั้งคู่งัวเงียอยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน เพื่อให้นางเข้าใจผิดคิด ว่าตัวเองเป็ นคนที่คิดเรื่องการเข้าไปในพื้นที่มงคลดอกบัว เพื่อ อาศัยเฉินผิงอันมาแก้แค้นกับหนิงเหยาทางอ้อมได้ด้วยตัวเองเฝ่ ย หรานพึมพากับตัวเองว่า “สหายโยวเหริน จาต้องลบร่องรอยพวกนี้ ทิ้งไป ล่วงเกินแล้วเจ้าต้องจ าไม่ได้แน่ว่าได้มาเจอกับพวกเรา แล้วก็

ไม่จาเป็ นต้องจดจาการพบเจอกันในครั้งนี้แต่วันหน้ากลับไม่แน่เสมอ ไปแล้ว หวังเพียงว่าสหายจะไม่มีโอกาสนึกเรื่องในวันนี้ขึ้นมาได้

โจวชิงเกาที่อยู่ข้างๆ ริมฝีปากขยับขมุบขมิบ แต่กลับไม่มีเสียง ใดเล็ดรอดออกมา แต่ดูจากรูปปากแล้วก็น่าจะพูดเป็ นภาษาทางการ ของต้าหลีว่า เฉินอิ่นกวาน ข้ายังคงหวังให้วันใดแม่นางเซียวจดจ า เรื่องในวันนี้ได้ รอคอยการพบเจอกันในเปลี่ยวร ้างครั้งถัดไปของ พวกเรา จะได้มาท าการทบทวนกระดานหมากกัน

จิตมารชุดขาวยิ้มเอ่ย “เจ้าสองคนนี้คิดถึงเจ้ายิ่งกว่าสตรีที่ลุ่ม หลงในรักเสียอีก ข้าว่าขอแค่เจ้ายอมทรยศไพศาล พี่เฝ่ ยต้องยินดี ยกต าแหน่งผู้ครองใต้หล้าให้เจ้าแน่นอน ส่วนน้องโจวก็ยิ่งยินดีที่จะ เป็ นพลทหารทัพหน้าให้กับเจ้า”

นักดื่มสุราชุดเขียวแสร ้งทาเป็ นไม่ได้ยิน ยื่นนิ้วไปหมุนวนรอบ ขอบปากถ้วยขาวเบาๆ “ได้ดูเรื่องราวที่น่าชื่นชมน่าสรรเสริญของแม่ นางเซียวพวกนี้ไปแล้ว เหล้าในชามก็ดื่มหมดแล้ว ต่อจากนี้ถึงคราว ข้ารับรองแขกบ้างแล้ว ขอมอบเหล้ากลับคืนให้เจ้าหนึ่งชาม จะแต่ง เรื่องราวแห่งขุนเขาสายน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยสีสันให้แก่เจ้า”

เซียวสิงกรีดร ้องเสียงแหลม “ไม่นะ!”

บทที่ 1084.2 หิมะตกหนัก

นาทีถัดมาในหอโคมเขียว เจียงซ่างเจินก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์ ที่เกือบจะทาให้ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน ผู้ฝึกตนหญิงแห่งเปลี่ยวร ้าง ที่ดวงตาทั้งสองไร ้แวว เหม่อลอยไปเพียงครู่เดียวก็พลัน “คืนสติ” กลับมา เหมือนคนที่นอนหลับเต็มอิ่มแล้วเพิ่งจะสะดุ้งตื่นจากความ ฝันครั้งใหญ่ นางสะบัดศีรษะเบาๆ มองไปทางเฉินผิงอันชุดขาวที่มี ดวงตาสีทองบริสุทธิ์ ประโยคแรกที่นางเปิดปากพูดถึงกับเป็ นคาว่า “เจ้าขุนเขา ให้ข้าเป็ นคนตามหาร่องรอยของสัตว์เดรัจฉานเผ่าปีศาจ ตนนั้นเองดีไหม?”

เจียงซ่างเจินปากอ้าตาค้าง

ท าได้อย่างไร?

ใช้ขอบเขตก่อก าเนิดควบคุมขอบเขตก่อก าเนิดหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน