กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1084

นักพรตหนุ่ มถือแส้ปัดฝุ่ นอยู่ในมือ ยืนอยู่ใต้ชายคาอย่าง ระมัดระวังไม่กล้าขยับเข้าใกล้บ่อน้า ถามอย่างสงสัยว่า “ใช่อดีตเจ้า ส านักเจียงหรือไม่?”

เจียงซ่างเจินยิ้มเอ่ย “รู ้จักข้าได้อย่างไร?”

นักพรตที่มีศาสตร ์คงความเยาว์ทาท่าจะพูดแต่ก็หยุดไป ใน สานักเคยมีนักพรตหญิงที่เป็ นผู้อาวุโสคนหนึ่งเจอกับฝีมืออามหิต ของเจ้าโจรเจียง หลังจากกลับภูเขาไปก็มีบาดแผลทางความรู้สึก อย่างสาหัส เล่าลือกันว่านางมักจะวาดภาพเหมือนของชายทรยศแล้ว โยนทิ้งลงไปในกระถางไฟเป็ นประจ า เผาเจ้าโจรเจียงจนมอดไหม้ แล้วหากยังไม่สาแก่ใจก็จะวาดใหม่อีกรูป แล้วบอกให้สาวใช้เอาม้วน ภาพไปโยนทิ้งในหลุมส้วมที่คนมากมายใช ้ร่วมกัน ตอนนั้นที่นักพรต ยังเป็ นหนุ่ม มีครั้งหนึ่งไปนั่งยองให้ห้องส้วมแล้วบังเอิญก้มหน้า เหลือบไปเห็นเข้าก็ตกใจจนเกือบจะเกิดเงามืดขึ้นในใจเสียแล้ว

นักพรตไม่กล้าพูดความจริง ได้แต่เอ่ยอย่างขลาดๆ ว่า “ผู้เยาว์ หลิวสวิ้น ฉายาอวี้ซานมาจากอารามอวี้โหล่วภูเขาเหย่เฮ้อ เลื่อมใส อดีตเจ้าส านักเจียงอย่างมาก”

เจียงซ่างเจินรีบเดินมาบังอยู่ด้านหน้าสตรีทั้งสอง แสร ้งพูดอย่าง ตกตะลึงว่า “เจ้าก็คือหลิวอวี้ซาน ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คือคนบ้าตัณหา น่ะสิ?”

หลิวสวิ้นที่ถูกคนเลวชิงฟ้ องก่อนรู ้สึกอ่อนใจเป็ นทบทวี “ผู้เยาว์ก็ แค่ฝึกวิชานอกรีตของสายยันต์โบราณเท่านั้น ศาสตร ์การประกอบ กามกิจในห้องหอชั้นสูงเช่นนี้ บนเตียงก็คือพื้นที่ประกอบพิธีกรรม ไม่ได้มีความชั่วร ้ายใดๆ ชายหญิงผสานลมปราณ เสริมหยินหยาง ให้แก่กันและกัน เชื่อว่าอดีตเจ้าสานักเจียงน่าจะเข้าใจได้”

เจียงซ่างเจินแค่นเสียงเย็นชาในล าคอ ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทาง จริงจังว่า “จะเข้าใจได้อย่างไร ไม่ค่อยเข้าใจ ยิ่งรับไม่ได้!”

หลิวสวิ้นจึงเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “ต่อจากนี้อดีตเจ้าสานักเจียงจะ ท าอย่างไรต่อ ผู้เยาว์จะมีโอกาสได้ทุ่มเทก าลังอันน้อยนิดอย่างสุด ความสามารถหรือไม่?”

นอกจากให้ตนเป็ นคนนาทาง แอบแฝงตัวเข้าไปที่เตียงมังกรของ ฮ่องเต้ในวังหลวงแล้ว เรื่องทุกอย่างเว้นจากนี้ล้วนพูดคุยกันได้

เพราะถึงอย่างไรนักพรตขอบเขตก่อกาเนิดที่มาจากสายระบบ สืบทอดที่ถูกต้อง อยู่ในราชสานักต้าเฉวียนและใบถงทวีปในทุกวันนี้ ก็ยังถือว่าพูดจาพอจะมีน้าหนักอยู่บ้าง

เจียงซ่างเจินถาม “อาศัยบ่อน้าบ่อนี้สามารถหวนกลับไยปังพื้นที่ มงคลดอกบัวได้หรือไม่?”

หลิวสวิ้นส่ายหน้า “ข้าเคยลองแล้ว ไม่ได้แน่นอน”

เจียงซ่างเจินกวาดตามองไปรอบด้าน ฝนใหญ่ชาลงบ้างแล้ว เขา เงยหน้ามองม่านฟ้ าฟ้ าหลังฝนใสกระจ่าง ประหนึ่งถูกชาระล้างมา ใหม่

เจียงซ่างเจินเองก็กลัวว่าคนเสเพลที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่ผู้นี้จะทาให้ คุณหนูตระกูลใหญ่ทั้งสองท่านต้องตกใจ จึงเรียกเรือยันต์ออกมาอีก ครั้ง ตรงดิ่งไปที่ท่าเรืออวี่หลินแคว้นอวิ๋นเหยียน น าจดหมายไปมอบ ให้กับเวินอวี้

รอกระทั่งเรือยันต์ลอดทะลุทะเลเมฆ เคลื่อนห่างออกไปไกลแล้ว ไกลอีก หลิวสวิ้นยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ผ่านไปนานมากถึงร ้องเพ้ย เบาๆ หนึ่งที คิดว่าตัวเองเป็ นใครกัน เจ้าโจรชาติสุนัขเจียง ยังมีหน้า มาบอกว่าข้าเป็ นคนบ้าตัณหา

และในขณะที่หลิวสวิ้นกาลังจะหมุนตัวกลับนั้นเอง ใบหลิวใบหนึ่ง ก็มาโผลในลานบ้านเคลื่อนแกว่งมาตรงเบื้องหน้าหลิวสวิ้นราวกับคน เมา สุดท้ายมาหยุดอยู่ตรงหว่างคิ้วของเขา

“กระเรียนป่ าไร้อาหารฟ้ าดินก็ยังกว้างใหญ่ ไยสหายต้องเสแสร้ง แกล้งท าเหมือนพวกปัญญาชน แต่แท้จริงแล้วกลับดูแคลนคนร่วม อาชีพด้วยเล่า?”

เสียงของเจ้าโจรเจียงดังก้องอยู่ข้างหูของหลิวสวิ้น “เจ้าทาร ้าย จิตใจข้า ข้าก็คงต้องท าร้ายมหามรรคาของเจ้าแล้ว”

หลิวสวิ้นรีบก้มหัวคารวะขออภัย

ระหว่างที่เดินทางไปยังแคว้นอวิ๋นเหยียนก็มีฝนกระหน่าตกลงมา ราวกับมาตามนัดเจียงซ่างเจินคาดว่าฝนน่าจะตกติดต่อกันสามวัน แล้วหยุดหนึ่งวัน วนซ้าสามครั้งก็จะจบลงแล้ว?

เจียงซ่างเจินไม่มีความคาดหวังใดๆ ต่อการสลายมรรคาของ บรรพจารย์สามลัทธิในครั้งนี้ เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง แค่มองดู ไปอย่างเดียวก็พอ เพราะถึงอย่างไรเจียงซ่างเจินก็ไม่ได้ยอมรับใน รากฐานความรู ้ของสามลัทธิเท่าใดนัก

แม้ว่าฟ้ าที่พร่างพรมไปด้วยสายฝนจะกว้างใหญ่ แต่ไม่มีความ เกี่ยวข้องใดๆ กับข้า

พลาดโชควาสนาใหญ่เทียมฟ้ าครั้งนี้ไป ไม่ถึงกับเจ็บแค้น เพราะ นี่ไม่สอดคล้องกับนิสัยใจคอของเจียงซ่างเจิน แต่หากจะพูดว่าไม่มี ความเสียดายชะเลย ถ้าอย่างนั้นก็ถือเป็ นการหลอกตัวเองทั้งยัง หลอกคนอื่น หากรู ้แต่แรกก็คงจะอ่านตาราของลัทธิเต๋าให้มากกว่านี้ แล้ว

ตอนนี้เจียงซ่างเจินค่อนข้างสงสัยใคร่รู ้ว่าเฉินผิงอันจะได้รับอะไร ท่ามกลางฝนตกครั้งนี้หรือไม่ แต่ไม่สะดวกจะถามต่อหน้าเจ้าขุนเขา กลัวว่าจะเป็ นการวาดงูเติมขา จึงถามเอาจากชุยตงซาน ผลคือ ปฏิกิริยาตอบสนองของชุยตงซานกลับประหลาดมาก บอกว่าเพื่อปิด ด่านฝ่ าทะลุขอบเขต อาจารย์ต้องเดินไปบนเส้นทางสุดโต่ง มี

สถานการณ์แค่สองอย่างเท่านั้น หากไม่ผสานรวมเป็ นหนึ่งเดียวกัน ได้รับผลประโยชน์สูงมาก ก็ต่างฝ่ ายต่างลดทอนขัดเกลากันเองจน หมดสิ้น ไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีความเป็ นไปได้อย่างที่สามที่จะอยู่ตรง กลางของสองสถานการณ์นี้

ท้องฟ้ าไร ้เมฆ ฝนตกลงมา ฟ้ าดินขมุกขมัวสลัวราง เรือยันต์ เหมือนปลาที่ว่ายลอยอยู่กลางอากาศ เกอซูหล่งซ่างและม่ายชิงต่างก็ ได้เปิดโกลกว้างกันแล้ว เรือยันต์คล้ายร่มกระดาษนามันคันใหญ่ที่ กางออกอย่างมองไม่เห็น

เวลายาวไกลนับพันปี โลกมนุษย์มีคนที่กลัดกลุ้มเป็ นทุกข์สักกี่ มากน้อย

หากฟ้ ามีความรู ้สึก ลมพัดก็คือใจหวั่นไหว ฝนตกก็คือน้าตาที่ หลั่งไหล

เจียงซ่างเจินหยิบกาเหล้าหนึ่งใบและจอกกระเบื้องหลายใบ ออกมา สวี่เจียวเชี่ยบอกว่าตัวเองไม่เคยดื่มเหล้า กลัวว่าจะทาให้เสีย การเสียงาน เกอซูหล่งซ่างคือผีขี้เหล้าที่หากไม่ได้ดื่มเหล้าหนึ่งวันก็ คล้ายว่าชีวิตหายไปครึ่งหนึ่ง แน่นอนว่าต้องไม่เกรงใจพี่น้องโจวเฝย ที่เป็ นศัตรูตัวฉกาจกับโจรบ้าตัณหาโจวแห่งตาหนักคลื่นวสันต์ รับ จอกเทพีบุปผาปลอมใบนั้นมา เจียงซ่างเจินรินเหล้าหมักเซียนให้เขา จนเต็มจอก ชายฉกรรจ ์เคราดกแหงนหน้ากระดกดื่มจนหมด รังเกียจ ว่าไม่สาแก่ใจพอจึงขอเหล้าอีกกามาจากโจวเฝยเสียเลย กระดกดื่ม แล้วก็ร ้องเสียงดังว่ายอดเยี่ยม วางกาเหล้าไว้ข้างเท้า มือหนึ่งถือจอก

อีกมือหนึ่งตบรั้วร ้องเพลงเสียงดัง ม่ายชิงยังไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อน นางรู ้สึกเพียงว่าในเมื่อออกจากบ้านมาท่องยุทธภพแล้ว หากแม้แต่ สุราก็ยังไม่ดื่มก็ออกจะไม่เข้าท่าไปสักหน่อย ผลคือนางไม่รู ้จักหนัก เบากรอกเข้าปากค าใหญ่ ท าให้สตรีส าลักแทบทนไม่ไหว เจียงซ่าง เจินยิ้มเอ่ยชื่นชมว่า แม่นางชิงสมกับเป็ นชายหญิงในยุทธภพมา ตั้งแต่เกิดจริงๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน