กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1087

ผืนดินทั่วทั้งโลกมนุษย์คล้ายกาลังรอคอยการเติบโตของลูก อินทรีตัวหนึ่ง

ในที่สุด หนิงเหยาก็ได้เติบโตกลายเป็ นผู้ฝึ กกระบี่บริสุทธิ์ ขอบเขตสิบสี่แล้ว

เคยถูกฝากความหวังและการอคอยที่มากที่สุดเอาไว้ แต่กลับไม่ เคยท าให้คนประหลาดใจและผิดหวัง

หนิงเหยาใช ้สถานะของผู้ฝึกกระบี่บริสุทธิ์เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่ ก็เหมือนเฉาสือที่เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบเอ็ดบนเส้นทางวรยุทธ

คือความแน่นอนอย่างหนึ่งที่เป็ นของพวกเขาโดยเฉพาะ

เฉาสือถึงขั้นเทพมาเยือนแล้ว หากเฉินผิงอันยังไม่รีบทาเวลาอีก หากยังปล่อยให้เฉาสือขึ้นไปสู่ยอดสูงสุดของขั้นเทพแห่งการต่อสู้

เฉินผิงอันก็สามารถจินตนาการได้เลยว่าคราวหน้าที่ถามหมัด กับเฉาสืออีกครั้ง เรื่องอย่างการต่อยหน้า จะต้องได้ใช ้หนี้คืนอย่าง แน่นอน

ในอาณาเขตของภูเขาไฉอวี้เคยเป็ นสถานที่ที่สานักการทหาร ตั้งประจัญบานกันในยุคโบราณ สายน้ายังคงเดิม กระแสน้ามีขึ้นและ มีลง

เฉินผิงอันยิ้มถาม “ทาไมถึงมาหาข้าคนนี้ก่อนล่ะ?”

หนิงเหยาเอ่ย “มาถึงใต้หล้าไพศาลตั้งนานแล้ว ข้าไปที่เรือนไม้ ไผ่ของภูเขาลั่วพั่วอย่างเงียบๆ มารอบหนึ่งก่อน แล้วจึงไปดูที่โรงเรียน อยู่พักหนึ่ง ได้ยินเสียงในใจของที่นี่ก็เลยมา”

หนิงเหยาไม่ได้ลาพองตนจนถึงขั้นมองไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ท่ามกลางฝนตกใหญ่ที่ถูกเซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสเรียกขานว่า “สวรรค์หลั่งน้าตา” ในครั้งนี้ นางสามารถอาศัยการหลบฝนครั้งนี้มา เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่ นี่เป็ นเพราะนางมีความสอดคล้องกับมหา มรรคาของใต้หล้าห้าสี ถ้าอย่างนั้นในอีกสี่ใต้หล้าที่เหลือก็ต้องมียอด ฝี มือคนอื่นที่วางแผนล่วงหน้ามาเนิ่นนานแล้วเช่นกัน แค่รออาศัย การ “เปียกฝน” ครั้งนี้มาฝ่ าทะลุขอบเขตเท่านั้นเฉินผิงอันมีศัตรูอยู่ มากมาย บนร่างเขาคือรวมเอาสายตาที่เย็นชาโหดเหี้ยมแต่กลับอา พรางซ่อนแฝงได้อย่างดีไว้มากเกินไป ดังนั้นเรื่องแรกที่หนิงเหยาซึ่ง เลื่อนเป็ นผู้ฝึกกระบี่บริสุทธิ์ขอบเขตสิบสี่เป็ นกังวลก็คือจะมีผู้ฝึกตน ใหญ่ที่เลื่อนขั้นได้เร็วกว่านาง หรือเลื่อนขั้นเป็ นขอบเขตสิบสี่ได้ พร ้อมกับนาง ฉวยโอกาสที่ฟ้ าอานวยกาลังวุ่นวายมาฉวยโอกาส ลอบโจมตีเฉินผิงอัน

ดังนั้นนางจึงบอกกล่าวกับทางศาลบุ๋นแผ่นดินกลาง หรือพูดให้ ถูกก็คือพอถึงเวลานางที่ต้องมาก็ได้ทา “เอกสารผ่านด่าน” เพิ่มมา อีกฉบับหนึ่ง

ดังนั้นหนิงเหยาเดินทางมาเยือนใต้หล้าไพศาลในครั้งนี้จึงไม่ ได้มาแค่เพราะความคิดถึงอย่างเดียวเท่านั้น

เฉินผิงอันมีความยึดติดต่อการเป็ นอาจารย์สอนหนังสือ เมื่อก่อน ตอนที่อยู่ใกล้กับร ้านเหล้าของกาแพงเมืองปราณกระบี่ เขาก็เคยได้ สอนพวกเด็กๆ ของตรอกหลิงซี ตรอกเหยียนชื่อให้รู ้จักตัวอักษร ควบกับเป็ นนักเล่านิทาน เล่าเรื่องแปลกประหลาดให้เด็กๆ ฟังไปไม่ น้อย ในเรื่องนี้เซียนกระบี่ใหญ่ผู้อาวุโสรู ้สึกชื่นชมเขามาก กาแพง เมืองปราณกระบี่ไม่ได้มีอคติต่อตัวอักษรและวิชาความรู ้ ตอนนั้นก็ แค่ไม่ชอบใต้หล้าไพศาลเท่านั้น

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ยแนะนาว่า “ท่านลุงป๋ าย นี่ก็คือภรรยาของข้า หนิงเหยา ชื่อแซ่เดียวกับหนิงเหยาผู้นั้น”

ลุงป๋ ายพยักหน้า “มิน่าเล่าเฉินจิ้วที่อยู่ในภูเขาไฉอวี้ถึงได้ไร ้ กิเลสไร ้ปรารถนาจนน่าเหลือเชื่อ ทุกวันนอกจากทางานก็คือตกปลา ที่แท้ในใจก็มีใครบางคนอยู่ก่อนแล้ว”

เฉินผิงอันโล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

หนิงเหยายิ้มเอ่ย “เรื่องความรักชายหญิง ข้าวางใจในตัวเขา มาก”

เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่ภูเขาลั่วพั่วเข้าร่วมงานพิธีถามกระบี่ต่อ ภูเขาตะวันเที่ยง หนิงเหยาเคยเผยตัวมาก่อน ดังนั้นการปรากฏตัว ครั้งนี้นางจึงร่ายเวทอาพรางตาไว้ชั้นหนึ่ง

ลุงป๋ ายยิ้มเอ่ยอย่างเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเป็ นอย่างดี “พวกเจ้าคุยกัน ไปเถอะ เดินเล่นอยู่ในภูเขาไฉอวี้ได้ตามสบาย ข้ายังต้องไปดูแลเรื่อง

การขุดเจาะตามหลุมเก่าต่างๆ อีกสักหน่อย”

ขณะเดียวกันผู้เฒ่าก็ใช ้เสียงในใจเอ่ยว่า “เจ้าอย่าเพิ่งรีบร ้อนไป ไหน จ าไว้ว่าพาแม่นางหนิงไปกินข้าวที่เหลาสุราบ้านเราสักมื้อด้วย ลงบัญชีไว้ในชื่อข้าได้เลย”

ถือเสียว่าช่วยทาให้เจ้าเด็กนี่มีหน้ามีตา ให้นางได้รู ้ว่าบุรุษของ ตัวเองอยู่ข้างนอกก็พอจะมีเกียรติอยู่บ้าง

บอกตามตรง อย่าว่าแต่สตรีที่สะพายกล่องกระบี่เบื้องหน้าผู้นี้จะ ชื่อหนิงเหยาเลย ต่อให้เฉินจิ้วชื่อว่าเฉินผิงอัน เกรงว่าผู้เฒ่าก็คงแค่ เอ่ยอย่างปลงอนิจจังประโยคเดียวว่า บังเอิญขนาดนี้เชียว

หรือจะบอกว่าชายหญิงคู่นี้ เฉินผิงอันคือเฉินผิงอันตัวจริง หนิง เหยาคือหนึ่งเหยาจริงๆ หรืออย่างไร

ต่อให้ป๋ ายหนีจะมีความรู ้สึกว่าพรรคกิ่งไผ่เป็ นเหมือนบ้านของ ตัวเองแค่ไหน ก็ไม่ถึงขั้นรู ้สึกว่าพรรคเล็กๆ อย่างบ้านตนจะสามารถ ทาให้ชายหญิงที่เป็ นดั่งคู่สร ้างคู่สมคู่นี้มาหยุดเท้าอยู่ที่นี่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฉินจิ้วยังเป็ นจือเค่อฝ่ ายนอกมานานถึงเพียง นี้

ผู้เฒ่าหันกลับไปมองภาพที่ริมน้าแวบหนึ่ง ดอกซิ่งฮวาจานวน นับไม่ถ้วนถูกสายฝนฟาดกระทบให้หล่นร่วงเกลื่อนพื้น ประหนึ่งปู เส้นทางบุปผาไว้สายหนึ่ง

เฉินผิงอันมองแผ่นหลังของผู้เฒ่า ยิ้มเอ่ยว่า “ท่านลุงป๋ าย ตกลง กันแล้วนะว่าวันหน้าหากข้าจัดงานมงคล จะส่งเทียบเชิญมาให้ท่าน ไปนั่งที่โต๊ะประธาน”

ป๋ ายหนีหันหน้ากลับมายิ้มตอบ “ตกลง”

คิดไปในทางที่ใจกล้าหน่อย อย่างมากสุดก็แค่นั่งดื่มเหล้าร่วม โต๊ะกับเซียนดินสองสามคน ตนที่ดื่มสุราคารวะจะมือสั่นเลยหรือไร?

ป๋ ายหนีกลั้นขา ใช ้เสียงในใจถามว่า “คงไม่ได้มีเทพเซียนผู้เฒ่า ขอบเขตหยกดิบในต านานด้วยหรอกกระมัง?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ขอบเขตหยกดิบนั่งโต๊ะประธานไม่ได้หรอก นะ”

โต๊ะประธานในงานแต่งของตนกับหนิงเหยา หากไม่ใช่อาจารย์ ฮว่อหลงเจินเหริน ก็ต้องเป็ นสวีหย่วนเสีย เฉินซี หรือทุกวันนี้ควรจะ เรียกว่าเฉินจี ดูเหมือนว่าจะไม่มีขอบเขตหยกดิบเลยจริงๆ

ป๋ ายหนีพยักหน้า

ผู้เฒ่าเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าเจ้าเด็กนี่ไปหลอกแม่นางหนิงมา

อยู่ในก ามือตัวเองได้อย่างไร หนิงเหยารู ้ว่าเฉินผิงอันมีวาสนากับพวกผู้ใหญ่มาโดยตลอด เฉินผิงอันเคยให้คาตอบที่ไม่ถือว่าเป็ นคาตอบบอกว่า พวก

ผู้ใหญ่ที่นิสัยแตกต่างกันไปพวกนี้ก็แค่ชอบตัวเองตอนที่พวกเขาเป็ น

หนุ่มก็เท่านั้น

เฉินผิงอันพาหนิงเหยาเดินไปทางริมล าคลอง หนิงเหยาถาม อย่างสงสัยว่า “ทาไมเจ้าถึงฝ่าทะลุขอบเขตสองขั้นติดกันเลยล่ะ?”

นางไม่ได้ใช้เสียงในใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน