กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1091

เงาไม้เพยิบไหว สะท้อนลงบนผิวน้ากลายเป็ นสีเขียวมรกต

เมื่อครู่นี้ทั้งอวี๋สืออู้และหม่าเหยียนซานต่างก็ฝันกันไป อวี๋สืออู้ ฝันเห็นตัวเองกลายเป็ นผีเสื้อในสวนงดงาม บินไปติดใยแมงมุม รู ้สึก เสียใจภายหลังว่าไม่ควรฟักออกจากรังหนอน

หม่าเหยียนซานฝันเห็นตัวเองกับคนงามเมามายนอนค้างกันบน เรือล าเล็ก ล่องเรืออยู่บนแม่น้าเพียงลาพัง หลังจากสะดุ้งตื่นก็เห็น นักพรตสวมชุดขนนกสองคนจับมือกันเยื้องกรายมาเยือน

หม่าเหยียนซานรู ้สึกเพียงว่าตัวเองได้เจอกับเทพเซียนตัวจริง แล้ว

และเขาก็เคยได้เห็นเซียนซือผู้ถวายงานในตระกูลแสดงวิชาลับ ให้ดูกับตาตัวเองอยู่หลายครั้ง เพียงแต่ว่าสาหรับหม่าเหยียนซานแล้ว พวกเขายังคงไม่ถือเป็ นยอดฝีมือนอกโลกที่แท้จริงในใจตน ก็แค่คน ที่…มีเรี่ยวแรงมาก พอจะเป็ นวิชาเซียนอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น

นักพรตลูบแล้ปัดฝุ่ น เอ่ยว่า “สหายอวี๋คงไม่โทษที่ข้าบังคับรั้งตัว เจ้าเอาไว้หรอกกระมัง?”

อวี๋สืออู้คลี่ยิ้มสง่างาม “เป็ นข้าที่ผิดคาสัญญาก่อน จะโทษที่เจ้า ขุนเขาเฉินลงโทษไม่ได้”

่

เฉินผิงอันกล่าว “หากเป็ นผู้ฝึกตนอิสระ คาดว่าคงไม่มีความใจ กว้างได้อย่างสหายอวี๋ในเวลานี้แล้ว”

อวี๋สืออู้คลี่ยิ้มไม่พูดอะไร แสร ้งทาเป็ นฟังความหมายเหน็บแนม นอกเหนือค ากล่าวของอีกฝ่ายไม่ออก

เฉินผิงอันมองไปทางหม่าเหยียนซาน “หม่าขู่เสวียนเลือก ปกป้ องเจ้าให้อยู่ห่างไกลจากรังแห่งความแค้นนี้เพียงคนเดียว ก็ถือ ว่ามีเหตุผลจริงๆ”

พลิกเปิดสมุดบัญชีแล้ว แม้หม่าเหยียนซานจะเป็ นคนเสเพล แต่ ไม่ถือว่าเป็ นคนเลวร ้ายอะไร เวลาปกติทาแต่เรื่องเหลวไหลไร ้สาระ พูดง่ายๆ ก็คือมือไม่สกปรก ใจก็ไม่ด า

เดิมทีลูกหลานตระกูลชนชั้นสูงพวกนี้ก็ไม่ถือว่าเป็ นคนดีอะไรอยู่ แล้ว อย่างมากก็แค่ไม่ทาเรื่องที่ผิดศีลธรรมผิดต่อกฎสวรรค์เท่านั้น เพียงแต่ว่าเมื่อมาอยู่ในตระกูลหม่าตรอกอูซาที่มีคนดีอยู่แค่ไม่กี่คน จึงท าให้หม่าเหยียนซานกลายเป็ นตัวประหลาดไปทันที การวางตัว อยู่ในสังคมเหมือนร ้านเหล้าที่ล้วนต้องอาศัยคนข้างๆ เป็ นหน้าม้าจริง เสียด้วย

นึกถึงค าเรียกขานของอวี๋สืออู้ก่อนหน้านี้ เจ้าขุนเขาเฉิน? ใน ที่สุดหม่าเหยียนซานก็คืนสติ “เจ้าคือเฉินผิงอันหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้า “ข้าเอง”

่

หม่าเหยียนซานได้ยินคาตอบที่ไม่อยากได้ยินที่สุดนี้แล้วกลับ กลายเป็ นว่ามีความรู ้สึกเหมือนได้กินยาสงบใจเข้าไปในที่สุด หาก เป็ นโชคก็ไม่มีเคราะห์ หากเป็ นเคราะห์ย่อมหลบไม่พ้น เขาจึงถามว่า “ที่นี่คือ?”

เฉิ นผิงอันยิ้มเอ่ย “ข้างเส้นทางสู่หานตัน ชื่อเสียงและ ผลประโยชน์มีมากมาย หนุนหมอนกระเบื้องเขียว ความฝันหวงเหลี ยง จริงเท็จจอยู่ที่เจ้า เท็จจริงอยู่ที่ข้า”

หม่าเหยียนซานฟังด้วยความมึนงง

อวี๋สืออู้กลับให้คาตอบที่แน่ชัดว่า “พวกเราอยู่ในฟ้ าดินที่เป็ น ภาพสะท้อนในจิตใจของเจ้าขุนเขาเฉิน ทั้งสามารถพูดได้ว่าเป็ นเท็จ แล้วก็สามารถบอกได้ว่าเป็ นจริง จริงๆ เท็จๆ ล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์ ของเจ้าขุนเขาเฉิน”

หม่าเหยียนซานถาม “เจ้าขุนเขาเฉินจะแก้แค้นตระกูลหม่าของ พวกเราหรือ? คนแรกที่จะจัดการก็คือข้า?”

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “เจ้ายังไม่มีน้าหนักมากขนาดนั้น คนที่ข้ามา หาคืออวี๋สืออู้ที่ผิดคาสัญญา หม่าเหยียนซานเป็ นแค่ของรางวัล เพิ่มเติมเท่านั้น”

อวี๋สืออู้ถาม “มาเยือนถึงที่ สังหารโจรร ้ายกับมือตัวเอง ตัดหัวอีก ฝ่ ายกลับไป เจ้าขุนเขาเฉินยังรู ้สึกว่าไม่พอส าหรับการแก้แค้นอีก หรือ?”

่

เฉินผิงอันกล่าว “อวี๋สืออู้ เจ้าเป็ นคนที่ไม่เลวคนหนึ่ง มองหม่าขู่ เสวียนเป็ นสหายรักส่วนที่ควรโน้มน้าวเจ้าก็โน้มน้าวแล้ว ส่วนที่ควร ช่วยก็ช่วยแล้ว ถึงขั้นที่ว่ายอมพาตัวมาเสี่ยงอันตรายอย่างไม่เสียดาย เป็ นสหายเป็ นได้ถึงขั้นนี้ก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ และภูเขาเจินอู่ก็เป็ นจวน เซียนที่มีขนบธรรมเนียมดีมาก หากเจ้ายินดีหยุดมือแต่เพียงเท่านี้ ข้าสามารถมองข้ามความผิดพลาดในกาลก่อน ถึงขั้นที่ว่าสามารถ ให้เจ้าพาหม่าเหยียนซานออกไปจากที่นี่ ส่วนในอนาคตหม่าเหยียน ซานจะเข้าไปฝึกตนอยู่ในภูเขาเจินอู่หรือไม่ วันหน้าจะมาแก้แค้นข้า หรือไม่ ตอนนี้ข้าก็สามารถพูดกับเจ้าอย่างตรงไปตรงมาได้เลยว่า อย่างไรก็ได้ แล้วแต่พวกเจ้า”

อวี๋สืออู้ยิ้มบางๆ “หากจะพูดถึงการคบหากันเป็ นสหาย ข้าอยู่ ไกลเกินกว่าจะเป็ นเพื่อนแท้ที่ชื่อตรงได้อย่างเจ้าขุนเขาเฉิน คนที่เคย พบเจอกิ่นกวาน สามารถฝากร่างกายแล้วก็สามารถฝากครอบครัว ไว้ให้ได้ด้วย”

เฉินผิงอันขมวดคิ้ว “ยังไม่ตัดใจอีกรึ?”

อวี๋สืออู้กาสองมือเป็ นหมัดหลวมๆ วางยันไว้บนหัวเข่า “เรื่อง มาถึงขั้นนี้แล้ว ไหนเลยจะกล้าพัวพันต่อไป ทั้งไม่น่าสนใจแล้วก็ไม่มี ความหาย”

อวี๋สืออู้เป่ าไอหมอกกลุ่มหนึ่งออกมาจากปากเบาๆ “เพียงแต่ใน ฐานะผู้ที่เฝ้ ามองอยู่ด้านข้าง ก็อยากจะเตือนอาจารย์เฉินสักคาว่า ตอนนั้นไม่ฆ่ากู้ช่าน วันหน้ามีราคาที่ต้องจ่ายมหาศาล”

่

เฉินผิงอันยิ้มเอ่ย “คาพูดประเภทนี้ แน่จริงเจ้าก็ไปพูดกับกู้ช่า นเองสิ ตอนนี้เขาอยู่ในพระราชวังของเมืองหลวงแคว้นอวี้เซวียน ผ่านทางไปพอดี”

อวี๋สืออู้ส่ายหน้า “มิกล้า” เขายอมหาเรื่องเฉินผิงอัน แต่จะไม่ยอมผูกปมแค้นกับกู้ช่าน

เด็ดขาด

อวี๋สืออู้ใช ้เสียงในใจถามว่า “ท่านไม่ฆ่าหม่าขู่เสวียนได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันกล่าว “เจ้าและข้าต่างก็รู้กันดีอยู่แก่ใจ จะเป็ นหรือตาย ก็ต้องดูว่าตัวหม่าขู่เสวียนเองตัดสินใจอย่างไร”

อวี๋สืออู้มองไอหมอกเบื้องหน้าที่ค่อยๆ สลายไปช ้าๆ ถามว่า “ข้า สามารถมองเห็นจุดจบของทุกคนในสกุลหม่าได้หรือไม่?”

เฉินผิงอันปฏิเสธโดยตรง “ไม่ได้”

ข้าเกรงใจเจ้า ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะไม่เกรงใจข้า

อวี๋สืออู้ยังคงไม่ถอดใจ “ก่อนหน้านี้บอกไปแล้วว่าข้ามีเงิน เหรียญทองแดงแก่นทองอยู่ส่วนหนึ่ง ถือเสียว่าจ่ายเงินดูงิ้ว เงิน เหรียญทองแดงแก่นทองหนึ่งเหรียญต่อการดูหนึ่งคน”

เฉินผิงอันกล่าว “สหายอวี๋พูดจาวางโตไม่น้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่า ลูกหลานแต่ละสายของสกุลหม่ามีทั้งหมดกี่คน? นี่ก็คือคาว่า “มีเงิน เหรียญทองแดงแก่นทองอยู่บางส่วน ของเจ้าหรือ?”

่

อวี๋สืออู้ยิ้มเอ่ย “ถึงอย่างไรก็เป็ นผู้ฝึกบาเพ็ญตนที่เป็ นขอบเขต หยกดิบแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะเอาไปใช ้จ่ายตรงไหน ดังนั้นจึงพอจะมี ทรัพย์สินเหลืออยู่บ้าง”

“ดูเรื่องราวของคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง มีความหมายต่อเจ้า ตรงไหน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน