กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1093

กำนถังไม่กล้ำปฏิเสธ เพรำะถ้ำทำอย่ำงนั้นก็เท่ำกับว่ำเห็นเฒ่ำ ตำบอดเป็ นคนตำไร ้แววจริงๆ ได้แต่แข็งใจพูดไปตำมควำมจริงว่ำ “ไม่กล้ำหลอกผู้อำวุโส ควำมรับมือได้ยำกและสังหำรยำกของ ขอบเขตสิบสี่คือเรื่องจริงที่ผู้คนให้กำรยอมรับกันมำนำนหมื่นปีแล้ว”

เฒ่ำตำบอดยิ้มเอ่ย “ก็ต้องมีกรณียกเว้นกันบ้ำง หำกเจ้ำไม่เชื่อ วันหน้ำตอนที่ลูกศิษย์ของเจ้ำเผำกระดำษอยู่หน้ำหลุมศพก็ให้เขำ บอกกับเจ้ำที่อยู่ในปรโลกว่ำสำมำรถตำยตำหลับได้แล้ว แล้วก็ให้เขำ อธิบำยให้เจ้ำฟังดีๆ ว่ำท ำไมถึงมีข้อยกเว้น”

สีหน้ำของกำนถังกระอักกระอ่วน “ผู้อำวุโสวำงใจเถอะ ข้ำไม่มี ทำงไปท้ำทำยผู้ฝึกตนขอบเขตสิบสี่คนใดง่ำยๆ เพียงแค่เพรำะตัวเอง มีที่พึ่งแล้วหรอก”

เฒ่ำตำบอดพูดด้วยสีหน้ำดูแคลน “ฟ้ ำหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ขอบเขตสิบสี่ใหม่กลุ่มนั้นล้วนมีแต่น้ำไม่มีเนื้อ”

กำนถังไม่กล้ำรับค ำ

เฒ่ำตำบอดยิ้มเอ่ย “แน่นอนว่ำแม่หนูหนิงคือข้อยกเว้น”

หนิงเหยำรับคำกล่ำวนี้ไว้อย่ำงผึ่งผำย

้

บนยอดเขำของภูเขำสูงแห่งหนึ่ง เวลำนี้ก็มีผู้ฝึกตนขอบเขตสิบ

สี่สองคนและยังมีผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยำนอีกสองคนยืนอยู่ แน่นอนว่ำยังมีโยวอวี้ที่เป็ นผู้ฝึกกระบี่โอสถทองอีกคนหนึ่งด้วย ตอนที่โยวอวี้ออกจำกบ้ำนเกิด เขำยังเป็ นเด็กหนุ่ม ทุกวันนี้กลับ

เป็ นชำยหนุ่มแล้ว ตัวก็สูงกว่ำเฒ่ำหูหนวกที่เป็ นอำจำรย์ถึงหนึ่งช่วง

ศีรษะ

แน่นอนว่ำโยวอวี้วำดฝันต่อภูเขำลั่วพั่วของอิ่นกวำนหนุ่มมำ นำนแล้ว เขำกับตู้ซำนอินที่เป็ นคนวัยเดียวกันมีนิสัยแตกต่ำงกัน อย่ำงชัดเจน

อันที่จริงเขำรู ้ดีอยู่แก่ใจว่ำอำจำรย์ไม่ค่อยพอใจตนนัก เพรำะ บำงครั้งสำยตำที่อำจำรย์มองตนจะปิดบังควำมร ำคำญและรังเกียจไว้ ไม่มิด

โยวอวี้ไม่ได้รู ้สึกไม่พอใจใดๆ คุณสมบัติในกำรฝึกตนของตน ธรรมดำ ฝึกกระบี่ก็เชื่องช ้ำ จะโทษที่อำจำรย์ดูแคลนไม่ได้

แต่หำกจะบอกว่ำให้อำจำรย์โยนตนไปทิ้งไว้ในสถำนที่แห่งหนึ่ง นับจำกนั้นต่ำงคนต่ำงเดิน โยวอวี้กลับไม่ได้โง่ขนำดนั้น เขำไม่กล้ำ พูดอะไรแบบนี้

กำรเดินทำงมำเยือนภูเขำใหญ่แสนลี้ครั้งนี้ ได้รับผลลัพธ ์เช่นนี้ เป็ นเรื่องน่ำยินดีที่ไม่คำดฝัน โยวอวี้ย่อมอำรมณ์ไม่เลว เตร็ดเตร่อยู่ ข้ำงนอกอ้อมไปอ้อมมำนำนหลำยปี ในที่สุดก็จะได้เจอกับใต้เท้ำอิ่นก

้

วำนอีกแล้วหรือ? ตัวเองถึงขั้นยังมีโอกำสที่จะกลำยเป็ นสมำชิกใน ส ำนักของใต้เท้ำอิ่นกวำนด้วย?

หนิงเหยำยิ้มเอ่ย “เจ้ำชื่อโยวอวี้ใช่ไหม เฉินผิงอันมักจะพูดถึง เจ้ำบ่อยๆ บอกว่ำเจ้ำทนกับควำมยำกลำบำกได้ นิสัยดี ทั้งยังได้มี อำจำรย์ที่ดี ขอแค่เจ้ำแสดงออกถึงคุณสมบัติและควำมอดทนไม่ย่อ ท้อให้เฒ่ำหูหนวกได้เห็น เฒ่ำหูหนวกไม่ใช่ผู้ถ่ำยทอดมรรคำที่ใจ แคบย่อมต้องยอมถ่ำยทอดวิชำให้เจ้ำอย่ำงหมดหน้ำตักแน่นอน แค่ เหยียบย่ำงลงไปบนพื้นอย่ำงมั่นคง เดินขึ้นสู่ที่สูงไปทีละก้ำว ผลสำเร็จบนวิถีกระบี่ในอนำคตต้องไม่ต่ำแน่”

โยวอวี้มีสีหน้ำนอบน้อม เพรำะเกิดมำก็คุยไม่เก่ง ไม่รู ้ด้วยซ้ำว่ำ ควรจะพูดตอบโต้อย่ำงไร

เพรำะถึงอย่ำงไรสตรีที่อยู่ตรงหน้ำก็คือหนิงเหยำเชียวนะ

กำนถังได้ยินประโยคนี้ก็ปลำบปลื้มอย่ำงยิ่ง หนิงเหยำไม่เคย พูดจำไร ้สำระ ในเมื่อขนำดนำงก็ยังพูดแบบนี้แล้ว ก็ต้องไม่มีทำงเป็ น เรื่องเท็จแน่นอน

คิดไม่ถึงว่ำใต้เท้ำอิ่นกวำนจะเข้ำใจนิสัยของตนขนำดนี้ ใช่สิ มรรคกถำและเวทกระบี่ที่ตนถ่ำยทอดให้ไปล้วนเป็ นสิ่งที่ขอบเขตใน ปัจจุบันทุกขอบเขตของลูกศิษย์โยวอวี้ “สมควรได้รับ” ไม่ให้มำกไป แล้วก็ไม่มีทำงให้น้อยไป สรุปก็คือลูกศิษย์จะต้องอำศัยควำมสำมำรถ ของตัวเองมำรับเอำไปจำกตนที่เป็ นอำจำรย์

้

หนิงเหยำมองทัศนียภำพอันยิ่งใหญ่โอฬำรนอกภูเขำที่กลุ่ม เทือกเขำทอดตัวติดกันเป็ นสำยแล้วสูดลมหำยใจเข้ำลึกหนึ่งครั้ง

เฒ่ำตำบอดบอกว่ำที่แห่งนี้ของตนไม่รับรองแขก ให้อำจำรย์และ ศิษย์อย่ำงกำนถังสองคนไปหำหลี่ไหวที่ท่ำเรือแห่งนั้นทันที

เชื่อว่ำรอให้หลี่ไหวกลับไปถึงบ้ำนเกิดแล้ว ภูเขำลั่วพั่วก็จะมีผู้ ถวำยงำนได้รับกำรบันทึกชื่อที่เป็ นผู้ฝึกกระบี่ขอบเขตบินทะยำนคน หนึ่งเพิ่มมำ

รอกระทั่งกำนถังและโยวอวี้ขอตัวลำกลับไป แสงกระบี่สองเส้นที่ แหวกอยู่ในอำกำศก็ได้ช่วยเพิ่มสีสันให้กับอำณำเขตที่รกร ้ำงว่ำง เปล่ำเต็มไปด้วยกลิ่นอำยแห่งควำมตำยบ้ำงเล็กน้อย

เฒ่ำตำบอดถำม “คิดจะกลับไพศำลแล้วหรือ?”

หนิงเหยำพยักหน้ำ “กลับแล้ว”

เฒ่ำตำบอดเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่ำ “เลื่อนเป็ นขอบเขตสิบสี่ ได้สำเร็จไม่ใช่เรื่องเล็ก เป็ นเรื่องที่น่ำยินดีอย่ำงมำก ขนำดเฉินชิงตูก็ ไม่เคยสงสัยว่ำเจ้ำจะเป็ นขอบเขตสิบสี่ได้ส ำเร็จหรือไม่ แต่คำดว่ำ แม้กระทั่งเขำก็คงคิดไม่ถึงว่ำวันนี้จะมำถึงเร็วขนำดนี้ หำกเขำได้เห็น เองกับตำก็คงจะหัวเรำะจนฟันร่วงได้เลย แล้วก็คงจะมำโอ้อวดต่อ หน้ำข้ำหลำยรอบเดิมทีคนที่เรียกว่ำเป็ นคนรู ้จักเก่ำก็มีน้อยจนนับนิ้ว ได้อยู่แล้ว และในบรรดำคนรู ้จักเก่ำที่เรียกว่ำเป็ นสหำยได้ก็ยิ่งน้อย แล้วน้อยอีก”

้

“หนิงเหยำ ตอนนั้นเจ้ำออกจำกบ้ำนไปท่องเที่ยวอยู่ในใต้หล้ำ ไพศำลเพียงลำพัง อันที่จริงเฉินชิงตูได้จัดหำผู้ฝึ กกระบี่ให้คอย ติดตำมเจ้ำไปอย่ำงลับๆ ส่วนเรื่องที่ว่ำจะเป็ นน่ำหลันเย่สิงหรือเป็ นใคร หรือบำงทีอำจจะเป็ นเซียนกระบี่ต่ำงถิ่นที่มำเที่ยวเยือนกำแพงเมือง ปรำณกระบี่ สรุปแล้วเป็ นใครกันแน่ ข้ำก็ไม่รู ้ได้แล้ว คร ้ำนจะถำม เฉินชิงตูเรื่องนี้ เขำแค่พูดว่ำจัดกำรได้ค่อนข้ำงจะมิดชิด ยังบอกว่ำ ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้กับเจ้ำ จะว่ำไปแล้วก็เพรำะเฉินชิงตูกังวลว่ำเจ้ำจะ ได้รับควำมอยุติธรรมที่นั่น หรือไม่ก็ถูกใครเล่นงำนเข้ำ แต่ว่ำผู้ฝึก กระบี่ไม่ทรำบชื่อที่ปีนั้นติดตำมเจ้ำไปได้หยุดอยู่แค่บริเวณใกล้เคียง กับถ้ำสวรรค์หลีจูเท่ำนั้นเพรำะตอนหลังเฉินชิงตูให้ข้ำมำรับช่วงต่อ”

ปีนั้นหนิงเหยำที่อยู่ในถ้ำสวรรค์หลีจู เพื่อเด็กบ้ำนนอกขำเปื้อน โคลนที่เกิดและเติบโตมำในเมืองเล็ก นำงพำตัวเข้ำไปอยู่ในอันตรำย จนเฒ่ำตำบอดเกือบจะต้องลงมือ

หำกเขำไม่ลงมือ เฉินชิงตูก็ต้องแหกกฎลงมือแน่นอน อีกทั้งยัง จะลงมือถึงสองครั้ง กฎระเบียบน่ะหรือ ไปไกลๆ ไม่สนหรอกว่ำศำลบุ๋ นของเจ้ำจะคิดอย่ำงไร แน่นอนว่ำเฉินชิงตูก็ต้องมำอำละวำดที่ภูเขำ ใหญ่แสนดี้ด้วย คนอัปลักษณ์นิสัยเจ้ำอำรมณ์นี่นะ

หนิงเหยำกล่ำว “เฉินผิงอันบอกว่ำผู้พิทักษ์มรรคำอย่ำงลับๆ ผู้ นั้น แรกเริ่มเขำเดำว่ำเป็ นลู่จือที่มำจำกไพศำล แต่เวลำกลับไม่ สอดคล้องตรงกัน ภำยหลังรู ้สึกว่ำมีควำมเป็ นไปได้มำกที่จะเป็ นเซียน อิสระของทวีปแดนเทพแผ่นดินกลำง ผู้ฝึ กกระบี่เจียงฝู่ ขอบเขต

้

เขียนเห ริน แต่ไหนแต่ไรมำคนผู้นี้ก็เหมือนนกกระเรียนป่ำเดียวดำย ร่องรอยไม่แน่ชัดอยู่แล้ว สิ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของเซียนกระบี่ผู้นี้ก็คือ น้ำเต้ำเลี้ยงกระบี่ที่นำงรวบรวมมำได้ด้วยจำนวนน่ำดูชม”

เฒ่ำตำบอดไม่เคยได้ยินชื่อนี้มำก่อนจึงถำมอย่ำงสงสัยว่ำ “เจ้ำ เด็กนั่นเดำออกได้อย่ำงไร? คฤหำสน์หลบร ้อนมีบันทึกไว้หรือ? หรือ จะบอกว่ำผู้ฝึกกระบี่แซ่เจียงมีชื่อเสียงมำกในกำแพงเมืองปรำณกระบี่ ของพวกเจ้ำ?”

หำกจะบอกว่ำเฉินผิงอันสำมำรถเดำได้ว่ำกำรเดินทำงไปเยือน ไพศำลของหนิงเหยำในปีนั้นมีผู้คุ้มกันอย่ำงลับๆ อยู่ข้ำงกำย นี่ยังไม่ เท่ำไร แต่หำกจะบอกว่ำแม้กระทั่งรำกฐำนของผู้ปกป้ องมรรคำ เฉิน ผิงอันก็ยังรู ้อย่ำงชัดเจน เฒ่ำตำบอดก็ไม่เชื่อจริงๆ เพรำะเฉินชิงตูท ำ อะไรล้วนมั่นคงเชื่อถือได้เสมอ

หนิงเหยำยิ้มตำหยี “คฤหำสน์หลบร ้อนมีบันทึกเอำไว้ แต่ตอน นั้นนำงใช ้นำมแฝง ดังนั้นเฉินผิงอันจึงอำศัยแค่ควำมจริงที่ไม่มีทำง ตรวจสอบได้พบข้อนี้ ปีนั้นเจียงฝู่ ที่อยู่ในกำแพงเมืองปรำณกระบี่มี นิสัยโดดเดี่ยวแปลกแยก ไม่เปิดเผยตัวตนเก็บงำฝี มือ นำงไม่เคย ออกกระบี่ด้วยซ้ำ แต่ชอบไปชมศึกสงครำมมำกกว่ำ เเจียงฝู่ คบค้ำ สมำคมกับคนอื่นไม่มำก แต่นำงมีควำมพิเศษอยู่ข้อหนึ่ง ชอบดื่ม เหล้ำ สำมำรถพูดได้ว่ำติดเหล้ำเป็ นชีวิต ทุกวันจะต้องดื่มสำมมื้อ ฟ้ ำผ่ำก็ไม่สะเทือน ดื่มแทนกินข้ำวได้เลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน