กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1093

แม้กระทั่งอำรมณ์จะก่นด่ำก็ยังไม่มีแล้ว เสิ่นเค่อหลับตำลง สตรีผู้ นั้นพูดถูกจริงๆ ด้วยเขำยืนอยู่ที่เดิม นิ่งเฉยรอควำมตำย

ในลำนกว้ำง ฮ่องเต้หญิงสกุลหม่ำที่ว่ำรำชกำรหลังม่ำนมำนำน หลำยปีก่อนจะยึดบัลลังก ์ขึ้นครองรำชย์พลันรู ้สึกปวดหัวแปลบ นำง ยื่นมือมำกุมขมับ ควำมทรงจำประหนึ่งน้ำขึ้นถำโถมซึ่งคล้ำยกับจะ เจำะหัวกะโหลกของนำงให้เป็ นรู

เจินเหรินผู้เฒ่ำยิ้มบำงๆ เอ่ยว่ำ “ตอนที่เจ้ำอำยุยี่สิบปี ก็เคย พยำยำมสุดชีวิตเพื่อเจ้ำคนนี้มำก่อน จำได้ว่ำตอนนั้นบอกกับเจ้ำว่ำ ชื่อเสียงลำภยศ ควำมร่ำรวยควำมสูงศักดิ์ล้วนเป็ นเพียงของนอกกำย น่ำเสียดำยที่พอคนบนโลกเห็นสิ่งเหล่ำนี้ก็มักจะสละชีวิตเพื่อแสวงหำ มัน พอได้มำครองอยู่ในมือกลับรู ้สึกว่ำรสชำติไม่ต่ำงจำกกำรเคี้ยว เทียน”

“ตอนนั้นเจ้ำย่อมไม่เชื่อ ตอนนี้รอกระทั่งเจ้ำได้เป็ นฮ่องเต้หญิงที่ แม้แต่ฝันเจ้ำก็ยังไม่กล้ำฝัน ขอถำมหน่อยเถิดว่ำรสชำตินี้เป็ นเช่น ไร? หำกว่ำมีโอกำสได้กลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เจ้ำจะยังตอบตกลง ที่จะเข้ำวังมำคัดเลือกเป็ นพระสนม หรือจะติดตำมนักพรตพเนจรผู้ นั้นขึ้นเขำไปฝึกวิชำเซียนจิตใจสงบไร ้ควำมปรำรถนำ? หรือจะลอบ แต่งงำนอย่ำงลับๆ กับใครสักคน ออกจำกบ้ำนไปพเนจร สี่มหำสมุทร

ล้วนคือบ้ำน ออกท่องยุทธภพ ผดุงคุณธรรม? หรือจะเป็ นคนธรรมดำ ที่มีชีวิตสงบมั่นคง ทุกวันพอเปิดประตูบ้ำนก็แค่ใช ้ชีวิตที่เรียบง่ำย เท่ำนั้น?”

“ใช่แล้ว เป็ นฮ่องเต้มำแล้วก็ต้องอยำกเป็ นอมตะสินะ นี่ก็คือ ควำมรู ้สึกปกติทั่วไปของมนุษย์”

“ผู้ฝึกบ ำเพ็ญตน ต้องพบเจินเหริน ต้องพบเจินเหริน “ต้อง” ค ำ แรกนั้นอยู่ที่โชค “ต้อง” คำหลังนั้นอยู่ที่ตัวเอง”

คำสี่คำที่เหมือนกัน ทว่ำคำว่ำ ‘ต้อง’ กลับอ่ำนออกเสียงสอง อย่ำงไม่เหมือนกัน “ต้องที่แปลว่ำได้รับกับ ‘ต้อง’ ที่แปลว่ำต้องเป็ น อย่ำงไร

เทพเซียนผู้เฒ่ำยิ้มบำงๆ เอ่ยยว่ำ “มีคนลุ่มหลงกี่มำกน้อยที่มอง ไม่ออกว่ำชีวิตล่องลอยคล้ำยน้ำที่อยู่ใต้น้ำแข็ง”

เมื่ออักษรคำสุดท้ำยของเทพเซียนผู้เฒ่ำที่มีมำดของผู้บรรลุ ธรรมท่ำนนี้จบลง ทันใดนั้นสตรีก็คล้ำยจะมองไกลๆ ไปเห็นว่ำมีดวง จันทร ์ผุดลอยขึ้นมำจำกบนมหำสมุทร รำวกับว่ำจู่ๆ ก็กระโดดพ้น จำกผิวน้ำ สำดส่องให้หมื่นสรรพสิ่งในฟ้ ำดินประหนึ่งกลำยเป็ นแก้ว ใส บนกิ่งไม้สูงมีอีกำนอนงีบหลับ บนชำยหำดน้ำตื้นมีนกกระยำงขด ตัวนอน เงียบสงัดไร ้สุ่มเสียง

ในสถำนที่แห่งหนึ่ง บนถนนทำงหลวงนอกตัวเมือง กองทัพม้ำ ติดอำวุธฝีมือดีกองหนึ่งสังหำรผู้คนกลำงวันแสกๆ สมำชิกของศูนย์

ฝึกยุทธไม่มีใครรอดชีวิต สภำพกำรตำยอเนจอนำถจนแทบไม่อำจ ทนมองได้ คนตำยส่วนใหญ่คือคนเก่ำแก่ในยุทธภพที่เป็ นผู้คุมกันมำ ทั้งชีวิต ผลกลับต้องตำยคำที่ในเสี้ยววินำที ไม่มีเรี่ยวแรงให้เอำคืน แม้แต่น้อย บนร่ำงของศพจำนวนไม่น้อยมีรูที่เกิดจำกกำรดึงลูกธนู ออกไป คำดว่ำนักชันสูตรศพของทำงกำรคงมีงำนให้ท ำยุ่งกันแล้ว เกี่ยวกับเรื่องนี้ ควรจะรำยงำนอย่ำงไรก็ยิ่งเป็ นปัญหำใหญ่ยุ่งยำกที่ ทำให้เจ้ำเมืองรู ้สึกหงุดหงิดวุ่นวำยใจ กลำงวันแสกๆ เช่นนี้ ทว่ำบน เส้นทำงกลับมีกลิ่นอำยควำมตำยอึมครึมน่ำสะพรึงกลัว “หม่ำชวน” เหม่อมองตัวเองที่นอนจมอยู่ในกองเลือด ตรงเป้ ำกำงเกงของศพถูก หอกเหล็กทิ่มแทงจนแหลกเละ “หม่ำปี้” ที่อยู่ข้ำงกันกลับมองคนตำย ที่ผมเผ้ำยุ่งเหยิง แขนขำดไปข้ำงหนึ่ง เนิ่นนำนกว่ำที่สองพี่น้องจะคืน สติ พวกเขำมองสบตำกัน ต่ำงก็ไม่รู ้ว่ำควรจะไปที่ไหนไปทำอะไร จำ ได้ว่ำในต ำรำบอกไว้ว่ำคนตำยจะต้องถูกยมทูตขำวด ำหรือไม่ก็ ยมทูตหัววัวหน้ำม้ำมำกักวิญญำณ พำไปที่ประตูผีเดินไปบนเส้นทำง สู่น้ำพุเหลือง ดื่มน้ำแกงยำยเมิ่ง ไม่รู ้ว่ำเป็ นเรื่องจริงหรือเท็จ

และเวลำนี้เองวิญญำณหม่ำชวนก็สังเกตเห็นคนหนุ่มที่แต่งกำย เป็ นนักพรตก่อน อีกฝ่ ำยเดินวนรอบม้ำตัวหนึ่งที่ป้ วนเปี้ยนอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน นักพรตคนนั้นมองสบตำกับตน ดูเหมือนว่ำนักพรตจะไม่ ตกใจกับกำรเห็นผี เขำยังคงก้ำวเดินไม่หยุดนิ่ง ใช ้ปลำยเท้ำเตะดำบ เล่มหนึ่งที่อยู่บนถนนให้พ้นทำง หม่ำชวนเห็นแล้วก็อดไม่ไหวถำมว่ำ “เจ้ำก็เป็ นผีเหมือนกันหรือ?”

นักพรตหนุ่มหลุดหัวเรำะพรืด เอ่ยด้วยสีหน้ำเย็นชำว่ำ “ไม่ เหมือนกับพวกเจ้ำ ข้ำคือคนตัวเป็ นๆ ก็แค่ว่ำพอจะเป็ นมรรคกถำ ตระกูลเซียนบ้ำงเล็กน้อยจึงสำมำรถมองเห็นวิญญำณเร่ร่อนอย่ำง พวกเจ้ำได้ ก็แค่ผ่ำนทำงมำเท่ำนั้น”

หม่ำปี้กำสองมือเป็ นหมัด เอ่ยอย่ำงคลั่งแค้นสุดขีด “ในเมื่อ นักพรตเป็ นยอดฝี มือตระกูลเซียน ไฉนผ่ำนทำงมำแล้วถึงไม่ยอม ช่วยเหลือพวกเรำล่ะ?!”

นักพรตพเนจรยิ้มบำงๆ “ถ้ำอย่ำงนั้นผินเต้ำควรต้องยอมรับผิด เอ่ยขออภัยพวกเจ้ำสองพี่น้องอย่ำงจริงใจด้วยไหมล่ะ?”

เห็นเพียงว่ำนักพรตก้มหัวคำรวะ แล้วก็ถึงกับเปิ ดปำกเอ่ยขอ

อภัยอย่ำงเสแสร ้งจริงๆ

หม่ำปี้เดือดดำลอย่ำงหนัก ทั่วร่ำงมีควันดำจำงๆ ลอยล้อมวน สำยตำเปลี่ยนมำเป็ นดุร ้ำยอย่ำงที่ไม่อำจห้ำมตัวเองได้ เขำเตรียมจะ พุ่งตัวไปเอำเรื่องนักพรตที่ใจดำผู้นั้น แต่กลับถูกหม่ำชวนยื่นมือมำ กำแขนของเขำเอำไว้แน่น นักพรตเห็นภำพนี้ก็ไม่หวำดกลัวแม้แต่ น้อย กลับกันยังเผยสีหน้ำดูแคลน “ฟ้ ำดินแบ่งแยกหยินหยำง คนและ ผีอยู่กันคนละด้ำน ทั้งสองฝ่ ำยอำจได้มำพบเจอกันบ้ำงเป็ นบำงครั้ง ตำมคำโบรำณแล้วก็คือกำรปะทะอย่ำงหนึ่งซึ่งค่อนข้ำงจะผิดต่อข้อ ห้ำม กำรที่ผินเต้ำมำปรำกฏตัวที่นี่ก็เพรำะว่ำเมื่อครู่นี้ดวงตำทั้งคู่ สัมผัสได้ถึงยันต์บำงอย่ำง หำกคิดเป็ นรำคำตลำดแล้วก็เป็ นเงินตั้ง หลำยตำลึง ดังนั้นพอลืมตำถึงได้มองเห็นผีในโลกมืดอย่ำงพวกเจ้ำ

นี่ก็เพื่อป้ องกันไม่ให้มีผีร ้ำยออกอำละวำดเพรำะมีควำมยึดมั่นถือมั่น มำกเกินไป อำจจะละเมิดข้อห้ำมก่อกวนโลกสว่ำงอย่ำงที่ไม่เสียดำย ดังนั้นตอนนี้หำกผินเต้ำสังหำรพวกเจ้ำก็จะมีบุญกุศลติดตัวได้แล้ว”

หม่ำชวนเอ่ยอย่ำงระมัดระวังว่ำ “มองออกว่ำนักพรตไม่ใช่คน แบบนี้”

นักพรตหนุ่มยิ้มถำม “คิดอยำกจะกลำยเป็ นผีร ้ำยอย่ำงที่ผินเต้ำ พูด เพื่อที่จะได้แก้แค้นคนชั่วที่เห็นชีวิตคนไร ้ค่ำเหมือนต้นหญ้ำพวก นี้น่ะหรือ? ถ้ำอย่ำงนั้นผินเต้ำก็ต้องสำดน้ำเย็นๆ ใส่หน้ำพวกเจ้ำเสีย หน่อย เชื่อหรือไม่ว่ำแม้กระทั่งประตูเมืองพวกเจ้ำก็เข้ำไปไม่ได้? ต่อ ให้โชคดีลอบเข้ำไปในประตูเมืองได้ส ำเร็จ แล้วยังอ้อมผ่ำนกลุ่ม ลำดตระเวนของเทพท่องทิวำรำตรีของศำลเทพอภิบำลเมืองได้ รอ กระทั่งพวกเจ้ำได้เห็นเทพทวำรบำลที่แปะอยู่หน้ำประตูบ้ำนของพวก เขำอย่ำงไม่ง่ำย เชื่อหรือไม่ว่ำพวกเจ้ำก็จะถูกเทพทวำรบำลที่ไม่เอน เอียงเข้ำข้ำงใครผู้นั้นมองเป็ นสิ่งสกปรกโสโครก แล้วสังหำรพวกเจ้ำ ทิ้งทันที”

พอพูดถึงโจรกลุ่มนั้น หม่ำชวนก็เช่นเคี้ยวเขี้ยวฟันเอ่ย “ท่ำน นักพรต ขอแค่สำมำรถแก้แค้นสัตว์เดรัจฉำนพวกนั้นได้ ไม่ว่ำจะต้อง จ่ำยด้วยรำคำเช่นไร พวกเรำสองพี่น้องก็ยินดี!”

ใบหน้ำของหม่ำปี้บิดเบี้ยวสีหน้ำดุร ้ำย “เทียบกับสัตว์เดรัจฉำน ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ จะต้องถลกหนังดึงเส้นเอ็นของพวกเขำออกมำ กิน เนื้อดื่มเลือดของพวกเขำ!”

นักพรตทำสีหน้ำมีเลศนัย เอ่ยเนิบช ้ำว่ำ “ก่อนหน้ำนี้เห็นคนจะ ตำยแล้วไม่ยอมช่วยเหลือก็เพรำะหำยนะครั้งนี้เป็ นพวกเจ้ำที่รนหำที่ เอง ต่อให้เป็ นเทพเขียนก็ยำกจะช่วยเหลือคนตำยได้ วันนี้ช่วยพวก เจ้ำ ไม่แน่ว่ำพรุ่งนี้อำจยังมีคนตำยเพิ่มอีก เป็ นแค่คนนอกคนหนึ่งผิน เต้ำจะเอำตัวไปคลุกในธุลีแดง จะหำเรื่องลำบำกใส่ตัวไปไย ไม่สังหำร พวกเจ้ำเพื่อเอำบุญกุศล ก็ถือว่ำผินเต้ำ…”

สองพี่น้องเห็นเพียงว่ำนักพรตคนนั้นยกฝ่ ำมือข้ำงหนึ่งมำวำงไว้ เบื้องหน้ำตนเอง ท่องเบำๆ ว่ำขออู๋เลี่ยงเทียนจุนอำนวยพร

หลังจำกนั้นภำยใต้กำรคุกเข่ำโขกหัวขอร ้องอย่ำงน่ำเวทนำของ พี่น้องสองคน นักพรตถึงได้เอำศพเกลื่อนกลำดทั้งหลำยมำประกอบ เข้ำด้วยกัน แล้วท ำกำรฝังอย่ำงลวกๆ

แล้วนักพรตก็พำผีสองตนตำมรอยฝีเท้ำม้ำบนถนน ไล่ตำมกอง ทหำรม้ำกองนั้นไปตลอดทำง

นักพรตสะพำยกระบี่คือยอดฝีมือนอกโลกอย่ำงแท้จริง เดินด้วย ฝีเท้ำเร็วรำวกับบินโดยไม่หอบไม่หน้ำแดง ควำมเร็วเร็วเกินกว่ำม้ำที่ ควบตะบึง โชคดีที่สองพี่น้องสกุลหม่ำเป็ นผีแล้วจึงยังพอจะติดตำม คนมหัศจรรย์ที่บอกว่ำลงจำกภูเขำมำฝึกประสบกำรณ์โลกโลกีย์ผู้นี้ ได้บ้ำง ระหว่ำงนั้นนักพรตมีหยุดพัก เขำหยิบอำหำรแห้งออกมำจำก ในห่อสัมภำระ ปลดน้ำเต้ำใส่เหล้ำตรงเอวลงมำแล้วนั่งกินนั่งดื่มของ ตัวเองอยู่ข้ำงทำง ใช ้ถั่วลิสงคั่วและผักดองมำกินแกล้มเหล้ำ หำก อำหำรแห้งฝืดติดคอก็จะกรอกเหล้ำเข้ำปำกเพื่อทำให้ลำคอชุ่มขึ้น….

หม่ำปี้ที่นิสัยใจร ้อนเร่งรัดให้นักพรตรีบกินให้หมดจะได้ออกเดินทำง ต่ออยู่หลำยครั้งแต่นักพรตกลับเอ้อระเหย พูดแค่ว่ำกินเหล้ำไม่กิน กับแกล้มจะต้องเมำเร็ว คนมีชีวิตไร ้ควำมกล้ำ แม้เรี่ยวแรงมำกก็สูญ เปล่ำ…ระหว่ำงที่นักพรตพูด หม่ำปี้ไม่ทันได้สังเกตเห็นสำยตำที่พี่ชำย ซึ่งอยู่ข้ำงกำยมองตน คล้ำยกับว่ำเขำจำอะไรได้จึงมีท่ำทำงประหลำด ใจ หม่ำชวนลอบสะบัดหัว โยนเรื่องบำงอย่ำงทิ้งไปจำกในควำมคิด

“รำงเลี้ยงหมูไร ้อำหำรหมูยังชนกันเอง แบ่งทรัพย์สินไม่ลงตัว หมำกัดหมำ”

นักพรตที่กินดื่มอิ่มหนำแล้วเก็บห่อสัมภำระเอำมำสะพำยไว้บน ร่ำงอีกครั้ง ตบหน้ำท้องเบำๆ ยิ้มถำมชวนคุยว่ำ “ผีในโลกมืดเหมือน คน คนในโลกสว่ำงเหมือนผี หม่ำชวน หม่ำปี้ พวกเจ้ำว่ำวิถีทำงโลก ใบนี้ประหลำดหรือไม่ประหลำด?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน