กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 1095

ฝนในภูเขาตกกระหน่าติดต่อ พืชหญ้ารู ้ดีที่สุดว่าวสันตฤดูมา เยือน

ร ้านเหล้าตีนเขาที่เปลี่ยนชื่อเป็ นภูเขาเจ๋อเยา ซ่งจี๋เหนียงเนียง เทพภูเขาที่เปลี่ยนชื่อไปพร ้อมกับภูเขาบ้านตนร่ายวิชามองลมปราณ ทอดสายตามองไปยังเมืองหลวงแคว้นอวี้เซวียน

นางไม่มีเวลามาสนใจชะตากรรมของคนสกุลหม่าแล้ว แค่กังวล ว่าเมืองหลวงที่อยู่ใกล้เคียงกับภูเขาเจ๋อเยาของตนจะได้รับผลกระทบ ตามไปด้วย เพียงแต่ไม่รู ้ว่ากลุ่มคนก่อนหน้านี้จะไปก่อลมมรสุมใหญ่ แค่ไหนในเมืองหลวง กลัวก็แต่ว่าเทพเซียนตีกันที่เอะอะก็ทาให้ภูเขา ถล่มแผ่นดินปริแตกครั้งนี้ ทั้งสองฝ่ ายตีกันแล้วจะรั้งมือไว้ไม่อยู่ ลูกค้าร ้านเหล้าสามคนที่ก่อนหน้านี้มาหลบฝนอยู่ที่นี่คือหลิวเสี้ยนห ยางเจ้าสานักกระบี่หลงเฉวียนคนปัจจุบัน กู้ช่านลูกศิษย์ผู้สืบทอด ของอาจารย์เจิ้งแห่งนครจักรพรรดิขาว เผยเฉียนหนึ่งในสี่ปรมาจารย์ ใหญ่ของแจกันสมบัติทวีป พวกเขามีคนใดบ้างที่ไม่ใช่บุคคลอันดับ สูงสุดแห่งทวีปที่เมื่อก่อนแม้แต่คิดตนก็ยังไม่กล้าคิดถึง หากไม่นับกัน เรื่องสถานะและไม่พูดถึงเรื่องศักยภาพ ถึงอย่างไรซ่งจี๋ก็เป็ นเทพภูเขา หญิงคนหนึ่ง เนื่องจากเลื่อมใสปรมาจารย์เผยที่อายุน้อยแต่กลับมี ชื่อเสียงเลื่องลือไปทั้งใต้หล้ามากที่สุด หากไม่เป็ นเพราะวันนี้เกิดเหตุ

่

เปลี่ยนแปลงในแคว้นอวี้เซวียน นางมาดื่มเหล้าที่ร ้านเหล้าของตน ซ่งจี๋จะต้องดีใจถึงเพียงใด? ซ่งจี๋ถอนหายใจเบาๆ รู ้สึกอิจฉาพวกเทพ วารีเพื่อนร่วมงานที่อยู่ใกล้เคียงพวกนั้นเสียแล้ว อย่างน้อยก็พอจะ หลบคลื่นลมได้บ้าง นางขยับกระโปรงยกขึ้นเผยให้เห็นรองเท้าปัก ลายคู่หนึ่ง แล้วก็เริ่มบ่นที่เทวรูปร่างทองในศาลกลางภูเขา “ไม่มีเท้า

เดิน

และเวลานี้เอง ตรงหน้าประตูก็มีผู้เฒ่าลักษณะคล้ายชาวนาเผย กาย ท าเอาซ่งจี๋ตกใจจะลงไปคุกเข่าคารวะทันใด เพราะถึงอย่างไรนี่ ก็คือเจ้านายที่อยู่เหนือหัวของตน ระดับชั้นตาแหน่งเทพของทั้งสอง ต่างกันมากเกินไป ผู้ที่มาเยือนก็คือซานจวินแห่งมหาบรรพตประจิม ถงเหวินช่างที่ทุกวันนี้ควรเรียกขานด้วยความเคารพว่าเสินจวิน เขา เอาสองมือไพล่หลัง เดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาก่อนแล้วถึงเอ่ยว่า “วันนี้ไม่คุยเรื่องงาน ไม่จาเป็ นต้องประหม่า แค่มาหาที่ดื่มเหล้า เจ้า เป็ นเจ้าบ้าน ข้าเป็ นแขก”

นอกจากจะตกตะลึงแล้ว ซ่งจี๋ยังรู ้สึกโล่งอกด้วย หัวคิ้วของนาง คลายออกทันใด มีถงเสินจวินอยู่ที่นี่ ศาลของเทพภูเขาตัวเล็กๆ อย่างนางย่อมต้องปลอดภัยไร ้กังวลแน่แล้ว

ในเมืองหลวง กู้ช่านร่ายวิชาอภินิหารหดย่อพื้นที่เดินก้าวเดียว ออกไปจากวังหลวงตรงดิ่งไปบริเวณใกล้เคียงกับกองโหราศาสตร ์ แล้วก็ไม่ได้บอกกล่าวสาวใช ้ในนามผู้นั้นเพียงแค่เดินไปตามร ้านรวง ต่างๆ บนถนนเพียงลาพังเหมือนนักท่องเที่ยว พลิกเปิดตาราในร ้าน

่

หนังสือแห่งหนึ่งที่ขายเฉพาะตาราฉบับสมบูรณ์แบบ เลือกเอาตารา เทพเซียนที่เขียนในนามของเจินเหรินอะไรสักอย่าง เถ้าแก่เอาต ารา เล่มนี้มาวางไว้ในตาแหน่งที่สะดุดตา เพราะตาราประเภทนี้ค่อนข้าง จะขายยากในหมู่ชาวบ้าน กู้ช่านพลิกเปิดไปหน้าหนึ่งก็เห็นว่าใน หน้าหนังสือพูดถึงว่าควรจะปรุงอาหารเป็ นยาของเซียนในภูเขา อย่างไร จากค ากล่าวบนตาราเล่มนี้ ของป่าของตระกูลเซียนมักจะมี ความลี้ลับมหัศจรรย์ เมื่อกินเข้าไปจะรู ้สึกปลอดโปร่งสดชื่น และเนื้อ ก็ไม่มัน สามารถท าให้ลมปราณขุ่นมัวกลายเป็ นเบาโปร่ง นานวันเข้า คนที่กินก็จะเรือนกายบางเบาดุจไม้ใบ ก้าวเดินว่องไวราวกับบิน ขึ้น เขาลงห้วยเหมือนเดินบนพื้นที่ราบ…กู้ช่านยิ้มพลางส่ายหน้า ผู้หลอม ลมปราณขึ้นเขาฝึกบาเพ็ญตน คิดอยากจะทาให้ได้ถึงขอบเขตเรือน กายเบาหวิวเช่นนี้ ไหนเลยจะง่ายขนาดนั้น แต่ก็มีคาอธิบายประโยค หนึ่งในตาราที่ก็ถือว่าไม่ธรรมดา เท่ากับเป็ นการแพร่งพรายความลับ สวรรค์ในประโยคเดียว ผู้ฝึกบ าเพ็ญตนยุคโบราณ เก็บยาสมุนไพร ไปทั่วภูเขาสายน้า

มีสตรีหน้าตางามเย้ายวนคนหนึ่งเดินนวยนาดเข้ามาในร ้าน นาง จงใจสะดุดล้ม เอวบางบิดงอ ล้มเข้ามาในอ้อมอกของกู้ช่าน กู้ช่านไม่ แม้แต่จะเงยหน้ามอง เพียงแค่ยื่นมือไปดันหน้าผากของสตรีแล้วผลัก ออกห่างไปไกล ท าเอาเถ้าแก่ร ้านขายหนังสือมองตาค้าง คิดไม่ถึงว่า ลูกค้าที่แค่อ่านไม่ยอมซื้อผู้นี้จะเป็ นวิญญูชนผู้เที่ยงตรง หากเปลี่ยน มาเป็ นตน จะยื่นมือออกไป “ประคอง” เหมือนกัน แต่ด้วยความรีบ

่

ร ้อนลนลานก็รับประกันไม่ได้หรอกว่าจะจับไปโดนต าแหน่งใดใน เรือนกายอรชรของคนงาม

” สตรียึดร่างขึ้นตรง ปิดปากหัวเราะคิกคัก “การเดินทางครั้งนี้ ของคุณชายมั่นคงดีหรือไม่?

กู้ช่านแสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน เพียงแค่ถามเถ้าแก่ว่า “ในร ้านมี ต าราตราประทับร ้อยเซียนกระบี่ขายหรือไม่?”

เถ้าแก่มึนงง ถามอย่างประหลาดใจ “คือผลงานของผู้เชี่ยวชาญ ด้านหินทองคนใด? ไม่ทราบว่าหมายถึงต้นฉบับหรือฉบับส าเนา?”

กู้ช่านคลี่ยิ้ม วางตาราในมือลง พากู้หลิงเยี่ยนออกไปจากร ้าน หนังสือ เดินไปในตรอกที่ค่อนข้างจะเงียบสงัด ประเมินผลเก็บเกี่ยว จากการเดินทางครั้งนี้ของกู้หลิงเยี่ยนคร่าวๆ แล้วเก็บรวมมาใน กระเป๋ าทั้งหมด ก่อนจะให้คาวิจารณ์ที่ไม่สูงไม่ต่าว่า “พอใช ้ได้”

กู้หลิงเยี่ยนหยิบวัตถุฟางชุ่นลักษณะเหมือนเหรียญลายผีภูเขา ชิ้นหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อ หัวเราะคิกคักพูดขอความดี ความชอบว่า “ยังมีนี่ด้วย”

กู้ช่านถาม “อะไร?”

กู้หลิงเยี่ยนกล่าว “ล้วนเป็ นปฏิทินเก่าแก่ ยุคสมัยแตกต่างกันไป และยังมีต าราเฉพาะทางที่มีความเกี่ยวข้องกับปฏิทินด้วย เรื่องของ การคิดคานวณไม่ใช่สิ่งที่ข้าถนัด แค่เห็นก็ปวดหัวแล้ว เลยจับยัดเข้า มาในวัตถุจื่อชื่อพร ้อมกันหมดเลย”

่

กู้ช่านแบ่งดวงจิตส่วนหนึ่งไปตรวจสอบสิ่งที่สะสมอยู่ในเหรียญ เงิน กวาดตามองคร่าวๆ แค่ไม่กี่ทีก็หยิบสมุดบางๆ ส่วนหนึ่งออกมา จากข้างใน ดูเหมือนจะเลือกส่วนที่ดีเยี่ยมที่สุดมาแล้วจึงโยนวัตถุฟาง ชุนชิ้นนั้นกลับไปให้นาง “ปฏิทินเล่มอื่นเอาคืนกลับไปให้กอง โหราศาสตร ์ทั้งหมด”

นับแต่ยุคโบราณมา ราชวงศ์ในโลกมนุ ษย์ก็เริ่มมีการ ก าหนดการเรียบเรียงและแจกจ่ายปฏิทิน บนภูเขามีพวกที่ชอบสอดรู ้ สอดเห็นชอบรวบรวมสิ่งเหล่านี้ สะสมปฏิทินในปีที่แตกต่างกันของ ราชวงศ์ที่แตกต่างกัน แต่ส่วนที่กู้ช่านเก็บเอาไว้เป็ นแค่หนังสือชั่งตวง วัดที่คนโบราณใช ้ในการตรวจสอบและเรียบเรียงขึ้นมา และยังมีการ ตรวจสอบตารางต าแหน่งการเคลื่อนที่ของดวงอาทิตย์บนสุริยวิถีและ ระยะมุมของดวงจันทร ์ที่แนบมา ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสนใจพวก ปฏิทินสักเท่าไร เห็นว่านางท าสีหน้าไม่ยินยอม กู้ช่านก็อธิบายให้ นางฟังว่า “ตามค ากล่าวของหมู่ชาวบ้าน หากรวบรวมปฏิทินได้ ครอบหกสิบปี ที่บ้านจะเจอกับเทพแห่งไฟ”

กู้หลิงเยี่ยนกะพริบตาปริบๆ “หมายความว่าอย่างไร?”

กู้กู้ช่านกล่าว “ก็คือเรือนพักจะเจอกับไฟไหม้ได้ง่าย”

กู้หลิงเยี่ยนถาม “จริงหรือ?”

กู้กู้ช่านกล่าว “เรื่องบางอย่างยินดีที่จะเชื่อว่ามีมากกว่าจะเชื่อว่า ไม่มี ไม่จ าเป็ นต้องเอาตัวไปพิสูจน์ว่าเป็ นจริงหรือเท็จ”

่

คล้ายจะอารมณ์ไม่เลว กู้ช่านจึงคุยเล่นให้นางฟังอีกหลาย ประโยคอย่างที่หาได้ยาก “หากเจอกับหายนะน้าท่วมที่เกิดจากการ เปลี่ยนแปลงของดวงดาว แต่ละราชสานักก็จะ “อัญเชิญ” ปฏิทินหก สิบปี ชุดหนึ่งออกมาเพื่อใช ้สยบการาบมัน ดังนั้นสถานที่ที่กอง โหราศาสตร ์เก็บซ่อนปฏิทินของแต่ละรัชสมัยเอาไว้จึงมีข้อพิถีพิถัน ยกตัวอย่างเช่นตัวอักษรบางตัวของชื่อหอเก็บตารา โดยทั่วไปแล้วจะ มีอักษรน้าเป็ นส่วนประกอบ เช่นคาว่ายวน หยวน ซู่ จิน เป็ นต้น”

นางพยักหน้ารัวๆ เหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าวเปลือก

กู้ช่านพลันถามว่า “เหรียญผีภูเขาเหรียญนี้ ได้มาอย่างไร?”

กู้หลิงเยี่ยนคลี่ยิ้มหวาน “ใต้หล้าเปลี่ยวร ้างก็มีท่าเรือตระกูลเซียน และตลาดของชาวบ้านเหมือนกันนะ จะไม่ยอมให้ข้าได้เหยียบโชคดี ขี้หมาเก็บตกของดีได้บ้างเลยหรือ”

ผีภูเขาแตกต่างจากเทพภูเขาที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้อง เหรียญผีภูเขาที่เคยให้ทางอารามปลุกเสกให้จะถูกมองเป็ นวัตถุที่มี ธาตุหยางบริสุทธิ์ สามารถเอาไว้พิทักษ์เรือนหรือจะพกติดตัวก็ได้

ต่อให้อยู่บนภูเขา เหรียญประเภทนี้ก็ยังได้รับความนิยม เพราะ ไม่มีข้อกังวลที่ว่าเชิญเทพมาง่ายส่งเทพกลับไปยาก ผลลัพธ์ยาม น ามาใช้เปิดเตาพิทักษ์คลังสมบัติจึงไม่เลว

กู้ช่านเอ่ย “พอจะมีค่าอยู่บ้าง เก็บไว้ให้ดีๆ”

กู้หลิงเยี่ยนถาม “คุณชายยังเลือกที่ตั้งของสานักไม่ได้อีกหรือ?”

่

กู้ช่านพยักหน้า “ไม่ใช่เรื่องเล็ก เอาเป็ นว่าไม่รีบร ้อนก็แล้วกัน ดู หลายๆ สถานที่หน่อย”

” กู้หลิงเยี่ยนยิ้มเอ่ย “จะว่าไปแล้วก็คือคุณชายยังลังเล ถือหมาก ไว้แต่ไม่รู ้จะวางตรงไหน”

ยอมแตกหักกับต าหนักหลิงเฟยอย่างไม่เสียดาย แต่ก็ต้องสอด ขาเข้าแทรก ลงมือจากทางราชส านักแคว้นชิงซิ่ง ซื้ออาณาเขตของ ภูเขาเหอฮวานที่ถูกเรียกขานว่าทะเลสาบซูเจี่ยนน้อยแห่งนั้นเอาไว้

กู้ช่านคงไม่ได้รังเกียจว่าเงินมากแล้วจะร้อนลวกมือหรอกกระมัง

จะว่าไปแล้วก็เป็ นเพราะกู้ช่านลังเล หากเขาวู่วาม คิดจะเลือก ที่ตั้งของสานักไว้ที่อาณาเขตของภูเขาเหอฮวานเพื่อทาเรื่องอะไร บางอย่าง จะได้พิสูจน์อะไรบางอย่างกับคนบางคน

เพียงแต่ว่าสติปัญญาและเหตุผลกลับบอกเขาอีกว่าการเลือก เช่นนี้ถือเป็ นการกระทาของคนปัญญาอ่อนที่ไม่ใช ้สมอง

กู้ช่านไม่อยากจะคุยเรื่องนี้กับนาง ความคิดย้ายไปยังเรื่องอื่น แล้วจู่ๆ ก็หัวเราะอยู่กับตัวเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน