กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 120

เดินทางไกล
โดย
ProjectZyphon
เห็นเพียงว่าเด็กหนุ่มยากจนที่มาจากตรอกหนีผิงสีหน้าสดใสมีชีวิตชีวา กำหมัดสองข้างวางไว้บนหัวเข่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “อีกอย่างการออกหมัดในครั้งต่อไปของข้าต้องเร็วยิ่งกว่าเก่า! ไม่ว่าใครที่ยืนอยู่ตรงหน้าข้า ข้าเฉินผิงอันก็ล้วนสามารถออกหมัดนี้ ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม!”

หลินโส่วอีทำสีหน้าเหม่อลอย พึมพำกับตัวเองเบาๆ “คงไม่ถือว่าฝึกวรยุทธ์จนธาตุไฟเข้าแทรกหรอกกระมัง ดูมีพลังน่าเลื่อมใสอย่างมาก คล้ายกับเวลาที่ท่านอาจารย์…สอนถึงจุดที่มหัศจรรย์ที่สุดของมหามรรคาแห่งนักปราชญ์และอริยะ”

หลี่เป่าผิงยังคงขบคิดปัญหาก่อนหน้านี้ไม่หยุด

แต่เฉินผิงอันกลับหยิบมีดผ่าฟืนขึ้นมาอีกครั้งและทำหีบหนังสือใบเล็กให้หลินโส่วอีต่อแล้ว

สีหน้าหลี่ไหวเลื่อนลอยเล็กน้อย เนิ่นนานก็ยังไม่คืนสติ

เฉินผิงอันในนาทีก่อนหน้านี้ทำให้เด็กชายรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

หลี่ไหวไพล่นึกไปถึงเรื่องครั้งหนึ่งในอดีตขึ้นมา ดูเหมือนว่าแม่ของเขาที่มีความสามารถในการทะเลาะเบาะแว้งไร้ผู้ใดทัดเทียมจะถูกคนตบกลับมาจนหน้าลายพร้อย นางแผดเสียงด่าดิ้นเร่าๆ อยู่ในบ้าน พ่อของเขาที่ถูกชาวบ้านด่าว่าเป็นเศษสวะขี้ขลาดตาขาวเอาแต่นั่งยองเงียบเป็นเป่าสากอยู่ตรงธรณีประตู เขากับหลี่หลิ่วพี่สาวของเขาร้องไห้ตามแม่ไปด้วย สุดท้ายแม่ของเขาบอกว่าตัวเองตาบอดถึงได้เรื่องผู้ชายที่ไม่เอาไหนแบบนี้มาทำสามี เมียตัวเองถูกคนตบมาก็ยังไม่ทำแม้แต่ผายลม พ่อของหลี่ไหวก็ยังไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว ทำเอาหลี่ไหวที่สนิทกับแม่มากกว่ามาตั้งแต่เล็กโมโหจนวิ่งไปเตะด้านหลังไอ้หมอนั่นแรงๆ สองที บอกว่าวันหน้าจะไม่นับเขาเป็นพ่ออีกแล้ว ตอนหลังแม่เขาร้องไห้เหนื่อยแล้ว หายโกรธแล้วจึงพาบุตรชายบุตรสาวไปเข้านอน ดึงหูผู้ชายตัวเองออกไปข้างนอก บอกว่าลงโทษให้คืนนี้เขานอนอยู่ในลาบ้าน ทว่าเพิ่งจะเปิดประตูดับไฟ นางก็ให้หลี่ไหวออกไปเปิดประตูเรียกพ่อเขากลับมานอนในห้อง หลี่ไหวไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ทนเสียงรบเร้าของแม่ไม่ได้ จึงต้องเปิดประตูออกไป เห็นพ่อของเขายังคงนั่งยองอยู่ในลานบ้านเหมือนเดิมก็ทำเอาหลี่ไหวโกรธนเกือบจะสะบัดหน้าเดินหนี

ทว่านาทีนั้นชายร่างเล็กเตี้ยแต่แข็งแรงกับลุกขึ้นยืนช้าๆ “ลูกชาย คืนนี้พ่อจะออกจากเขาไปสักรอบ บอกแม่เจ้าด้วยว่าพ่อไปแปบเดียวก็กลับมา”

ไม่พูดประโยคนี้ยังดี ต่อให้หลี่ไหวจะเหม็นขี้หน้าเขาแค่ไหนก็ยังหวังให้พ่อกลับเข้าไปนอนในห้องดีๆ แต่หลบหน้าแม่และพวกเขาพี่น้องแบบนี้ยังถือว่าเป็นผู้ชายได้อีกหรือ? พอได้ยินคำพูดไร้ความรับผิดชอบที่เจ้าผีขี้ขลาดตนนี้เพิ่งกล่าวออกมา หลี่ไหวก็โกรธจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ร้องไห้เสียงดังลั่น “ลูกชายอะไรกัน ข้าคือพ่อของเจ้าหลี่เอ้อร์!”

บุรุษไม่โกรธแม้แต่นิดเดียว กลับยังก่นด่ากลั้วเสียงหัวเราะ “เจ้าเด็กตัวเหม็น ไม่เสียแรงที่เป็นลูกของข้าหลี่เอ้อร์!”

นาทีนั้นหลี่ไหวอึ้งค้างไปเล็กน้อย บิดาในความทรงจำของเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร ดูเหมือนว่าเขาจะยอมก้มหัวให้คนอื่นตลอดกาล ยกเว้นเวลานอนที่กรนเสียงดังสนั่นดุจฟ้าผ่าแล้วก็คือน้ำเต้าตัน (เปรียบถึงคนที่เงียบขรึม ไม่ช่างพูด) ที่ไม่เอาถ่าน ต่อให้อยู่กับเขาและหลี่หลิ่วพี่สาวของเขาก็ไม่เคยวางท่าผู้นำของบ้านให้เห็น คือคนขี้ขลาดตาขาวที่กลัวฟ้า กลัวดิน กลัวผี กลัวคน ไม่ว่าอะไรก็กลัวไปหมดอย่างแท้จริง

ทว่าคืนนั้นตอนที่บุรุษเดินออกไป เขาก้าวใหญ่ ก้าวอย่างรวดเร็วดุจลมพัดดุจฟ้าแลบ ท่วงท่าคล้ายนายท่านผู้ร่ำรวยสูงศักดิ์บนถนนฝูลวี่หรือไม่ก็ในตรอกเถาเย่

ตอนนั้นหลี่ไหวไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่รู้สึกดีใจว่าบางทีพ่ออาจจะไปช่วยแม่ด่าคนกลางดึก

แต่วันที่สองหลี่ไหวกลับต้องผิดหวังอย่างมาก ครอบครัวที่ตบหน้าแม่เขาจนลายพร้อยเห็นพวกเขาสามคนแม่ลูกก็ยังคงเย่อหยิ่งจองหองดังเดิม หลังจากนั้นพ่อของเขาก็ไม่ปรากฏตัวอีกเป็นเวลานาน น่าจะขึ้นเขาไปเผาฟืนเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว คำว่า “ออกจากเขา” หลี่ไหวคิดว่าพ่อเขาน่าจะพูดผิดเสียมากกว่า

แต่ตอนที่กลับมาอีกครั้ง บุรุษคล้ายจะฉลาดเฉลียวมากขึ้น เขาหิ้วไก่ตุ๋นตัวอ้วนกลับมาบ้าน ไม่เพียงแต่ซื้อชาดประทินโฉมมาให้แม่ของเขาหนึ่งตลับ ยังเอาของขวัญมาให้เขากับหลี่หลิ่วพี่สาวของเขาด้วย แม่ของเขามือหนึ่งเท้าเอว มือหนึ่งชี้หน้าพ่อเขาบอกว่าไอ้ที่ไม่ดีก็ส่วนไม่ดี แต่ถือว่าเจ้าหลี่เอ้อร์ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง หลังจากนั้นมาหลี่เอ้อร์ที่พ่อแม่ของเขาตั้งชื่ออย่างสุกเอาเผากินยิ่งกว่าใครก็กลับมานิสัยย่ำแย่อย่าง “เจ้ามาด่าข้าเหรอ ข้าด่าคืนหนึ่งคำถือว่าเจ้าเก่งแล้ว เจ้ามาตีข้าเหรอ ตีข้าจนตายก็ถือว่าเจ้ามีความสามารถเช่นกัน” เหมือนเดิม

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อหลี่ไหวค่อยๆ เติบโตขึ้น ภาพเหตุการณ์ตอนอยู่ในลานบ้านคืนนั้น ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มก่อนที่พ่อของเขาบอกว่าจะ “ออกจากภูเขา” น้ำเสียงที่ใช้พูดหรือท่วงท่าการเดิน ไม่เพียงแต่ไม่พร่าเลือนไปตามกาลเวลา กลับยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นทุกที

หลี่ไหวพลันกล่าวว่า “เฉินผิงอัน วันหน้าเมื่อพวกเรากลับไปที่เมืองเล็ก ข้าจะเชิญเจ้าไปเป็นแขกที่บ้านข้า”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างสงสัย “พ่อแม่และพี่สาวของเจ้าต่างก็ออกไปจากเมืองเล็กแล้วไม่ใช่หรือ? ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่าพวกเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว”

หลี่ไหวที่เพิ่งนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้พลันตาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริกเตรียมจะเบะปากร้องไห้

เฉินผิงอันจึงได้แต่ปลอบใจ “ไม่ร้องๆ เจ้าเองก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่า พ่อเจ้ารับปากไว้ว่าขอแค่เจ้ากลายเป็นบัณฑิตอย่างแท้จริง เขาจะไปเยี่ยมเจ้าน่ะ”

หลี่ไหวพูดน้อยใจ “แต่ข้าทั้งชอบเล่นสนุก ทั้งทนความลำบากไม่ได้ พออ่านหนังสือเมื่อไหร่ก็ชอบง่วงนอนอยากแต่จะแอบอู้ แย่กว่าหลี่เป่าผิงกับหลินโส่วอีมากนัก ข้ากลัวว่าถ้าเป็นบัณฑิตไม่ได้ พ่อแม่ข้าจะไม่ต้องการข้าอีกแล้ว”

หากพูดถึงอายุของหลินโส่วอีและหลี่เป่าผิงก็พอจะนับว่าเป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวได้แล้ว อีกทั้งยังเกิดมาในตระกูลใหญ่มีเงินทอง ทว่าหลี่ไหวกลับเป็นแค่เด็กชายคนหนึ่ง เกิดมายากจนเหมือนกับเฉินผิงอัน จะขี้ขลาดไปสักหน่อยก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เฉินผิงอันจึงถือว่าเป็นคนที่มีน้ำอดน้ำทนกับหลี่ไหวมากที่สุด ต่อให้เมื่อครั้งที่อยู่บนภูเขาฉีตุนแล้วหลี่ไหวกระทืบเท้าเหยียบย่ำโคลนด้วยความงอแง เฉินผิงอันที่โดนโคลนกระเด็นมาโดนเปรอะเปื้อนก็ยังไม่รู้สึกหงุดหงิดหรือรำคาญเขาแม้แต่นิดเดียว

เฉินผิงอันกล่าวยิ้มๆ “อย่าพูดเหลวไหล หากพ่อแม่ของเจ้าไม่รักเจ้า ยังจะต้องส่งเจ้าไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนหรือ? ไม่สู้ให้เจ้าช่วยทำไร่ทำนา ช่วยเขาวัวไปปล่อยไม่ยิ่งดีกว่าหรือไง?”

อารมณ์ของหลี่ไหวดีขึ้นเล็กน้อย เอามือเช็ดหน้าแล้วพูดหน้าม่อย “แต่บ้านข้าจน ซื้อวัวไม่ได้นี่นา”

เฉินผิงอันเอ่ยเบาๆ “ตอนนี้เจ้ายังจนอีกหรือ? ไม่พูดถึงความประหลาดในตำรา ‘หน้าผาใหญ่น้ำหยุด’ เล่มนั้น ตัวตำรานั้นเองก็มีมูลค่าถึงสิบตำลึงเงินเชียวนะ”

รอยยิ้มของหลี่ไหวเริ่มผลิบาน หันหน้าไปมองลาขาวก็ยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม “ข้ายังมีลาอีกตัวหนึ่งด้วย!”

สีหน้าของหลินโส่วอีพลันเครียดขรึม กดเสียงต่ำพูดกับเฉินผิงอัน “เทพหยินที่อยู่ใต้น้ำบอกกับข้าว่ามีคนมา ต้องการจะพบพวกเรา แต่คนผู้นั้นบอกว่ารู้จักกับอาเหลียง ยังบอกด้วยว่าที่อาเหลียงเข้าเมืองก่อนกำหนดก็เพราะอยากจะถามคำถามบางอย่างจากเขา เทพหยินจึงถามพวกเราว่าจะจัดการอย่างไร จะยอมให้พวกเขาขึ้นเรือหรือไม่? เทพหยินยังบอกด้วยว่าข้างกายคนผู้นั้นมีเทพแม่น้ำองค์หนึ่งติดตามมาด้วย หากไม่ผิดไปจากที่คาดก็น่าจะเป็นองค์เทพจากแม่น้ำซิ่วฮวาสายนี้ที่ได้เสวยสุขจากควันธูปที่ชาวบ้านกราบไหว้บูชา”

เฉินผิงอันรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย สุดท้ายเอ่ยเสียงหนัก “บอกให้ท่านผู้อาวุโสเทพหยินปกป้องอยู่ข้างกายพวกเราก็พอ อันที่จริงจะให้เขาขึ้นเรือมาหรือไม่ก็ไม่ต่างกันเท่าใดนัก หลังจากนี้พวกเจ้าเองก็ระวังตัวไว้หน่อย ยังคงทำตามกฎเดิมที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างให้ข้าเป็นคนรับมือก่อน หากไม่ได้จริงๆ หลินโส่วอีเจ้าค่อยใช้ยันต์กระดาษสีเหลืองพวกนั้น”

หลินโส่วอีพยักหน้ารับ “ตกลง”

จิตของหลินโส่วอีขยับเล็กน้อย แล้วพึมพำเสียงแผ่ว

ครู่หนึ่งต่อมาบนเรือลำใหญ่ที่ขับเคลื่อนอยู่บนผิวน้ำของแม่น้ำซิ่วฮวาก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย หากไม่เป็นเพราะเฉินผิงอันสี่คนรู้เรื่องมาก่อนแล้ว คนทั่วไปก็ไม่มีทางสัมผัสได้ถึงความลี้ลับที่ซุกซ่อนอยู่นี้

แม้ว่าพวกเขาจะมองเทพหยินไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าบนเรือลำนี้มีไอเย็นอึมครึมเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน

จากนั้นเฉินผิงอันก็ค้นพบว่าห่างจากหัวเรือไปไม่ไกลมีผู้ฝึกกระบี่หนุ่มที่นั่งขัดสมาธิเพิ่มมาคนหนึ่ง กระบี่เล่มยาวพาดไว้ด้านหลังเอว ตรงหน้าอกโอบวัตถุลักษณยาวที่อยู่ในห่อผ้าแพรคล้ายดาบหรือไม่ก็กระบี่เล่มหนึ่ง

พอลุกขึ้นยืนเขาก็เดินมาหาเฉินผิงอัน หันไปคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับเทพหยินที่อำพรางร่างไม่ให้ใครเห็น ไม่เดินไปข้างหน้าต่อ พูดเข้าประเด็นทันทีว่า “ข้าเอาหนังสือผ่านด่านมาให้พวกเจ้าสี่คน มีตราประทับของกรมครัวเรือนจากที่ว่าการอำเภอหลงเฉวียนต้าหลีประทับไว้เรียบร้อยแล้ว รวมไปถึงหนังสืออนุญาตให้พวกเจ้าออกจากเขตแดนท่องเที่ยวไปไกลในครั้งนี้ ส่วนเรื่องที่ว่าข้าเป็นใคร ไม่สำคัญ สรุปก็คือข้ารู้จักอาเหลียง ดังนั้นจึงไม่มีทางเป็นศัตรูของพวกเจ้าแน่นอน ส่วนเรื่องความขัดแย้งที่เกิดบนเรือก่อนหน้านี้ พวกเจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวล นายอำเภอหว่านผิงคนนั้นจะไม่มีทางถ่วงรั้งเส้นทางการศึกษาต่อของทุกท่านแน่นอน”

สุดท้ายผู้ฝึกกระบี่หนุ่มใช้สองมือประคองของที่อยู่ในมือส่งมาให้ มองไปทางแม่นางน้อยสวมชุดผ้าฝ้ายบุนวมสีแดงที่สะพายหีบหนังสือใบเล็ก กล่าวยิ้มๆ “เจ้าก็แค่แม่นางเป่าผิงกระมัง? ดาบเล่มนี้อาเหลียงมอบให้กับต้าหลีของพวกเรา บอกให้พวกเราต้องคืนเจ้าในสภาพเดิม”

แม้ว่าหลี่เป่าผิงจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน

เฉินผิงอันเดินขึ้นหน้าเพียงลำพัง รับดาบยันต์มงคลเล่มนั้นมาจากมือของผู้ฝึกกระบี่หนุ่มแล้วกล่าวว่า “รบกวนท่านผู้อาวุโสแล้ว”

ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มยิ้มกว้าง “พวกเจ้าต่างก็เป็นสหายของอาเหลียง ข้าไม่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้อาวุโสหรอก”