กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 120

เดินทางไกล
โดย
ProjectZyphon
การเดินทางด้วยระยะทางอีกสองร้อยกว่าลี้บนแม่น้ำซิ่วฮวาหลังจากนั้นผ่านไปอย่างสงบมั่นคง

ตอนที่พวกเฉินผิงอันลงจากเรือ ทั้งหลี่ไหวและหลินโส่วอีต่างก็ได้สะพายหีบหนังสือคนละใบ บวกกับหลี่เป่าผิงอีกคน ยิ่งทำให้พวกเขาดูสมกับคำว่าแบกตำราออกทัศนาจรไกลมากขึ้นทุกที ผลกลับกลายเป็นว่าทำให้เด็กหนุ่มรองเท้าแตะยิ่งเหมือนข้ารับใช้หนุ่มของครอบครัวตระกูลใหญ่ หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเองมาก่อนก็ไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าเด็กหนุ่มคือผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่สามารถทำให้ราชเลขาฝ่ายบู๊ข้างกายนายอำเภอคนหนึ่งของต้าหลีไร้เรี่ยวแรงให้เอาคืน ตอนที่ลงเรือก็แทบจะมีคนวางไม้พาดแล้วแบกลงไปให้

ก่อนหน้าที่จะลงเรือเฉินผิงอันได้ดูแผนที่ฮวงจุ้ยอย่างละเอียดแล้ว จึงไม่คิดจะข้ามผ่านอำเภอหว่านผิง แต่อ้อมเมืองลงทางใต้ หลังจากนั้นต้องเดินผ่านเทือกเขาสูงตระหง่านแถบหนึ่งซึ่งคาดว่าต้องใช้เวลาเดินเท้าประมาณครึ่งเดือนกว่า ตอนอยู่บนเรือเฉินผิงอันได้ถามคนในท้องถิ่นจึงรู้ว่าทางบนภูเขาสามารถเดินได้ เพียงแต่เมื่อเทียบกับทางเดินม้าที่ปูด้วยหินเขียวบนภูเขาฉีตุนแล้วกลับเดินยากลำบากกว่ามาก รถม้าไม่อาจผ่านได้ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นลาหรือล่อที่แบกสัมภาระสิ่งของ

หากไม่เดินบนภูเขาก็จำเป็นต้องผ่านเขตการปกครองแห่งหนึ่ง หลินโส่วอีบอกว่าเขายังไม่สามารถบรรลุวิชายันต์พลังหยาง จึงไม่อาจทำให้เทพหยินอำพรางปราณอึมครึมของตัวเองที่มีมาตั้งแต่เกิดได้ จึงมีความเป็นไปได้มากที่มันจะไม่สามารถเข้าเมืองไปอย่างเปิดเผย ตามคำบอกของอาเหลียงในเมืองจะมีศาลเทพอภิบาลเมือง ศาลบุ๋นบู๊และจวนของแม่ทัพอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเกรงว่าคงต้องเกิดอคติต่อเทพหยินตามธรรมชาติ หากมียอดฝีมือนั่งบัญชาการณ์ก็ง่ายที่จะเกิดปัญหาแทรกซ้อนขึ้น

คนทั้งกลุ่มสอบถามเส้นทางพลางเดินหน้าอย่างต่อเนื่อง ระหว่างนั้นเฉินผิงอันยังสอบถามจากนายพรานหรือไม่ก็สตรีแต่งงานแล้วตามหมู่บ้านว่าเทือกเขาเหล่านั้นมีเรื่องเล่าประหลาดอะไรหรือไม่ จะมีภูตผีปรากฏตัวขึ้นบนภูเขาหรือเปล่า ชาวบ้านในท้องถิ่นเห็นว่าเด็กทั้งสี่คนต่างก็อายุไม่มาก อีกทั้งยังสะพายหีบหนังสือจึงมองว่าพวกเขาเป็นเด็กนักเรียนของครอบครัวตระกูลสูงศักดิ์ที่ออกเดินทางท่องเที่ยว จึงพูดกับเฉินผิงอันยิ้มๆ ว่าลำธารและภูเขาแถบนั้นไม่มีแม้แต่ชื่อ ไหนเลยจะมีเรื่องแปลกประหลาดได้ เอาเป็นว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน สุดท้ายคนส่วนใหญ่ยังไม่ลืมแนะนำศาลเทพแม่น้ำของแม่น้ำซิ่วฮวาให้กับคนทั้งสี่ บอกว่าหากไปไหว้พระขอเซียมซีที่นั่นจะศักดิ์สิทธิ์มาก ไม่แน่ว่าอาจจะมีองค์เทพแม่น้ำอยู่จริงๆ เพราะทุกปีใต้เท้านายอำเภอจะต้องพาคนไปทำพิธีเซ่นไหว้ที่นั่น เสียงประทัดดังสนั่นไปทั้งท้องฟ้า ครึกครื้นอย่างมาก

ก่อนหน้าที่คนทั้งสี่จะเดินขึ้นเขาเป็นช่วงเที่ยงวันพอดี หลี่ไหวยืนอยู่ตรงตีนเขา ค้อมตัวกุมมือคารวะแรงๆ สามครั้ง พอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นว่าเฉินผิงอันไม่ขยับเขยื้อน จึงถามด้วยความแปลกใจ “เฉินผิงอัน คราวก่อนที่อยู่เขาฉีตุนเจ้ายังกราบไหว้ บอกว่ากราบไหว้เทพภูเขา ทำไมครั้งนี้ถึงได้แอบอู้ซะล่ะ?”

เฉินผิงอันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ยังตอบคำถาม “เมื่อก่อนข้าขึ้นเขาพร้อมกับผู้เฒ่าบ่อยๆ จึงพอจะมีความสามารถในการดูภูเขาชิมดินอยู่บ้างเล็กน้อย เวลาที่ผู้เฒ่าอารมณ์ดีเคยพูดให้ฟังถึงเรื่องทิศทางแนวเทือกเขา สถานที่แบบไหนจะมีเทพภูเขาวางร่างทองของตัวเองเอาไว้ พิถีพิถันอย่างมาก ซึ่งโดยคร่าวๆ แล้วภูเขาลูกหนึ่งจะมีเทพภูเขาเฝ้าพิทักษ์อยู่หรือไม่ ก่อนจะขึ้นเขาเจ้ามองอย่างละเอียดครู่หนึ่งก็พอจะเห็นต้นสายปลายเหตุได้บ้างแล้ว บวกกับที่ก่อนหน้านี้คนในพื้นที่ต่างก็บอกว่าที่นี่ไม่มีเรื่องเล่าอะไร ก็พอจะแน่ใจได้ว่าเส้นทางบนภูเขาที่พวกเรากำลังจะเดินไปนี้ไม่ใช่ถิ่นของเทพภูเขา”

จิตของหลินโส่วอีขยับไหวเล็กน้อย จึงกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเทพหยินบอกแล้วว่า จำนวนของเทพภูเขาและเทพแม่น้ำของราชวงศ์หนึ่งมีจำกัด ไม่มีทางที่จะมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ทั่วทุกหนแห่ง หาไม่แล้วหากมีมากเกินไปจะกลายเป็นหายนะ ทำให้โชคชะตาของพื้นที่แห่งหนึ่งปั่นป่วนวุ่นวาย บวกกับที่การแย่งชิงภูเขาและแม่น้ำก็ไม่ต่างจากการแย่งชิงที่นาหรือต้นกำเนิดน้ำล่างภูเขา ซึ่งมีแต่จะส่งผลร้ายต่อราชสำนัก ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วศาลเทพภูเขาที่ไม่ได้บันทึกไว้ในอักขรานุกรมภูมิศาสตร์ท้องถิ่นอย่างชัดเจนก็ไม่มีทางที่มีเทพภูเขาอยู่จริง”

หลี่ไหวผิดหวังอยู่บ้าง “เฮ้อ ข้าอุตส่าห์อยากจะได้หุ่นไม้หลากสีมาเพิ่มอีกสักหน่อย”

ที่แท้ตอนอยู่ภูเขาฉีตุนได้รับโชคเพราะหายนะ หลี่ไหวจึงได้หุ่นไม้หลากสีที่มีชีวิตชีวาเสมือนจริงตัวหนึ่งมาครอง ทำให้หลี่ไหวคาดหวังอย่างมาก แทบอยากจะให้ตัวเองได้หุ่นไม้ทุกครั้งที่เดินผ่านภูเขาหนึ่งลูก ถ้าอย่างนั้นรอให้ตนไปถึงสถานศึกษาที่ต้าสุยเมื่อไหร่ ในหีบหนังสือใบเล็กของตนก็คงเต็มแน่นพอดีเลยใช่หรือไม่? ไม่ใช่ว่าพอไปถึงปลายทางในหีบไม้ไผ่ที่ตนสะพายกลับมีแค่หุ่นไม้หนึ่งตัวกับหนังสือหนึ่งเล่ม แบบนั้นก็ออกจะยากจน “ทั้งบ้านมีแค่ผนังสี่ด้าน” เกินไป

หลินโส่วอีหัวเราะถอนฉิว “เจ้ายังจะมีหน้ามาพูดว่าเฉินผิงอันเป็นคนโลภมากอีกรึ?”

หลี่ไหวทำหน้าไร้เดียงสา “ข้าไม่เคยพูดสักหน่อย ข้าแค่เคยบอกว่าเฉินผิงอันคือวิญญูชนที่รักในทรัพย์สินและเงินทอง แต่ต้องหามาครองด้วยความซื่อสัตย์สุจริต”

หลินโส่วอีแค่นเสียงเย็น “เจ้าเด็กขี้ประจบ!”

หลี่ไหวเดือดดาล “หากไม่เป็นเพราะข้าขอร้องด้วยความยากลำบาก เจ้าจะได้มีหีบหนังสือกับเขาหรือ? หลินโส่วอีเจ้าหัดมีเมตตาธรรมบ้างได้ไหม?”

หลี่เป่าผิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “หุบปาก”