กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 130

เด็กหนุ่มกับภูเขาและแม่น้ำ
โดย
ProjectZyphon
การพบกันโดยบังเอิญในธารน้ำแห่งชีวิต ต่างคนต่างหมุนวนอยู่ในวงของตน จากนั้นก็แยกย้ายกันไป

กลุ่มของผู้เฒ่าตาบอดที่มีฉายาว่าเสวียนกู่จื่อเดินกันไปเงียบๆ ตลอดทาง นี่ทำให้จิ่วเอ๋อร์แม่นางน้อยรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินนัก

แม้ว่าเด็กหนุ่มขาเป๋จะไม่เต็มใจมอบหินดีงูก้อนนั้นให้อีกฝ่าย แต่หลังจากคิดไม่ตกอยู่ชั่วครู่ก็ยังเป็นฝ่ายยื่นส่งให้กับอาจารย์ที่มีนิสัยเลวร้าย

ผู้เฒ่ารับก้อนหินเนื้อละเอียดมาลูบคลำอยู่กลางฝ่ามือครู่หนึ่ง แล้วคืนให้กับเด็กหนุ่มอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน “เจ้าเก็บไว้เองเถอะ”

เด็กหนุ่มขาเป๋รับก้อนหินมาด้วยความมึนงง มองหน้าจิ่วเอ๋อร์น้อย ฝ่ายหลังก็ส่ายหน้าเงียบๆ บอกให้รู้ว่าตัวเองก็เดาใจอาจารย์ไม่ออกเหมือนกัน

ผู้เฒ่าเอ่ยเสียงเบา “เจ้าเป๋น้อย นี่คือโชควาสนาของเจ้า อาจารย์รับมาไม่ได้ หากรับมาจริงๆ กลับไม่ใช่เรื่องดี เจ้าคิดว่าทำไมเด็กหนุ่มที่ชื่อเฉินผิงอันผู้นั้นจะต้องเขียนจดหมายส่งกลับไปที่อำเภอหลงเฉวียน ข้าคาดว่าหากไปถึงร้านไท่สุ่ย ร้านฉ่าวโถวอะไรนั่นแล้วเป็นอาจารย์ที่แสดงหินดีงูไม่ใช่เจ้า พวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นคงไม่มีวันสบาย อาจไม่ได้ถูกคนกลั่นแกล้งให้ลำบากใจเสมอไป แต่ก็อย่าได้คิดจะตั้งตัวอย่างมั่นคง ยิ่งไม่ต้องหวังว่าจะหาภูเขาสักลูกไว้ฝึกตนใต้ชายคาผู้อื่นเลย”

เด็กหนุ่มขาเป๋ร้องอ้อหนึ่งที เขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรวกไปวนมา ไม่ถนัดใคร่ครวญถึงปัญหาพวกนี้

ผู้เฒ่าตาบอดลูบศีรษะของแม่นางน้อย “พวกเจ้าสองคนช่างมีโชคจริงๆ”

จิ่วเอ๋อร์น้อยมีจิตใจที่ละเอียดอ่อนยิ่งกว่าพี่ชายตัวเอง จึงถามว่า “อาจารย์ พวกกลุ่มของพี่หญิงน้อยคงมีชาติกำเนิดไม่ธรรมดาใช่หรือไม่?”

ผู้เฒ่าพยักหน้ารับ “อำเภอหลงเฉวียนแห่งนั้น เดิมทีคือถ้ำสวรรค์หลีจูที่ลอยอยู่กลางอากาศเหนือราชวงศ์ต้าหลี หลังจากปริแตกก็ร่วงลงมาตั้งรกรากอยู่บนพื้นดิน ก่อนหน้านี้มีอริยะลัทธิขงจื๊อฉีจิ้งชุนเฝ้าพิทักษ์หกสิบปี ตอนนี้เด็กพวกนี้สะพายหีบหนังสือ แต่ละคนฉลาดไม่น้อยไปกว่ากัน บอกว่าจะเดินทางไปยังสำนักศึกษาที่ต้าสุย ถ้าอย่างนั้นเจ้าว่า พวกเขาจะเป็นศิษย์ของใคร?”

แม่นางน้อยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย “ลูกศิษย์ของอริยะลัทธิขงจื๊อ ร้ายกาจจริงๆ”

ผู้เฒ่าตาบอดหลุดหัวเราะพรืด “หาไม่แล้วเรื่องแรกที่เว่ยจิ้นเซียนกระบี่ศาลลมหิมะทำจะเป็นการเดินทางมาช่วยพวกเขาหรือ? อีกอย่างข้างกายของเด็กเหล่านี้ยังมีเทพหยินตนหนึ่งคอยให้การปกป้อง ถึงขนาดสามารถเป็นภัยคุกคามต่อรากฐานภูเขาและต้นกำเนิดแม่น้ำของผีสาวที่ดุร้ายตนนี้ได้ เด็กพวกนี้ไม่มีใครที่เป็นตะเกียงประหยัดน้ำมันเลยสักคน”

ผู้เฒ่าทอดถอนใจ “อนาคตกว้างไกลไร้ขีดจำกัด อนาคตกว้างไกลไร้ขีดจำกัดจริงๆ”

แม่นางน้อยรู้สึกตัวช้าไปสักเล็กน้อย จึงถามอย่างใคร่รู้ “ในเมื่ออาจารย์รู้ว่าพวกเขามียอดฝีมือคอยปกป้อง ทำไมจะต้องทำในสิ่งที่เกินความจำเป็น บอกให้พวกเขารู้เรื่องผีร้ายบนภูเขาซานจือด้วยล่ะ พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเลย”

ผู้เฒ่ายื่นมือออกมาหยิกแก้มแม่นางน้อยด้วยความเคยชิน เอ่ยยิ้มๆ “เด็กโง่ นี่แรกว่ามอบผลประโยชน์ให้คนอื่นโดยที่ตัวเองไม่เสียหาย ไม่ต้องจ่ายเงินสักแดงเดียว แต่ได้เป็นคนดี ทำไมถึงจะไม่ทำล่ะ?”

แม่นางน้อยกล่าวอย่างขลาดๆ “แต่หากเขามองความคิดของอาจารย์ออก ก็ไม่กลายเป็นว่าอาจารย์วาดงูเติมขา (หมายถึงการกระทำที่เกินความจำเป็น) หรือ?”

ผู้เฒ่าหัวเราะขำ ส่ายหน้าถอนหายใจ สุดท้ายตบศีรษะของแม่นางน้อยเบาๆ “วันหน้าอาจารย์จะดีกับพวกเจ้าสองคนให้มากหน่อย หลายปีมานี้อาจารย์เอาแต่คิดว่าวันไหนจะโชคดีเก็บลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์เลิศล้ำมาได้จากข้างทาง มักจะรังเกียจที่พวกเจ้าสองคนชาติกำเนิดไม่ดี ที่มาไม่ถูกต้อง คิดไม่ถึงว่าเมื่อย้อนกลับมาดูแล้ว กลับเป็นอาจารย์ที่มองไม่เห็นเงาใต้โคมไฟ”

แม่นางน้อยรู้สึกกลัวเล็กน้อย ผู้เฒ่าที่เป็นแบบนี้เหมือนคนแปลกหน้ายิ่งนัก สีหน้าของนางซีดขาว “อาจารย์ ท่านถูกผีสิงหรือเปล่า จิ่วเอ๋อร์ไม่รู้จักท่านแล้ว”

ผู้เฒ่าหัวเราะร่าเสียงดัง แล้วพลันกดเสียงลงต่ำ “จิ่วเอ๋อร์ ก่อนหน้านี้อาจารย์รับปากเจ้าว่าจะไม่รับยันต์น้ำพุภายในเวลาหนึ่งปี ตอนนี้ขอปรึกษากับเจ้าหน่อย เปลี่ยนจากหนึ่งปีเป็นครึ่งปี ได้ไหม? เจ้าคิดดูนะ รอบนี้อาจารย์ปราบปีศาจกำจัดมาร ตบะของอาจารย์สูงแค่หนึ่งฉื่อ แต่มารสูงตั้งหนึ่งจั้ง ถูกผีสาวเล่นงานเสียอ่วม ไม่เพียงแต่อักษรบนธงหายไปสี่ตัว ยังต้องมอบ ‘ภาพค้นภูเขา’ ที่สืบทอดมาจากอาจารย์ให้คนอื่นไปด้วย พวกเจ้าเป็นลูกศิษย์จะไม่สงสารอาจารย์ ไม่คิดกตัญญูต่ออาจารย์บ้างเลยหรือ?”

แม่นางน้อยรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก นี่ต่างหากถึงจะเป็นอาจารย์ที่นางคุ้นเคย ดังนั้นนางจึงตอบรับอย่างฉับไว “ครึ่งปีก็ครึ่งปี!”

เด็กหนุ่มขาเป๋เก็บหินก้อนนั้นไว้เป็นอย่างดีแล้วกล่าวทื่อๆ “ก้อนหินเป็นของข้าแล้ว”

ผู้เฒ่าตาบอดพลันเกิดโทสะ สบถด่าเสียงดัง “สันดานสุนัขไม่เลิกกินขี้!”

แม่นางน้อยยกมือปิดปากแอบหัวเราะ

เด็กหนุ่มขาเป๋ก็หัวเราะตามไปด้วย

……

ตรงจุดที่ไม่มีผู้คน เทพหยินผู้นั้นเผยร่างจริง แต่ใบหน้ายังคงพร่าเลือน ควันดำโอบล้อมทั่วร่าง แผ่ไอเย็นอึมครึม เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ปกป้องพวกเจ้าไม่ได้ ทั้งยังทำให้พวกเจ้าถูกลักพาตัวไปที่จวนของผีสาว ขอโทษด้วย”

เฉินผิงอันไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะปลอบคนอื่นอย่างไร เงียบไปนานกว่าจะพูดออกมาว่า “ทำเต็มที่ก็พอแล้ว”

เทพหยินยิ้มบาง “ไม่ว่าจะอย่างไร ครั้งนี้ข้าก็ไม่อาจจะปฏิเสธความรับผิดชอบได้ โดยเฉพาะเป็นข้าที่ละโมบในตบะส่วนตัวถึงได้ทำให้พวกเจ้าเดือดร้อน จนต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ข้าไม่อาจสงบใจได้จริงๆ หากเกิดเรื่องกับพวกเจ้า ต่อให้สุดท้ายแล้วข้าต้องทำลายรากฐานภูเขาและต้นกำเนิดแม่น้ำของที่แห่งนี้แล้วพินาศไปพร้อมกับผีสาว ก็ไม่มีความหมายอะไรอีก”