กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 173

กระบี่จงมา – บทที่ 173.2 คนผ่านทางที่เดินทางอย่างรีบร้อน
บทที่ 173.2 คนผ่านทางที่เดินทางอย่างรีบร้อน
โดย
ProjectZyphon
เด็กหญิงชุดกระโปรงสีชมพูดตอบอย่างระมัดระวัง “ข้าเคยอ่านเจอบันทึกในตำราโบราณ ขอแค่ผู้ฝึกลมปราณโยนมันลงไปในน้ำของแม่น้ำใหญ่ก็จะสามารถจับเจียวและมังกรได้ จุดที่น่ากลัวที่สุดก็คือ เดิมทีพวกเจียวและมังกรที่อยู่ในน้ำจะมีข้อได้เปรียบด้านชัยภูมิ ต่อให้ศัตรูที่พบเจอจะเป็นผู้ฝึกลมปราณที่มีขอบเขตสูงกว่าตัวเองสองขอบเขต แต่ก็ไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน ทว่าหากฝ่ายตรงข้ามมีข้องราชามังกร ต่อให้ขอบเขตต่ำกว่าพวกเราหนึ่งหรือสองขอบเขตก็สามารถทำให้พวกเราถูกจับโดยละม่อมได้”

เด็กชายชุดเขียวก้าวถอยหลังออกห่างจากเฉินผิงอัน ไปนั่งยองอยู่ไกลๆ ตามจิตใต้สำนึก “ไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้นหรอก หากถูกจับเข้าไปในข้องราชามังกรก็ต้องรู้สึกไม่ต่างจากคนธรรมดาที่อยู่ท่ามกลางน้ำมันเดือด ต้องคอยทนรับความเจ็บปวดเหมือนถูกแล่เนื้อเถือหนังอยู่ตลอดเวลา นี่คือวิชาลับที่ไม่แพร่งพรายของสำนักที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นสู่โบราณ พวกเขาสานข้องราชามังกรขึ้นมาเพื่อขายให้กับผู้ฝึกลมปราณที่เดินทางมาไกลด้วยหวังจะจับเผ่าพันธ์ของพวกเราโดยเฉพาะ”

เสียงของเขาสั่น กำหมัดแน่นแล้วโบกไปมา “ข้องราชามังกรขนาดเท่านี้ก็สามารถจับข้าได้แล้ว”

เฉินผิงอันยื่นสองมือออกมาเทียบขนาดตรงหน้าตัวเอง “แล้วถ้าใหญ่เท่านี้ล่ะ?”

คราวนี้อย่าว่าแต่เด็กชายชุดเขียวที่รู้ดีถึงความร้ายกาจของข้องราชามังกรเลย แม้แต่เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูก็ยังตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

เด็กชายชุดดำทำหน้ามู่ทู่ “นายท่าน อย่าถือสาเลยนะ แต่ข้าไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนว่ามีข้องราชามังกรที่ใหญ่ขนาดนั้น ท่านคงไม่ได้มีอยู่ใบหนึ่งหรอกนะ?”

เขาฝืนข่มกลั้นความวู่วามที่จะตัดใจจากหินดีงูก้อนที่สอง ถามหยั่งเชิงไปว่า “หากมีข้องราชามังกรที่ใหญ่ผิดธรรมดาแบบนั้นจริง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นบรรพบุรุษของเจียวที่มีอายุกี่พันปีก็จงยอมรับชะตากรรมแต่โดยดีเถอะ นายท่าน เป็นเพราะท่านรู้สึกว่าอันที่จริงแล้วขวดพวกนั้นไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ใช่ไหม? ไม่เป็นไร นายท่านเก็บเอาไว้เล่นก็ได้ หากไม่ชอบจริงๆ พอไปถึงบ้านเกิดนายท่านแล้วค่อยคืนมันให้กับข้า ส่วนหินดีงูก็ค่อยดูที่อารมณ์ของนายท่านว่าจะให้หรือไม่ให้…”

เฉินผิงอันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ข้าไม่มีข้องราชามังกร ต่อให้มี พวกเจ้าก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

มิน่าเล่าพอเกาเซวียนองค์ชายต้าสุยซื้อปลาหลีสีทองและข้องราชามังกรไปได้ถึงได้รู้สึกผิด นอกจากเงินเหรียญทองแดงแก่นทองถุงหนึ่งแล้ว ยังมาแสดงคำขอบคุณที่เมืองหลวงต้าสุยด้วยตัวเองอีกด้วย

ตอนที่เห็นชายฉกรรจ์ถือข้องจับปลาขายปลาในเมืองเล็ก เฉินผิงอันก็รู้ถึงความไม่ธรรมดาเพียงแค่มองปราดเดียว เหตุใดออกจากน้ำมานานขนาดนั้นแล้ว ปลาหลีตัวนั้นถึงยังสะบัดตัวดีดดิ้นได้อย่างมีชีวิตชีวา แต่หนึ่งเพราะไม่มีเงินจริงๆ ชีวิตที่ขัดสนไม่มั่นคง ไหนเลยจะกล้าใช้เงินส่งเดช? หลังจากเป็นช่างเผาเครื่องปั้นก็พอจะเก็บรวบรวมเงินเหรียญทองแดงได้บ้างเล็กน้อย แต่เฉินผิงอันไม่เคยใช้จ่ายในสิ่งที่เกินความจำเป็น เพราะแค่ซื้อฟืน ข้าวสาร น้ำมันและเกลือก็ยากลำบากอย่างถึงที่สุดแล้ว

สองเพราะถูกเกาเซวียนและผู้เฒ่ามาขวางไว้ก่อน

เฉินผิงอันโยนหินก้อนหนึ่งลงในธารน้ำ ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ไม่ได้เศร้าเพราะสูญเสียโชควาสนาครั้งใหญ่ แต่เพราะรู้สึกว่าภูเขาเงินภูเขาทองหลายลูกได้เดินผ่านตนไปแล้ว

สรุปคือเสียดายเงินนั่นเอง

ในความเป็นจริงแล้วเฉินผิงอันไม่รู้ว่าชายฉกรรจ์คนนั้นก็คือหลี่เอ้อร์บิดาของหลี่ไหว หนึ่งในลูกศิษย์ของหยางเหล่าโถว ตอนนั้นหลี่เอ้อร์ก็เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตเก้าขั้นสูงสุดแล้ว ต่างจากคนเฝ้าประตูที่มีหน้าที่รับเงินเหรียญทองแดงแก่นทอง หลี่เอ้อร์มีความรู้สึกที่ดีมากต่อเฉินผิงอัน ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมตอนนั้นหลี่เอ้อร์ไม่มอบมันให้เฉินผิงอันโดยตรง นั่นเพราะมีหลักการที่ต้องปฏิบัติอย่างพิถีพิถัน คนที่เดินบนเส้นทางสายหยางเหล่าโถวอาจารย์ของเขาเลื่อมใสในคำว่า “ยุติธรรม” มาโดยตลอด ดังนั้นการที่หลี่เอ้อร์ตั้งราคามั่วๆ ขึ้นมาก็เพื่อให้เด็กหนุ่มตรอกหนีผิงได้ต่อรองราคา ดูเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริงมากกว่า

น่าเสียดายก็แต่มีองค์ชายสกุลเกาต้าสุยมาขวางไว้กลางทาง หลี่เอ้อร์ที่เดิมทีก็ทำผิดกฎอยู่แล้วพลันเกิดใจระแวดระวัง ไม่กล้าบังคับยัดเยียดโชควาสนาค้ำฟ้าให้แก่เฉินผิงอันอีก และหลังจบเรื่อง หยางเหล่าโถวก็ได้สั่งสอนหลี่เอ้อร์ไปแล้ว บอกให้เขารู้ถึงความจริงที่โหดร้ายว่าถ้าเฉินผิงอันรับข้องปลาและปลาหลีตัวนั้นไปจริงๆ เขาจะมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองเล็กได้หรือไม่ก็ยังไม่แน่

คลื่นใต้น้ำที่เกิดขึ้นในเมืองเล็ก จนถึงทุกวันนี้เฉินผิงอันก็ยังรับรู้ไม่ทั้งหมด

บนมหามรรคา โชคดีมักจะมาพร้อมกับโชคร้ายเสมอ เรื่องราวเรื่องหนึ่งจะเป็นมิตรที่เพิ่มเกล็ดน้ำค้างลงบนหิมะ หรือเป็นศัตรูที่หยิบยื่นถ่านให้กลางหิมะ ไม่มีใครบอกได้ในเวลาสั้นๆ แล้วก็ไม่แน่เสมอไปว่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง

คนทั้งสามออกเดินทางอีกครั้ง ยามค่ำคืนหยุดพักบนยอดเขา แม้เฉินผิงอันจะไม่จำเป็นต้องอยู่ยามแล้ว แต่เขาก็ยังเคยชินที่จะฝึกเดินนิ่งยืนนิ่งก่อนเข้านอน ต้องเฝ้าอยู่หน้ากองไฟพักหนึ่งถึงจะนอนหลับได้

กลางดึกสงัด บนยอดเขาเงียบกริบไร้สรรพสำเนียง

ข้างกองไฟ เด็กชายชุดเขียวใส่ฟืนเพิ่มเข้าไปในกองไฟ หันไปกระดิกนิ้วเรียกเด็กหญิงชุดกระโปรงชมพู “นังเด็กโง่ เจ้ามานี่สิ”

เด็กหญิงที่นั่งพิงหีบหนังสือซึ่งชุยตงซานทิ้งไว้อยู่ห่างไปไกลส่ายหน้าอย่างแรง “ข้าไม่ไป”

เด็กชายชุดเขียวยิ้มตาหยี “ข้าไม่กินเจ้าหรอกน่า”

ตีให้ตายเด็กหญิงก็ไม่ยอมขยับเข้าใกล้

เด็กชายชุดเขียวโมโห “ถ้าไม่มา ข้าจะกินเจ้าจริงๆ แล้วนะ! เป็นอะไรของเจ้า พูดดีๆ ไม่ยอมฟัง อยากจะโดนตีก่อนหรือไง?”

เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูจึงได้แต่ปลุกความกล้าขยับเข้าไปนั่งตรงข้ามกับกองไฟ