กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 230

กระบี่จงมา – บทที่ 230.1 ยอมจำนน
บทที่ 230.1 ยอมจำนน
โดย
ProjectZyphon
จวนเจ้าเมือง กุนซือเฒ่าดึงหลิวเกาหวาเดินไปถึงประตูด้านหลังของจวน หลิวเกาหวาเห็นรถม้าคันหนึ่งที่จอดรอไว้นานแล้ว ด้านบนมีสัมภาระครบถ้วนคล้ายรถม้าสำหรับคนที่กำลังจะออกเดินทางไกล ผู้เฒ่ายื่นฝ่ามือออกมา เอ่ยยิ้มๆ ว่า “คุณชาย เชิญขึ้นรถ”

มีผู้หญิงคนหนึ่งเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น ใบหน้าของนางนองไปด้วยน้ำตาเหมือนดอกสาลี่ที่ถูกพรมด้วยหยาดพิรุณ พอเห็นว่าเป็นหลิวเกาหวาน้องชายของตน นางก็พอจะวางใจได้บาง จึงปล่อยผ้าม่านลง เอนกายพิงผนังรถม้า นางกำลังคิดถึงหลิ่วหลางคนนั้น

หลิวเกาหวาสับสนมึนงงอย่างยิ่ง “ท่านอาซ่ง นี่ทำอะไรกัน?”

ผู้เฒ่าบอกเขาตามความเป็นจริง “ใต้เท้าเจ้าเมืองต้องการให้ข้าคุ้มครองพวกเจ้าไปส่งนอกเมือง”

หลิวเกาหวาร้อนใจขึ้นมาครามครัน “เวลาอย่างนี้จะออกจากเมืองไปทำอะไร? หรือว่าเมืองแยนจือจะต้องเผชิญกับหายนะครั้งใหญ่จริงๆ? ท่านอาซ่ง ยิ่งเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยิ่งไม่ควรไปจากที่นี่ หากเกิดเรื่องกับท่านพ่อจะทำอย่างไร?”

กุนซือเฒ่าที่อยู่ในจวนเจ้าเมืองมาหลายปีเอ่ยยิ้มๆ “หากเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ เจ้าเป็นบัณฑิตที่ไม่มีแม้แต่แรงจับไก่ จะทำอะไรได้?”

หลิวเกาหวาจนคำพูด

ผู้เฒ่าเอ่ยเร่ง “คุณชาย รีบไปเถอะ คุณหนูใหญ่รอท่านอยู่นะ”

หลิวเกาหวาส่ายหน้า “ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ไป! จะไปก็ให้พี่สาวข้าไปคนเดียว…”

หลิวเกาหวายังไม่ทันพูดจบก็วิ่งหนีไปทางประตูหลัง แต่แล้วจู่ๆ เขาก็รู้สึกตาลาย ก่อนจะพบว่าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้เฒ่ามายืนขวางอยู่ตรงหน้าประตู รอจนหลิวเกาหวาหยุดเท้า ผู้เฒ่าก็คลี่ยิ้ม มองประเมินคนหนุ่มตรงหน้าคล้ายจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่ง “จะดีจะชั่วอาซ่งก็เคยอยู่ในยุทธภพมาก่อน พอจะเป็นท่าหมัดเท้าปักบุปผาอยู่บ้าง เจ้าจะขึ้นรถไปด้วยตัวเอง หรือจะโดนข้าต่อยให้สลบแล้วแบกเจ้าขึ้นรถ? บอกตามตรง อาซ่งเองก็แก่ขนาดนี้ กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยดีแล้ว ให้แบกคนคนหนึ่งวิ่งไปวิ่งมา เจ้าไม่สงสารหรือไร?”

หลิวเกาหวาพูดคอแข็ง “ถ้าอย่างนั้นก็ตีข้าให้สลบเถอะ!”

กุนซือเฒ่าถอนหายใจ “พ่อเจ้ารู้นิสัยดื้อรั้นของเจ้า เดิมทีจึงมีคำพูดที่ฝากข้ามาบอกเจ้า ก่อนหน้านี้ข้ากลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ของพวกเจ้าพ่อลูกเลยตั้งใจจะไม่พูดถึง แต่ตอนนี้เจ้ามีท่าทีอย่างนี้ ข้าก็คงได้แต่พูดไปตามตรงแล้วล่ะ พ่อของเจ้าบอกว่า ‘หลิวเกาหวา ยี่สิบกว่าปีมานี้ เจ้าไม่เคยทำเรื่องให้พ่อแก่ๆ อย่างข้าสบายใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งนี้เจ้าอย่าอยู่ในจวนให้เกะกะลูกตาจะได้ไหม?’”

หลิวเกาหวาตาแดงก่ำ ริมฝีปากสั่นระริก

เขาเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะกล่าวอย่างคนมีแรงแต่ไร้กำลัง “น้องสาวข้าล่ะ?”

กุนซือเฒ่าส่ายหน้า “ตอนนี้อย่าเพิ่งสนใจนางเลย เจ้ากับคุณหนูใหญ่รีบจากไปก่อนเถอะ ข้าได้ส่งคนไปตามหาคุณหนูรองแล้ว”

หลิวเกาหวาดึงดันอีกครั้ง ผู้เฒ่าร่างผอมโปร่งร้อนใจมากแล้ว เขากระทืบเท้า กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณชายใหญ่หลิวของข้า ข้าไม่ได้อยากจะตำหนิเจ้า แต่ลูกผู้ชายชาตรี มัวแต่พิรี้ร่ำไร ทำการใหญ่ไม่สำเร็จหรอกนะ!”

หลิวเกาหวากล่าวอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ข้าไม่สนใจท่านพ่อท่านแม่ ไม่สนใจน้องสาว คนสารเลวใจดำอย่างข้า หากทำการใหญ่สำเร็จนั่นสิที่แปลก!”

ประโยคนี้ของเขาทำให้ผู้เฒ่าสำลัก กล่าวอย่างโมโห “ไปๆๆ รีบไป”

หลิวเกากวามึนงงทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกว่าไม่ว่าตัวเองจะทำอะไรก็มักผิดพลาดเสมอ

ในเวลานี้เขาถึงเพิ่งรู้สึกได้ว่าตะกอนแห่งภาระหน้าที่ที่สั่งสมในใจมานาน อย่างเรื่องที่ว่าบิดาของเขายุ่งหัวหมุนอยู่ในวงการขุนนางและการทำตัวให้มีคณธรรม หมกมุ่นเขียนบทความดีๆ ชอบพูดคุยถกปัญหากับคนนอก ยินดีเล่นหมากล้อมเป็นครึ่งๆ วันกับแขกที่เชิญมายังจวน ไม่เคยขาดแคลนคำชมกับบุตรชายหญิงของเพื่อนสนิท มีเพียงกับบุตรชายแท้ๆ อย่างเขาเท่านั้นที่บิดามีท่าทีไม่ร้อนไม่หนาว โดยเฉพาะเมื่อเขาสอบไม่ติดเคอจวี่อย่างที่หวังไว้ บิดายังเอ่ยเยาะเย้ยเขาอยู่หลายคำ…

ตอนนี้เขาถึงได้ค้นพบว่าที่แท้เรื่องเหล่านี้ไม่นับเป็นอะไรได้เลย

ผู้เฒ่าถอนหายใจ “ไปเถอะ เจ้าอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะเพิ่มความวุ่นวาย ทำให้พ่อแม่เจ้ากังวลใจกันเปล่าๆ”

หลิวเกาหวายิ้มขื่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

ผู้เฒ่าพยักหน้ารับ รอจนหลิวเกาหวาเดินเข้าไปในห้องโดยสาร ผู้เฒ่าก็ขับรถม้าออกไปยังถนนที่ประตูใหญ่ของบ้านแต่ละหลังปิดสนิท เสียงกีบเท้าม้าดังกุบกับกระทบพื้นมุ่งไปทางทิศใต้ของเมือง

เหลียวซ้ายแลขวามองสถานการณ์บนถนนก็เห็นว่าถนนหนทางส่วนใหญ่ยังคงคึกคักดังเดิม คนที่เดินทางท่องเที่ยวเดินสวนกันขวักไขว่ ร้านรวงตั้งเรียงราย ครึกครื้นไม่ธรรมดา ไม่มีใครรู้เลยว่าอันตรายได้คืบคลานมาปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองแล้ว และระหว่างความเป็นความตายก็มีเพียงเส้นบางๆ กั้นขวางไว้เท่านั้น ตามคำบอกของแม่ทัพหม่า พวกปีศาจกล้าลงมืออย่างครึกโครมเปิดเผยขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีการเตรียมการมาก่อน หากเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็ไม่มีทางที่คนจะตายกันแค่ไม่กี่ร้อยคน ภัยพิบัติหลายครั้งในประวัติศาสตร์ของแคว้นไฉ่อีที่ทางราชสำนักให้คำจำกัดความว่าเป็นโรคระบาด ทำลายชาวบ้านไปหลายหมื่นคน หนึ่งในนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับค่ายกลใหญ่ที่ชั่วร้ายของผู้ที่เชี่ยวชาญในวิถีมาร หรือไม่ก็เกี่ยวข้องกับสมบัติอาคมสกปรกที่สูญเสียการควบคุม ชาวบ้านที่ตายไปท่ามกลางเหตุการณ์ประเภทนี้ ศพของพวกเขามักจะถูกปล่อยให้ตากแดดตากลม ไม่มีใครกล้าเก็บศพเอาไปฝัง โรคระบาดของปีนั้นที่ลามมาถึงเมืองแยนจือก็เป็นเช่นนี้ ถึงได้ทำให้ในรัศมีหลายร้อยลี้มีสุสานระเกะระกะขนาดใหญ่เกิดขึ้น

เมื่อฟ้าถล่มลงมาจริงๆ ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะหนีไปไหนรอด? เว้นเสียแต่ว่ามียอดฝีมือมาช่วยแบกรับเอาไว้ แบกรับไม่ไหว ก็ได้แต่รอความตายเท่านั้น

ผู้เฒ่าสะท้อนใจ การกระทำของเจ้าเมืองหลิวและจวนเจ้าเมืองในครั้งนี้ทำให้กุนซือเฒ่าอย่างเขาต้องมองเสียใหม่

เจ้าเมืองหลิวจ่ายเงินขอให้นักพรตจงเมี่ยวปล่อยกระบี่บินไปส่งข่าวก็จริง พรรคหลิงซีต้องส่งคนมาช่วยก็จริง นกหลวนสามารถบรรจุคนบินทะยานลมลงใต้มาอย่างรวดเร็วก็จริงอีกเหมือนกัน

แต่ไม่จริงตรงที่ว่าเร็วแค่ไหน เพราะเจ้าเมืองหลิวโกหก นกหลวนหลากสีโบยบินเพียงลำพังสามารถมาถึงเหนืออากาศของเมืองแยนจือตอนกลางวันของวันพรุ่งนี้ได้จริง แต่หากบรรทุกคนมาด้วย เกรงว่าถึงตอนกลางคืนก็ยังไม่แน่เสมอไปว่าจะเข้ามาใกล้อาณาเขตทางเหนือของเมืองแยนจือ

ทำไมเจ้าเมืองหลิวต้องโกหก? เพราะว่าในฐานะขุนนางหลักของเมืองหนึ่งที่มีหน้าที่ปกปักษ์พิทักษ์เมือง เจ้าเมืองหลิวต้องการให้มีคนลุกขึ้นมาออกหน้าในช่วงเวลาที่อันตรายกำลังจะมาเยือน หากคนเหล่านี้สามารถยืนหยัดได้จนกว่านกหลวนที่บรรทุกผู้คนจะมาถึง นั่นก็คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แต่หากประคับประคองตัวได้ถึงแค่ช่วงเที่ยงของวันพรุ่งนี้ ถ้าอย่างนั้นทุกคนที่ผูกปมแค้นกับปีศาจใหญ่อย่างเปิดเผยก็ไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว ได้แต่ร่วมเป็นร่วมตายไปกับคนในเมืองเท่านั้น

หากปีศาจใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองเก็บตัวนิ่งตลอดไป หากเที่ยงวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่ก่อเรื่อง ก็ไม่เป็นไร ถึงเวลานั้นเจ้าเมืองหลิวก็มีวิธีบีบให้อีกฝ่ายปรากฎตัว

หากเมืองแยนจือเป็นฝ่ายประกาศศึกก่อน ฝ่ายปีศาจยังสามารถอดทนรอให้ถึงวันมะรืน ก็ยิ่งไม่น่าเป็นห่วง เพราะถึงตอนนั้นทางฝ่ายของเมืองก็ถือว่าอยู่ในสถานการณ์ที่ดีเพราะมีกองหนุนจากทั่วสารทิศมาช่วยเหลือแล้ว โดยเฉพาะการมาถึงของเซียนซือพรรคหลิงซีที่ทำให้เจ้าเมืองหลิวไม่ต้องกังวลกับสถานการณ์อีกต่อไป

เพราะฉะนั้นเวลาที่บัณฑิตไม่เหลือหนทางให้เดินแล้วเอาจริงขึ้นมา ความคิดชั่วร้ายที่อยู่เต็มหัวของพวกเขาก็สามารถท่วมทับคนให้ตายได้

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผู้เฒ่าได้รู้จักกับเจ้าเมืองหลิวเจ้านายของตนอย่างแท้จริง ผู้เฒ่าไม่เพียงแต่ไม่ผิดหวัง กลับยังรู้สึกว่าคุ้มค่าที่จะดื่มสุราให้สาแก่ใจสักครั้ง