กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 287

กระบี่จงมา – บทที่ 287.1 นั่งตรงข้ามมองกัน ตนรู้ตนเอง
บทที่ 287.1 นั่งตรงข้ามมองกัน ตนรู้ตนเอง
โดย
ProjectZyphon
แค่เรื่องเล่าเท่านั้น เหล้าเก่าไหหนึ่งเปิดผนึกดินออกแล้วก็ได้แต่ต้องดื่มให้หมด

เหล้าเก่าไหนี้ เรื่องเล็กเรื่องนี้เหมือนถูกหมักอยู่ในท้องของเฉินผิงอันมานานหลายปี พอเปิดมันออก พบเจอกับคนที่ใช่ก็จะมีกลิ่นหอมของเหล้า อีกทั้งเฉินผิงอันต้องเจอกับคนที่ใช่เท่านั้นถึงจะดื่มร่วมกับเขาได้

ลู่ไถก็คือคนคนนั้นที่จะมาดื่มเหล้าร่วมกันกับเขา

ต่อให้จะเป็นคนที่เฉินผิงอันชื่นชอบ เคารพ และคนที่ใกล้ชิดสนิทสนมอย่างพวกหนิงเหยา อาเหลียง หลิวเสี้ยนหยาง กู้ช่าน นักพรตจางซานเฟิง เฉินผิงอันก็ยังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

น่าเสียดายที่พอฟังเรื่องนี้จบแล้ว ดูเหมือนว่าลู่ไถจะไม่มีความรู้สึกร่วมมากเท่าใดนัก สุดท้ายยังหันกลับมาสักยอกเฉินผิงอัน บอกว่าเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟัง เพราะต้องการจะบอกว่าบุรุษที่ทำผิดต่อขนบธรรมเนียมประเพณีอย่างข้าไม่อาจมีจุดจบที่ดี สุดท้ายแม้แต่หลุมฝังศพก็ยังไม่เหลือ?

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะขำ ได้แต่กระโดดลงจากรั้วระเบียงกลับเข้าไปในห้องที่ชั้นหนึ่ง

ไม่รู้ว่าเหตุใด เมื่อได้พูดคุยกับลู่ไถ เล่าเรื่องเก่าเก็บเล็กน้อยเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายฟัง เฉินผิงอันกลับรู้สึกว่าสบายใจขึ้นเยอะมาก เหมือนปมในใจถูกคลายออก

การฝึกวิชากระบี่ช่วงบ่ายของวันนี้ยังคงเป็นกระบวนท่าหิมะทลาย เขารู้สึกว่าอาการติดขัดหายไปบางส่วน สามารถพลิกแพลงได้ตามใจปรารถนาอยู่หลายรอบ

หลังจากวันนั้นมา ลู่ไถก็เปลี่ยนการแต่งกายเสียใหม่ ปักปิ่นหยกลงบนศีรษะ สวมชุดยาวสีเขียว ในมือถือพัดพับที่ทำจากไม้ไผ่เหลือง เปลี่ยนจากโฉมงามสวยสะพรั่งกลายมาเป็นคุณชายผู้สง่างาม นี่ทำให้เฉินผิงอันรู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก ดังนั้นต่อให้ลู่ไถเดินลงมายังชั้นหนึ่งอยู่เป็นระยะ หากไม่เปิดตำราที่เขาสะสมไว้ออกอ่าน ก็จะต้มชาหนึ่งกามองเขาฝึกคัมภีร์เวทกระบี่ที่แท้จริง เฉินผิงอันก็ไม่เคยพูดอะไร

และไม่เสียแรงที่ลู่ไถคือลูกหลานสำนักหยินหยางที่ได้รับการขนานนามว่ามีความรู้กว้างขวางมากที่สุด เขาเล่าเรื่องมากมายที่เฉินผิงอันไม่เคยได้ยินมาก่อน ยกตัวอย่างเช่นกระบวนท่าหมัดแบ่งออกเป็นในและนอก กระบวนท่ากระบี่แบ่งออกเป็นปณิธานและปราณ ยังบอกถึงเรื่องสำคัญที่ต้องระวังและคำแนะนำบางอย่างเกี่ยวกับการขัดเกลาขอบเขตสี่ของวิถีกระบี่ หลังจากผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวคนหนึ่งเลื่อนขั้นสู่ขอบเขตหลอมลมปราณแล้วควรจะปูพื้นฐานของสามจิต (ซานหุน) อย่างไร มีรายละเอียดปลีกย่อยเยอะมาก สามจิตของคนเรา กวางไถคือปราณหยางจากธรรมชาติ ผู้ฝึกยุทธ์หล่อหลอมจิตนี้ ทางที่ดีที่สุดควรเลือกช่วงเวลาที่ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก ช่วงเวลาที่แสงอรุโณทัยสาดส่อง การฝึกวิชาหมัดจะย่อท้อไม่ได้ ความจริงใจสามารถทำให้หินและทองคำแตกออกได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีโชควาสนาและความบังเอิญเกิดขึ้น เมื่อได้รับวาสนา กวางไถซึ่งเป็นหนึ่งในสามจิตจะยิ่งแข็งแกร่งและเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต

ตอนที่ลู่ไถพูดถึงเรื่องนี้ เฉินผิงอันค่อนข้างอับอาย รู้สึกร้อนตัวอย่างมาก

ตอนที่ฝ่าทะลุขอบเขตสามที่บ้านบรรพบุรุษตระกูลซุนนครมังกรเฒ่า มีเจียวหลงสีทองกระโจนลงมาจากทะเลเมฆที่ทอแสงงดงามอย่างดุดัน แต่กลับถูกเขาปล่อยหมัดต่อยพวกมันกลับคืนไป อีกทั้งยังไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่เป็นสองครั้ง

ตอนนั้นลู่ไถนั่งคุกเข่าตัวตรงอยู่ตรงติดกับหน้าต่าง หลังจากเปลี่ยนเครื่องแต่งกายคราวนี้เขาสวมกวานสูง รัดเข็มขัด ชายแขนเสื้อกว้างใหญ่พลิ้วไหว มีท่วงท่าของปัญญาชนเต็มเปี่ยม เขากำลังดื่มชาที่ตัวเองใช้แก่นน้ำพุจากทะเลสาบน้ำมรกตมาต้ม เขาเฉลียวฉลาดมีไหวพริบถึงเพียงนี้ แค่ปราดเดียวก็มองพิรุธของเฉินผิงอันออก จึงเค้นถาม นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับตบะบนวิถีวรยุทธ์ เฉินผิงอันจึงเล่าอย่างหมดเปลือก ลู่ไถพ่นน้ำชาพรวดจากปาก ก่อนจะชูนิ้วโป้งให้เฉินผิงอัน บอกว่าอาจารย์ที่สอนเจ้าเฉินผิงอันวาดยันต์และสอนวิชาหมัดคงเป็นคนที่มีนิสัยไม่ยึดติดในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แน่นอน

เฉินผิงอันถามว่ามีวิธีที่ช่วยชดเชยหรือไม่ ลู่ไถครุ่นคิด ดื่มชาไปแล้วหนึ่งจอกก็พูดว่าเมื่อไปถึงใบถงทวีป สามารถลองไปเสี่ยงดวงที่ศาลอริยะบู๊แห่งหนึ่งที่ยังมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยลาดตระเวนอยู่ในโลกมนุษย์ดูได้ ในประวัติศาสตร์มีผู้ฝึกยุทธ์ที่พรสวรรค์เลิศล้ำไม่น้อยไปที่ศาลอริยะบู๊แล้วได้รับโชควาสนาครั้งใหญ่เหมือนแมวตาบอดเจอหนูตาย กล่าวมาถึงตรงนี้ ลู่ไถก็ทอดถอนใจ บอกว่าก่อนเขาจะออกจากบ้านมาหาประสบการณ์ อาจารย์เคยเล่าให้ฟังถึงผู้ฝึกยุทธ์อายุน้อยคนหนึ่งของราชวงศ์ต้าตวนว่ามีพรสวรรค์ดีเยี่ยมจนน่าตะลึง ร้ายกาจจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์หลายท่านในศาลอริยะบู๊เป็นฝ่ายมาหาถึงที่ด้วยตัวเอง เพราะต้องการมอบโชคชะตาฝ่ายบู๊ให้กับเขาส่วนหนึ่ง และเจ้าหมอนั่นก็หนักข้อกว่าเจ้าเฉินผิงอันเสียอีก เพราะเขาถึงกับออกหมัดต่อยให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของศาลบู๊ที่เป็นฝ่ายมาแสดงไมตรีกับเขาถอยกลับไป

เฉินผิงอันเดาว่าคนผู้นั้นน่าจะเป็นเฉาสือที่สร้างกระท่อมฝึกตนอยู่บนกำแพงเมืองปราณกระบี่

ลู่ไถถือโอกาสพูดเรื่องหนึ่งที่เป็นการเตือนเฉินผิงอัน แล้วก็ทั้งย้ำเตือนตัวเอง เขาบอกว่าผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวก็ดี ผู้ฝึกตนบนภูเขาก็ช่าง

บนมหามรรคา โชคลาภเป็นเรื่องที่สำคัญมาก แต่จะรับไว้ได้หรือไม่นั้นกลับสำคัญยิ่งกว่า โชคดีมาพร้อมกับหายนะ ตัวอย่างที่ผู้มีพรสวรรค์ตายก่อนวัยอันควรมีมากจนนับไม่ไหว และเหตุผลก็คือข้อนี้

เฉินผิงอันเห็นด้วยอย่างยิ่ง

แต่จู่ๆ ลู่ไถก็เปลี่ยนหัวข้อพูด บอกว่าเจ้าเฉินผิงอันเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน กลัวความวุ่นวายทุกอย่าง ไม่เคยไขว่คว้าหาโชควาสนา คิดแต่จะหลบเลี่ยงโอกาส ไม่ดีอย่างยิ่ง

การที่ลู่ไถ ‘บ่น’ เช่นนี้ นอกจากเป็นเพราะก่อนหน้านี้เฉินผิงอันไม่ยอมคบค้าสมาคมกับเขาแล้ว ยังมีสาเหตุมาจากเมื่อไม่นานมานี้ปลาวาฬกลืนสมบัติตัวนี้เพิ่งจะเปิดตราผนึกให้เข้าไปยังพื้นที่ลับแห่งที่สี่ซึ่งเป็นพื้นที่มงคลที่ปริแตก อนุญาตให้ผู้โดยสารเข้าไปหาโชควาสนาด้านใน ขอแค่ผู้โดยสารจ่ายเงินหนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืชก็สามารถเข้าไปฝึกตนหาประสบการณ์ข้างในได้ ผลเก็บเกี่ยวทุกอย่าง ทางเรือข้ามฟากจะไม่มีทางยึดมา แต่หากมีใครยินดีเอามาขายแลกเงินเกล็ดหิมะ ทางปลาวาฬกลืนสมบัติก็ยินดีรับเอาไว้

ปลาวาฬกลืนสมบัติตัวนี้คือวัตถุที่มีเฉพาะในสำนักห้าทัพของทวีปเกราะทอง พื้นที่ลับแห่งนี้มีเวทอาคมโบราณจำนวนมากหลงเหลืออยู่ ยากมากกว่าจะเปิดออกได้ ต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาล พอได้พื้นที่ลับแห่งนี้มา สำนักห้าทัพก็อิงตามประเพณีนิยมดั้งเดิมฮุบกลืน ‘กิน’ เพียงคนเดียวอยู่นานถึงหนึ่งร้อยปีเต็ม ถึงท้ายที่สุดค้นพบว่าได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นสำนักห้าทัพจึงเปิดพื้นที่ลับที่ชื่อว่า ‘ดินแดนสู่เซียน’ แห่งนี้แก่คนนอก โดยเก็บเงินค่าผ่านทางหนึ่งก้อนเลียนแบบถ้ำสวรรค์หลีจูต้าหลี

ดินแดนสู่เซียนพื้นที่ที่ไม่สมบูรณ์แบบแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างถึงหนึ่งพันลี้ ขนาดพอๆ กับถ้ำสวรรค์หลีจู สามารถเลื่อนไปอยู่ในลำดับของหนึ่งในพื้นที่มงคลเจ็ดสิบสองแห่งได้ ระดับความกว้างขวางของมันเหนือกว่าถ้ำสวรรค์ทั้งสามสิบหกแห่งอย่างแท้จริง

พื้นที่ลับแห่งนี้จะเปิดออกทุกๆ สิบปี ผู้ฝึกลมปราณมีแค่ขอบเขตต่ำกว่าโอสถทองและก่อกำเนิดเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ แต่สำหรับผู้ฝึกยุทธ์กลับไม่มีข้อห้ามใดๆ เมื่อสองร้อยปีก่อนมีผู้โชคดีคนหนึ่งที่มาจากฝูเหยาทวีป เขามีขอบเขตแค่ถ้ำสถิต แต่กลับได้ครอบครองอาวุธกึ่งเซียนมากอานุภาพชิ้นหนึ่ง และคงเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถควบคุมง้าวใหญ่ของแม่ทัพเทพชิ้นนั้นได้ อีกทั้งมันยังไม่เหมาะสมกับตัวเอง จึงขายให้กับสำนักห้าทัพ เรียกได้ว่าร่ำรวยเป็นเศรษฐีเพียงชั่วข้ามคืน หลังจากนั้นก็อาศัยความร่ำรวยผลักดันตัวเองขึ้นสู่ขอบเขตโอสถทอง หนึ่งเหรียญเงินฝนธัญพืชแลกมาด้วยตบะขอบเขตโอสถทอง ใครบ้างจะไม่อิจฉา?

เรื่องนี้ครึกโครมไปทั่วทั้งทวีปเกราะทอง ผู้ฝึกลมปราณพากันแห่ไปที่ดินแดนสู่เซียน มากมายเหมือนปลาตะเพียนข้ามแม่น้ำ ช่วงแรกๆ จำเป็นต้องเป็นคนที่มีเส้นสายใหญ่พอถึงจะถูกจัดให้เข้าไปที่นั่นได้ ไม่ใช่แค่เรื่องของเงินฝนธัญพืชเหรียญเดียวอีกต่อไป ผ่านการเข้าๆ ออกๆ มาสามร้อยปี ระหว่างนี้ก็มีโชควาสนาหลากหลายชนิดและสมบัติอาคมปรากฏขึ้นบนโลก เพียงแต่สู้อาวุธกึ่งเซียนชิ้นนั้นไม่ได้ การเข้าเยี่ยมชมดินแดนสู่เซียนจึงไม่เป็นที่นิยมเหมือนช่วงแรกๆ อีก แต่ก็ยังคงมีคนรู้สึกว่ามันคือสถานที่ที่คุ้มค่าแก่การไปเยือน

แต่ลู่ไถย่อมรู้ว่า ‘การเริ่มต้นที่ดี’ นี้ต้องเป็นผลงานของยอดฝีมือสำนักการค้าที่ช่วยแนะนำให้กับสำนักห้าทัพ

วิธีการไม่ต่างจากที่ทำให้ชาดประทินโฉมโด่งดังไปหลายทวีป คือการร่วมหัวกันหลอกลวงผู้อื่น

แต่ลู่ไถกลับรู้ความจริงเท็จและรากฐานหนาบางของดินแดนสู่เซียนชัดเจนที่สุด อาจารย์เคยบอกว่าหากเขาสนใจและมีเวลาว่าง ไม่สู้ลองไปเยือนดูสักครั้ง ดูสิว่าจะสามารถเก็บของผุๆ ที่พอจะมีราคาค่างวดกลับมาได้บ้างหรือไม่

เหตุใดคราวนี้ลู่ไถถึงมาขึ้นเรือปลาวาฬกลืนสมบัติ?

แน่นอนว่าผลทำนายมหามงคลและโชควาสนาบนมหามรรคาคือสิ่งที่สำคัญที่สุด แต่การไปเยือนดินแดนสู่เซียนก็เป็นโชคลาภก้อนหนึ่งที่เขาลู่ไถต้องได้มาครอบครองเช่นกัน

เดิมทีลู่ไถเชื้อเชิญให้เฉินผิงอันเข้าไปยังดินแดนสู่เซียนด้วยกันอย่างกระตือรือร้นสุดขีด จะได้ไปเที่ยวชมดินแดนเซียนของเซียนและตามหาโชควาสนากับสมบัติอาคมด้วยกัน แต่มาถึงท้ายที่สุด ต่อให้เฉินผิงอันจะยอมให้เขายืมเงินฝนธัญพืชอีกหนึ่งเหรียญ ตัวเขาเองกลับยังยืนกรานว่าจะไม่ไปลองเสี่ยงโชคในครั้งนี้