กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 289

สรุปบท บทที่ 289.2 รับมือกับศัตรู: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!

สรุปตอน บทที่ 289.2 รับมือกับศัตรู – จากเรื่อง กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดย Internet

ตอน บทที่ 289.2 รับมือกับศัตรู ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

บทที่ 289.2 รับมือกับศัตรู
โดย
ProjectZyphon
ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้คือผู้ฝึกลมปราณที่ศึกษาเวทไม้คนหนึ่ง น่าจะเป็นเขาที่คอยอำพรางร่องรอยทุกอย่าง ซึ่งมีความเป็นไปได้มากว่าเขาจะเลี้ยงปีศาจบุปผาหรือภูติดอกไม้เอาไว้ จำไว้ว่าเมื่อถึงเวลานั้นต้องระวังพวกเถาวัลย์หรือพืชหญ้า เพราะว่าไม่สะดุดตา แต่จะอันตรายและรับมือได้ยากยิ่งกว่ากระบี่บินของอาจารย์กระบี่

เฉินผิงอันจดจำสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจเงียบๆ พลางจ้องมองชายฉกรรจ์และอาจารย์กระบี่ผู้นั้นไปด้วย ส่วนหางตาก็คอยชำเลืองตามองนักพรตของพรรคมหายันต์ แค่นเสียงเย็นพูดว่า “ในเมื่อข้ากับสหายกล้าทุ่มเงินมากมายต่อหน้าทุกคนตอนอยู่บนถนนเรียกสวรรค์ ก็หมายความว่าไม่เคยกังวลว่าจะทำให้ใครอิจฉาตาร้อน”

ชายฉกรรจ์หัวเราะขำไม่หยุด “เจ้าลูกกระต่ายน้อย อย่าได้คิดจะพูดปั่นหัวข้า คนต่างถิ่นสองคนที่แม้แต่ภาษาทางการของใบถงทวีปก็ยังพูดได้ไม่คล่อง ต่อให้พวกเจ้ามาจากสำนักใหญ่โตแล้วอย่างไร? มีอาจารย์เป็นเซียนดินแล้วอย่างไร? คิดว่าตัวเองร้ายกาจมากนักรึ?”

อาจารย์กระบี่ที่อยู่ข้างกายชายฉกรรจ์ร่างกำยำคือบุรุษสวมชุดคลุมยาวสีดำที่มีเรือนกายเพรียวบางคนหนึ่ง กรอบตาของเขาลึกโบ๋ ลักษณะเย็นชาอำมหิตอย่างเห็นได้ชัด เขากล่าวกลั้วหัวเราะ “ย่อมต้องร้ายกาจอยู่แล้ว แต่น่าเสียดายที่แส้ยาวฟาดมาไม่ถึง”

ชายฉกรรจ์พลันหัวเราะเสียงดัง อาจารย์กระบี่ก็หัวเราะตามไปด้วยอย่างรู้ใจกัน

คนทั้งสองที่สนิทสนมกันมากต่างก็มองไปยังลู่ไถที่อยู่สูงกว่า อาจารย์กระบี่วัยกลางคนถามว่า “ตลอดทางมานี้เห็นพวกเจ้าสองคนออดอ้อนกระหนุงกระหนิงกัน ทำเอาข้าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก เจ้าต้องรับผิดชอบ หากรู้อะไรควรไม่ควร ไม่แน่อาจจะรักษาชีวิตน้อยๆ เอาไว้ได้”

ลู่ไถไม่ได้สนใจคำท้าทายจากคนผู้นี้ เขายังคงอธิบายสถานการณ์ให้เฉินผิงอันฟังต่อไปด้วยสีหน้าผ่อนคลายเป็นธรรมชาติ

ทางฝั่งทิศเหนือด้านหลังเจ้าและข้าคืออาจารย์คุมทัพสำนักหยินหยางคนหนึ่งที่กำลังจัดขบวนรบ บริเวณใกล้กันยังมีเด็กหนุ่มเด็กสาวอีกคู่หนึ่ง น่าจะเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจของคนผู้นี้ อันที่จริงอาจารย์คุมทัพคนนี้ต่างหากที่รับมือได้ยากมากที่สุด

เฉินผิงอัน หากมีโอกาสข้าจะฆ่าคนผู้นี้ก่อน

การที่พวกเขาไม่รีบร้อนลงมือตอนนี้ก็เพราะรอให้อาจารย์คุมทัพจัดขบวนย้ายขุนเขาเส็งเคร็งนั่นให้เสร็จสิ้นเสียก่อน วางใจเถอะ ข้าจะหาโอกาสเหมาะในการลงมือ จะไม่ปล่อยให้พวกเขาอาจารย์และศิษย์สามคนทำสำเร็จเด็ดขาด แต่ก่อนที่ข้าจะลงมือ เจ้าต้องเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อน ต่อให้พวกเขาเสียสมาธิแค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว

เฉินผิงอันพยักหน้ารับอย่างเงียบเชียบ

ลู่ไถจึงเปิดเผยความลับของฝ่ายตรงข้ามต่อไปอีกครั้ง

นอกจากอาจารย์คุมทัพและลูกศิษย์ของเขาสองคนแล้ว ยังมีผู้ฝึกตนลัทธิมารอีกคนหนึ่ง จะคนก็ไม่ใช่จะผีก็ไม่เชิง ทั่วร่างมีปราณหยางที่ชั่วร้ายท่วมท้น ผู้ฝึกลมปราณประเภทนี้จะคอยป้วนเปี้ยนอยู่ระหว่างสุสานไร้ญาติตลอดทั้งปี พวกเขาสามารถจับดวงวิญญาณเร่ร่อนมากักขังอยู่ในภาชนะวิเศษ ใช้วิธีเลี้ยงกู่พิษมาบ่มเพาะให้เกิดผีร้ายไว้ให้ตัวเองเรียกใช้งาน

สองฝั่งซ้ายขวาของพวกเราที่อยู่ห่างไปยังมีคนยืนอยู่อีกสองคน แต่แค่มาเพื่อช่วยคุมท้ายขบวนเท่านั้น หากเจ้าและข้าหนีไปได้ พวกเขาก็จะเข้ามาขัดขวาง

เมื่ออนุมานตามนี้ พลังการต่อสู้หลักของอีกฝ่ายจึงอยู่ทางทิศใต้

อาจารย์กระบี่วัยกลางคนผู้นั้นเห็นว่าลู่ไถไม่สะทกสะท้าน นอกจากจะมีโทสะอยู่ในใจแล้วยังเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง จึงกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “พวกเจ้าสองคนเคยแล้วหรือยัง?”

เฉินผิงอันฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด คิดแค่ว่าอาจารย์กระบี่คนนั้นพูดภาษาของผู้เชี่ยวชาญบนภูเขา หรือไม่ก็เป็นคำพูดประหลาดที่ไม่จำเป็นต้องสนใจ

แต่เขากลับสัมผัสได้ว่าลู่ไถพลันเดือดดาลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ดังนั้นลู่ไถจึงไม่ใช้คำพูดในใจคุยกับเฉินผิงอันอีกต่อไป เขาเปลี่ยนความคิด หันมาจ้องอาจารย์กระบี่วัยกลางคนผู้นั้นเขม็ง แล้วพูดด้วยสีหน้ามืดทะมึน “เฉินผิงอัน หายนะครั้งนี้ เดิมทีก็เป็นข้าที่หาเรื่องใส่ตัว เจ้าเดินทางไปยังทิศเหนือต่อได้เลย ข้าจะจัดการกับพวกเขาเอง”

เฉินผิงอันถาม “เจ้าตัวคนเดียวสามารถฆ่าพวกเขาทุกคนแล้วหนีรอดไปได้อย่างปลอดภัยงั้นรึ?”

ลู่ไถไม่ตอบ

เฉินผิงอันจึงพูดเสียงขุ่น “เจ้าชอบที่จะตายโดยไร้ที่ฝัง แม้แต่หลุมศพก็ยังหาไม่เจอขนาดนี้เชียวรึ?”

ลู่ไถร้องเพ้ยๆๆ อยู่หลายทีแล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เจ้าอย่าแช่งข้าสิ”

เฉินผิงอันยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่ที่เดิม เงียบไปพักใหญ่กว่าจะตอบมาประโยคหนึ่งว่า “ถ้าอย่างนั้นก็พูดจาไร้สาระให้น้อย ฆ่าคนให้ได้มากๆ”

ลู่ไถพลันส่งเสียงทางจิตให้กับเฉินผิงอัน “ลงมือ!”

เฉินผิงอันไม่มีความลังเลใดๆ

เขาสะบัดยันต์ย่อพื้นที่ที่เขียนตามมหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาดซึ่งอยู่ในชายแขนเสื้อทันที

พริบตาเดียวร่างก็หายวับไป

หัวใจของอาจารย์กระบี่วัยกลางคนที่สวมชุดคลุมยาวสีดำชายแขนเสื้อกว้างหดตัวรัดเกร็ง รู้ได้ว่าท่าไม่ดีแล้ว

ยังดีที่ชายฉกรรจ์ร่างกำยำคนนั้นได้เดินออกมาแล้วหนึ่งก้าว ไม่เพียงแต่ขวางอยู่เบื้องหน้าอาจารย์กระบี่ ยังฟาดแส้ไปท่ามกลางความว่างเปล่าเบื้องหน้าตัวเองอย่างรวดเร็วด้วย “น่าสนใจไม่น้อยเลย!”

เฉินผิงอันที่มาโผล่อยู่ตรงหน้าคนทั้งสองไม่เพียงแต่ไม่หลบเลี่ยงแส้เหล็กที่ฟาดมาอย่างดุดัน กลับยิ่งตัดสินใจได้อย่างเด็ดเดี่ยวว่าจะต่อสู้ประชิดตัวกับอีกฝ่าย แต่เขาก็เอียงศีรษะหลบเล็กน้อย ค้อมตัวลง ใช้ ‘ปราณกระบี่’ กระบี่ยาวที่สะพายไว้ข้างหลังต้านรับแส้เหล็กนั้น ส่วนตัวเองก็ปล่อยหมัดกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าเข้าใส่หน้าอกของชายฉกรรจ์

หมัดหนึ่งปล่อยไปแล้วก็ย่อมตามด้วยสิบหมัด ร้อยหมัด

คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของนักพรตก็ฉายประกายเร่าร้อน ดีๆๆ!

ไม่เสียแรงที่ข้าผู้เป็นนักพรตยอมสละสมบัติก้นกรุรวดเดียวถึงสองแผ่น ขอแค่ทำสำเร็จก็ยังได้กำไรมหาศาลอยู่ดี!

พอโดนหมัดที่สาม ลมปราณอันแกร่งกร้าวที่ปกป้องทั่วเรือนกายของชายฉกรรจ์ก็แตกฉานซ่านเซ็น ดังนั้นหมัดที่สี่นี้ของเฉินผิงอันจึงกระแทกลงบนกระดูกสันหลังของเขาเน้นๆ จังๆ

เกิดเสียงลั่นเปรี๊ยะเบาๆ ดังมาเป็นระลอก คนอื่นจะไม่ใส่ใจก็ได้ แต่ตัวชายฉกรรจ์เองกลับตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปแล้ว

หากยังโดนอีกหมัด กระดูกสันหลังนี่อาจจะหักออกจากกันเข้าจริงๆ!

ชายฉกรรจ์ไม่กล้าอำพรางฝีมืออีกต่อไป เขากระทืบเท้าหนักๆ หนึ่งครั้ง มือซ้ายจับข้อมือของมือขวา มือขวาประกบสองนิ้วเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ตั้งท่าเหมือนพยัคฆ์สะบัดไหล่ ดวงตาของเขาพลันกลายมาเป็นสีขาวหิมะ เลือดลม เส้นเอ็นและกระดูกพลันแกร่งกร้าวไปทุกสัดส่วน…

ประหนึ่งองค์เทพเยื้องกรายลงมายังโลกมนุษย์

จากนั้นก็ถูกหมัดที่ห้าของเฉินผิงอันต่อยให้กระเด็นปลิวลิ่วออกไปเหมือนว่าวสายป่านขาด ก่อนจะกระแทกลงบนพื้นอย่างหนัก

เพียงแต่ว่าเฉินผิงอันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ แผ่นหลังที่ต้านรับแส้เหล็กของชายฉกรรจ์ไปหนึ่งที แม้ว่าจะกระแทกลงบน ‘ปราณยาว’ แต่ก็ยังมีกำลังถึงสี่ห้าส่วนที่กระแทกเข้ามาในร่าง

หลังจากนั้นชูอีกับสืออู่ก็ถูกนักพรตพรรคมหายันต์ใช้เวทลับกักตัวเอาไว้ ยังไม่อาจสลัดได้หลุด เพื่อปล่อยหมัดที่ห้าของกระบวนท่าเทพตีกลองสายฟ้าออกไปได้สำเร็จ เขาต้องรับแสงกระบี่เส้นหนึ่งจากอาจารย์กระบี่วัยกลางคนที่แทงผ่านไหล่จนเลือดโชก

แต่พลังอำนาจของทั้งร่างเฉินผิงอันไม่เพียงแต่ไม่ลดลงต่ำ กลับยังเพิ่มขึ้นสูง จิตวิญญาณรวมตัวกันได้อย่างแน่นหนา ปณิธานหมัดพลุ่งพล่านจนแทบจะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ไม่มีวี่แววของคนที่ดิ้นรนก่อนตายแม้แต่น้อย หนำซ้ำพลังยังเพิ่มทะยานพรวดพราดขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกด้วย

ราวกับพระอาทิตย์ขึ้นทางทะเลตะวันออกที่ไม่ช้าก็เร็วต้องลอยตัวสูงเด่นอยู่กลางนภา

เขาอดแสยะปากยิ้มไม่ได้

บาดแผลเล็กน้อยแค่นี้จะนับเป็นอะไรได้

—–