กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 321

สรุปบท บทที่ 321.2 นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างบ่อน้ำ: กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา!

ตอน บทที่ 321.2 นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างบ่อน้ำ จาก กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 321.2 นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างบ่อน้ำ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

บทที่ 321.2 นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างบ่อน้ำ
ProjectZyphon
ยอมสวามิภักดิ์แก่หนันเยวี่ยน สำหรับอนาคตของตัวเองแล้ว แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดี แต่ก็ไม่ได้แย่เสมอไป ถึงอย่างไรหนันเยวี่ยนก็เป็นแคว้นแข็งแกร่งอันดับหนึ่งที่พร้อมสำหรับการทำสงคราม ทว่ารากฐานทั้งหมดของถังเถี่ยอี้ในเป่ยจิ้น ไม่ว่าจะเป็นตระกูล ภรรยา อำนาจทางการทหาร หรือชื่อเสียงก็ล้วนจะกลายเป็นฟองอากาศ ขุนนางบุ๋นบู๊ของหนันเยวี่ยนจะเคารพและเกรงใจเขาที่เป็นคนนอกคนหนึ่งได้สักเท่าไหร่?

ถึงอย่างไรถังเถี่ยอี้ก็เป็นคนที่มีฝีมือสูงและใจกล้า อีกทั้งเมื่อเทียบกับปี้เซิ่งที่แก่ชราแล้ว แม่ทัพใหญ่ผู้เป็นเสาหลักของเป่ยจิ้นที่อายุแค่สี่สิบกว่าปีย่อมต้องมีกำลังวังชาที่เปี่ยมล้นมากกว่า เขาไม่เพียงแต่ไม่เลือกไปหลบอยู่ในพื้นที่ห่างไกลอย่างเฉิงหยวนซาน กลับกันยังเลือกไปหอสุราที่มีการค้าคึกคักแห่งหนึ่ง เรียกหาเหล้าชั้นดี นั่งฟังคนเล่านิทานเล่าเรื่องราว คนเล่านิทานเป็นผู้เฒ่าวัยชรา เล่าเรื่องเก่าปีมะโว้ ถังเถี่ยอี้กลับฟังอย่างเพลิดเพลิน รู้สึกว่าหากวันหน้าได้เป็นขุนนางของหนันเยวี่ยนดูท่าก็คงไม่เลวเหมือนกัน

สักวันหนึ่ง ในอาณาเขตของสี่แคว้นจะต้องพากันกล่าวขานถึงชีวิตบนหลังม้าของเขาถังเถี่ยอี้

ถังเถี่ยอี้ดื่มเหล้า หรี่ตาลง จิตใจเคลิบเคลิ้มล่องลอยไป

โจวเฝยและลู่ฝ่างยังอยู่ที่ร้านเหล้าข้างทางดื่มเหล้ารสชาติย่ำแย่ รอคอยให้ศึกบนหัวกำแพงเมืองปิดฉากลง

เมื่อมารเฒ่าติงและอวี๋เจินอี้ลงมือ บุคคลคนคนหนึ่งที่เดิมทีหลุดออกจากสถานการณ์นี้ไปแล้วกลับเปลี่ยนมาเป็นน่าสนใจอีกครั้ง

คนผู้นั้นก็คือ ถงชิงชิงปรมาจารย์ใหญ่แห่งหอจิ้งซิน

ก่อนหน้านี้ยาเอ๋อร์ที่สวมชุดกระโปรงสีเขียวถามขึ้นอย่างใคร่รู้ โจวเฝยกับลู่ฝ่างต่างก็ไม่สนใจจะตอบ ทว่าเมื่อยาเอ๋อร์เงียบไป โจวเฝยกลับหัวเราะเป็นฝ่ายพูดถึงเจ๋อเซียนที่น่าสนใจอย่างถึงที่สุดผู้นี้ขึ้นมาเอง ดูเหมือนโจวเฝยจะนึกอะไรออกจึงชำเลืองตามองยาเอ๋อร์ แล้วเล่าเรื่องราวบางอย่างของถงชิงชิงตอนที่อยู่ที่อื่นให้โจวซื่อฟัง

หลังจากฟังจบ หนุ่มปักบุปผาก็รู้สึกเพียงว่านี่เป็นเรื่องที่เหลวไหลสิ้นดี

หนึ่งคือผู้ฝึกกระบี่ที่อนาคตไร้ขีดจำกัด อีกหนึ่งคือเจ้าหอจิ้งซินที่ทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ

นิสัยของคนทั้งสองต่างกันราวฟ้ากับเหว

บ้านเกิดของบิดาโจวเฝยมีสำนักแห่งหนึ่งที่เรียกว่าภูเขาไท่ผิง บนภูเขามีนักพรตหญิงคนหนึ่งที่พรสวรรค์การฝึกตนสูงล้ำ โชคดีอย่างถึงที่สุด วาสนาก็ลึกล้ำ สร้างความอิจฉาให้แก่ผู้คน

แจกันสมบัติทวีปมีสถานที่แห่งหนึ่งชื่อว่าสำนักโองการเทพ มีหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุน้อยกว่านาง คนทั้งสองมีส่วนที่คล้ายคลึงกัน ดังนั้นจึงถูกเรียกขานว่าคนผู้นี้ที่สอง

นักพรตหญิงคนนี้มีน้ำใจและมีความจริงใจ นิสัยองอาจห้าวหาญ หากพบเจอเรื่องอยุติธรรมก็จะต้องซักไซ้เอาความให้ถึงที่สุด มองความเป็นความตายเป็นเรื่องเล็ก ละเมิดเจตจำนงเดิมของผู้ฝึกตน อาจารย์ผู้มีพระคุณเคยตักเตือนด้วยความหวังดีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทำให้นางสั่นคลอนได้ ทุกครั้งที่เตือน นางก็จะทำตัวสงบเสงี่ยมแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง สุดท้ายก็กลับมาเป็นอีหรอบเดิม ไม่ว่าเรื่องอยุติธรรมใดบนโลก ขอแค่นางได้ไปพบไปเห็นก็จะปรี่เข้าไปจัดการทันที อีกทั้งมีหลายครั้งที่ต้องลากตัวคนบงการเบื้องหลังออกมาถึงจะยอมเลิกรา ส่วนข้อที่ว่าการที่นางชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจะถ่วงการฝึกตนหรือไม่? นางไม่สนใจแม้แต่น้อย จะพาตัวไปตกอยู่ในอันตรายหรือไม่? นางก็ยิ่งเหลือกตามองสูงใส่ ด้วยสาเหตุนี้ยังทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างภูเขาไท่ผิง สำนักใบถงและสำนักกุยหยกชะงักงัน กับสำนักฝูจีก็ยิ่งเหมือนน้ำกับไฟ เพียงแต่เห็นแก่หน้าของสำนักศึกษา ทั้งสองฝ่ายจึงพยายามระงับอารมณ์ไม่ลงไม้ลงมือต่อกัน

เข่นฆ่ามาตลอดทาง ทั้งยังตกอยู่ในอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นางกลับยังอยู่รอดปลอดภัยจนกระทั่งได้เลื่อนสู่ขอบเขตก่อกำเนิด

เป็นเหตุให้แม้แต่บุรพาจารย์ท่านหนึ่งของภูเขาไท่ผิงซานที่เป็นอัจฉริยะบุรุษซึ่งเก็บตัวเงียบไม่เผยตัวต่อโลกภายนอก รวมถึงอาจารย์อาไท่ซ่างเจ้าประมุขคนปัจจุบันต่างพันตกอกตกใจกับการเลื่อนขอบเขตของนาง

เซียนดินในสายตามนุษย์ทั่วไปอย่างโอสถทองและก่อกำเนิดในภูเขาไท่ผิงมีมากถึงเก้าคน แต่ละคนสามารถมองทวีปหนึ่งด้วยสายตาเย่อหยิ่ง ทว่ากลับไม่มีผู้ฝึกตนใหญ่ขอบเขตสิบเอ็ดเลยแม้แต่คนเดียว

มีเพียงบุรพาจารย์ขอบเขตสิบสองเซียนเหรินคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยประคับประคองสถานการณ์

หันกลับไปมองทางสำนักใบถงและสำนักกุยหยก ไม่ว่าจะขอบเขตเซียนเหรินหรือขอบเขตหยกดิบก็ล้วนมีหมด บวกกับสำนักฝูจีที่ทั้งสามีและภรรยาล้วนเป็นขอบเขตหยกดิบแห่งนั้น อย่างน้อยในด้านการสืบทอดและด้านขอบเขตก็ไม่เคยขาดช่วง

ดังนั้นนักพรตหญิงคนนี้ของภูเขาไท่ผิงจะเลื่อนสู่ห้าขอบเขตกลางได้หรือไม่ เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างถึงที่สุด

หากนางเลื่อนสู่ขอบเขตหยกดิบได้สำเร็จ ผนวกรวมเข้ากับโชควาสนาที่ติดตัวนางมาตั้งแต่เกิด ถ้าเช่นนั้นความสำเร็จในท้ายที่สุดของเว่ยจิ้นแห่งศาลลมหิมะแจกันสมบัติทวีปก็จะถูกนางข่มทับอยู่หนึ่งระดับ

บุคคลเช่นนี้ หากเอาไปไว้ในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางก็ล้วนเรียกได้ว่าเป็นขนหงส์เขากิเลน เพราะมีหวังต่อมหามรรคา ซึ่งคนนอกต่างก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน

พูดกันง่ายๆ ก็คือมีโอกาสที่จะขยับเข้าไปยืนใกล้สิบคนในใต้หล้า หรืออาจถึงขั้นเบียดคนคนหนึ่งให้ตกจากอันดับแล้วเข้ายึดครองตำแหน่งแทน

และในสิบคนนั้นก็มีเทียนซือใหญ่ของภูเขามังกรพยัคฆ์ มีเจ้านครจักรพรรดิขาว และคนล่าสุดก็คือเทพีสงครามแห่งราชวงศ์ต้าตวน เผยเปย

นอกจากสิบคนนี้ แปดทวีปที่เหลือในใต้หล้าไพศาล แน่นอนว่าต้องมีบุคคลที่ตบะเลิศล้ำเป็นหนึ่งอยู่ในแต่ละทวีป ยกตัวอย่างเช่นเฉินฉุนอันผู้มากความรู้แห่งทักษินาตยทวีป เทพแห่งโชคลาภแห่งธวัลทวีป ทว่าเมื่อเทียบกับทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางแล้ว บรรยากาศโดยภาพรวมกลับต่างกันอักโขนัก

……

เด็กหญิงร่างผอมแห้งที่หอบตำรามาเต็มอ้อมอกวิ่งห้อออกจากลานบ้านไปถึงตรอกด้านนอก

นางอายุไม่มาก แต่เคยเห็นคนชั่วร้ายทำเลวมาไม่น้อย บางเรื่องก็ร้ายต่อผู้อื่น บางเรื่องก็ร้ายต่อตัวนางเอง แล้วก็เคยเห็นคนดีมาบ้าง บางคนทำดีก็ไม่ได้ดีตอบแทน คนดีบางคนก็เปลี่ยนไปเป็นคนชั่วร้าย

นางเคยเจอกับผู้เฒ่าบ้าคนหนึ่งที่เดินถือโคมไฟเตร่ไปทั่วทิศเกินครึ่งวัน พร่ำพูดว่าโลกนี้ดำมืดเกินไป หากไม่ถือโคมจะมองไม่เห็นทาง มองไม่เห็นคน

นางวิ่งจนเหงื่อแตกเต็มแผ่นหลัง เงยหน้ามองดวงอาทิตย์ก็ราวกับว่าบนท้องฟ้าแขวนโคมไฟดวงใหญ่ที่ส่องแสงสว่าง ยามฟ้าดินหมุนโคจรก็ราวกับว่าไม่ว่าใครก็ขาดมันไม่ได้ แต่นางชอบมันในช่วงหน้าหนาวและฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น หากสี่ฤดูในหนึ่งปีไม่มีอากาศหนาวเลย นางก็ไม่ชอบมันสักนิด อยากให้บนท้องฟ้าไม่มีมันไปเลยด้วยซ้ำ พอมีมัน รอบด้านก็สว่างเกินไป เรื่องหลายอย่างที่นางทำจึงง่ายที่จะถูกคนจับได้ ยกตัวอย่างเช่นขโมยของกิน

ตอนที่นางเดินผ่านบ่อน้ำบ่อหนึ่งก็หยุดฝีเท้า นั่งพักบนปากบ่อ หอบหายใจฮักๆ

ชำเลืองตามองบ่อน้ำเห็นเพียงความมืดมิด

ต้องรู้ว่าติงอิงผู้นี้ ไม่ว่าจะเป็นฐานกระดูกหรือนิสัยใจคอก็ล้วนใกล้เคียงกับเต๋าเหล่าเอ้อร์ผู้นั้นมากที่สุด หรือหากจะพูดว่าเป็นผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูปก็ถือว่าเป็นของเลียนแบบที่มีความใกล้เคียงกับของจริงที่สุดแล้ว

ไม่ว่าจะไปอยู่ในที่ใดของใต้หล้าไพศาล ติงอิงก็ล้วนต้องเป็นขอบเขตสิบสองอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็หยุดอยู่เพียงเท่านี้ คอขวดเห็นชัดเจนเกินไป ของเลียนแบบที่ไม่เลวชิ้นหนึ่งมักจะไม่ได้ย่ำแย่สักเท่าไหร่ แต่จะดีได้สักแค่ไหนกันเชียว?

นักพรตเฒ่ายังคงรู้สึกไม่พอใจ

ติงอิงที่ดึงเอาข้อดีของเว่ยเซี่ยน หลูป๋ายเซี่ยง จูเหลี่ยนสามคนมารวมให้เป็นหนึ่ง กลับยังไม่ได้เรื่องถึงเพียงนี้

และในวินาทีที่เขาเตรียมจะสะบัดชายแขนเสื้อตบศีรษะติงอิงให้เละนั้นเอง นักพรตเฒ่ากลับเกิดความลังเล เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ผู้เฒ่ายืนอยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัว มองไปเห็นถ้ำสวรรค์เหลียนฮวา (พื้นที่มงคลดอกบัวชื่อภาษาจีนใช้คำว่าโอ่วฮวาที่แปลว่าดอกบัว ส่วนถ้ำสวรรค์เหลียนฮวาก็แปลว่าดอกบัวเช่นเดียวกัน)

ถ้ำสวรรค์และพื้นที่มงคลสองแห่งนี้เชื่อมต่อกัน การดำรงอยู่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ในสี่ใต้หล้าใหญ่มีแค่สองสถานที่นี้เท่านั้น

นักพรตเฒ่าที่ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำมองประสานสายตากับนักพรตที่ ‘หลุบตามองต่ำมายังพื้นที่มงคล’ ซึ่งอยู่เหนือศีรษะของเขา ทันใดนั้นชายแดนระหว่างพื้นที่มงคลดอกบัวกับถ้ำสวรรค์เหลียนฮวาก็พลันถูกดึงขยายจนเกิดเป็นร่องลึกกว้างนับพันนับหมื่นจั้ง

นักพรตเฒ่าแค่นเสียงเย็นชา

‘ไข่มุก’ ที่อยู่ในชายแขนเสื้อเม็ดนั้นเผาไหม้ชายแขนเสื้อชุดคลุมเต๋าของเขาจนเป็นรูโหว่

ทว่าในถ้ำสวรรค์ที่เต็มไปด้วยบ่อดอกบัวแห่งนั้นก็มีใบบัวมากมายแห้งเหี่ยวไปเช่นกัน

ผู้เฒ่าที่อยู่ข้างบ่อน้ำถอนสายตากลับมา เพียงไม่นานชายแขนเสื้อก็กลับมาเป็นปกติ เชื่อว่าบ่อบัวของที่แห่งนั้นก็คงไม่ต่างกัน

เด็กหญิงร่างผอมแห้งที่อยู่ข้างเท้านักพรตเฒ่ายังคงร้องไห้จ้าอยู่บนพื้น ความรู้สึกจ้องมองแสงอาทิตย์ในระยะประชิดเช่นนั้นตราตรึงล้ำลึกลงไปไกลยิ่งกว่าจิตวิญญาณ หากไม่เป็นเพราะโชคดีในโชคร้าย ได้มาหลบอยู่ใน ‘ร่มเงา’ ของนักพรตเฒ่าพอดี อดีตชาติและชาติหน้าของนางจะต้องแหลกสลายกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าในเสี้ยววินาที

นักพรตเฒ่าสบถอย่างขุ่นเคือง “เหล่าซิ่วไฉ เจ้าไม่เบื่อบ้างหรือไง?!”

—–