กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 365

คิดไม่ถึงว่าผู้เฒ่าจะเอ่ยขึ้นอีกว่า “ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าทำไมข้าถึงพาเรือข้ามฟากลำนั้นมาด้วยเล่า? ข้ากำลังรอจั่วโย่วผู้นั้นอยู่ ไม่กลัวว่าเขาจะมา กลัวแต่ว่าเขาจะปล่อยให้ข้านำวัตถุแห่งชะตาชีวิตชิ้นนั้นมาเสียเที่ยวต่างหาก”

ตู้เหยี่ยนอารมณ์ฮึกเหิม กุมมือประสานกล่าวว่า “ท่านบรรพจารย์ช่างปราดเปรื่อง ความองอาจห้าวหาญของท่านเป็นหนึ่งในใบถงทวีปของพวกเรา!”

ผู้เฒ่าหลุดหัวเราะพรืด “คำพูดเหลวไหลพวกนี้อย่าพูดมากเลย มีความสามารถจริงก็เดินไปให้สูงถึงระดับเดียวกับข้าเสียก่อน แล้วค่อยให้ลูกหลาน ให้ลูกศิษย์รุ่นหลังในสำนักของพวกเจ้าเอ่ยคำประจบเยินยอแบบนี้ให้เจ้าฟัง”

ตู้เหยี่ยนกล่าวอย่างกระวนกระวาย “มิกล้าคาดหวัง”

ผู้เฒ่าส่ายหน้า “เพราะฉะนั้นเจ้าเองก็เป็นเศษสวะที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย เพียงแต่โชคดีที่ใช้แซ่ตามข้า”

ตู้เหยี่ยนไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจแม้แต่น้อย กลับกันยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “โชคดีก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่งไม่ใช่หรือ”

ผู้เฒ่าพยักหน้าเห็นด้วยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “คำกล่าวนี้ก็ไม่ผิด”

ผู้เฒ่าก้าวเดินออกไปหนึ่งก้าว

พริบตานั้นผู้เฒ่าก็มาโผล่ตรงหน้าเจิ้งต้าเฟิง ห่างออกไปแค่สองสามก้าวเท่านั้น ใบหน้าแทบจะชนใบหน้าอยู่แล้ว แต่เพราะตัวไม่สูงพอ ผู้เฒ่าจึงต้องแหงนหน้ามองผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตเก้าที่บาดเจ็บไม่เบาผู้นี้เล็กน้อย ยิ้มถามว่า “ได้ยินว่าเจ้าคือคนเฝ้าประตูของถ้ำสวรรค์หลีจู ทำงานให้ตาเฒ่าประหลาดผู้นั้น ไม่รู้ว่าหากข้าฆ่าเจ้าตาย เขาจะกล้าออกจากกรงขังแห่งนั้นมาหาเรื่องข้าหรือไม่?”

เจิ้งต้าเฟิงเฉยเมยไม่สะทกสะท้าน

แค่ปล่อยหมัดหนึ่งหมัดออกไปเท่านั้น

ผู้เฒ่าเอาสองมือไพล่หลัง ยืนเฉยรับหมัด เขาถอยกรูดออกไปด้านหลังหลายก้าว เพียงแต่ร่างทั้งร่างยังคงนิ่งตระหง่านดุจขุนเขา

หันกลับไปมองเจิ้งต้าเฟิง ตรงหน้าท้องของเขาถูกอาวุธลักษณะเหมือนเรือลำเล็กยาวสองช่วงแขนแทงทะลุไปแล้ว

ผู้เฒ่ายื่นนิ้วโป้งออกมาเช็ดคราบเลือดตรงมุมปากด้วยความเคยชิน “มีความสามารถแค่นี้เองหรือ? ข้าไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวอะไร ไหนบอกว่าร่างกายของผู้ฝึกลมปราณบอบบางเหมือนกระดาษอย่างไรเล่า ข้าว่าก็ไม่ได้เหมือนกันทุกคนหรอก”

ผู้เฒ่าดีดนิ้วสลัดเลือดสดหยดนั้นทิ้ง จากนั้นก็ชี้ไปที่หน้าท้องของเจิ้งต้าเฟิง “นี่ไม่ใช่กระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่ ชีวิตนี้ข้ารำคาญพวกผู้ฝึกกระบี่มากที่สุด พวกเขาชอบทำตัวโดดเด่นเกินไป โดยเฉพาะพวกเซียนกระบี่ที่สายตามองสูงไม่เห็นหัวใคร ข้าล่ะอยากจะควักลูกตาของพวกเขาออกมาแล้วยัดใส่ก้นพวกเขาซะ น่าเสียดายที่รอจนข้ามีความสามารถจนทำเรื่องพวกนี้ได้กลับต้องเคารพกฎเกณฑ์ของฟ้าดินแห่งนี้อีก กรงขังใหญ่นี่นะ ไม่อาจออกไปจากภูเขาได้ง่ายๆ เจ้าว่ามันน่าเจ็บใจหรือไม่?”

กล่าวมาถึงตรงนี้ผู้เฒ่าก็เหลือบมองไปยังม่านฟ้าแวบหนึ่ง

เจิ้งต้าเฟิงเดินออกไปหนึ่งก้าว ปล่อยหมัดใส่ผู้เฒ่าอีกครั้ง

ผลกลับกลายเป็นว่าผู้เฒ่าเบี่ยงตัวหลบ ขณะเดียวกันก็ยื่นมือข้างหนึ่งมากดศีรษะของเจิ้งต้าเฟิง ผลักเขาให้ถอยไปด้านหลัง

เจิ้งต้าเฟิงกระเด็นไปร้อยจั้งกว่า ตรงหน้าท้องยังถูกปักตรึงไว้ด้วยเรือลำเล็กที่ลักษณะคล้ายกระบี่บิน นอนจมอยู่ท่ามกลางกองเลือด พยายามลุกขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ต้องกระเด็นกลับไปบนพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ผู้เฒ่าหันหน้ามามองเฉินผิงอัน ถามว่า “เรียกจั่วโย่วมาได้ไหม?”

ไม่รอฟังคำตอบจากคนหนุ่มก็สะบัดชายแขนเสื้อหนึ่งครั้ง

ชุดขาวลอยลิ่วออกไป เพียงแต่ว่าพลิกตัวกลับอยู่กลางอากาศอย่างปราดเปรียว ก่อนจะพลิ้วกายลงบนพื้น เท้าหน้าและหลังกระแทกลงบนพื้นหนักๆ ถึงจะหยุดการถอยร่นของเรือนกายเอาไว้ได้ ชายแขนเสื้อทั้งสองข้างโบกปลิว

ผู้เฒ่าตกตะลึงเล็กน้อย “ดีกว่าที่คิดไว้ไม่น้อย ถึงกับมีพรสวรรค์ ไม่ได้เป็นแค่เศษสวะ ไม่เลวๆ น่าเสียดายที่ไม่ได้แซ่ตู้ ถ้าอย่างนั้นตายไปก็…ไม่น่าเสียดาย!”

ผู้เฒ่ายกมือข้างหนึ่งกดลงเบาๆ

มือใหญ่สีทองที่ใหญ่โตดุจขุนเขาแหวกทะเลเมฆเบื้องบนเหนือนครมังกรเฒ่ากดลงมาใส่ศีรษะของเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันใช้กระบวนท่าไอเมฆเหนือบึงใหญ่ออกหมัดใส่บนท้องฟ้า

ในรัศมีหนึ่งร้อยจั้ง ฝุ่นคลุ้งตลบมืดฟ้ามัวดิน

ในหลุมใหญ่ เฉินผิงอันเดินขึ้นเนินมาช้าๆ มาปรากฏตัวอยู่ในการมองเห็นของผู้เฒ่าอีกครั้ง

ผู้เฒ่ากวาดตามองรอบด้านพลางพยักหน้าอย่างกระจ่างแจ้ง “ดูท่าจั่วโย่วคงไม่ใช่ผู้ปกป้องมรรคาของเจ้า แน่นอนว่าไม่มาแล้ว…”

ระหว่างที่เขาพูด เฉินผิงอันที่ชุดอาคลุมจินหลี่กลายเป็นสีทองซึ่งเป็นโฉมหน้าที่แท้จริงก็คล้ายถูกมือใหญ่ที่มองไม่เห็นข้างหนึ่งปาดกระแทกเข้าที่เอว ร่างทั้งร่างลอยหวือไปกลางอากาศวาดเส้นโค้งหนึ่งเส้น ก่อนจะไปกระแทกลงบนกำแพงเมืองของนครมังกรเฒ่าที่อยู่ด้านหลังผู้เฒ่า

ผู้เฒ่าส่ายหน้า “เป็นต้นกล้าที่ดีแล้วอย่างไร แม้แต่ห้าขอบเขตบนก็ยังไม่ใช่ ก็ยังเรียกว่าเศษสวะอยู่ดีไม่ใช่หรือ?”

ไม่แม้แต่จะชายตามองกำแพงเมืองด้านหลัง ผู้เฒ่ายื่นมือข้างหนึ่งออกมา แล้วดีดไปด้านหลังเบาๆ หนึ่งที

บนกำแพงเมืองจุดที่ร่างของเฉินผิงอันกระแทกลงไปปรากฏเป็นรอยแตกร้าวเหมือนใยแมงมุมขนาดใหญ่ยักษ์ พอผู้เฒ่าดีดนิ้ว เฉินผิงอันที่ร่างฝังอยู่กลางกำแพงเมืองก็พุ่งทะลุกำแพงเมืองออกไปตกอยู่นอกเมือง

ผู้เฒ่าเกาหัว รออยู่พักหนึ่ง ฟ้าดินยังคงเงียบสงัดดังเดิม

เจิ้งต้าเฟิงนั่งคุกเข่าข้างเดียวอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้น ผู้เฒ่าพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าสามารถทดลองหักกระบอกยาสูบเก่าแก่อันนั้นได้ ข้าอยากรู้นักว่าตาแก่นั่นจะมาช่วยเหลือเจ้าด้วยตัวเองหรือว่าจะใช้ฝีมือเล็กๆ น้อยๆ อันต่ำต้อยของเขา”

เจิ้งต้าเฟิงถ่มเลือดสดทิ้ง พูดอย่างยากลำบาก “ฆ่าข้าคนเดียวก็พอแล้ว”

ผู้เฒ่าส่ายหน้า “หากเป็นตาแก่ของถ้ำสวรรค์หลีจูผู้นั้นที่มายืนอยู่ต่อหน้าข้า แล้วพูดประโยคนี้กับข้า ไม่แน่ว่าข้าอาจจะยอมพิจารณา”

ผู้เฒ่าขมวดคิ้ว หันหน้ามองไป

คนหนุ่มผู้นั้นกลับฝืนพาตัวมาปรากฏกายอยู่ท่ามกลางหลุมโพรงขนาดใหญ่บนกำแพงเมืองได้ใหม่อีกครั้ง ในมือถือของอย่างหนึ่งลักษณะคล้ายเม็ดยา

หมัวมัวผู้อบรมมารยาทสีหน้ามืดทะมึน “คือโอสถปีศาจห้าขอบเขตบนเม็ดหนึ่ง หากเป็นของที่ผ่านการหล่อหลอมมาแล้ว ระเบิดแตกเมื่อไหร่ แถบตะวันออกทั้งแถบของนครมังกรเฒ่าแห่งนี้ก็จะพังราบไปด้วย”

ฝูหนันหัวหัวเราะเบาๆ “คนผู้นี้ไม่มีทางทำเช่นนั้นเด็ดขาด!”

หมัวมัวผู้อบรมมารยาทมีสีหน้าปั้นยาก ชำเลืองตามองฝูหนันหัว ฝ่ายหลังจึงพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ว่า “คนแบบเขาก็โง่อย่างนี้แหละ”

ซุนเจียซู่ถอนหายใจหนึ่งที เฉินผิงอันไม่มีทางทำแบบนั้นจริงๆ

เขาเพิ่งจะเดินออกไปหนึ่งก้าวก็ถูกบุรพาจารย์ก่อกำเนิดยื่นมือมากดไหล่เอาไว้ “ห้ามออกหน้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแผนการและสิ่งที่ตระกูลซุนทุ่มเทไปในครั้งนี้จะต้องเสียเปล่า”

ซุนเจียซู่ดิ้นรน แต่กลับถูกผู้เฒ่ากดตัวไว้อย่างแน่นหนา “เรื่องอื่นๆ ปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจได้ แต่เรื่องนี้ไม่ได้! นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้าซุนเจียซู่คนเดียว”

ซุนเจียซู่ยังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกบรรพบุรุษของตระกูลซุนตีจนสลบไป

เฉินผิงอันนั่งอยู่ริมกำแพงที่แตกพังยับเยิน แบฝ่ามือออก “โอสถปีศาจเม็ดนี้ของข้า ขอซื้อชีวิตเจิ้งต้าเฟิง”

เฉินผิงอันวางมือทั้งสองข้างลง หลับตาช้าๆ เชิดหน้าขึ้นสูง มองไปทางทิศใต้ “ข้ามีหนึ่งกระบี่…สามารถย้ายขุนเขา สามารถพลิกมหาสมุทร…”

บรรพบุรุษผู้กู้คืนความรุ่งโรจน์ให้แก่สำนักใบถงหลุดหัวเราะพรืด “นี่คือทำอะไร? คำพูดสุดท้ายก่อนตายไม่ควรด่าว่าข้ารังแกคนอื่นหรอกหรือ?”

จากนั้นเขาก็บังคับอาวุธเซียนแห่งชะตาชีวิตให้แทงทะลุหน้าท้องของคนหนุ่มที่อยู่บนซากกำแพงเมืองด้วย ‘หนึ่งกระบี่’

ไม่รู้ว่าเหตุใด แผ่นหยกแผ่นนั้นถึงระเบิดแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ผู้เฒ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็แค่รู้สึกเสียดายวัตถุจื่อชื่อชิ้นหนึ่งเท่านั้น

……

บนยอดเขาสุ้ยซาน ซิ่วไฉเฒ่าที่นั่งอยู่บนยอดศิลาหินก่อกวนเทพเกราะทองกำลังคำนวณโชคชะตาฟ้าดินอยู่เงียบๆ พลันหน้าเปลี่ยนสี ลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงเข้มหนักสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าโง่ตัวใหญ่ ช่วยข้าฝ่าสิ่งกีดขวางระหว่างสองทวีปใหญ่เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องถามมาก เร็วเข้า!”

เทพใหญ่แห่งภูเขาสุ้ยซานที่สวมเสื้อเกราะสีทอง ใช้มือยันด้ามกระบี่ไว้กับพื้นรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ก็พยักหน้ารับ ไม่ถามอะไร เพียงร่ายกายธรรมสีทองที่ใหญ่โตดุจขุนเขา เงื้อกระบี่ฟันออกไปจนเกิดความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดยาวเหยียดดุจแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายหนึ่ง

ซิ่วไฉเฒ่าพุ่งทะยานไปตามความว่างเปล่านั้น

ช่องว่างหุบประกบไล่หลัง

โชคชะตาแม่น้ำและภูเขาของภูเขาสุ้ยซานอันเป็นขุนเขากลางแห่งทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางสั่นสะเทือนไม่หยุดนิ่ง

……

ระหว่างฟ้าดินคล้ายมีคนคนหนึ่งได้ยินประโยคที่ดังขึ้นในนครมังกรเฒ่า นางจึงตอบรับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มาแล้ว”

……

ถ้ำสวรรค์หลีจูที่หลังจากปริแตกก็ร่วงลงสู่พื้น รัศมีพันลี้โดยรอบฟ้าดินขนาดเล็กเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

หร่วนฉงสีหน้าเขียวคล้ำ พยายามระงับโชคชะตาที่ปั่นป่วนวุ่นวายจนใกล้เคียงกับคำว่าบ้าคลั่งนี้ไว้อย่างสุดความสามารถ

ตรงหน้าผาหินแท่นสังหารมังกร

เงาร่างสูงใหญ่สีขาวร่างหนึ่งพุ่งออกมา

นางที่ชายแขนเสื้อใหญ่สองข้างเป็นสีขาวหิมะเหาะทะยานขึ้นฟ้าเป็นแนวตรง

หยุดชะงักร่างอยู่ตรงจุดสูงสุดของม่านฟ้าใต้หล้าไพศาล จากนั้นชำเลืองตามองไปทางทิศใต้สุดในอาณาบริเวณของแจกันสมบัติทวีป

แล้วร่างทั้งร่างก็เหมือนกระบี่ที่พุ่งออกไป

ทุกที่ที่เงาร่างสีขาวพุ่งผ่าน ในวันที่อากาศหนาวจัด ท้องฟ้าเบื้องบนเหนือแจกันสมบัติทวีปกลับมีเสียงฟ้าคำรามดังเป็นระลอก

—–