กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 386

ผีสาวยังคงไม่เต็มใจจะลุกขึ้นยืน โขกหัวไม่หยุด ความจริงใจนี้ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยแล้ว

เฉินผิงอันหันหน้ามาพูดกับชุยตงซาน “ถ้าอย่างนั้นก็มอบนางให้เจ้าแล้ว หากเป็นไปได้ก็ช่วยให้นาง ‘เปิดภูเขา’ เข้าไปอยู่ในคราบร่างเซียน หากไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืน”

ชุยตงซานตบอกรับรอง “อาจารย์วางใจได้เลย ต่อให้สุดท้ายทำไม่สำเร็จก็รับรองว่านี่จะยังเป็นการค้าที่มีแต่ผลกำไร ไม่มีขาดทุน”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “หากสำเร็จ เจ้าต้องการให้ข้าตอบแทนเจ้ายังไง?”

ชุยตงซานกล่าวอย่างตกตะลึง “เคารพครูบาอาจารย์และเคารพในคำสั่งสอน ช่วยอาจารย์แก้ไขปัญหายุ่งยากคือหน้าที่ของศิษย์อยู่แล้ว จำเป็นต้องตอบแทนด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด “ตัวเจ้าเองเชื่อคำพูดนี้ไหม?”

ชุยตงซานยิ้มเขินอาย “อาจารย์ไม่เพียงแต่มีความรู้ลึกล้ำ ทั้งยังเข้าใจจิตใจผู้คนเป็นอย่างดี ติดตามอาจารย์แสวงหามรรคา ศิษย์…”

เฉินผิงอันจำต้องตัดบทคำประจบสอพลอที่ทำให้คนขนลุกขนชันของชุยตงซาน “หยุดเถอะ มีอะไรพวกเราก็มาพูดกันตรงๆ”

ชุยตงซานคิดแล้วก็นั่งกลับลงไปบนม้านั่งตัวยาว ดื่มน้ำชาหนึ่งคำแล้วถามหยั่งเชิงว่า “หากศิษย์บอกว่าต้องให้อาจารย์นำเงินเหรียญทองแดงแก่นทองทั้งหมดออกมา อีกทั้งยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อาจารย์จะตอบรับหรือไม่?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ

ชุยตงซานถาม “อาจารย์ไม่กลัวว่าโชคดีจะมาพร้อมหายนะ เมื่อผีสาวตนนี้ได้รับคำชี้นำจากข้าก็จะกลายเป็นนกพิราบยึดครองรังนกกางเขน เมื่อหล่อหลอมคราบร่างเซียนได้แล้ว ข้าจะเล่นตุกติก สุดท้ายนางก็ไม่จงรักภักดีต่ออาจารย์อีก? อาจารย์เต็มใจเชื่อข้าชุยตงซานในเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้หรือ?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ข้าไม่เชื่อใจเจ้าชุยตงซาน แต่เชื่อใจอาจารย์ที่ยอมให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”

ชุยตงซานเงียบไป

ผีสาวสือโหรวที่รับฟังอยู่รู้สึกเหมือนตกอยู่ท่ามกลางไอหมอก

ไม่รู้เลยว่าอาจารย์และศิษย์คู่นี้กำลังทำนายปริศนาอะไรกันอยู่

ชุยตงซานยื่นนิ้วสองข้างมาคีบยันต์สีเหลืองแผ่นนั้น ขณะเดียวกันผีสาวสือโหรวก็ถูกกระชากกลับเข้าไปในยันต์และถูกเก็บเข้าไปในชายแขนเสื้อใหญ่สีขาวหิมะของชุยตงซาน

ต้องรู้ว่ายันต์แผ่นนี้เป็นวัตถุที่ผ่านการหล่อหลอมจากเฉินผิงอันแล้ว

ผีสาวโครงกระดูกที่อารมณ์กระเพื่อมรุนแรงล่องลอยอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าที่มืดมิด อดรู้สึกเลื่อมใสเด็กหนุ่มเทพเซียนที่มีใฝแดงกลางหว่างคิ้วผู้นี้เพิ่มขึ้นอีกไม่ได้

ส่วนเฉินผิงอันที่ถือว่าเป็นเจ้านายแท้จริงของนางในนาม อีกทั้งยังลงนามสัญญาเป็นตายต่อกันแล้วด้วย อันที่จริงนางไม่กลัวเขามากนัก ส่วนความนับถือเลื่อมใสก็ยิ่งไม่มี

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

เพราะเรื่องราวบนโลกก็เป็นเช่นนี้

ชุยตงซานเก็บยันต์ไปแล้วก็กล่าวว่า “อาจารย์อยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันได้ไหม? อย่างมากสุดแค่สามวันก็รู้ผลแล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ถึงเวลานั้นก็สามารถออกเดินทางต่อได้”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ได้”

ชุยตงซานยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปให้เฉินผิงอันด้วยความรู้สึกละอายใจและเขินอายเล็กน้อย

เฉินผิงอันหยิบเงินเหรียญทองแดงแก่นทองหลายถุงที่ราชสำนักต้าหลีให้เป็นของขวัญไถ่โทษออกมาจากวัตถุฟางชุ่น

ยังไม่ทันถือได้ร้อนมือก็ต้องส่งต่อไปให้คนอื่นแล้ว หากผีสาวเข้าไปอยู่ในคราบร่างเซียนเหรินได้สำเร็จ หลังจากนี้ยังต้องใช้เงินเหรียญทองแดงแก่นทองไปเติมเต็มหลุมไร้ก้นที่น่ากลัวนั่นอีก

จากนั้นเฉินผิงอันก็หยิบจิตหยางกายนอกกายของตู้เม่าออกมาจากวัตถุจื่อชื่อ แล้วชุยตงซานก็เอาเก็บเข้าไปไว้ในวัตถุจื่อชื่อของเขาอีกที

ชุยตงซานเดินไปที่ประตูห้องก็หยุดเดิน หันหน้ามายิ้มพูดว่า “อาจารย์ แม้จะบอกว่าเป็นเรื่องที่ตกลงกันไว้ก่อนแล้ว แต่ศิษย์จัดการกับคนพวกนั้นด้วยวิธีเช่นนี้ อาจารย์โกรธหรือไม่?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ในเมื่อไม่ใช่เรื่องร้ายแรง เจ้าก็ทำไปเถอะ”

ชุยตงซานถามอีก “แล้วเผยเฉียนล่ะ?”

เฉินผิงอันถอนหายใจ “ข้าได้แต่บอกกับตัวเองว่า ผิดไวก็รู้ไว ถึงอย่างไรก็ดีกว่าวันหน้าปล่อยให้นางทำเรื่องผิดมหันต์แล้วค่อยล้อมคอกเมื่อวัวหาย”

ชุยตงซานทำท่าจะพูดแต่ก็เงียบไป และนี่ก็ไม่ใช่วิธีแสร้งปล่อยเพื่อจับ สุดท้ายเขาเองก็ถอนหายใจเลียนแบบเฉินผิงอัน “ช่วงนี้ไม่สู้อาจารย์อ่านตำราของอริยะปราชญ์สำนักนิติธรรมให้มาก ถึงอย่างไรการใช้กฎเกณฑ์พิธีการของลัทธิขงจื๊อและบรรทัดฐานของลัทธิเต๋ามาวัดการกระทำของคนทั้งบนภูเขาและล่างภูเขาก็ยิบย่อยและกินแรงมากเกินไป ยกตัวอย่างเช่นข้อที่ว่า ‘กษัตริย์ขุนนาง บนล่าง สูงศักดิ์ต่ำต้อยล้วนทำตามกฎ’ ‘ไม่แบ่งแยกใกล้ชิดห่างเหิน ไม่แบ่งแยกยากดีมีจน ทุกอย่างล้วนตัดสินกันด้วยกฎเกณฑ์’ ของสำนักนิติธรรม ล้วนถือเป็นยาดีในการปกครองโลก ทั้งยังสามารถลดทอนเรื่องวุ่นวายใจที่ไม่จำเป็นได้มากมาย ต่อให้อาจารย์ไม่ยกย่องสำนักนิติธรรม แต่เอามาใช้ฆ่าเวลา นำสำนักนิติธรรมมาเป็นอาหารเสริม เป็นยาบำรุงของลัทธิขงจื๊อ ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ตกลง ฉวยโอกาสช่วงสองสามวันที่ยังอยู่ในอำเภอ ข้าจะไปหาผลงานของสำนักนิติธรรมมาอ่านดู”

ชุยตงซานกุมมือคารวะ “อาจารย์ยอมรับฟังคำแนะนำด้วยความหวังดีอย่างเป็นธรรมชาติดุจน้ำไหลลงสู่ที่ต่ำ ศิษย์ละอายใจที่สู้ไม่ได้ ได้รับการชี้แนะแล้ว”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างระอาใจ “ทำไมเจ้าไม่แข่งเรื่องความสามารถในการประจบสอพลอกับพวกเว่ยเซี่ยนล่ะ พวกเขาสี่คนต้องยอมแพ้เจ้าทั้งกายและใจแน่นอน”

ตอนที่ชุยตงซานปิดประตู เขายิ้มกว้างถามว่า “อาจารย์ วันหน้ามีเวลาว่าง ข้าสอนท่านเล่นหมากล้อมดีไหม?”