กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 386

ผีสาวยังคงไม่เต็มใจจะลุกขึ้นยืน โขกหัวไม่หยุด ความจริงใจนี้ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยแล้ว

เฉินผิงอันหันหน้ามาพูดกับชุยตงซาน “ถ้าอย่างนั้นก็มอบนางให้เจ้าแล้ว หากเป็นไปได้ก็ช่วยให้นาง ‘เปิดภูเขา’ เข้าไปอยู่ในคราบร่างเซียน หากไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืน”

ชุยตงซานตบอกรับรอง “อาจารย์วางใจได้เลย ต่อให้สุดท้ายทำไม่สำเร็จก็รับรองว่านี่จะยังเป็นการค้าที่มีแต่ผลกำไร ไม่มีขาดทุน”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “หากสำเร็จ เจ้าต้องการให้ข้าตอบแทนเจ้ายังไง?”

ชุยตงซานกล่าวอย่างตกตะลึง “เคารพครูบาอาจารย์และเคารพในคำสั่งสอน ช่วยอาจารย์แก้ไขปัญหายุ่งยากคือหน้าที่ของศิษย์อยู่แล้ว จำเป็นต้องตอบแทนด้วยหรือ?”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด “ตัวเจ้าเองเชื่อคำพูดนี้ไหม?”

ชุยตงซานยิ้มเขินอาย “อาจารย์ไม่เพียงแต่มีความรู้ลึกล้ำ ทั้งยังเข้าใจจิตใจผู้คนเป็นอย่างดี ติดตามอาจารย์แสวงหามรรคา ศิษย์…”

เฉินผิงอันจำต้องตัดบทคำประจบสอพลอที่ทำให้คนขนลุกขนชันของชุยตงซาน “หยุดเถอะ มีอะไรพวกเราก็มาพูดกันตรงๆ”

ชุยตงซานคิดแล้วก็นั่งกลับลงไปบนม้านั่งตัวยาว ดื่มน้ำชาหนึ่งคำแล้วถามหยั่งเชิงว่า “หากศิษย์บอกว่าต้องให้อาจารย์นำเงินเหรียญทองแดงแก่นทองทั้งหมดออกมา อีกทั้งยิ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อาจารย์จะตอบรับหรือไม่?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ

ชุยตงซานถาม “อาจารย์ไม่กลัวว่าโชคดีจะมาพร้อมหายนะ เมื่อผีสาวตนนี้ได้รับคำชี้นำจากข้าก็จะกลายเป็นนกพิราบยึดครองรังนกกางเขน เมื่อหล่อหลอมคราบร่างเซียนได้แล้ว ข้าจะเล่นตุกติก สุดท้ายนางก็ไม่จงรักภักดีต่ออาจารย์อีก? อาจารย์เต็มใจเชื่อข้าชุยตงซานในเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้หรือ?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ข้าไม่เชื่อใจเจ้าชุยตงซาน แต่เชื่อใจอาจารย์ที่ยอมให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”

ชุยตงซานเงียบไป

ผีสาวสือโหรวที่รับฟังอยู่รู้สึกเหมือนตกอยู่ท่ามกลางไอหมอก

ไม่รู้เลยว่าอาจารย์และศิษย์คู่นี้กำลังทำนายปริศนาอะไรกันอยู่

ชุยตงซานยื่นนิ้วสองข้างมาคีบยันต์สีเหลืองแผ่นนั้น ขณะเดียวกันผีสาวสือโหรวก็ถูกกระชากกลับเข้าไปในยันต์และถูกเก็บเข้าไปในชายแขนเสื้อใหญ่สีขาวหิมะของชุยตงซาน

ต้องรู้ว่ายันต์แผ่นนี้เป็นวัตถุที่ผ่านการหล่อหลอมจากเฉินผิงอันแล้ว

ผีสาวโครงกระดูกที่อารมณ์กระเพื่อมรุนแรงล่องลอยอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่าที่มืดมิด อดรู้สึกเลื่อมใสเด็กหนุ่มเทพเซียนที่มีใฝแดงกลางหว่างคิ้วผู้นี้เพิ่มขึ้นอีกไม่ได้

ส่วนเฉินผิงอันที่ถือว่าเป็นเจ้านายแท้จริงของนางในนาม อีกทั้งยังลงนามสัญญาเป็นตายต่อกันแล้วด้วย อันที่จริงนางไม่กลัวเขามากนัก ส่วนความนับถือเลื่อมใสก็ยิ่งไม่มี

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้

เพราะเรื่องราวบนโลกก็เป็นเช่นนี้

ชุยตงซานเก็บยันต์ไปแล้วก็กล่าวว่า “อาจารย์อยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันได้ไหม? อย่างมากสุดแค่สามวันก็รู้ผลแล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ถึงเวลานั้นก็สามารถออกเดินทางต่อได้”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ได้”

ชุยตงซานยื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปให้เฉินผิงอันด้วยความรู้สึกละอายใจและเขินอายเล็กน้อย

เฉินผิงอันหยิบเงินเหรียญทองแดงแก่นทองหลายถุงที่ราชสำนักต้าหลีให้เป็นของขวัญไถ่โทษออกมาจากวัตถุฟางชุ่น

ยังไม่ทันถือได้ร้อนมือก็ต้องส่งต่อไปให้คนอื่นแล้ว หากผีสาวเข้าไปอยู่ในคราบร่างเซียนเหรินได้สำเร็จ หลังจากนี้ยังต้องใช้เงินเหรียญทองแดงแก่นทองไปเติมเต็มหลุมไร้ก้นที่น่ากลัวนั่นอีก

จากนั้นเฉินผิงอันก็หยิบจิตหยางกายนอกกายของตู้เม่าออกมาจากวัตถุจื่อชื่อ แล้วชุยตงซานก็เอาเก็บเข้าไปไว้ในวัตถุจื่อชื่อของเขาอีกที

ชุยตงซานเดินไปที่ประตูห้องก็หยุดเดิน หันหน้ามายิ้มพูดว่า “อาจารย์ แม้จะบอกว่าเป็นเรื่องที่ตกลงกันไว้ก่อนแล้ว แต่ศิษย์จัดการกับคนพวกนั้นด้วยวิธีเช่นนี้ อาจารย์โกรธหรือไม่?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ในเมื่อไม่ใช่เรื่องร้ายแรง เจ้าก็ทำไปเถอะ”

ชุยตงซานถามอีก “แล้วเผยเฉียนล่ะ?”

เฉินผิงอันถอนหายใจ “ข้าได้แต่บอกกับตัวเองว่า ผิดไวก็รู้ไว ถึงอย่างไรก็ดีกว่าวันหน้าปล่อยให้นางทำเรื่องผิดมหันต์แล้วค่อยล้อมคอกเมื่อวัวหาย”

ชุยตงซานทำท่าจะพูดแต่ก็เงียบไป และนี่ก็ไม่ใช่วิธีแสร้งปล่อยเพื่อจับ สุดท้ายเขาเองก็ถอนหายใจเลียนแบบเฉินผิงอัน “ช่วงนี้ไม่สู้อาจารย์อ่านตำราของอริยะปราชญ์สำนักนิติธรรมให้มาก ถึงอย่างไรการใช้กฎเกณฑ์พิธีการของลัทธิขงจื๊อและบรรทัดฐานของลัทธิเต๋ามาวัดการกระทำของคนทั้งบนภูเขาและล่างภูเขาก็ยิบย่อยและกินแรงมากเกินไป ยกตัวอย่างเช่นข้อที่ว่า ‘กษัตริย์ขุนนาง บนล่าง สูงศักดิ์ต่ำต้อยล้วนทำตามกฎ’ ‘ไม่แบ่งแยกใกล้ชิดห่างเหิน ไม่แบ่งแยกยากดีมีจน ทุกอย่างล้วนตัดสินกันด้วยกฎเกณฑ์’ ของสำนักนิติธรรม ล้วนถือเป็นยาดีในการปกครองโลก ทั้งยังสามารถลดทอนเรื่องวุ่นวายใจที่ไม่จำเป็นได้มากมาย ต่อให้อาจารย์ไม่ยกย่องสำนักนิติธรรม แต่เอามาใช้ฆ่าเวลา นำสำนักนิติธรรมมาเป็นอาหารเสริม เป็นยาบำรุงของลัทธิขงจื๊อ ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ตกลง ฉวยโอกาสช่วงสองสามวันที่ยังอยู่ในอำเภอ ข้าจะไปหาผลงานของสำนักนิติธรรมมาอ่านดู”

ชุยตงซานกุมมือคารวะ “อาจารย์ยอมรับฟังคำแนะนำด้วยความหวังดีอย่างเป็นธรรมชาติดุจน้ำไหลลงสู่ที่ต่ำ ศิษย์ละอายใจที่สู้ไม่ได้ ได้รับการชี้แนะแล้ว”

เฉินผิงอันกล่าวอย่างระอาใจ “ทำไมเจ้าไม่แข่งเรื่องความสามารถในการประจบสอพลอกับพวกเว่ยเซี่ยนล่ะ พวกเขาสี่คนต้องยอมแพ้เจ้าทั้งกายและใจแน่นอน”

ตอนที่ชุยตงซานปิดประตู เขายิ้มกว้างถามว่า “อาจารย์ วันหน้ามีเวลาว่าง ข้าสอนท่านเล่นหมากล้อมดีไหม?”

จากนั้นก็ใช้กระบี่บินวาดวงกลมสร้างฟ้าดินเล็กๆ แห่งหนึ่งขึ้นมา แล้วถึงได้หยิบยันต์กระดาษสีเหลืองกับเงินเหรียญทองแดงแก่นทองหลายถุง รวมไปถึง…คราบร่างเซียนเหรินที่มีมูลค่าควรเมืองชิ้นนั้นออกมา

ชุยตงซานนวดคลึงหว่างคิ้ว

เมื่อเทียบกับการประกอบร่างเด็กหนุ่มเศษกระเบื้องคนนั้นขึ้นมาในถ้ำสวรรค์หลีจูก็มีแต่จะยากกว่า ไม่ง่ายกว่า

ชุยตงซานถอนหายใจหนึ่งที “ศิษย์แบ่งเบาความกังวลแทนอาจารย์ ช่วยควักถุงเงินจ่ายให้อาจารย์อย่างใจกว้าง เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามหลักฟ้าดิน มารดามันเถอะ กราบไหว้อาจารย์ขอเล่าเรียนความรู้สองครั้งล้วนมีสภาพที่ต้องกลายเป็นถุงเงินของคนอื่นอย่างน่าอนาถเช่นนี้ ไม่เสียแรงที่ข้าชุยตงซานและชุยฉานเป็นคนคนเดียวกัน”

……

เฉินผิงอันไปที่ร้านหนังสือในอำเภอเพื่อซื้อตำราที่กล่าวถึงความรู้ของสำนักนิติธรรมมาจุดตะเกียงอ่านยามค่ำคืนจริงๆ

ยามสนธยาของวันแรกหลังจากวันนั้น ชุยตงซานที่มีสีหน้าอิดโรยมาบ่นระบายทุกข์ให้เฉินผิงอันฟังคำรบหนึ่งพร้อมขอเหล้ากุ้ยฮวาดื่มหนึ่งกา แถมยังทำหน้าหนาเอากลับไปด้วยอีกหนึ่งกา

วันที่สองสีหน้าของชุยตงซานเหมือนขี้เถ้ามอด เดินสะโหลสะเหลเข้ามาในห้องของเฉินผิงอัน เผยเฉียนกำลังตั้งใจก้มหน้าก้มตาคัดตัวอักษร ชุยตงซานบอกให้เด็กหญิงขยับถอยไปนิด จากนั้นเขาก็ฟุบลงบนโต๊ะ นอนกรนครอกๆ ครึ่งชั่วยามถึงจะตื่นขึ้นมา เห็นเฉินผิงอันกำลังฝึกเดินด้วยท่าฟ้าดิน กับเผยเฉียนที่ฝึกเดินนิ่งหกก้าว เขาก็จากไปเงียบๆ แน่นอนว่าไม่ลืมเอาเหล้าหมักกุ้ยฮวาที่วางไว้บนโต๊ะไปด้วย

วันที่สาม ชุยตงซานบอกว่าวันมะรืนถึงจะออกเดินทางได้ สีหน้าของเขาชื่นบานแจ่มใจ ตอนที่มาเยือนยังพกอุปกรณ์เล่นหมากล้อมของหลูป๋ายเซี่ยงมาด้วย บอกว่าเอามาเล่นแก้เบื่อ ต้องการจะสอนอาจารย์เล่นหมากล้อม ด้วยพรสวรรค์ของอาจารย์ เรียนแค่สองสามวันก็เก่งกาจเกินหลูป๋ายเซี่ยงแล้ว ห้าหกวันก็คงจัดการเขาชุยตงซานได้อย่างง่ายดาย

ก่อนจะเล่นหมากหล้อมอย่างเป็นทางการ มองเฉินผิงอันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าจริงจัง ชุยตงซานก็เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

ชุยตงซานสอนรูปแบบปลายแหลมเล็กในตำราเมฆหลากสีเล่มนั้น

ผลคือเขาต้องเสียเวลาหนึ่งชั่วยามเต็มในการอธิบายแก่นสำคัญและการเปลี่ยนแปลงมากมายในภายหลังของรูปแบบการเดินหมากนี้ หากหลูป๋ายเซี่ยงหรือฉีไต้จ้าวคนใดก็ตามของต้าหลี ‘โง่เง่า’ ขนาดนี้ เกรงว่าเขาคงด่าอีกฝ่ายจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว แต่คงเป็นเพราะสถานะ ‘อาจารย์’ ของเฉินผิงอัน ถึงทำให้ชุยตงซานไม่มีความหงุดหงิดอย่างที่หาได้ยากยิ่ง แล้วก็อาจเป็นเพราะเฉินผิงอันที่ทำให้ชุยตงซานเผชิญกับความยากลำบากสุดแสนไม่เคยขอความรู้กับเขาอย่างจริงจังเช่นนี้มาก่อน?

สรุปก็คือชุยตงซานสอนหมากล้อม เฉินผิงอันเรียนหมากล้อม เสียงเม็ดหมากกระทบกระดานใสกังวาน รวมไปถึงเสียงถามตอบที่ดังขึ้นๆ ลงๆ แว่วมาเป็นระยะ

กลางดึกวันที่สี่

เมื่อเฉินผิงอันเปิดประตูห้องออกมาก็พลันรู้สึกผวาพรั่นพรึง แล้วตามมาด้วยขนทั้งร่างที่พากันลุกพรึ่บ

เห็นเพียงว่าข้างกายชุยตงซานมี ‘ตู้เม่า’ ที่ยิ้มด้วยสีหน้าเอียงอายยืนอยู่ กล่าวด้วยน้ำเสียงขลาดๆ ว่า “บ่าวคารวะนายท่าน”

—–