กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 407

เหมาเสี่ยวตงเงียบไปครู่หนึ่ง สายตามองถนนใหญ่ของเมืองหลวงที่ผู้คนสัญจรกันไม่ขาดสาย อยู่ดีๆ ก็นึกถึงคำพูดที่หลุดจากปากโดยไม่ได้ตั้งใจของเจ้าตะพาบน้อยบางคนขึ้นมา “สิ่งที่ผลักดันให้ประวัติศาสตร์เดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า มักจะเป็นความผิดพลาดที่งดงาม ความคิดบางอย่างที่สุดโต่งและความบังเอิญที่จำเป็นเสมอ”

ความคิดของเหมาเสี่ยวตงล่องลอยไปไกล รอจนคืนสติกลับมาแล้วก็ยังไม่รอให้เฉินผิงอันเปิดปากพูด ผู้เฒ่าหันหน้ากลับมาเอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “เวลานี้คงไม่เอ่ยถ้อยคำตามมารยาททำนองว่าความรู้ของเจ้าขุนเขาเหมาดีเยี่ยม ไม่ควรดูถูกตัวเองอะไรหรอกนะ?”

เฉินผิงอันพูดไม่ออก

อาจารย์ฉี เซียนกระบี่จั่วโย่ว ชุยฉาน

แล้วก็ผู้เฒ่าสูงใหญ่ที่อยู่ข้างกายผู้นี้

เฉินผิงอันรู้สึกว่าลูกศิษย์ที่อาจารย์ผู้เฒ่าเหวินเซิ่งสอนออกมา นิสัยแตกต่างกันมากเกินไปหน่อยหรือไม่

เพียงแต่ลองมาย้อนนึกดู เผยเฉียนและชุยตงซานที่อยู่ใน ‘สำนัก’ ของตนก็เหมือนว่าจะมีสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

หากเป็นไปได้ วันหน้ามีเฉาฉิงหล่างจากพื้นที่มงคลดอกบัวมาเพิ่ม แต่ละคนก็จะยิ่งมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป

จำได้ว่าในตำราของชั้นประถมเล่มหนึ่งกล่าวไว้ว่า ร้อยบุปผาเบ่งบานพร้อมกันจึงจะเรียกว่าวสันตฤดู

มีเหตุผล

……

ยามพลบค่ำ เฉินผิงอันและเหมาเสี่ยวตงยังไม่กลับมาที่สำนักศึกษา

ทางฝั่งสำนักศึกษาที่ตั้งอยู่บนภูเขาตงหัว เป็นครั้งแรกที่คนเยอะจนเกิดความแออัด

หลี่เป่าผิง หลี่ไหว หลินโส่วอี อวี๋ลู่ เซี่ยเซี่ย

บวกกับเผยเฉียนและสือโหรว

หลินโส่วอีกับเซี่ยเซี่ยนั่งอยู่ตรงปลายสองฝั่งของระเบียงที่ปูพื้นด้วยไม้ไผ่มรกตจากชิงเซียวตู้ ต่างคนต่างนั่งเข้าฌานฝึกตน

สือโหรวรู้สึกเหมือนถูกมัดมือมัดเท้า ขอแค่ตัวอยู่ในสำนักศึกษาก็ไม่มีที่ให้นางหยัดยืน ยิ่งมาอยู่ในเรือนหลังนี้ นางก็ยิ่งกระวนกระวายไม่เป็นสุข

เกี่ยวกับประวัติความเป็นมา ตบะหรือศักยภาพของพวกหลี่ไหว เฉินผิงอันเคยพูดถึงคร่าวๆ อย่างไม่ปะติดปะต่อนัก

หลี่เป่าเจินพี่รองของหลี่เป่าผิง สือโหรวเคยเห็นฝีมือมาก่อน คือคนอำมหิตที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายคนหนึ่ง

บิดาของหลี่ไหวว่ากันว่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตสิบเอ็ด เคยเกือบสังหารซ่งจ่างจิ้งอ๋องเจ้าเมืองต้าหลีตาย อีกทั้งยังใช้สองหมัดของตัวเองบุกเข้าไปรื้อทำลายศาลบรรพชนของสำนักใบถง

สถานะของอวี๋ลู่ เฉินผิงอันไม่เคยพูดถึง แต่สือโหรวก็พอจะรู้แล้วว่าบัณฑิตร่างสูงใหญ่ที่อายุไม่มากผู้นี้คือผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวขอบเขตแปดคนหนึ่ง

สถานะของเซี่ยเซี่ยในตอนนี้ ว่ากันว่าเป็นสาวใช้ของชุยตงซาน สือโหรวรู้แค่ว่าเซี่ยเซี่ยเคยเป็นผู้มีความสามารถด้านการฝึกตนของราชวงศ์ใหญ่แห่งหนึ่ง

สือโหรวยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของเรือน คอยทิ้งระยะทางจากคนทั้งหมดเหมือนตั้งใจ แต่ก็คล้ายว่าไม่ได้เจตนา

สือโหรวรู้ว่าครั้งแรกที่คนเหล่านี้เดินทางมาขอศึกษาต่อที่ต้าสุย ตลอดทางมีเฉินผิงอันเป็น ‘ผู้ตัดสินใจ’ ในทุกเรื่องมาโดยตลอด ฟังจากคำพูดเวลาที่เฉินผิงอันคุยกับเผยเฉียนและจูเหลี่ยน ตอนนั้นเฉินผิงอันเพิ่งจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตสองสามเท่านั้น?

เหตุใดบุคคลที่ไม่ว่าจะไปอยู่ในราชวงศ์ใหญ่แห่งใดก็ล้วนเป็นลูกรักของสวรรค์เหล่านี้ถึงได้รู้สึกว่าการจัดการของเฉินผิงอันที่เป็นเพียงคนต่างถิ่นซึ่งเพิ่งมาเยือนสำนักศึกษาได้ไม่นานเป็นเรื่องปกติ หรืออาจถึงขั้นรู้สึกว่าเป็นเรื่องสมเหตุสมผล?

หลี่เป่าผิงกำลังคัดหนังสืออยู่ในห้องขนาดเล็กของชุยตงซาน

เผยเฉียนและหลี่ไหวนอนหมอบอยู่บนพื้นที่ปูด้วยไผ่มรกตหน้าประตูห้องหลัก ยกเอากระดานและโถเก็บเม็ดหมากชุดที่ชุยตงซานชื่นชอบมากออกมาเล่นหมากห้าเม็ดเรียงเป็นไข่มุกอยู่ด้วยกัน

กติกาเป็นแบบเมื่อครั้งนั้นที่ชุยตงซานใช้เล่นงานเผยเฉียน

อวี๋ลู่นั่งขัดสมาธิอยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง เผยเฉียนกับหลี่ไหวตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้วว่าทั้งคู่ต่างก็มีโอกาสขอความช่วยเหลือจากอวี๋ลู่ได้สามครั้ง

อวี๋ลู่ที่เหยียบเรือสองแคม ทำหน้าที่เป็นกุนซือหัวหมา (เปรียบเปรยถึงคนที่ชอบออกความเห็นไร้ค่าให้กับผู้อื่น) มีสมาธิจดจ่อยิ่งกว่าเผยเฉียนและหลี่ไหวที่ชอบตีฝีปากปะทะคารมกันเสียอีก

สือโหรวรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก

ทั้งๆ ที่นางเป็นเจ้าของคราบร่างเซียน มหามรรคามารออยู่ตรงหน้า ความสำเร็จในอนาคตอาจจะสูงยิ่งกว่าทุกคนที่อยู่ในเรือนหลังนี้ด้วยซ้ำ

ไม่ว่าไปอยู่ในสำนักใดที่มีตัวอักษรคำว่าจง (สำนัก) อยู่ในชื่อ ก็ไม่ควรถูกสำนักแห่งนั้นยกย่องบูชาหรอกหรือ?

ทว่าเมื่ออยู่ที่นี่ ไม่ว่าใครก็ต้องเกรงอกเกรงใจนาง แต่ก็เพียงแค่นี้เท่านั้น เพราะในความเกรงใจแฝงไว้ซึ่งความเย็นชาห่างเหินที่ปิดไม่มิด

สือโหรวคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ

……

ในที่สุดตระกูลไช่ก็ส่งบรรพบุรุษที่ได้มาเปล่าๆ ซึ่งเป็นดั่งเทพแห่งหายนะออกไปจากประตูจวนอย่างนอบน้อม

นับแต่ไช่จิงเสินไปจนถึงพ่อครัวของเรือนล้วนรู้สึกโล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

คนเดียวที่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเกรงว่าคงจะเป็นสาวใช้หน้าตางดงามที่มีโอกาสได้ปรนนิบัติเทพเซียนผู้หล่อเหลาคนนั้น

“หลิ่วชิงเฟิงนายอำเภอเล็กๆ แห่งแคว้นชิงหลวนคือคนที่ข้าเห็นดีที่สุดในบรรดาคนทั้งสี่ น่าเสียดายที่ไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกตน มีอายุขัยได้มากสุดก็แค่ร้อยปี นี่ควรเรียกว่า…สวรรค์ริษยาอัจฉริยะบุคคลสินะ?”

เว่ยเซี่ยนได้ยินมาถึงตรงนี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

ท่านชุยถึงขนาดเต็มใจพรรณนาถึงคนอื่นว่าเป็น ‘อัจฉริยะบุคคล’?

อันที่จริงลึกๆ ในใจเว่ยเซี่ยนคอยขบคิดถึงคำว่าใจคนที่ชุยตงซานกล่าวถึงอยู่ตลอดเวลา

ชุยตงซานหยิบรายงานสายลับปึกหนึ่งที่ถูกจัดให้เป็นรายงานปลายแถวขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชา โยนให้เว่ยเซี่ยน “นี่คือบทกวีตกอันดับใหม่ล่าสุดของผู้ที่เข้าสอบเคอจวี่ในสองแคว้นอย่างต้าหลีและต้าสุย คือหนึ่งในวิธีที่ข้านำมาใช้แก้เบื่อ”

เว่ยเซี่ยนรับไปแล้ว ชุยตงซานถึงกล่าวว่า “เจ้าคงอยากจะถามถึงวิธีและทิศทางในการวิเคราะห์ความตื้นลึกของใจคนจากข้าสินะ มองดูเหมือนทำได้ แต่แท้จริงแล้วเรื่องราวทางโลกยากจะคาดเดา จิตใจคนขึ้นลงไม่อยู่นิ่ง ไม่แน่ว่าอุบัติภัยครั้งหนึ่งอาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันได้หลากหลาย ยังคงเป็นปัญหาที่ยุ่งยากอย่างถึงที่สุด อีกทั้งยังยากที่จะคำนวณได้อย่างแม่นยำ ดังนั้นจึงไม่ถือว่ามีวิธีที่แท้จริง ถูกหรือไม่?”

เว่ยเซี่ยนพยักหน้ารับ ไม่ได้ปฏิเสธ

ชุยตงซานคลี่ยิ้ม ชี้ไปยังหัวสมองของตัวเอง “การฝึกตนบนภูเขา นอกจากจะเพื่อให้อายุขัยยืนยาวแล้ว แสงศักดิ์สิทธิ์ในนี้ก็จะผุดขึ้นตามมาด้วย”

จากนั้นชุยตงซานก็สะบัดข้อมือโปรยเงินเทพเซียนกำใหญ่ไว้บนโต๊ะน้ำชา “ข้าจะพูดถึงการแบ่งจิตใจคนเป็นหลักใหญ่ๆ ให้ฟังก่อนก็แล้วกัน สามารถนำหลักวิชาการคำนวณของสำนักคำนวณในเมธีร้อยสำนักมาช่วยเสริม จากหนึ่งถึงสิบ แยกกันแบ่งวิเคราะห์ แล้วเจ้าก็จะพบว่าคำว่าจิตใจคนขึ้นๆ ลงๆ นั้นไม่ได้ส่งผลกระทบต่อผลลัพธ์ในท้ายที่สุด”

ไม่รอให้เว่ยเซี่ยนเปิดปากพูด ชุยตงซานก็คลี่ยิ้มกล่าวว่า “หนึ่งถึงสิบยังคงไม่แม่นยำมากพอ แต่หากทำได้จากหนึ่งถึงหนึ่งร้อยล่ะ จะเป็นอย่างไร?”

เว่ยเซี่ยนกล่าวอย่างปลงอนิจจัง “วิชาการคำนวณนี้ถูกมองเป็นวิถีเล็กๆ ในใต้หล้าไพศาลมาโดยตลอด ไม่ใช่เพราะประวัติความเป็นมาของพวกเขา แต่เป็นเพราะถูกสำนักการค้าที่ชื่อเสียงไม่ดีสักเท่าไหร่ยกย่องไม่ใช่หรือ? ท่านชุยยังเอามาใช้ด้วย? หรือว่านอกจากวิชาของลัทธิขงจื๊อแล้ว ท่านชุยยังเป็นหนึ่งในผู้ยกย่องสำนักคำนวณด้วย?”

ชุยตงซานหัวเราะเสียงเย็น “สำนักคำนวณก็มีค่าพอให้ข้ายกย่อง?”

ชุยตงซานลุกขึ้นยืน “แม้แต่การแบ่งแยกระหว่างเทพและคน สามจิตหกวิญญาณ เรื่องที่เล็กละเอียดยิบย่อยที่สุดบนโลก ข้ายังต้องศึกษาค้นคว้าให้หมด สำนักคำนวณเล็กๆ ก็เป็นแค่การใช้เวลาบนกระดาษเท่านั้น จะนับเป็นผายลมอะไรได้”

เว่ยเซี่ยนถือกระดาษปึกที่เขียนบทกวีตกอันดับของผู้เข้าสอบสองแคว้นไว้ในมืออย่างเหม่อลอยไร้คำพูด

ชุยตงซานที่พูดอ้อมไปไกลหนึ่งแสนแปดพันลี้ ในที่สุดก็วกกลับมายังคำถามที่เว่ยเซี่ยนถามไว้ตอนแรกสุด “เรื่องภายในภายนอกของทางสำนักศึกษา ข้ารู้ชัดเจนดี การเปลี่ยนแปลงเดียวในเวลานี้ก็คืออาจารย์จ้าวที่ไม่มีแม้แต่แรงจะมัดไก่ผู้นั้น”

เว่ยเซี่ยนกล่าวอย่างฉงน “อาจารย์วัยชราคนหนึ่งกับอริยะลัทธิขงจื๊อที่เฝ้าพิทักษ์ฟ้าดินขนาดเล็กอย่างสำนักศึกษาคนหนึ่ง ทั้งสองฝ่ายคุมเชิงกัน ฝ่ายแรกจะยังก่อคลื่นสร้างมรสุมได้อีกหรือ? แล้วนับประสาอะไรกับที่หากอิงตามคำบอกของท่านชุย เหมาเสี่ยวตงไม่ใช่ชาวขงจื๊อที่คร่ำครึ มีหรือจะยอมให้เกิดช่องโหว่ได้ อีกอย่างตามคำอธิบายของท่าน เว้นเสียจากฮ่องเต้ต้าสุยอยากจะทำให้ตัวเองพินาศวอดวายแล้วก็ไม่มีทางกล้าลงมือกับหลี่เป่าผิงและหลี่ไหวเด็ดขาด”

ชุยตงซานจ้องเป๋งไปที่เว่ยเซี่ยนด้วยสีหน้ารังเกียจ “ลองคิดดูดีๆ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วว่าให้มองปัญหาจากจุดที่สูงหน่อย”

ในใจเว่ยเซี่ยนพลันสะท้านเยือก

—–