กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 417

เหมาเสี่ยวตงบอกกับเฉินผิงอันว่าคลื่นใต้น้ำของเมืองหลวงต้าสุยไม่ส่งผลกระทบต่อสำนักศึกษาซานหยาอีกต่อไป คนที่ดีใจที่สุดย่อมต้องเป็นหลี่เป่าผิง นางลากเอาเฉินผิงอันเดินเที่ยวเตร็ดเตร่ไปทั่วเมืองหลวงด้วยกัน เลี้ยงข้าวเขาในร้านเล็กสองแห่งในตรอกที่นางมักไปกินเป็นประจำ ไปเที่ยวชมซากโบราณสถานที่มีชื่อเสียงแห่งต่างๆ ของต้าสุย ใช้เวลาหมดไปเกินครึ่งเดือน ขนาดหลี่เป่าผิงบอกว่ายังมีสถานที่ที่น่าสนใจอีกเกือบครึ่งที่ยังไม่เคยไป แต่จากการพูดคุยกับชุยตงซานทำให้รู้ว่าตอนนี้อาจารย์อาน้อยเพิ่งจะเลื่อนขั้นเป็นผู้ฝึกลมปราณขอบเขตสอง เป็นช่วงเวลาสำคัญที่จำเป็นต้องดูดซับเอาปราณวิญญาณจากฟ้าดินมาทั้งวันทั้งคืน หลี่เป่าผิงจึงคิดจะทำตามกฎของบ้านเกิดที่บอกว่า ‘เหลือไว้ก่อน’

เฉินผิงอันจึงได้เริ่มฝึกตนอย่างจริงจัง

ตอนกลางวันใช้ปราณหยางที่บริสุทธิ์ตามช่วงเวลาที่กำหนดมาหล่อเลี้ยงบำรุงความอบอุ่นให้กับอวัยวะภายในและโครงกระดูก ต้านทานการรุกรานจากปราณชั่วร้าย ปราณขุ่นมัวที่มีต่อช่องโพรงลมปราณ

ตอนกลางคืนใช้ปราณหยินที่สะอาดไร้มลทินซึ่งดูดซับได้เฉพาะบางเวลามาหล่อเลี้ยงช่องโพรงสองแห่งที่ถูกบุกเบิกและเก็บวัตถุแห่งชะตาชีวิตเอาไว้

เนื่องจากการหลอมหัวใจบุ๋นสีทองเกี่ยวพันกับการฝึกตนของลัทธิขงจื๊อในระดับสูง เหมาเสี่ยวตงจึงเอาบทรวบรวมกวีเล่มหนึ่งออกมาด้วยตัวเอง แล้วชี้แนะเฉินผิงอันว่าให้อ่านกวีนอกด่านร้อยกว่าบทที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์

พอรู้ว่าเฉินผิงอันเดินทางมาตั้งไกล ท่องผ่านอาณาบริเวณของสองทวีป แต่กลับไม่เคยเข้าไปเยี่ยมชมซากปรักหักพังของสมรภูมิรบยุคบรรพกาลเลยแม้แต่ครั้งเดียว แค่เคยเห็นภาพที่กลุ่มภิกษุสวดมนต์อยู่บนสนามรบจากในพื้นที่มงคลดอกบัวเล็กๆ เท่านั้น เหมาเสี่ยวตงก็อบรมเฉินผิงอันไปอีกหนึ่งคำรบ

ยันต์ร่างจริงเทพท่องทิวาราตรีได้ถูกเหมาเสี่ยวตง ‘ปิดประตู’ ไปแล้ว ไม่อย่างนั้นต่อให้ระดับขั้นของยันต์จะสูงแค่ไหน การไหลหายไปของปราณวิญญาณจะช้าแค่ไหน แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องดี

ส่วนวิธีเปิดประตูนั้นก็ได้มาจากชุยตงซาน หลังจากเฉินผิงอันอธิบายประวัติความเป็นมาของยันต์ร่างจริงให้ชุยตงซานฟังอย่างละเอียดแล้ว เขาก็เอากลับไปศึกษาพิจารณามารอบหนึ่ง สุดท้ายก็ใช้การได้จริงๆ

ชุยตงซานตีหน้าประจบพูดว่าอยากลองเปิด ‘มหัศจรรย์ที่แท้จริงตำราสีชาด’ อ่านบ้าง เขายินดีจะจ่ายเงินร้อนน้อยหนึ่งเหรียญให้กับอาจารย์สำหรับทุกหน้าที่เปิดอ่าน

เฉินผิงอันไม่ได้รับปาก

เผยเฉียนออกไปเที่ยวเล่นกับเฉินผิงอันและหลี่เป่าผิงอยู่สองสามครั้ง แต่กลับรู้สึกว่าอยู่ในสำนักศึกษาสบายมากกว่า ทุกวันต้องเดินไปเดินมา ออกแต่เช้าตรู่ กลับเย็นย่ำค่ำมืด เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ไหนเลยจะสุขสบายเท่าคุยโม้ให้พวกหลี่ไหวฟังหรือเล่นหมากห้าเม็ดกับพวกเขา ภายหลังจึงหาข้ออ้างอยู่ในสำนักศึกษา เฉินผิงอันเองก็รู้สึกว่าเผยเฉียนเดินทางมาตั้งไกล ไม่ได้น้อยไปกว่าพวกเขาแม้แต่ก้าวเดียว

เลยปล่อยให้เผยเฉียนเล่นสนุกอยู่ในสำนักศึกษา แต่ทุกวันก็ยังตรวจตัวอักษรของเผยเฉียน แล้วก็บอกให้จูเหลี่ยนคอยดูเผยเฉียนฝึกเดินนิ่ง ฝึกดาบและกระบี่ เกี่ยวกับเรื่องของการฝึกตนนี้ เผยเฉียนจะตั้งใจหรือไม่ ไม่สำคัญ เฉินผิงอันไม่ได้ให้ความสนใจในเรื่องนี้นัก แต่ต้องห้ามขาดการฝึกแม้แต่ก้านธูปเดียว

เหมาเสี่ยวตงมักจะมาพูดคุยกับเฉินผิงอันอยู่เป็นประจำ ประโยคหนึ่งในนั้นที่เขาเอ่ยก็คือ ‘คำสั่งก็คือเครื่องมือในการปกครองบ้านเมือง หาใช่ต้นตอของการสร้างความแจ่มชัดหรือขุ่นมัวให้แก่สังคมไม่’

คงเป็นเพราะเหมาเสี่ยวตงกังวลว่าศิษย์น้องเล็กอย่างเฉินผิงอันจะไม่ทันระวังเดินออกห่างไปไกลบนเส้นทางของสำนักนิติธรรมมากขึ้นทุกที จึงจำเป็นต้องเอ่ยเตือน

ตอนนั้นเหมาเสี่ยวตงยิ้มกล่าวว่า “ประโยคนี้ไม่ใช่ลูกศิษย์ลัทธิขงจื๊อของพวกเราเป็นผู้กล่าวไว้ หาใช่จงใจจะกดสำนักนิติธรรมให้ต่ำลงแล้วยกย่องลัทธิขงจื๊อให้สูงส่งไม่ แต่เป็นขุนนางอำมหิตของสำนักนิติธรรมในทวีปแดนเทพแผ่นดินกลางที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ผู้หนึ่งกล่าวไว้เอง”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

ในเรือนพักของชุยตงซาน เผยเฉียนกับหลี่ไหวมักจะจับคู่อยู่ด้วยกัน สุมหัวกันอ่านนิยายของจอมยุทธในยุทธภพ บ้างก็อ่านเร็ว บ้างก็อ่านช้า ดังนั้นจึงมักจะทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ว่าควรเปิดหน้าต่อไปดีหรือไม่เป็นประจำ บางครั้งหลี่เป่าผิงก็มาอ่านด้วยพักหนึ่ง แต่เผยเฉียนกับหลี่ไหวชอบอ่านฉากที่มีแสงดาบเงากระบี่ เศษเลือดเศษเนื้อปลิวว่อน ต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดมากกว่า

หลี่เป่าผิงก็อ่านเรื่องพวกนี้ได้ เพียงแต่นางจะชอบตัวละครที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่มีมากกว่า จากนั้นก็มาคาดเดาเอาเองส่งเดชว่าทำไมคนผู้นี้ถึงพูดจาเช่นนี้ กระทำการเช่นนี้ในสถานที่นี้

วันหนึ่งจูเหลี่ยนหยิบบทร่างที่ตัวเองเขียนออกมาปึกหนึ่ง เป็นนิยายน้ำเน่าที่มีเนื้อหากล่าวถึงจอมยุทธหญิงหลายคนที่ต่างก็ตกทุกข์ได้ยาก แล้วถูกพวกคนต่ำช้าไร้ที่พึ่งไร้แซ่ไร้นามในยุทธภพรังแกย่ำยี อวี๋ลู่แอบขโมยอ่านแล้วก็ให้ตกตะลึงนัก

จูเหลี่ยนรู้สึกว่าไม่เสียแรงที่อวี๋ลู่คือคนรู้ใจของตน นิสัยจึงเข้ากันได้ดีอย่างถึงที่สุด

ในห้องหนังสือของชุยตงซานก็กองเต็มไปด้วยภาพโบราณที่มีกลิ่นอายแห่งเซียนล้อมเวียนวน ในม้วนภาพแต่ละม้วนมีทั้งเสียงนกร้องกลิ่นบุปผาหอมโชย มีทั้งอากาศสดชื่นบนภูเขาหลังฝนตก แล้วก็มีทั้งภาพผู้เฒ่านั่งตกปลาในแม่น้ำช่วงฤดูหนาว

ผลกลับกลายเป็นว่าคืนนั้นถูกหลี่ไหวกับเผยเฉียน ‘วาดงูเติมหาง’ พวกเขาพากันขีดๆ เขียนๆ ลงบนภาพวาดที่มีชื่อเสียงสืบทอดกันมาหลายรุ่น ทำลายบรรยากาศงดงามเสียจนสิ้น

ยกตัวอย่างเช่นเผยเฉียนช่วยวาดกรงนกบิดๆ เบี้ยวๆ ให้กับนกกระจอกที่อยู่บนภาพวาด เพราะได้แรงบันดาลใจมาจากกรงหลวนในห้องคุณหนูสกุลหลิ่วแห่งแคว้นชิงหลวน

ในภาพคนพายเรือสวมงอบยืนอยู่บนเรือเล็ก หลี่ไหวก็วาดปลาประหลาดที่ตัวใหญ่ยิ่งกว่าเรือไว้ข้างตัวเรือ

ชุยตงซานเห็นแล้วกลับไม่โกรธ

วันหนึ่งชุยตงซานหยิบภาพวาดวังหลวงที่แปลกประหลาดม้วนหนึ่งออกมา เป็นภาพโครงกระดูกภูตผีคลายร้อน ภาพนี้วาดได้อย่างมีชีวิตชีวาและรื่นเริง บอกว่าจะให้เผยเฉียนได้เปิดหูเปิดตา

เผยเฉียนมองอย่างละเอียด ผลกลับกลายเป็นว่าโครงกระดูกตนหนึ่งในภาพพลันขยายร่างใหญ่จนแทบจะทะลุออกมาจากภาพวาด นางตกใจจนเกือบขวัญกระเจิง ถึงขนาดไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน ได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม หลั่งน้ำตาเงียบๆ

จนกระทั่งเห็นเฉินผิงอันก็ยังทำแค่เม้มปาก

ชุยตงซานจึงถูกเฉินผิงอันไล่ตี เขาสาวหมัดต่อยยกเท้าถีบ สบถด่าหยาบคายเสียงดัง แม้แต่ภาษาถิ่นของบ้านเกิดที่เขตการปกครองหลงเฉวียนก็ยังหลุดปากออกมา คว้าไม้กวาดด้ามหนึ่งขึ้นมาได้ก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของชุยตงซาน ร่างชุยตงซานปลิวหวือออกไปกระแทกพื้น ต้องแกล้งตายถึงจะผ่านพ้นหายนะมาได้อย่างหวุดหวิด

บางครั้งชุยตงซานก็พูดเรื่องเป็นการเป็นงาน

วันนี้ในขณะที่ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงพูดเรื่องอายุขัยของคน ชุยตงซานก็ยิ้มกล่าวว่า “คงจะรู้จักการลอกคราบของงูกระมัง? อาจารย์เกิดและเติบโตมาจากบ้านป่า น่าจะเคยเห็นมาไม่น้อย”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ หลี่เป่าผิง เผยเฉียนและหลี่ไหวก็พยักหน้าหงึกๆ

ชุยตงซานยิ้มตาหยี “หากจะบอกว่าจิตวิญญาณของคนเป็นรากฐาน กล้ามเนื้อ กระดูกและเนื้อหนังคืออาภรณ์ ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าลองเดาดูสิว่า คนธรรมดาคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ถึงหกสิบปี ชั่วชีวิตที่ผ่านมาเขาต้องเปลี่ยน ‘เสื้อผ้าหนังคน’ กี่ตัว?”

เผยเฉียนรู้สึกว่าคำกล่าวเช่นนี้ทำให้นางขนลุกขนพอง

ชุยตงซานยิ้มตาหยียื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้ว

เผยเฉียนเบิกตากว้าง “สิบตัว?”

หลี่เป่าผิงขมวดคิ้ว “หนึ่งร้อย?”

หลี่ไหวคิดแต่จะขัดขาคนอื่นท่าเดียว เขาชอบเถียงหลี่เป่าผิงกับเผยเฉียนที่สุด จึงพูดขึ้นเสียงดังว่า “หนึ่งพัน!”

ชุยตงซานพยักหน้ารับ “ชั่วชีวิตนี้ของคนเราต้องเปลี่ยนอาภรณ์หนังคนโดยที่ไม่รู้ตัวหนึ่งพันชุด”

ชุยตงซานกล่าวต่อว่า “บวกกับช่องโพรงลมปราณที่สอดคล้องกับฟ้าดินโดยที่มองไม่เห็นเหล่านั้นอีก ดังนั้นสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาทั้งหมดบนโลก หลังจากกลายเป็นภูตแล้วก็ล้วนยินดีที่จะจำแลงกายกลายเป็นคน”

“เครื่องกระเบื้องสำหรับเชื้อพระวงศ์ที่สร้างขึ้นจากเตามังกรบ้านเกิดของพวกเจ้า ทั้งๆ ที่เปราะบาง ไม่อาจต้านทานการโจมตี กลัวการกระทบกระแทกขนาดนั้น แต่ทำไมฮ่องเต้ถึงยังต้องสั่งให้คนสร้างขึ้น? ทำไมถึงไม่เอาดินบนภูเขาไปใช้โดยตรง หรือไม่ก็ใช้ไหดินที่ ‘ร่างกาย’ แข็งแกร่งกว่า?”

หลี่ไหวหัวเราะร่า “ก็เพราะว่าสวยน่ะสิ แล้วก็มีค่าด้วย ชุยตงซานทำไมเจ้าต้องถามคำถามไร้สมองแบบนี้ด้วย?”

ชุยตงซานสบถ “ใช่ๆๆ มีแต่เจ้าที่มีสมอง หัวพยัคฆ์สมองเสือ (มาจากประโยค虎了吧唧 เป็นภาษาถิ่นของตงเป่ย ใช้บรรยายถึงคนโง่ หัวทึ่มทึบ) ฉลาดสุดๆ”

หลี่ไหวแลบลิ้นปลิ้นตาหัวเราะหน้าเป็น “ไม่ฟังๆ ตะพาบท่องคัมภีร์”

เฉินผิงอันยิ้มขำ

มีวันหนึ่งเฉินผิงอันนั่งอยู่ในระเบียงเรือนชุยตงซาน ปลดน้ำเต้าลงมา แต่กลับไม่ได้ดื่มเหล้า เขาใช้ฝ่ามือดันปากน้ำเต้าแล้วแกว่งกาเหล้าเบาๆ

ตอนนี้ในเรือนเล็กไม่มีคนอยู่ เป็นความเงียบสงบที่หาได้ยาก

หลังจากที่หลอมวัตถุแห่งชะตาชีวิตอย่างธาตุน้ำและทองได้สองชิ้น การหลอมวัตถุแห่งชะตาชีวิตชิ้นที่สามที่เป็นหนึ่งในห้าธาตุจึงกลายมาเป็นหลุมใหญ่ที่อ้อมผ่านไปไม่ได้

แต่ตามคำบอกของจางซานเฟิง ผู้ฝึกลมปราณทั่วไปมีวัตถุแห่งชะตาชีวิตแค่สามชิ้นก็พอแล้ว หนึ่งโจมตีหนึ่งป้องกัน ส่วนชิ้นสุดท้ายก็คือช่วยให้ผู้ฝึกลมปราณดูดดึงปราณวิญญาณมาได้เร็วขึ้น แค่นี้ก็ถือว่าเป็นความสำเร็จที่นับว่าไม่ธรรมดาสำหรับผู้ฝึกตนที่ขอบเขตต่ำกว่าเซียนดินแล้ว

เกี่ยวกับเรื่องที่ว่ากระบี่บินสองเล่มอย่างชูอีและสืออู่จะเอามาหลอมเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตของเฉินผิงอันเองได้หรือไม่นั้น ชุยตงซานก็เคยพูดถึงแต่ไม่ละเอียดนัก บอกแค่ว่าหลังจากเขามอบกระบี่บินหลีหว่อของผู้ฝึกกระบี่ก่อกำเนิดเล่มนั้นให้เซี่ยเซี่ยไป ต่อให้นางสามารถนำมาหลอมเป็นวัตถุแห่งชะตาชีวิตได้สำเร็จ แต่เมื่อเทียบกับกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่แล้ว แม้จะมองดูเหมือนว่าความต่างมีไม่มาก แต่แท้จริงกลับต่างกันราวฟ้ากับเหว ค่อนข้างจะเป็นซี่โครงไก่ แต่คำว่าซี่โครงไก่นี้ใช้เปรียบเทียบกับผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบนเท่านั้น เซียนดินทั่วไปหากได้พบวาสนาเช่นนี้ สามารถช่วงชิงกระบี่บินแห่งชะตาชีวิตของผู้ฝึกกระบี่เซียนดินคนหนึ่งเอามาให้ตัวเองใช้ได้ ก็ต้องจุดธูปกราบไหว้บรรพบุรุษกันแล้ว