กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 422

เรือหอเรือนสองชั้นที่ประดับประดาอย่างหรูหรางดงามลำหนึ่งขับเคลื่อนจากแม่น้ำป๋ายกู่ที่กระแสน้ำโหมซัดสาดเขาสู่ลำคลองเถี่ยเชวี่ยนที่ผิวน้ำราบเรียบ

บนหัวเรือมีสตรีสวมชุดชาววังหน้าตางามพิลาสแต่เยือกเย็นคนหนึ่งยืนอยู่ ข้างกายยังมีสาวใช้ประจำตัวอีกคนและบุรุษอีกสามคนที่ต่างวัย และหน้าตาก็แตกต่างกันมาก

ผู้เฒ่าคนหนึ่งยิ้มเจื่อนกล่าวว่า “ฮูหยิน พวกเราเดินทางมาเยี่ยมเยือนจวนจื่อหยางคราวนี้ ไม่แน่เสมอไปว่าจะเป็นที่ต้อนรับ”

ผู้เฒ่ากับคนอีกสองคนต่างก็เป็นแขกในจวนของฮูหยินท่านนี้ ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันมานานมากแล้ว อีกทั้งนิสัยใจคอก็เข้ากันได้ดี หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ของวิญญูชนที่จืดชืดดั่งน้ำเปล่า ก็คือการจับมือเป็นพันธมิตรช่วยกันกำจัดความชั่วร้ายผดุงคุณธรรม ยกตัวอย่างเช่นตอนนั้นเมื่อได้รับรายงานข่าวลับจากฮูหยิน พวกเขาจึงพากันไปไล่จับปีศาจจิ้งจอกที่ก่อความวุ่นวายมานับร้อยปีตนนั้นอยู่ในเทือกเขาสันตะขาบ ส่วนความสัมพันธ์อย่างคนถ่อยที่หวานปานน้ำผึ้งก็ยกตัวอย่างเช่นการไปมาหาสู่จวนจื่อหยางและศาลจีเซียงที่ไม่ต่างจากการคบค้ากันระหว่างพ่อค้า คือบรรยากาศที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

หว่างคิ้วของฮูหยินผู้นั้นมีความกลัดกลุ้มจางๆ ให้เห็น คำตอบของนางมีเพียงเสียงถอนหายใจ

สาวใช้อายุน้อยข้างกายนางอยู่กับนางมาร้อยปีแล้ว แม้ว่าจะเป็นวัตถุหยินผีพราย แต่เพราะได้รับบุญคุณจากควันธูป การจมน้ำตายอย่างอยุติธรรมในอดีตทำให้ได้รับโชคดีหลังโชคร้าย ได้ก้าวขึ้นมาบนเส้นทางของการฝึกตน

สาวใช้ถือเป็นคนสนิทของฮูหยินท่านนี้ ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้นางจึงมีคุณสมบัติที่จะแสดงความเห็นได้ จึงเอ่ยเบาๆ ว่า “สถานการณ์บีบบังคับ แม่น้ำหันสือและแม่น้ำอวี้เจียงต่างก็ได้รับป้ายสงบสุขปลอดภัยจากสกุลซ่งต้าหลีแล้ว มีเพียงแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเราที่ถูกหมางเมินมาจนถึงตอนนี้ นี่ยังไม่นับเป็นอะไร อย่างมากก็แค่ไม่ต้องไปมาหาสู่กับราชสำนักต้าหลีเท่านั้น เพียงแต่ว่าคราวนี้ฮูหยินของเราเข้าเมือง ฟังจากความหมายของฮ่องเต้แล้ว ไม่แน่ว่าแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเราอาจจะยังมีหายนะใหญ่รออยู่เบื้องหลัง พวกเราจึงไม่อาจหวังว่าจะแยกตัวออกมาอยู่อย่างสงบได้”

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างสงสัย “หายนะใหญ่?”

สาวใช้เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม น้ำเสียงที่พูดจึงค่อนข้างทุ้มต่ำ “ฮ่องเต้ยังตรัสเป็นนัยๆ ว่า เทพวารีของแม่น้ำอวี้เจียงได้ป้ายสงบสุขปลอดภัยแผ่นหนึ่งไปแล้วก็ยังไม่รู้จักพอ ยังทำตัวหน้าไม่อาย วิ่งโร่ไปที่ภูเขาพีอวิ๋นของถ้ำสวรรค์หลีจู ดูเหมือนว่าจะอาศัยความสัมพันธ์ลับกับใครบางคน ขอให้ช่วยพูดดีๆ ต่อหน้าองค์เทพขุนเขาเหนือเว่ยป้อ จึงมีความเป็นไปได้มากว่าราชสำนักต้าหลีจะลงมือกับแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเรา พรรคหลิงอวิ้นที่ถูกปิดภูเขาก็คือบทเรียนให้เห็น ฮ่องเต้เองก็จนใจกับเรื่องนี้เช่นกัน ได้แต่ปล่อยให้พวกคนเถื่อนต้าหลีก่อกรรมทำเข็ญไปทั่ว”

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างระอาใจ “ความหน้าหนาไร้ยางอายของเจ้านั่นเป็นที่เลื่องลือจริงๆ”

ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยกสองแขนกอดอก เขายืนห่างมาไกลเล็กน้อย สายตาทอดมองลำคลองเถี่ยเชวี่ยน แม้ว่าก่อนปีใหม่เขาจะเลื่อนจากขอบเขตห้าขั้นสูงสุดกลายเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตหกได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในแคว้นทำให้ชายฉกรรจ์เลือดร้อนที่เดิมทีวางแผนไว้ว่าหลังจากเลื่อนสู่ขอบเขตหกแล้วจะไปเข้าร่วมกองทัพเริ่มรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

กีบเท้าม้าของคนเถื่อนต้าหลีเหยียบย่ำลงบนผืนแผ่นดินของแคว้นหวงถิงอย่างกำเริบเสิบสาน ก็ไม่เห็นจะแจ้งข่าวหรือทักทายฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของพวกเขาให้รับรู้มาก่อน

และเรื่องที่ยิ่งทำให้ชายฉกรรจ์รับไม่ได้ก็คือตลอดทั้งราชสำนัก นับตั้งแต่ขุนนางบุ๋นบู๊ไปจนถึงชาวบ้านร้านตลาด จนมาถึงแม่น้ำทะเลสาบและบนภูเขา แทบจะไม่มีใครที่รู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้น แต่ละคนพากันประจบสอพลอเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง คิดทำทุกวิถีทางเพราะอยากพึ่งพาขุนนางต้าหลีที่มาปักหลักอยู่ในแคว้นหวงถิงเหล่านั้น ขุนนางขั้นเจ็ดของสกุลซ่งต้าหลีมีบารมียิ่งกว่าขุนนางใหญ่ขั้นสองของแคว้นหวงถิงเสียอีก! คำพูดคำจาของพวกเขาก็ใช้ได้ผลมากยิ่งกว่า!

และเรื่องที่ทำให้ชายฉกรรจ์ล้มเลิกความคิดที่จะไปเข้าร่วมกองทัพในท้ายที่สุดก็คือข่าวหนึ่งที่ส่งมาจากเมืองหลวงแคว้นหวงถิง

ปีนั้นตนกับสหายไล่จับปีศาจจิ้งจอกตนนั้น แต่กลับถูกฝ่ายหลังวางกับดักเล่นงานอยู่ในสันเขาตะขาบ เพียงแต่ว่าภายหลังปีศาจใหญ่หมียักษ์ที่ควรจะเผยร่างจริงมาร่วมต่อสู้กับมัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เพียงแต่ไม่ปรากฏตัว กลับกลายเป็นว่าเห็นปีศาจจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญการฝึกวิชาสองผสานซึ่งเป็นคู่รักของตนเผชิญความตายโดยไม่คิดช่วยเหลือ นั่นถึงทำให้พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกันจับตัวปีศาจจิ้งจอกที่เรียกตัวเองว่าฮูหยินชิงหยามาได้ ถือเป็นการสร้างคุณความชอบครั้งใหญ่ให้แก่ราชสำนักหวงถิง

ปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นถูกเวทลับพันธนาการจึงสูญเสียวิชาอภินิหารไปเกินครึ่ง ถูกจับขังอยู่ในคุกใหญ่ที่ทางราชสำนักเอาไว้ใช้สยบผู้ฝึกตนอิสระและภูตผีปีศาจโดยเฉพาะ

ตอนนั้นชายฉกรรจ์กับเหล่าสหายร่วมกันดื่มเหล้าเฉลิมฉลองอยู่ที่จวนเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่

แต่เพียงไม่นานก็มีข่าวลือเล็กๆ แพร่ไปทั่วเมืองหลวงว่า ปีศาจจิ้งจอกที่เดิมทีควรถูกถลกหนังดึงเส้นเอ็นเพื่อตักเตือนไม่ให้ใครเอาเป็นเยี่ยงย่างถูกฮ่องเต้รับตัวไปเลี้ยงดูอย่างสุขสบายอยู่ในวังหลัง

ในใจชายฉกรรจ์เจ็บแค้นอย่างถึงที่สุด

ครั้งนี้เขาเดินทางมาเยือนจวนเทพวารีพร้อมกับสหายที่เป็นผู้ฝึกตนอีกสองคน เจ้าแม่เทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ที่ยืนอยู่บนหัวเรือผู้นั้นก็ได้บอกความจริงให้พวกเขารู้อย่างชัดเจน

ข่าวลือไม่ใช่เรื่องโกหก

หายนะมาเยือนแคว้น แต่ฮ่องเต้กลับมีชีวิตสุขกายสบายใจยิ่งนัก?

ตอนที่เจ้าแม่เทพวารีเข้าวังไปพบฮ่องเต้ ปีศาจจิ้งจอกตนนั้นก็ยืนอยู่ข้างกายฮ่องเต้จริงๆ เพียงแต่ว่านางสงบเสงี่ยมสำรวม ยังดีที่บนร่างของนางยังมีพันธนาการที่ผู้ฝึกตนซึ่งเป็นผู้ถวายงานร่ายไว้ ฮ่องเต้สกุลหงยังไม่ได้โง่จนถึงขั้นปลดปล่อยมันอย่างเต็มที่

ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นทำให้เจ้าแม่เทพวารีที่เคยมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ผู้เป็นบรรพบุรุษของสกุลหงในช่วงเวลาสั้นๆ จำต้องมุ่นคิ้วน้อยๆ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันที่อยู่ในความทรงจำของนาง ไม่ได้มีชื่อเสียงด้านความบ้าตัณหา

เพียงแต่ว่าวันและเวลาล่วงเลยผ่าน ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าเหนือหัวของแคว้น นางจึงไม่อาจพูดอะไรได้มาก

อีกอย่างในฐานะองค์เทพของแม่น้ำสายหนึ่ง ท่ามกลางกาลเวลาอันยาวนาน ถูกตั้งบูชาอยู่บนแท่นสูง มองผ่านควันธูปตลบอบอวลหลายร้อยปี นางมองเห็นความหลากหลายของผู้คนมาจนถ้วนทั่วแล้ว สำหรับเรื่องเหลวไหลในโลกมนุษย์เหล่านี้ก็ยิ่งเห็นมาจนชินตานานแล้ว

คิดดูแล้วคงเป็นเพราะฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมีความกดดันในใจมากเกินไป เพราะต่อให้สกุลซ่งต้าหลีจะยอมรับตำแหน่งแคว้นใต้อาณัติของแคว้นหวงถิง แต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าวันใดวันหนึ่งจะมีเชื้อพระวงศ์สกุลซ่งอายุน้อยคนใดโผล่มาบอกให้เขาไสหัวลงไปจากบัลลังก์มังกรหรือไม่?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ควรจะคลายความกลัดกลุ้มอย่างไร? คาดว่าก็คงมีแต่การหาความสุขบนเตียงอย่างเดียวเท่านั้น

อันที่จริงเจ้าแม่เทพวารีก็รู้ถึงอารมณ์อัดอั้นของซุนเติงเซียนผู้ฝึกยุทธคนนั้นดี