กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 426

เฉินผิงอันกล่าวว่า “หลังจากนี้พวกเราจะต้องเดินทางผ่านจวนหลังหนึ่งที่มีผีสาวเป็นเจ้าของ หน้าจวนแขวนป้าย ‘น้ำใสลมเย็น’ เอาไว้ ข้าคิดว่าจะพาเจ้าไปคนเดียวเท่านั้น ให้สือโหรวพาเผยเฉียนเดินอ้อมภูเขาแถบนั้นตรงไปรอพวกเราอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่งที่ชื่อว่าเมืองหงจู๋”

จูเหลี่ยนยิ้มถามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ “อืม ก่อนหน้านี้นายน้อยแค่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ว่าตอนนั้นไม่ได้เล่าอย่างละเอียด ตอนนี้มาลองนึกดูแล้ว คงจะมีความเสี่ยง แต่ไม่ได้อันตรายมากใช่ไหม?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ผีสาวสวมชุดเจ้าสาวที่อาศัยอยู่ในจวนหลังนั้นเคยมีเรื่องกับพวกข้าเมื่อครั้งที่ข้ากับพวกเป่าผิงเดินทางผ่าน ข้าก็เลยอยากจะยุติเรื่องที่ค้างคาสักหน่อย”

จูเหลี่ยนกล่าวอย่างกระจ่างแจ้ง “มิน่าเล่าช่วงนี้นายน้อยถึงซักถามวิชาแห่งชะตาชีวิตบางอย่างของพวกภูตผีปีศาจจากสือโหรวอย่างละเอียด แถมยังเดินๆ หยุดๆ ก็เพื่อรวบรวมพลังให้พรั่งพร้อม จะได้เขียนยันต์กระดาษเหลืองไว้ได้หลายๆ แผ่น”

เฉินผิงอันพลันยกฝ่ามือขึ้น “หุบปาก”

จูเหลี่ยนขุ่นเคืองเล็กน้อย ไม่เสียแรงที่เป็นนายน้อยของตน เข้าใจตนดีจริงๆ

คราวก่อนไม่ได้ถามนายน้อยว่าหน้าตาของผีสาวสวมชุดเจ้าสาวงดงามหรืออัปลักษณ์ ผอมหรืออ้วน? นี่จึงทำให้ในใจจูเหลี่ยนคันคะเยออยู่ตลอดเวลา

ถึงอย่างไรตอนที่อยู่ในพื้นที่มงคลดอกบัวก็ยังไม่เคยมีผีสาวหน้าตางดงามที่มีสุสานเป็นบ้านชื่นชมเลื่อมใสตนมาก่อน มาถึงใต้หล้าไพศาลแล้วจะพลาดได้ไง?

แต่เจ้าแม่เทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ผู้นั้นก็ไม่ต่างจากสือโหรวเท่าไหร่ หนึ่งองค์เทพหนึ่งผีสาว ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกใจตนนัก จูเหลี่ยนลูบคลำปลายคาง พูดเสียงขุ่นว่า “อะไรกัน สตรีของที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นผีหรือเทพก็ล้วนชอบคนที่หน้าตากันหมดเลยหรือ?”

เฉินผิงอันยกน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ขึ้น “ดื่ม”

จูเหลี่ยนชำเลืองตามองกาเหล้าที่อยู่ข้างเท้า พูดหน้าม่อย “นายน้อย กาเหล้าของข้าว่างเปล่าแล้ว”

จูเหลี่ยนถูมือยิ้มหน้าเป็น “นายน้อย ไม่ต้องกังวลว่าบ่าวเฒ่าคออ่อนหรือคอแข็ง หากใช้คำพูดของเผยเฉียนก็คือไม่มีปัญหา! ขออีกสักกาสิ สามารถดับกระหายได้พอดี สองกาเมากรึ่มๆ สามกาก็ยิ่งแช่มชื่น”

เฉินผิงอันหัวเราะหึๆ อ้าปากกว้าง โคลงศีรษะทำท่าสูบลม จากนั้นก็หันหน้ามาทำสีหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “ดื่มลมตะวันออกเฉียงเหนือไปก่อนเถอะเจ้า” (ดื่มลมตะวันออกเฉียงเหนือเปรียบเปรยว่าคนที่ไม่มีอะไรจะกิน ได้แต่กินลมให้อิ่มท้อง)

จูเหลี่ยนอดกลั้นมานาน คิดว่าจะเป็นขุนนางซื่อสัตย์ที่ยอมตายเพื่อถวายคำทัดทาน แต่ให้ตายก็จะไม่ยอมเป็นขุนนางชั่วช้าที่ชอบประจบยกยอสักครั้งหนึ่ง จึงพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “นายน้อย คำพูดล้อเล่นที่ไม่ตลกแม้แต่น้อยแบบนี้ บ่าวเฒ่ายากที่จะพูดประจบท่านได้จริงๆ”

จิตของเฉินผิงอันเคลื่อนไหวเล็กน้อย กาเหล้าใบหนึ่งก็ถูกเรียกออกมาจากวัตถุจื่อชื่อ เขาโยนมันให้จูเหลี่ยนแล้วถามว่า “จูเหลี่ยน เจ้ารู้สึกว่าข้าเป็นคนอย่างไร?”

จูเหลี่ยนรับสุรามาแล้วก็พูดอย่างไม่ต้องหยุดคิด “เป็นคนดี”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “งั้นเหล้านี้ก็ไม่เสียเปล่าที่มอบให้เจ้า”

จูเหลี่ยนส่ายหน้า “ต่อให้ไม่มีกาเหล้ากานี้ ข้าก็จะพูดแบบนี้”

เฉินผิงอันพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง “ก็ข้าเป็นคนดีอยู่แล้วนี่นา”

จูเหลี่ยนหัวเราะเสียงดังอย่างเบิกบานใจ “ถ้าอย่างนั้นนายน้อยก็คิดซะว่าข้าพูดประจบอีกครั้งแล้วกัน อย่าได้คิดเป็นจริงเป็นจัง ดื่มเหล้าๆ!”

ผู้เฒ่าคนหนึ่งที่มีชาติกำเนิดมาจากตระกูลเศรษฐีมีอันจะกิน คนหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นเด็กบ้านนอกจากตรอกยากจน อันที่จริงคนทั้งสองไม่ได้เก็บเอาสถานะนายบ่าวมาใส่ใจนัก พวกเขาค่อยๆ ลิ้มรสสุรารสเลิศอยู่ริมหน้าผาเคียงข้างกันไปช้าๆ

จูเหลี่ยนเช็ดมุมปาก พลันเอ่ยขึ้นว่า “นายน้อย บ่าวเฒ่าร้องเพลงบ้านเกิดเพลงหนึ่งให้ท่านฟังดีไหม?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ดีสิ”

จูหลี่ยนรีบจิบเหล้าคำเล็กหนึ่งคำเพื่อทำให้ลำคอชุ่มชื้น จากนั้นถึงได้เริ่มคลอเพลงออกมาพลางโคลงศีรษะตามไปด้วย เพลงที่เขาร้องเป็นภาษาทางการของราชวงศ์หนึ่งที่ดับสูญไปนานแล้วในพื้นที่มงคลดอกบัว

เฉินผิงอันย่อมฟังไม่เข้าใจ เพียงแต่จูเหลี่ยนร้องได้อย่างเคลิบเคลิ้ม ต่อให้ไม่รู้เนื้อหาของเพลง เฉินผิงอันก็ยังคงรับฟังอย่างเพลิดเพลิน

จูเหลี่ยนร้องจบไปท่อนหนึ่งก็ถามว่า “นายน้อย เป็นอย่างไร?”

เฉินผิงอันพยักหน้าให้ “ไม่เลวๆ”

จูเหลี่ยนแกว่งกาเหล้าที่เหลือเหล้าอยู่ครึ่งกา “หากนายน้อยมอบเหล้าให้ข้าอีกกาเป็นรางวัล บ่าวเฒ่าก็จะร้องออกมาเป็นภาษาทางการต้าหลี”

เฉินผิงอันไม่พูดไม่จาก็โยนกาเหล้าให้จูเหลี่ยนกาหนึ่งทันที

จูเหลี่ยนวางกาเหล้าใบนั้นไว้ด้านข้าง คลอเพลงในลำคอเบาๆ “แสงตะเกียงในค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิดุจดวงตาของคน มองหญิงสาวผู้นั้นถอดกระดุม นิ้วที่เรียวยาวดุจต้นหอมขยับปลดปมผ้า หน้าอกขาวผ่องตระหง่านดุจขุนเขา ผิวหน้าท้องเนียนนุ่มอ่อนละมุน แสงน้อยนิดอันน่าสงสารส่องไม่ถึงแผ่นหลังเรียบลื่น เอวเล็กคอดบางห้อยน้ำเต้าใบใหญ่ สาวน้อยเอ๋ยคิดถึงชายในดวงใจที่จากไปไกลยังไม่ย้อนกลับมา หัวใจดุจมีกวางวิ่งชน ความคิดวกวนผูกปมนับพันอยู่ในใจ…สตรีบิดเอวหันหน้าไปมองหมอนคู่ ปลายนิ้วกุมยอดอกเศร้าอาลัย ในเมื่อหนึ่งเค่อมีค่าเท่ากับทองพันชั่ง แล้วใครจะหาเงินหมื่นตำลึงมาให้?”

จูเหลี่ยนหยุดร้อง ดื่มเหล้าหนึ่งอึก รู้สึกมีความสุขและพึงพอใจอย่างยิ่ง

เฉินผิงอันถาม “จบแค่นี้หรือ?”

จูเหลี่ยนประหลาดใจอย่างมาก พูดด้วยน้ำเสียงกังขา “นายน้อยไม่คิดจะตัดบทข้าหรอกหรือ?”

เฉินผิงอันหลุดหัวเราะพรืด “เดินผ่านเส้นทางบนยุทธภพมามากมายขนาดนั้น ข้าเคยเห็นโลกกว้างมาแล้ว นี่จะนับเป็นอะไรได้ เมื่อก่อนตอนอยู่ในเส้นทางมังกรเดินใต้ดิน ข้าโดยสารเรือข้ามฟากตระกูลเซียนลำหนึ่ง ห้องโดยสารเหนือหัวของข้ามีเทพเซียนตีกันทั้งวันทั้งคืนด้วยซ้ำ หึหึ”

นี่เรียกว่าความรู้สึกช้า อันที่จริงก็ต้องยกคุณความชอบให้กับจูเหลี่ยน รวมไปถึงการเดินทางท่องผ่านแม่น้ำแห่งกาลเวลาในพื้นที่มงคลดอกบัวครั้งนั้น

จูเหลี่ยนถาม “ไหนลองเล่าให้ฟังบ้างสิ?”

เฉินผิงอันยิ้มตาหยี “ได้สิ แต่ว่าต้องคืนเหล้ากานั้นมาให้ข้า”

จูเหลี่ยนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะส่งกาเหล้าคืนให้กับเฉินผิงอัน

เฉินผิงอันเก็บเหล้าไปในวัตถุจื่อชื่อแล้วถึงกล่าวว่า “นั่นเป็นการสังหารที่ดุเดือดรุนแรงสาสมใจในทุกครั้งอย่างแท้จริง”

จูเหลี่ยนรออยู่นานก็ไม่ได้ยินประโยคถัดมา “จบแล้วรึ?”

เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน “ไม่จบแล้วจะยังเป็นยังไงได้อีกล่ะ?”

จูเหลี่ยนรีบลุกขึ้น เดินตามเฉินผิงอันไปติดๆ “นายน้อย คืนเหล้ามาให้ข้า! เล่าแค่ไม่กี่คำแบบนี้ พูดก็เหมือนไม่ได้พูด ไม่มีค่าเท่าเหล้าหนึ่งกา!”

เฉินผิงอันไม่ได้สนใจจูเหลี่ยน

บนสะพานไม้เลียบหน้าผา เขาพลันพลิกตัวกลับ ใช้ท่าฟ้าดินเดินกลับหัว

จูเหลี่ยนยืนอยู่ที่เดิม เจ็บใจอย่างถึงที่สุด แล้วก็พลันหันหน้าไปมองสือโหรวที่กำลังนั่งฝึกตบะอย่างลืมตน แล้วจูเหลี่ยนก็แสยะยิ้มกว้าง

สือโหรวลืมตา พูดอย่างขุ่นเคือง “ไสหัวไปไกลเลยๆ!”