กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 432

กู้ช่านถามเบาๆ “หนีชิวน้อย เจ้าคิดว่าข้าผิดหรือไม่?”

หนีชิวน้อยนั่งลงข้างกายเขา พูดเสียงอ่อนโยน “ไม่เลย ข้ารู้สึกว่าทั้งนายท่านและเฉินผิงอันต่างก็ไม่ผิด เพียงแต่ว่าเฉินผิงอัน…ถูกมากกว่าเล็กน้อย? แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่านายท่านผิดนี่นา”

กู้ช่านหันหน้ามายิ้มให้ “หนีชิวน้อย เมื่อก่อนสมองของเจ้าทึ่มทื่อ เหตุใดวันนี้ถึงได้มีไหวพริบขึ้นมาซะเล่า?”

หนีชิวน้อยพลันห่อเหี่ยว “นายท่าน ขอโทษนะ”

กู้ช่านหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “ขอโทษอะไร เจ้ากลัวเฉินผิงอันหรือ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าเห็นว่าข้ากลัวเฉินผิงอันหรือไม่? ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาเต็มหน้า ข้ายังไม่รู้สึกว่าน่าอาย เจ้าจะต้องขอโทษอะไร?”

หนีชิวน้อยโคลงศีรษะ อารมณ์ดีขึ้นมาทันใด

กู้ช่านยกสองมือขึ้นกอดอก เลิกคิ้วพูด “ขนาดท่านแม่ข้า ข้ายังไม่กลัว ฟ้าดินกว้างใหญ่ ก็มีแค่เฉินผิงอันคนเดียวเท่านั้น ข้าคิดว่าพวกเราเป็นวีรบุรุษผู้องอาจมากแล้ว”

แต่แล้วจู่ๆ กู้ช่านก็ไหล่ลู่คอตก “หนีชิวน้อย เจ้าว่าทำไมเฉินผิงอันถึงไม่ยอมหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งล่ะ? เขาจะต้องพร่ำพูดหลักการเหตุผลที่ข้าไม่มีทางฟังมากมายขนาดนั้นไปทำไม?”

หนีชิวน้อยส่ายหน้าอย่างแรง

กู้ช่านยื่นนิ้วมาข้างหนึ่ง “ถึงได้บอกว่าเจ้าโง่อย่างไรล่ะ ข้ารู้อยู่แล้ว”

กู้ช่านพึมพำกับตัวเอง “เฉินผิงอันจะทำเรื่องโง่ๆ อีกแล้ว เขาคิดจะมอบของที่ล้ำค่าที่สุดของตัวเองให้กับข้า ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่ของเล็กน้อยที่กินได้สวมใส่ได้ ดังนั้นข้าถึงไม่ค่อยจะเต็มใจรับไว้นัก”

หนีชิวน้อยโน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นนิ้วข้างหนึ่งมาลูบคลึงหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปมของกู้ช่านเบาๆ

……

ยามเช้าตรู่ ขอบฟ้าค่อยๆ ปรากฏเป็นสีขาวพุงปลา

เฉินผิงอันที่ไม่ได้หลับตลอดทั้งคืนปิดประตูห้อง เดินออกจากเรือนไป หมายจะออกไปเดินเล่น

เพียงไม่นานกู้ช่านที่สวมชุดหม่างสีหมึกก็ตามมา

ในน้ำของทะเลสาบที่อยู่ใกล้กับเกาะชิงเสีย หนีชิวน้อยที่เผยร่างจริงกำลังว่ายน้ำอย่างเชื่องช้า

เฉินผิงอันกล่าว “เมื่อวานข้าพูดไปมากมายขนาดนั้นก็เพราะว่าอยากให้เจ้ายอมรับผิด แต่ภายหลังค้นพบว่ามันยากมาก ไม่เป็นไร วันนี้สิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ หวังว่าเจ้าจะสามารถจดจำเอาไว้ เพราะข้าไม่ได้กำลังพูดเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมรับ ข้าแค่พูดความเป็นไปได้บางอย่างที่เจ้าอาจจะคิดไม่ถึง เจ้าไม่เต็มใจจะฟัง แต่ก็ขอให้จำเอาไว้ก่อน ไม่แน่ว่าวันใดอาจได้นำไปใช้ ทำได้หรือไม่?”

กู้ช่านพยักหน้ารับ “ไม่มีปัญหา คำพูดของเมื่อวานข้าก็จำไว้ในใจแล้ว”

มือหนึ่งของเฉินผิงอันถือกิ่งไม้หนึ่งกิ่ง เขาทิ่มมันลงบนพื้นเบาๆ ระหว่างที่เดินไปอย่างเชื่องช้า “ใต้หล้านี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นอย่างข้าเฉินผิงอัน และไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นอย่างเจ้ากู้ช่าน นี่ล้วนไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง”

“แล้วก็เพราะบนโลกยังมีคนดีที่หากไม่เป็นอย่างนั้นก็เป็นอย่างนี้ มีคนดีหลายคนที่พวกเรามองเห็น แล้วก็ยิ่งมีอีกหลายคนที่พวกเรามองไม่เห็น ข้าและเจ้ากู้ช่านถึงได้มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ สามารถนั่งลงพูดเหตุผลของใครของมันได้อย่างเมื่อวาน”

“ที่ข้าพูดเรื่องพวกนี้หาใช่ต้องการพิสูจน์ว่าเจ้ากู้ช่านต้องผิดเสมอไปไม่ แต่เป็นเพราะข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจโลกใบนี้มากขึ้น รู้มากขึ้นว่ายุทธภพไม่ได้มีแค่ทะเลสาบซูเจี่ยน สักวันหนึ่งเจ้าต้องออกไปจากที่นี่ ก็เหมือนกับที่ปีนั้นออกมาจากเมืองเล็กบ้านเกิด”

กล่าวมาถึงตรงนี้ เฉินผิงอันก็เดินออกจากทางเส้นเล็กที่ถูกปูด้วยหินอ่อนสีขาว มุ่งหน้าไปทางริมทะเลสาบ กู้ช่านเดินตามหลังไปติดๆ

เฉินผิงอันย่อตัวลงนั่งยอง ใช้กิ่งไม้แทนพู่กัน วาดวงกลมวงหนึ่งลงบนพื้น “ข้าจะพูดเหตุผลอย่างหนึ่งที่ตัวข้าใคร่ครวญออกมาเอง มันยังไม่สมบูรณ์แบบนัก เพราะตอนที่อยู่ใบถงทวีปได้ยินสหายที่ดีคนหนึ่งซึ่งพบเจอกันโดยบังเอิญในยุทธภพพูดถึงการแบ่งแยกระหว่างนักปราชญ์ วิญญูชนและอริยะของสำนักศึกษาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ข้าจึงเกิดความคิดต่อยอดออกมา”

กู้ช่านพึมพำ “ทำไมข้าที่อยู่ในทะเลสาบซูเจี่ยนถึงไม่เจอสหายที่ดีบ้าง”

กู้ช่านปรารถนาเหลือเกินว่าใต้หล้านี้เฉินผิงอันจะมีเขาเป็นเพื่อนแค่คนเดียว

เฉินผิงอันคลี่ยิ้ม เขียนตัวอักษรสองคำลงในวงกลมเล็กที่ตัวเองวาดว่า นักปราชญ์ “ทำอย่างไรจึงจะกลายเป็นนักปราชญ์ของเจ็ดสิบสองสำนักศึกษาได้ สำนักศึกษามีกฎเกณฑ์กำหนดเอาไว้ นั่นก็คือนักปราชญ์ท่านหนึ่งต้องอาศัยความรู้ที่มีอย่างเปี่ยมล้นมาครุ่นคิดพิจารณาหาความรู้อันเป็นรากฐานในการหยัดยืนของตัวเอง ซึ่งเป็นความรู้ที่เหมาะสมให้นำมาใช้ในหนึ่งแคว้น กลายมาเป็นนโยบายในการปกครองประเทศซึ่งมีประโยชน์ต่อแผ่นดิน”

จากนั้นเฉินผิงอันก็วาดวงกลมที่ค่อนข้างใหญ่ เขียนสองคำว่าวิญญูชนลงไป “หากความรู้ที่นักปราชญ์ของสำนักศึกษาเสนอออกมาเหมาะกับการนำมาใช้ในหนึ่งทวีปก็จะกลายเป็นวิญญูชน”

เฉินผิงอันถามเองตอบเอง “ข้าบอกกับตัวเองว่า เฉินผิงอัน เฉินผิงอัน เจ้าจะอยากกินไปทำไม ไม่แน่ว่าวันใดท่านพ่อของเจ้าอาจจะกลับมา ถึงเวลานั้นค่อยกิน กินให้อิ่ม! ท่านพ่อเคยรับปากเจ้าว่า คราวหน้าที่กลับบ้านจะต้องเอาถังหูลู่กลับมาด้วย ดังนั้นภายหลังพอข้าแอบวิ่งไปที่นั่นแล้วไม่ได้เห็นแผงขายถังหูลู่นั้นอีก ข้าเลยรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ไม่ได้เสียใจว่าจะไม่ได้กินถังหูลู่โดยไม่ต้องจ่ายเงิน แต่เป็นกังวลว่าหากท่านพ่อกลับมาแล้วก็คงจะหาซื้อถังหูลู่ไม่ได้แล้ว”

กู้ช่านอยากจะยื่นมือไปดึงชายแขนเสื้อของคนที่อยู่ข้างกาย เพียงแต่เขาไม่กล้า

เฉินผิงอันพึมพำ “คนเรามีชีวิตอยู่ ควรต้องมีเรื่องบางอย่างให้ระลึกถึง ถูกไหม?”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าท่านพ่อข้าจะไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว?”

“ข้ารู้สิ”

“แต่ข้าก็ยังคงคิดแบบนั้น”

“รู้หรือไม่ว่าตอนที่เจ้าขี้มูกยืดน้อยอย่างเจ้ายังเด็ก แล้วชอบถามข้าว่าเวลาเดินอยู่บนถนนตอนกลางคืน ทำไมข้าถึงไม่กลัวผีเลยแม้แต่น้อย? ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยกลัวผีมาก่อน เพียงแต่อยู่ดีๆ วันหนึ่งข้าก็คิดว่า หากบนโลกมีผีอยู่จริง ข้าก็จะได้พบกับท่านพ่อท่านแม่ข้าหรือเปล่า พอคิดอย่างนี้ ความกล้าของข้าก็มีมากขึ้น”

“เพียงแต่บางครั้งข้าก็เป็นกังวล ท่านพ่อท่านแม่ดีขนาดนั้น หากกลายมาเป็นผีจริงๆ พวกเขาที่เป็นผีดีจะถูกผีชั่วร้ายรังแกจนไม่สามารถมาพบข้าได้หรือไม่”

เฉินผิงอันพูดเรื่องพวกนี้จบก็หันมาลูบศีรษะของกู้ช่าน “ขอข้าเดินคนเดียวสักพัก เจ้าไปทำธุระของตัวเองเถอะ”

กู้ช่านพยักหน้ารับแล้วจากไปเงียบๆ

หลังจากที่กู้ช่านเดินจากไปได้ไกลมากแล้ว เขาหันหน้ากลับมอง แล้วในใจก็พลันเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งที่แปลกประหลาดมาก

ดูเหมือนว่าเฉินผิงอันจะไม่โกรธและเสียใจอย่างเมื่อวานแล้ว

แต่ดูเหมือนเฉินผิงอันจะยิ่ง…ผิดหวัง ทว่ากลับไม่ได้ผิดหวังในตัวเขากู้ช่าน

—–