กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 433

ไปถึงห้องขนาดไม่ใหญ่ของเฉินผิงอัน กู้ช่านหิ้วม้านั่งตัวเล็กมานั่งตรงธรณีประตู ยิ้มพลางเล่าให้เฉินผิงอันฟังถึงเป้าหมายในการมาที่นี่ บอกว่าต้องการให้เขาช่วยตั้งชื่อให้หนีชิวน้อย ซึ่งไม่เกี่ยวพันถึงชื่อแห่งชะตาชีวิตของพวกภูตผีปีศาจและเผ่าพันธุ์เจียวหลงในโลกมนุษย์

เฉินผิงอันวางพู่กันลง เงยหน้าขึ้น ครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ชื่อถานเซวี่ย (ถ่านและหิมะ) แล้วกัน ถานเซวี่ยถงหลู (ถ่านและหิมะอยู่ในเตาเดียวกัน เปรียบเปรยถึงสองสิ่งที่ตรงข้ามกันแต่กลับสามารถมาอยู่ร่วมกันได้) ใกล้ชิดสนิทสนม ล้ำค่าหาได้ยากเป็นพิเศษ”

กู้ช่านพยักหน้ารับอย่างแรง ยิ้มพูดกับหนีชิวน้อย “เป็นอย่างไร?!”

หนีชิวน้อยกล่าวอย่างเขินอาย “เรียบง่ายไปสักหน่อย แต่ข้าก็ไม่เคยเรียนหนังสือมาก่อน จะถูกคนหัวเราะเยาะหรือไม่”

กู้ช่านหลุดหัวเราะพรืด “หากใครกล้าหัวเราะเยาะชื่อจริงของเจ้า ข้าก็จะ…”

กู้ช่านรีบปิดปากแน่นสนิท แอบหันหน้าไปมองด้านหลัง

พบว่าเฉินผิงอันได้หยิบพู่กันขึ้นมาอีกครั้งและก้มหน้าเขียนตัวอักษรต่อแล้ว

กู้ช่านนั่งตากแดดอบอุ่นของช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงอย่างเกียจคร้าน สุขสบายและผ่อนคลายยิ่งนัก สบายจนเขาใกล้จะเคลิ้มหลับแล้ว

ตนนั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็ก ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็มีเฉินผิงอันที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหลัง กู้ช่านไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

กู้ช่านยืดแขนบิดขี้เกียจ หันหน้าไปถามว่า “ท่านแม่ข้าบอกว่าคืนนี้จะเข้าครัวทำอาหารพื้นบ้านที่เรียบง่ายยิ่งกว่าครั้งก่อนด้วยตัวเอง มีเวลาว่างไหม?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “ขอบคุณท่านอาหญิงแทนข้าสักคำ บอกว่าพอถึงเวลากินมื้อค่ำ ข้าจะรีบไปให้ทัน ใช่แล้ว บอกกับท่านอาหญิงด้วยว่าคืนนี้ไม่ดื่มเหล้าแล้ว”

กู้ช่านคลี่ยิ้มกว้าง “ได้เลย! ถ้าอย่างนั้นข้าไปทำธุระของตัวเองก่อนล่ะ”

ตอนที่กู้ช่านวางม้านั่งตัวเล็กกลับไปในมุม เฉินผิงอันพลันเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าบอกกับเถียนหูจวินสักคำว่า ข้าอยากจะรวบรวมอักขรานุกรมท้องถิ่นของทะเลสาบซูเจี่ยน นอกจากตำราสำคัญที่ถูกเก็บสะสมอย่างดีของแต่ละเกาะแล้ว อาจจะยังมีตำราที่เกี่ยวพันไปถึงนครน้ำบ่อที่อยู่ใกล้กับทะเลสาบซูเจี่ยน และอักขรานุกรมของอำเภอ มณฑลและเขตการปกครอง ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ไม่ว่าต้องใช้กี่เหรียญเงินเทพเซียน ข้าจะเป็นคนจ่ายเอง เตือนนางอีกสักประโยคว่า การแจ้งราคาในท้ายที่สุดให้รวมค่าใช้จ่ายที่เกินมานอกเหนือจากหน้าบัญชีเข้าไปด้วย รวมถึงกำลังคนกำลังสิ่งของของเกาะชิงเสีย ทั้งหมดให้อิงตามเกณฑ์ของการทำการค้า เชื่อว่านี่น่าจะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับทะเลสาบซูเจี่ยน”

กู้ช่านยิ้มกล่าว “เรื่องเล็ก! ตอนนี้สิบสองเกาะซึ่งรวมถึงเกาะชิงเสียได้คัดเลือกพวกคนเจ้าเล่ห์ที่เอาแต่โบกธงร้องไห้กำลังใจ แต่ไม่ยอมลงแรงไว้กลุ่มใหญ่ คราวนี้ก็ได้เวลาให้พวกเขาไปทำเรื่องเป็นการเป็นงานสักที”

เฉินผิงอันมองกู้ช่าน

กู้ช่านครุ่นคิดแล้วก็กล่าวว่า “ข้าจะบอกไว้ล่วงหน้าก่อนว่า นี่เป็นการซื้อขายที่ทำกันอย่างตรงไปตรงมา ห้ามเอาชื่อของเกาะชิงเสียไปบังคับซื้อขายกับใคร หรือทำอะไรที่เหลวไหล”

เฉินผิงอันกล่าว “หากยังมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น เจ้าต้องมาบอกข้าทันที ข้าจะจัดการเอง”

กู้ช่านยิ้มสดใส “วางใจเถอะ ไม่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นแน่ ที่นี่คือเกาะชิงเสีย คือทะเลสาบซูเจี่ยน มีกฎเกณฑ์อยู่มากมาย แล้วก็มีคนมากมายที่ชอบแหกกฎ แต่หากคิดจะทำลายกฎจริงๆ ต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างไร แต่ละคนล้วนรู้กันดีอยู่แก่ใจ”

กู้ช่านพาหนีชิวน้อยไปจากประตูภูเขาของเกาะชิงเสีย

แล้วจู่ๆ กู้ช่านก็เอ่ยขึ้นว่า “หนีชิวน้อย ทำไมข้าถึงได้รู้สึกว่าสายตาสุดท้ายของเฉินผิงอันดูแปลกๆ เจ้ารู้สึกใจวูบโหวงบ้างไหม?”

หนีชิวน้อยกล่าวอย่างขลาดๆ “ก็มีบ้างนิดหน่อย”

กู้ช่านเดินอาดๆ ต่ออีกครั้ง “ข้าก็บอกแล้วไงว่าเฉินผิงอันเหมาะที่จะอยู่ทะเลสาบซูเจี่ยนของพวกเรา มีเขาอยู่ อย่างมากข้าก็แค่ต้องกลัวเขาคนเดียว แต่ข้าสามารถฟ้าไม่กลัวดินไม่เกรงได้อย่างแท้จริง การค้าครั้งนี้ เจ้าว่าใครได้กำไรมากกว่า? แน่นอนว่าต้องเป็นข้า”

หนีชิวยิ้มอย่างเขินอาย “ถานเซวี่ยเห็นด้วย”

กู้ช่านหันหน้ากลับมา เห็นว่าหนีชิวน้อยกำลังก้มหน้าบิดชายอาภรณ์ก็ด่ายิ้มๆ ว่า “เจ้ามันผู้หญิงหน้าไม่อาย ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าชื่อเรียบง่ายเกินไป คราวนี้กลับรีบร้อนเอามาใช้แล้วรึ?”

แต่แล้วกู้ช่านก็ทำหน้าม่อยห่อเหี่ยว “แต่ว่าหนีชิวน้อย ช่วงนี้พวกเราคงต้องว่างกันหน่อยล่ะ ห้ามรบราฆ่าฟันเหมือนเมื่อก่อนอีก อย่าเห็นว่าตอนนี้เฉินผิงอันทำตัวเป็นนักบัญชีแล้ว แต่ความจริงเขาคอยจับตามองพวกเราอยู่ตลอดนั่นแหละ”

หนีชิวน้อยตบท้องตัวเอง “ตอนนี้ยังไม่หิว”

กู้ช่านมองค้อนใส่ “เพิ่งจะกินสตรีโอสถทองผู้นั้นเข้าไป หากเจ้ายังบอกว่าหิวอีก ข้าจะไปจับใครมาให้เจ้าได้? อาจารย์ข้าหรือไง?”

ดวงตาของหนีชิวน้อยเป็นประกายวิบวับ

กู้ช่านหัวเราะหึหึ สอดสองมือไว้ในชายแขนเสื้อ แหงนหน้าขึ้น “หนีชิวน้อย ข้าอารมณ์ดีมาก อารมณ์ดียิ่งกว่าเวลาฆ่าคนอื่นเสียอีก”

ช่วงนี้หนีชิวน้อยก็เรียนรู้ที่จะ ‘ซื่อสัตย์ตรงไปตรงมากับผู้อื่น’ แล้ว จึงพูดอย่างเข้าท่าเข้าทีว่า “หากท้องยังไม่หิว นายท่านอารมณ์ดี ข้าก็อารมณ์ดีมากเหมือนกัน”

กู้ช่านเอ่ยถาม “เจ้าว่าเฉินผิงอันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”