กระบี่จงมา Sword of Coming กระบี่จงมา! นิยาย บท 448

พลังหมัดที่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจของคนหนุ่มมองดูเหมือนว่าจะสู้สุดใจกับเขาให้ตายกันไปข้าง ทว่าแท้ที่จริงแล้วกลับเหมือนกบกระโดดแตะผิวน้ำ แค่สัมผัสก็หยุดลงทันที เหมือนเด็กที่ในมือถือค้อนเหล็ก พอใช้แรงทั้งหมดยกค้อนขึ้นทุบลงบนพื้นดิน พอค้อนอยู่ห่างจากพื้นอีกแค่ชุ่นกว่าๆ กลับหยุดชะงักลอยค้างอยู่กลางอากาศไม่ขยับต่อ ประเด็นสำคัญคือตอนที่เด็กคนนั้นเหวี่ยงค้อนขึ้นคล้ายจะเปลืองแรงอย่างมาก ทว่ารอจนกระทั่งยกค้อนขึ้นจริงๆ กลับไม่รู้สึกเปลืองแรงเลยแม้แต่น้อย

บงทีหากหูหานไม่ถอยหนี แต่ฉวยโอกาสนี้ขยับเข้าประชิดตัวมากกว่าเดิม ไม่แน่ว่าหมัดนั้นของเขาอาจจะต่อยทะลุหน้าอกของคนหนุ่มได้จริงๆ

แต่หูหานก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ความเป็นไปได้มากกว่านั้นคืออีกฝ่ายมีวิธีรับมือรอตนอยู่แล้ว ยกตัวอย่างเช่นมือที่คนหนุ่มซ่อนไว้ด้านหลังนั่น

อีกฝ่ายสามารถควบคุมพายุหมัดของตัวเองได้เชี่ยวชาญถึงขั้นนี้ ต่อให้ขอบเขตไม่สูง แต่ก็ต้องมียอดฝีมือช่วยหล่อหลอมเรือนกายให้เขานับร้อยนับพันครั้งแน่นอน หรือไม่ก็เคยผ่านประสบการณ์ตัดสินเป็นตายที่อันตรายอย่างใหญ่หลวงมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เฉินผิงอันสะบัดข้อมือ พูดด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติ “อย่าว่าแต่คนบ้าคลั่งวรยุทธผู้นั้นเลย แม้ขอบเขตของเจ้าจะสูง แต่แท้จริงแล้วพรสวรรค์ในการเรียนวรยุทธของเจ้ายังสู้หน้ายิ้มที่ข้าเคยเจอในอดีตไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาน่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธเต็มตัวแนวทางเดียวกันกับเจ้า ปณิธานหมัดไม่เพียงพอ แต่วิชาต่อสู้ประชิดตัวใช้ได้”

หูหานมีสีหน้าเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง

ไม่ได้บอกว่าอันดับหนึ่งวิถีวรยุทธของแคว้นสือหาวผู้นี้เพิ่งจะประมือกับศัตรูก็เกิดใจหวาดกลัวเสียแล้ว นี่ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน

แต่มือที่คนหนุ่มไพล่ไว้ด้านหลัง รวมไปถึงดาบและกระบี่ที่เขาพกไว้ตรงเอวต่างก็ทำให้เขาหงุดหงิดใจ

นี่คือลางสังหรณ์ตามสัญชาตญาณที่ปรมาจารย์วิถีวรยุทธผู้หนึ่งขัดเกลามาจากเส้นแบ่งเป็นแบ่งตาย

นี่ต่างหากจึงจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงถึงชีวิตอย่างแท้จริง

ส่วนคำพูดเหลวไหลที่บอกว่า ‘รากฐานเหยาะแหยะ ขอบเขตร่างทองเหมือนกระดาษเปียก’ ‘ปณิธานหมัดไม่เพียงพอ วิชาต่อสู้ประชิดตัวพอใช้ได้’ อะไรพวกนั้น หูหานไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจนัก

“ขอแค่มือและใจสอดประสานก็สามารถเก็บและปล่อยได้ตามใจปรารถนา การฝึกหมัดก็ต้องพิถีพิถันในเรื่องการฝึกจิตใจเช่นเดียวกัน ความสำคัญของมันไม่เป็นรองผู้ที่ฝึกตนบำเพ็ญตบะเลยแม้แต่น้อย เบื้องล่างปณิธานหมัดก็คือโครงท่าของหมัด ต่อจากโครงท่าของหมัดถึงจะเป็นเคล็ดวิชา ขอบเขตร่างทองนี้ของเจ้า หากโยนไปไว้ที่นั่นก็คงมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน มีแต่จะกลายไปเป็นหินลับมีดที่ดีที่สุดของผู้ฝึกยุทธที่นั่นเท่านั้น”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “เอาล่ะ พูดคุยกันมาถึงตรงนี้ ข้าก็พอจะรู้ตื้นลึกของเจ้าแล้ว”

หูหานก็เอามือข้างหนึ่งไพล่หลังเหมือนกัน มืออีกข้างหนึ่งของเข้ากระดกงอนิ้ว ยิ้มหน้าเป็นเอ่ยว่า “มีรับก็ต้องมีมอบกลับคืน ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นเจ้าที่ลงมือก่อนบ้าง เจ้าจะได้ไม่รู้สึกว่าข้าอาศัยความอาวุโสมารังแก ไม่มีมาดที่คนเป็นผู้ใหญ่สมควรมี”

อันที่จริงขอแค่ต่อสู้ประชิดตัวกัน ไม่ว่าอย่างไรหูหานที่มีฉายาว่า ‘ช่างตีเหล็ก’ ก็ต้องได้เปรียบอยู่แล้ว

มีเพียงพ่อแม่ตั้งชื่อให้ผิดเท่านั้น ไม่มียุทธภพที่ตั้งฉายาให้ผิด

พอได้ยินประโยค ‘ขอแค่มือและใจสอดประสานก็สามารถเก็บและปล่อยได้ตามใจปรารถนา’ นี้ของเฉินผิงอัน หม่าตู่อี๋ก็เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา

แรกเริ่มนางนึกว่าท่านเฉินพูดจาคุยโวหลอกฝ่ายตรงข้ามไปส่งเดช แต่จู่ๆ หม่าตู่อี๋ก็เก็บสีหน้าทั้งหมด มองแผ่นหลังของคนผู้นั้นแล้วคิดว่า เขาคงไม่คิดว่าความรู้และวิชาหมัดเชื่อมโยงสอดประสานกัน ก็เลยเป็นตัวพิสูจน์กันและกันจริงๆ หรอกใช่ไหม?

หากเปลี่ยนมาเป็นคนอื่น หม่าตู่อี๋ไม่มีทางเกิดความคิดประหลาดเช่นนี้ขึ้นมาแน่นอน แต่เมื่อคนผู้นี้คือเฉินผิงอัน หม่าตู่อี๋กลับรู้สึกว่าหนึ่งในหมื่นที่เกิดขึ้นได้ยากของเรื่องราวบนโลก เมื่อมาอยู่บนร่างของเฉินผิงอันก็คล้ายว่าหนึ่งนั้นจะเกิดขึ้นจริง

ยกตัวอย่างเช่นมีใครจะยอมมานั่งเฉยๆ อย่างน่าเบื่อหน่ายอยู่ในห้องตรงประตูภูเขาของเกาะชิงเสียอย่างเขาบ้าง?

แล้วยังออกจากทะเลสาบซูเจี่ยนจนมีการเดินทางในครั้งนี้จริงๆ?

เฉินผิงอันก้าวออกไปหนึ่งก้าว

ยังคงมีท่าทางผ่อนคลายสบายๆ ไม่มีมาดของปรมาจารย์เลยแม้แต่น้อย

เมื่อเทียบกับหูหานที่ทุกครั้งที่ลงมือพายุหมัดล้วนสั่นสะเทือน โจมตีให้เกล็ดหิมะรอบด้านแหลกสลายแล้ว ก็เรียกได้ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

หูหานพอจะขบคิดจนเข้าใจอะไรบางอย่าง

คนหนุ่มที่อำพรางตัวอย่างลึกล้ำผู้นี้ต้องมีอาการบาดเจ็บสาหัสอยู่บนกายอย่างแน่นอน ดังนั้นทุกครั้งที่ลงมือจึงคล้าย…นักบัญชีที่ทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ ถึงได้คอยคิดถึงผลกำไรก้อนเล็กเท่าหัวแมลงวันอยู่ตลอดเวลา

ไม่มีความกล้าหาญของผู้ฝึกยุทธเต็มตัวอยู่แม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ!

ปราณสังหารท่วมท้นอยู่เต็มอกของหูหาน ครั้นจึงตัดสินใจแสดงฝีมืออย่างเต็มที่เพื่อสังหารอีกฝ่าย

พริบตานั้นเส้นหัวใจของหูหานขมวดตึงแน่น ลางสังหรณ์บอกกับเขาว่าไม่ควรปล่อยให้คนผู้นั้นปล่อยหมัดใส่ตน แต่หลักการทั่วไปในการเรียนวรยุทธและประสบการณ์ในยุทธภพกลับบอกหูหานอีกว่า หลังจากเข้าประชิดตัวแล้ว ขอแค่ตนไม่ออมมืออีก ไม่ช้าก็เร็วอีกฝ่ายจะต้องตายสถานเดียว

จิตใจของเขาจึงเริ่มไม่มั่นคง

หมัดหนึ่งพุ่งมาถึง

หลังจากโดนไปหนึ่งหมัดแล้ว หูหานก็หัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “นี่มันการเกาของสตรีหรืออย่างไร…”

แต่แล้วหูหานก็หัวเราะไม่ออก

หนึ่งหมัดมาถึง หมัดต่อมาก็ตามมาติดๆ

พลังอำนาจประหนึ่งน้ำตกที่ไหลซัดสาดสามพันฉื่อ

หูหานได้แค่ต้านรับไปทีละหมัด เงาร่างของคนทั้งสองเลื่อนลอยไม่หยุดนิ่ง ลมพายุม้วนตัวพัดอย่างบ้าคลั่งอยู่บนทางเดิน

ต่อให้เป็นขอบเขตร่างทองที่เหมือนกระดาษเปียกจริงๆ แต่นั่นก็เป็นขอบเขตร่างทองที่มองเหยียดยุทธภพของหนึ่งแคว้นได้!

หลังจากเจ็ดแปดหมัดผ่านไป หน้าผากของหูหานก็มีเหงื่อซึมออกมาบางๆ

สิบเอ็ดหมัดผ่านไป หูหานไม่เพียงแต่เหงื่อท่วมเต็มตัว มุมปากยังมีเลือดซึมออกมาแล้วด้วย

ส่วนคนหนุ่มที่การออกหมัดแต่ละครั้งเร็วกว่าครั้งล่าสุดเสมอผู้นั้นกลับไม่มีลางว่าลมปราณจะแห้งเหือดและคิดจะหยุดมือเลย

หูหานผู้ฝึกตนขอบเขตเจ็ดผู้ยิ่งใหญ่ที่อัดอั้นตันใจสุดขีดถึงขั้นล้มเลิกความคิดที่จะเอาคืน พายุลมกรดกระจายไปทั่วทุกเส้นชีพจรในร่าง ปกป้องช่องโพรงใหญ่ที่สำคัญเอาไว้ ปล่อยให้คนหนุ่มปล่อยหมัดต่อไป ปณิธานหมัดสามารถยืนหยัดได้นาน ทว่าปราณแท้จริงที่บริสุทธิ์ของผู้ฝึกยุทธต้องมีช่วงเวลาที่หมดสิ้นลง ถึงเวลานั้นก็คือเวลาที่ดีที่สุดในการปล่อยหมัดของหูหาน

แต่หูหานกลับได้ยินท่านเจิงที่อยู่ห่างไปไกลด้านหลังระเบิดเสียงคำรามออกมาว่า “แม่ทัพสวี่ รีบช่วยหูหานสะบั้นปณิธานหมัดของคนผู้นี้!”

แม่ทัพแซ่สวี่ขมวดคิ้ว แต่กลับควบม้าพุ่งออกไปโดยไม่มีความลังเลใดๆ

เขาสามารถถูกเรียกว่าเป็นบุคคลอันดับหนึ่งที่มีฝีมือในการรบบนหลังม้าของแคว้นสือหาวได้ก็เพราะยามที่นั่งอยู่บนหลังม้า มือถือหอกยาว พลังการต่อสู้เลิศล้ำโดดเด่น ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธในความหมายธรรมดาทั่วไป

ก่อนหน้านี้หูหานยินดีขี่ม้าเคียงบ่าอยู่กับคนผู้นี้ แล้วยังพูดคุยกันอย่างถูกคอ แน่นอนว่านี่ต่างหากถึงจะเป็นสาเหตุที่แท้จริง ทุกอย่างล้วนอาศัยความสามารถที่แท้จริงเท่านั้น

เฉินผิงอันไม่ได้มองสวี่เม่า แต่มองไปทางหันจิ้งซิ่นและมือกระบี่วัยกลางคนที่ยืนอยู่ห่างไปไกล ยิ้มกล่าวว่า “แนะนำพวกเจ้าว่าอย่าฝากความหวังไว้ที่เขาอีกเลย ขอบเขตร่างทองกระดาษเปียกที่ขวัญกระเจิงคนหนึ่ง พึ่งพาไม่ได้หรอก”

หันจิ้งซิ่นเริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียด ขนาดสวี่เม่าและหานหูก็ยังพ่ายแพ้ให้อีกฝ่ายอย่างนั้นหรือ? การต่อสู้ตัวต่อตัวสองครั้ง หากต่างก็แพ้ให้อีกฝ่าย นี่ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ที่น่ากลัวก็คือคนหนุ่มผู้นั้นกลับจับจุดสำคัญทำให้สวี่เม่าและหานหูเกิดแตกแยกกัน หากหานหูไม่มีจิตกล้าหาญของปรมาจารย์อยู่จริง การต่อสู้หลังจากนี้ยังจะสู้กันอย่างไรได้อีก หรือจะให้อาศัยท่านเจิงที่อยู่ข้างกายผู้นี้? ถึงอย่างไรหูหานก็น่าเชื่อถือกว่าสวี่เม่า แต่หันจิ้งซิ่นมีรางลูกคิดเป็นของตัวเอง หากท่านเจิงไม่ลงมือสังหารคนผู้นั้นด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องลงมือ เอาแต่ปกป้องตนอย่างเดียวเท่านั้น

หากท่านเจิงไม่ลงมือ สถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหนก็ยังเหลือพื้นที่ให้ย้อนกลับ แต่หากท่านเจิงลงมือแล้วพ่ายแพ้ ถึงเวลานั้นจะต้องให้ตนไปขออภัยอีกฝ่ายอย่างนั้นหรือ?

และจะทำอย่างนั้นก็ต้องดูว่าอีกฝ่ายจะให้โอกาสตนได้แก้ไขความสัมพันธ์หรือไม่ด้วย

ว่ากันว่าผู้ฝึกตนบนภูเขาที่ดื้อดึงบางส่วน หากตัดสินใจจะอำมหิตขึ้นมา เพื่อมหามรรคาอะไรนั่น พวกเขาก็เรียกได้ว่าไม่เห็นญาติมิตรอยู่ในสายตาอย่างแท้จริง

ท่านเจิงเอ่ยเบาๆ ว่า “องค์ชาย หากข้าไม่ลงมือ ขวัญกำลังใจของคนก็จะแตกแยก ปล่อยให้อีกฝ่ายฆ่าแกงได้ตามใจชอบ หากลงมือจึงจะมีโอกาสให้หูหานและสวี่เม่าร่วมมือกับข้าล้อมสังหารคนผู้นี้ แต่เงื่อนไขก็คือข้าต้องไม่พ่ายแพ้ให้เขาในกระบวนท่าเดียว”

รอยยิ้มของหันจิ้งซิ่นค่อนข้างจะฝืดฝืน “ท่านเจิงล้อเล่นแล้ว”

สวี่เม่าถอยกลับเข้าไปในกลุ่ม เปลี่ยนม้าศึกตัวใหม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาลผิดปกติ

หูหานเองก็อยากกลับไป แต่เขาเพิ่งจะขยับตัว คนหนุ่มผู้นั้นก็หันหน้ามามองทันที

หูหานเหมือนคนที่ขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ จึงยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างขุ่นเคือง

เฉินผิงอันกลับรู้สึกว่าไม่ว่าจะเป็นหูหานก็ดี หรือสวี่เม่าก็ช่าง พวกเขาต่างก็ไม่ได้ฝีมืออ่อนด้อยเพียงนี้

เพียงแต่สถานการณ์ครั้งนี้ค่อนข้างจะละเอียดอ่อน แต่ละคนต่างก็ซ่อนเร้นอำพรางฝีมือ ไม่ยินดีจะทุ่มสุดชีวิตสักเท่าไหร่

ดูท่าจิตใจของทหารใต้บังคับบัญชาของหันจิ้งซิ่นกองนี้ชวนให้คนขบคิดใคร่ครวญอยู่ไม่น้อย

มือกระบี่วัยกลางคนที่ไม่เคยลงมือมาก่อนค่อยๆ ขี่ม้าออกมาช้าๆ

ม้าสองตัวอยู่ห่างกันประมาณสามสิบกว่าก้าว

เฉินผิงอันที่ยืนอยู่บนหลังม้าตลอดเวลาถามว่า “อาจารย์ไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ เป็นอาจารย์กระบี่กระมัง?”

มือกระบี่วัยกลางคนส่ายหน้า “ข้าไม่คู่ควรกับคำเรียกขานว่าอาจารย์แม้แต่น้อย ข้าแซ่เจิง ใช้ชีวิตอยู่ในยุทธภพ ที่ไหนมีข้าวให้กิน ก็ไปขอข้าวกินที่นั่น”

บุรุษยิ้มกล่าว “หลังจากนี้อาจจะทำในสิ่งที่ไร้คุณธรรมแล้ว”

เฉินผิงอันมือหนึ่งไพล่หลัง อีกมือหนึ่งผายออก “ตามสบาย”

คนผู้นั้นมองไปทางหูหาน “รบกวนละทิ้งความขัดแย้งระหว่างพวกเราสามคนชั่วคราว เจ้า ข้าและแม่ทัพสวี่ร่วมมือกันอย่างจริงใจ ช่วยกันสังหารศัตรู”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ในเมื่อผู้อาวุโสเจิงคือผู้ฝึกยุทธเต็มตัวก็น่าจะมองออกว่าผู้ฝึกยุทธขอบเขตร่างทองของเพื่อนเจ้าคนนี้ค่อนข้างจะเป็นนกกระเรียนในฝูงไก่ ผู้ฝึกยุทธที่แท้จริงจะใช้ลมปราณเฮือกหนึ่งมาฝืนดึงสภาพจิตใจของตนให้สูงขึ้น ยามที่เผชิญหน้ากับศัตรูที่ขอบเขตสูงกว่าตนหนึ่งระดับจะไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย หากต้องตัดสินเป็นตายก็คือตัดสินเป็นตาย เขากลับดีนัก ไม่เพียงแต่รากฐานย่ำแย่ ยังขาดลมปราณเฮือกนั้นอีกต่างหาก เวลาเข่นฆ่ากับคนอื่นยังชอบดึงขอบเขตของตนให้ต่ำลงหนึ่งระดับ ยุทธภพของแคว้นสือหาวพวกเจ้าช่างน่าสนใจจริงๆ หากไม่เป็นเพราะคนผู้นี้นั่งอยู่บนเก้าอี้อันดับหนึ่งของยุทธภพแคว้นสือหาวพอดี คาดว่าหนึ่งวันที่เขาอยู่บนโลก ยุทธภพในแคว้นสือหาวก็คงถูกเขาถ่วงความเจริญไปหนึ่งวัน”

—–